Moody Blues

“Nights in white satin” doet bij de meesten van ons zoete herinneringen opwellen. Wie heeft niet –op de tonen van deze ongeëvenaarde melodie- cheek to cheeck (en meer) gedanst met het meisje van zijn dromen? Of welk meisje heeft niet ademloos gewacht tot haar Adonis haar kwam vragen voor een pasje op die melodie? Sommigen kregen er ook natte dromen van. Dat is nu gedaan. Het is een nachtmerrie geworden. Moody’s heeft dezer dagen een geheel andere connotatie gekregen, het was al langer dan gisteren, dat wel. Een obscure firma, collega’s van S&P, doet uitspraken over de kredietwaardigheid. Wat is me dat?

De Minister van Financiën die het liedje nog op zijn favorietenlijst heeft staan, is een oen. ’s Morgens wakker worden en horen dat het land waarvan jij de kassa beheert, in het vizier van Moody is geraakt..Ik kan me een leuker ontwaken voorstellen. Tenzij hij natuurlijk Didier Reynders heet. Die ligt daar geenszins wakker van. Hij had daar moeten werken, jàren geleden, want hij gaat er prat op dat hij wist dat Griekenland aan het valsspelen was met het overheidstekort. Had hij zijn smoel open gedaan, dan waren we misschien niet in de shit beland waarin we nu zitten. Wie zal het zeggen? En de hele economie gaat erin mee. Een paar pennenlikkers zitten in ingewikkelde excel-sheets obligatiekoersen te vergelijken en hop! Hoe is het zover kunnen komen? Niet moeilijk, dus enkele losse bedenkingen als u mij toestaat, mede ondersteund door bijdragen in Trends van vorige week. Het lijkt wat op het verhaal van de laatste der Dexi(h)aenen. Jarenlang heeft men allerlei constructies opgezet om toestanden te verdoezelen, spaarders gerust te stellen en etterende zweren af te dekken. Tussen de Bad Banks en de Good Banks laveren, nog een holding in het leven geroepen die al begon te verkankeren toen hij nog in de kinderschoenen stond. Staatsgaranties om het wat op te frissen en geloofwaardig te maken. Maar wat is een Staatsgarantie anders dan een gijzeling van ons aller spaar- en belastingsgeld? Een onnozelaar die meent dat de Staat reserves heeft om die garanties hard te maken. Een rood bewind heeft al een hypotheek gelegd op uw geld dat u nog moet verdienen. Mariani is heel stilletjes. Een rel over zijn hotelkosten werd in de kiem gesmoord. Nu is 150 Euro per nacht ook geen overdreven kost in Brussel, en hij is er maar twee keer per week. Een studiootje huren zou inderdaad véél meer kosten. Alleen nu nog te hopen dat hij de kamermeisjes met rust laat.
Terug naar de waarborg dus: niet alleen onze Staat spiegelt voor dat er 54 miljard ligt te wachten. De Gewesten worden meegesleurd in de lawine. Die nu nét meer zeggenschap zouden gaan krijgen over hun geld. Kan het meteen terug.

En Arco –u weet wel, de Gemeentelijke Holding- moet met lede ogen zien hoe zo’n 2 miljard in de boeken als een fata morgana oprijst in plaats van “eigen middelen”. Wie ziet dat ook met wateroogjes aan? De stakingskas van het ACV! Die stakingskassen zijn ook nog zo’n rottende erfenis van het verleden. Niemand weet hoeveel er in die kas zit, dus de werkgevers hebben er het raden naar hoelang het stakend gepeupel het kan uitzingen. Zouden ze het weten, dan liggen de posities helemaal anders. En het feit dat de vakbond geen rechtspersoonlijkheid heeft, is in niet geringe mate daarmee verbonden. Ik herinner mij dat “onze” Roger Blanpain daar in de jaren ’70 al heel lelijk over deed in zijn cursus “Arbeidsrecht”. Een feitelijke organisatie die kan optreden “voor de leden”, dat ook geregeld doet, maar zélf op geen enkele manier voor de rechter kan gedaagd worden. Door de uitbetaling van het stakingsgeld heeft de vakbond er alle belang bij dat de toestand gehandhaafd blijft. Miserie. Het zijn mensen in achterkamertjes die de macht bezitten in ons bestel. Laat ons hopen dat de gebeurtenissen van vandaag de aanzet zijn tot een Grote Schoonmaak.

Daarover gesproken: gehoord wat Paul De Grauwe overkomt? Nu hebben we eens een verstandig man, een econoom die zegt waar het op staat en die –bij problemen- voor de pinnen komt met een mogelijke oplossing. En wat gebeurt er? Hij is 65, dus hij moet eruit. Ik heb het eens opgezocht hoe dat precies zit met dat pensioen, en nérgens lees ik dat je verplicht bent er op 65 mee op te houden. Het schijnt een recht te zijn. Maar bedrijven beschouwen die 65 ook als een keerpunt waarna het teveel begint te kosten om zo’n ouwe zak (of trut als u wil) op de loonlijst te houden. Aan de ene kant smeken ze om de geroemde “ervaring” van senioren te gebruiken en dan geven ze het slechte voorbeeld om ze eruit te zetten because too expensive.

Nachten in wit satijn? Dat is voor de rijken dezer aarde, want binnenkort zal het gedaan zijn met het kopen van luxueus beddengoed.
Tenzij je bedje al gespreid is.

Pomerio 23 okt 2011