Zweren

Ben even weggeweest voor een weekje Zwarte Woud. Geen ham gegeten, maar alles daar ist gründlich und ganz toll! Erg netjes, geen papiertje op de grond. Helaas wel geen kat meer op straat na een uur of zeven. Toen teruggekeerd naar de heimat en vanaf de grens begon het wel onfris te ruiken door wat ik aantrof.

Wat begonnen was als een onschuldig uitziend koortsblaasje, is intussen verworden tot een gigantische steenpuist waartegen Zovirax niet meer helpt. Sommigen durven zelfs het woord etterbuil in de mond nemen. Smakelijk is anders. Een dik jaar van politieke schermutselingen en wat is het resultaat? Nihil. Of juist niet?

Ik had al reminiscenties aan Agatha’s Tien kleine negertjes, al waren er maar 9 toen dit stuk begon. Het heeft wel lang geduurd aleer er één van het toneel verdween. Nu dus gelukt als ingreep van geneeskundige aard. Daar kunnen ze een straf voor oplopen wegens onwettige uitoefening van de geneeskunde. In ieder geval heeft de operatie ertoe geleid dat enkel amputatie het juiste woord is voor de gebeurtenissen. Nadat verschillende pogingen tot anesthesie niet hadden gewerkt. Bittere pillen evenmin. En uithongering nog minder. Het doekje voor het bloeden was een lachertje: “u mag het geld van uw parkeerboetes zélf weer besteden”

Wat hebben de 8 illustere gezworenen beslist, terwijl ze dus maar 2/3 zijn van een échte jury, hoewel ook het dubbele van de ons te lande bekende vierschaar –met enige dichterlijke vrijheid-? Juist: wegsnijden die puist. De ziekte moet bezworen worden, het gevaar ingedijkt, het necrotisch weefsel moet verwijderd.
Wie zit er daar in dat panel, of moet ik zeggen revue? Ik laat ze eventjes aan uw oog passeren: Als chairman een afgeborstelde ingewekene. Dan een college boy met een brilletje die even dapper wilde zijn en het aandurft eisen te stellen, geplukt uit een opstel dat hij zelf recent schreef. De vleesgeworden pop van Polnareff; de zoon van een keizer van een provinciestadje die in de plaats komt van een nasale madam die haar eigen meute niet meer de baas kan. Een andere zoon van een voormalige minister (die nog aan ontwikkelingssamenwerking heeft gedaan (sic), nog een zoon van een coryfee met een grijze sik die in zijn vrije tijd krakelingen eet. Twee groene jongens die willen dat iedereen anders gaat leven maar nog niet voor vol worden aangezien door de rest en enkel mogen meedoen omdat ze anders met te weinig zijn. In het zog van een van die zonen dan nog een joligaard die vandaag als eis stelt dat er een corridor moet komen tussen Brussel en een bepaald landsgedeelte. Baarle-Hertog vergeten zeker?

Oh ja, riep iemand nog, dat is nu juist democratie, nu ben je een slechte verliezer! Kijk, een Waalse verkozene heeft veel minder stemmen nodig voor een zetel in de Kamer. Vandaag heeft NVA 27 zetels voor 1,102 miljoen stemmen, de ratio is dus 40.800/zetel. In Vlaanderen kost een zetel ten andere gemiddeld 45.000 stemmen. 10 keer meer dan het aantal toeschouwers bij Lierse-Beerschot.. De PS kreeg 26 zetels voor 894.000 stemmen, ratio dus een dikke 34.000 stemmen/zetel. Het Waalse gemiddelde zou 36.000 zijn. Als we dan toch moeten rekenen, is dat dus 25% “duurder” alhier dan aldaar. Keren we de zaak even om en bezigen we de ratio van de ene Gemeenschap voor de andere, dan heeft NVA 32 zetels en de PS maar 22.. Begrijpe wie kan. Het moet zijn dat de uittekenaars van deze methodologie op school al slecht scoorden voor wiskunde.

Wat willen ze nu eigenlijk? Vasthouden aan een gescleroseerde constructie waarin onrechtvaardige en ongerijmde situaties vastgespijkerd zijn. Zelfs buiten laag water. Wat is dus het resultaat? Een hardwerkende en eigenlijk positief ingestelde populatie die vooruit wil, gaat weer eens tegen de mat. Dat is echter voorlopig, want een volgende verkiezing zal aantonen dat de stem van de kiezer die een nieuwe aanpak wil zien, nog luider zal klinken dan ie al klinkt. Ik hoop dat het dan toch besmettelijk is in die zin.

Het geheel lijkt een beetje op “La Peste” van de betreurde Albert, omdat het klassiek existentialistisch begint te zijn! Uiteindelijk hebben we geen controle, de irrationaliteit van het leven is onvermijdelijk, af en toe is het gewoon absurd.

De bezwerende vinger van die andere Albert op 21 juli heeft alleen maar geresulteerd in een haastige en schuldbewuste terugkeer naar het nog niet afgezworen model van de wafelijzers die tegenwoordig zelfs op de Sinksenfoor minder volk beginnen te trekken dan weleer het geval was.

Molokaï is niet meer veraf met al die zweren.

Een Belgische Ulcer die ik dan vandaag aantref via de Tijd, is het pensioen van ambtenaren van het Comité P. U valt van uw stoel als u dit leest: 5.788 Euro bruto gemiddeld. Wat hebben die mensen in hun leven gedààn om dit te krijgen? Zesmaal méér dan de gemiddelde werknemer. De etter in sommige instituties blijft lopen als een lekke kraan.

Zou de oplossing voor ons probleem dan toch liggen in de Soedanese aanpak?

Pomerio 27 juli 11