Vaderland op afstand

Ik zat de voorbije dagen, bij wijze van Paasreces, boven op een berg in de Ardèche. Het weer was niet zoals je van een lente mag verwachten, af en toe piepte er wel een beetje zon door de wolken. Het meest opvallende daar ter plaatse is echter de stilte. Je oren moeten even wennen aan het feit dat je vrijwel niets hoort. De eerste keer dat ik daar was, zo’n 25 jaar geleden, werd ik ’s ochtends wakker en dacht ik dat ik doof was. Wat ook opvallend is: de vriendelijkheid van de plaatselijke bevolking. En daartussen dan een heleboel 68-ers, -dat zijn die van de revolutie dus- die daarheen zijn gegaan om honing te vergaren, confituur te maken of schoenen te knutselen. Dat brengen ze dan allemaal aan de man op plaatselijke marktjes, soms maar vijf kramen groot.
Vanop de berg kon ik dus eens een keer kijken naar mijn vaderland. Het was geen groot jolijt. Indien buitenlanders dit moeten aanschouwen, vraag je je af hoe die wel over mijn vaderland denken. Niet heel fraai, meen ik.

Een drukdoende Minister van BuZa van een petieterig land, die -naar ik vernam- eerst 8 jaar allerhande wantoestanden creëerde of toeliet op Financiën en nu het voortouw neemt in het geschil in Syrië. Grote verklaringen, alsof Assad en andere wereldleiders daar naar gaan luisteren.

Een schandaal in de Kerk, waarbij nu blijkt dat de toenmalige Hoofdman al veel langer wist dat er iets aan de hand was. Zoals ikzelf ook al schreef in Rooster? van juli 2009. In een ander land zou hij misschien al afgezet zijn. Dit alles in het kader van een Commissie die zichzelf moest opheffen wegens procedurefouten door anderen.

Rellen in het Openbaar vervoer, waarbij een nietsvermoedende controleur tot moes wordt geslagen tot de dood erop volgt. In het Midden-Oosten zouden de daders al gelyncht zijn. In Frankrijk zou met harde hand zijn opgetreden door de speciale eenheden.

De rente op het spaargeld van de bevolking wordt herleid tot vrijwel nihil. Of peeschijven. Hoe langer men zijn geld bij een bank in bewaring geeft, hoe minder het waard wordt als je er iets mee wil doen. De Overheid –naar ik vernam vanop de berg- doet niets om dit ontiegelijk onheil een halt toe te roepen. Au contraire, benoemt enkele van haar leden en aanhangers tot zitpenningtrekkende leden van de Raden van Bestuur. Indien die penningtrekkers verkozenen zijn, hebben ze ook een mooie uitstapregeling om op terug te vallen wanneer ze niet meer verkozen zijn. Naar ik vernam op de berg –bij napluizing van deze arrangementen op Internet- bedraagt de premie ongeveer 6 jaarlonen van Jan Modaal. Intussen pleiten ze echter ook voor het verminderen van bonussen van bedrijfsleiders, van wie ze er zélf enige hebben aangesteld en die bonus goedgekeurd. Dat doen ze dan tijdens de weinige dagen dat ze géén vakantie hebben –naar ik verneem uit de krant op mijn eerste dag terug thuis-: naar verluidt hebben ze namelijk een 100-tal dagen vakantie. Dat is zo ongeveer 5 maanden voor een doordeweekse loonslaaf. Terecht dat Paul G. daartegen opkomt in zijn editoriaal en dat Theo V. pleit voor een drastisch kortere vakantie.

Een van de weinige zaken die de buitenlanders ons benijden, is het feit dat wij wielrenners hebben die de koers kunnen bepalen. En dat dan ook doen. Want die van de Bel-20 doet eerder denken aan een jojo.

De plaatselijke uitbaatster van het eetcafé op de berg in de Ardèche liet ons stellig weten dat ze er niet aan denkt om ooit nog terug te keren naar hier. Ze vertrok lang geleden uit haar geboortedorp ten Noorden van Antwerpen en heeft het best naar haar zin. Comme Dieu en France. Of moet dat zijn “Déesse”?

Misschien moet ik later ook wel naar de berg emigreren.

Pomerio 12 april 2012