Toen ik vorige week deelnam aan de eerste vergadering van de wijkraad, was ik de ouderdomsdeken omdat ik daar al meer dan 50 jaar woon. Ik kon toen niet vermoeden dat er iets aan het broeien was. Er is een plan om het Moorkensplein om te gaan bouwen tot een tweede Dageraadplaats. Veel omwonenden kijken ernaar uit. De Mombasa is vandaag al een soort place to be voor jeugd en jeugdigen van geest. Onlangs nog iemand geprobeerd uit te leggen waar wij woonden. Zei de bezoeker in kwestie Had dan gezègd dat het vlak bij de Mombasa is! Ene Doci Nusret is echter al bijna klaar met de invulling van dat plan. Er gaat namelijk een café open waar van alles gaat gebeuren.
Een tiental jaar geleden hebben we met de buurtbewoners nog een petitie ingediend tégen de opening van een discotheek in het huis daarnaast. Dit plein ligt in een woonbuurt, vele gezinnen met jonge kinderen hebben hun opwachting gemaakt. Dus afgevoerd dat idee en de vergunning geweigerd. Het gerucht gaat nu dat er dus een Poolse discotheek gaat opstarten, inclusief pààldanseressen! Nu is Polen lid van de Unie, en men heeft vastgesteld dat bij de huishoudhulp veel Poolse dames ingeschreven zijn. Wij hebben niets tegen Polen, ze hebben zelfs al eens een paus geleverd die altijd veel volk op de been kon brengen. Maar aan het Moorkensplein moeten we daar tegen optreden.
Café Bravo blijkt een commanditaire vennootschap te zijn, hun statuut is in afwachting van regularisatie bij het FAVV. Mogen ze dan toch al openen? Of ze in orde zijn met andere vergunningen is onduidelijk. Een comm.V moet de naam van een van de vennoten bevatten, maar er is in geen wegen een Mijnheer Bravo te bespeuren. Dus formeel gesproken klopt het al niet. Er is ook een stille vennoot, aldus de oprichtingsakte. Volgens de geruchten is dat misschien wel de voormalige uitbaatster van een club die een tijdje geleden gesloten werd wegens nachtlawaai en burenhinder. En die paaldanseressen, wie gaan dat zijn? Toch geen dames die tijdens de werkuren gaan poetsen? Krijgen we een instroom van jonge meisjes die het in Krakau niet meer zien zitten? In elk geval gaat het niet over een sportieve cursus, daar kan u al donder op zeggen. Wij houden u op de hoogte van het verdere verloop hoewel u wellicht denkt dat kan alleen maar in Borgerhout gebeuren. Wees voorzichtig, het kan u ook overkomen, waar u ook woont. In ons land richt je makkelijk een nieuwe firma op, voor een theehuis of iets anders. Maar wij willen niet dat onze kinderen dit moeten meemaken! De roze buurt is uit de stad weggewerkt, de visgroothandels eveneens, paaldansen bij ons is erover.
Vanuit het randgebied nog even over naar de Stad, want Antwerpen bewéégt. De aanloop naar 25 mei begint te korten. Waar is de tijd dat kandidaten uit Antwerpen met een vergrootglas moesten gezocht worden op de lijsten? Vandaag bulkt het ervan, zodat Madame K zich zorgen maakt omdat het voor de socialisten niet ok is!
Geen taboe meer, schrijft de GVA, om de N-VA te volgen. Ook nooit een massa gemotiveerden gezien op zoiets als een congres, vroeger stonden bij traditionele partijen vaak de schermen klaar om de zaal wat te verkleinen voor het geval er evenveel volk opdook als voor de verkiezing van de plaatselijke duivenbond. Ik kan me niet van de indruk ontdoen dat in vele partijsalons het nagelbijten troef is. Men raamt de toekomstige schade niet in het minst voor de eigen zeteltjes- en blijft vaak voorzichtig met straffe uitspraken over met wie men niet in zee wil. Het zou nogal een verrassing zijn als de 800.000 gedupeerden van Arcopar zich eens allemaal afkeerden van hun zuil en niet meer stemmen op de CD&V.. ze gaan in elk geval toch wat kiezers verliezen met deze soap, zeker nu blijkt dat er alweer procedurefouten zijn gemaakt. Het zuur over de verloren spaarcenten wordt dan nog zuurder. Smaakt zelfs soms naar vitriool. We moeten nog door enkele maanden van diabolisering en zelfs satanisering, dat kan er nog wel bij, als zélfs Laurent zich afkeert van de hand die hem voedt. Hij heeft nog niet gebeten, maar wie zijn tanden laat zien, toont aan de omstaanders toch dat er haar op staat. Die 30% is niet meer veraf.
Het landschap gleed langzaam voorbij het raam. Groene en lichtbruine flitsen, een zacht gebrom op de achtergrond. Herinneringen aan Dodeska-den. Deze indruk had ik eerder deze week op de trein van Zaventem naar Antwerpen.
Ach! De trein is altijd een beetje reizen, zei de aankondiging een aantal jaren geleden, u herinnert het zich nog wel. Ook heb ik ooit gedroomd om eens met de Orient Express te kunnen reizen, een boek lezend onderweg. s Avonds een lekker souper, verzorgd door een ober in strak pak. Stiekem hopen dat Poirot daar zou zitten, draaiend aan zijn snor. Dat is nu allemaal spoorloos. De trein is vandaag ook het slachtoffer geworden van onze haast. Met argusogen volgt elke partij de indicatoren om erop te kunnen schieten als ze niet beantwoorden aan wat wordt verwacht of voorgehouden. We moeten Jo Cornu niet benijden, denk ik dan. Hij moet het juiste spoor nog vinden.
Eerste vaststelling: De trein komt te laat. Begonnen met de aankomsttijden dus een kwartier later te zetten, dan komen ze wél allemaal op tijd.
Tweede vaststelling: de reiziger staat doelloos te wachten. Dus nu een idee om overal Wi-Fi te hebben. We kunnen niet meer wachten. Wachten is ongezond, het moet vooruit gaan, zelfs als het achteruit gaat. Wachten is verspilling, van tijd, en dus van geld. Wachten als werkwoord zal binnen afzienbare tijd verdwijnen uit de dikke Van Dale.
Onze perceptie van tijd is grondig en definitief gewijzigd. We willen à la minute, in real time, on line zijn met alles en nog wat. We willen leven in het nu van overal tegelijk. En lopen het risico niets meer écht te zien wegens teveel tegelijk aanwezig. We willen een beetje god zijn. Tijdens een concert de uitslagen van het voetbal binnenkrijgen en direct facetimen met iemand die we vanmiddag nog hebben gezien om te laten zien waar we zitten.. Of whatsapp..
Een ander voorbeeld van teloorgang van de tijd? Arcopar: het zal zon vaart niet lopen, wordt gefluisterd. Sommigen zullen misschien wat van hun geld terugzien, maar pas op want het kan lang duren. Neen, zeggen anderen, het zal niet zo lang duren. Niet schrikken als het tegen einde 2015 al is opgelost, dat faillissement. Dat is maar 760 keer slapen, of even zoveel slapeloze nachten voor de gedupeerden, en maar 17.520 uur van ons af.. Waar is de tijd dan heen?
De spreuk van heden: currere aut mori conatur!
Voor Gedichtendag in 2013 heb ik er al eens iets over geschreven opgenomen in mijn laatste dichtbundel-:
