Ik hoorde de agent " dankjewel " zeggen en opgelucht ademhalen .
Er was nog een bed vrij in een crisiscentrum .
Het was enkel maar voor maximum een aantal dagen en het was ook niet in de buurt .
Het maakte me allemaal niet uit eerlijk gezegd, zolang ik maar niet naar huis moest .
Er viel een enorme last van mijn schouders.
Ik was zo moe van alle emoties die ik had gevoeld enkel al die dag , dat ik waarschijnlijk bijna eender waar had kunnen slapen .
Ze brachten me met de wagen naar het centrum , het was al donker buiten , ik kon me dus helemaal niet oriënteren.
Er werden nog een aantal papieren ingevuld door de agenten en daarna vertrokken ze.
Ik herinner me niet veel van die paar dagen daar ,enkel de kamer waar een prikbord hing en mijn ontlading bij het zien van een bed .
Ik moet haast onmiddellijk in slaap zijn gevallen met mijn kleren aan , wetende dat er nog een heleboel veranderingen te wachten stonden maar daarvoor was mijn geest te moe.
De bijzondere jeugdzorg kreeg mijn dossier in handen en had nu het zeggenschap over mijn toekomst .
Er werd verder gekeken wat er allemaal diende te gebeuren en hoe het met mijn school verder moest
Eerst diende er stabiliteit gegeven te worden , dus kreeg ik te horen dat ik voor 3 weken kon verblijven bij een pleeggezin in Wijnegem .
Het gezin had al een aantal kinderen , waarvan ik dan tijdelijk de oudste zou zijn .
Het waren supervriendelijke mensen , maar me eraan hechten was voor mij uitgesloten omdat ik wist dat ik er maar tijdelijk zou verblijven . Het afscheid zou me anders te zwaar wegen.
Ik was wel benieuwd waar ik uiteindelijk terecht ging komen , waar het allemaal zou eindigen zodat ik me een beetje thuis kon voelen op een plekje van mezelf .
Na 3 weken moest ik verhuizen naar Antwerpen .
Ik nam afscheid van mijn pleegouders en beloofde hen om zeker nog iets te laten weten .
Ik had het idee dat zij het moeilijker hadden met mijn vertrek dan ikzelf .
Mijn beschermingsmechanisme om me niet snel aan mensen te hechten had dus wel degelijk een functie waardoor ik pijn en gemis kon uitsluiten op dat moment .
Het orientatie en observatie centrum was de volgende stap .
Ook dit zou slechts voor een aantal weken zijn .
Onder observatie en oriëntatie wist ik niet goed wat ik moest opmaken .
Ik kwam terecht in een groep met andere jongeren , allemaal met hun eigen problematiek en achtergrond.
Contacten leggen lukte me gelukkig wel goed en de meeste van deze jongeren vertelde amper over hun thuissituatie. Je kon niet zien aan hen wat ze hadden meegemaakt of hoe het hen had bepaald.
Als je deze mensen op straat was tegengekomen , kon je je niet voorstellen dat ze een trauma hadden opgelopen of misschien wel een geheim verborgen dat de buiten wereld niet mocht weten .
Mijn vader bracht me een koffer vol kleren .
Ik zag de tranen en het verdriet in zijn ogen en wist niet hoe ik me moest gedragen tegenover hem.
Het feit dat ik even in een aparte ruimte met hem was , deed me onveilig voelen .
Hij vroeg me wat hij moest doen .
" moet ik met je moeder uiteen gaan? " vroeg hij .
Ik antwoordde dat hij dat zelf moest weten , ik kon hem onmogelijk zeggen wat hij wel of niet moest doen met zijn leven .
De raad die ik al die tijd aan mijn moeder had meegegeven, had ook niets verandert dus waarom zou mijn antwoord er dan nu wel toe doen ?
Het moment waarop mijn vader vertrok, rende ik naar mijn kamer en begon te huilen.
Waarom was mijn moeder niet meegekomen ?
Waarom moest ik beslissingen en raad geven aan mijn ouders, terwijl ik zelf nog een kind was en in de knoop lag met mezelf ?
Het was een ontlading van verdriet dat me overviel .
Uiteindelijk zag ik hen allebei graag, maar de druk die ze op me legde was er teveel aan en verwarde me .
Soms werd ik behandeld als volwassene , dan weer als een kind .
Soms was alles koek en ei , dan weer was er alarmfase 4 aan de gang .
Het ene moment werd er geroepen , het andere moment werd er naar de keel gegrepen of met iets gesmeten ...
Ik leerde al van jongsaf aan om hyper-alert te zijn voor al deze signalen. Mijn lichaam was in een constante staat van paraatheid . Ik leerde om gedragingen , bewegingen of intonaties in het oog te houden om zo te kunnen inschatten wat er zou volgen.
Die avond in mijn kamer , bleef ik onophoudelijk huilen .
Heel mijn lichaam trilde oncontroleerbaar, beelden van vroeger en nu flitste door mijn hoofd. Er leek geen einde aan te komen .
Iemand van de opvoeders kwam een kijkje nemen en probeerde om met me te praten . Ze kreeg geen contact met me en ze maakte zich duidelijk zorgen .
De dokter van het centrum werd erbij gehaald, maar ook hij kon niet tot me doordringen.
Ik denk dat het de naschok was van alles wat ik had opgekropt, net zoals een ontstoken wonde die openspringt en waar alle vuiligheid uit moet .
Het trillen van mijn lichaam had meer dan 4 uur geduurd vooraleer ik een beetje terug tot zinnen kwam.
Ik probeerde uit bed te komen om naar de opvoeder ( die nachtdienst had ) te gaan
vragen om een pijnstiller.
Ik had ontzettend veel hoofdpijn en was ongerust over wat me zojuist was overkomen.
Mijn hele lijf deed zeer, kon nog amper op mijn benen staan en strompelde naar het begeleidingslokaal.
Daar had ik een gesprek met een opvoeder, nam een pijnstiller en kroop weer mijn bed in .
Nooit heb ik een antwoord gekregen op wat me was overkomen . Ik weet enkel dat het weerzien met mijn vader de trigger was die het in gang had gezet.
Er was verscheidene keren geprobeerd en gevraagd aan mij of ik niet terug naar huis wou gaan . Een vraag die bij mij heel veel kwaadheid naar boven bracht .
Precies of ik er niet goed over had nagedacht vooraleer ik deze stap had overwogen , of ik alles in een impulsieve bui had beslist of dat ze mijn verhaal niet als waarheid aannamen !
Van 1 ding was ik zeker , terug gaan naar huis was iets waar ik zelfs niet over moest nadenken .
Mijn moeder en vader hadden ook gesprekken met de opvoeders van het oriëntatie-observatie centrum .
Uiteraard werd er door hen verteld dat ik moeilijk kind was , ze mij op geen enkele manier konden straffen , dat al wat ik verteld had , leugens waren , ... enz
Ik wist dat wat ik vertelde echt was gebeurd,
da ze de schijn naar de buiten-wereld moesten hooghouden van het perfecte gezinnetje waar spijtig genoeg 1 kind zodanig onhandelbaar was geworden dat ze zich geen raad meer wisten . Ze hadden zoveel voor me gedaan , me alles gegeven , nog een verjaardag met me gevierd, ... etc
Allemaal verwijten die jaren later nog moest aanhoren.
Maar de echte reden waardoor ik thuis was weggegaan , die konden ze niet aannemen!
Het ging me niet om het financiële, het ging me niet om die verjaardag .
Ik had alles gekregen, alleen niet waar ik nood aan had .
Een stabiele gezinssituatie, waar liefde en veiligheid centraal stonden .
Het is inderdaad misschien gemakkelijk van me om hen deze dingen te verwijten , ik kende hun verleden en hun " rugzak " niet .
Misschien hadden ze wel gehandeld uit de overtuiging dat deze manier van opvoeden, naar hun normen, de juiste was ? Misschien was het kopen van materiële spullen hun enige manier om te tonen dat ze me wel graag zagen ? Alleen heb ik dat niet zo aangevoeld .
Ik heb me de vraag gesteld als kind weg van huis , hoe mijn moeder zich moest voelen, ik heb me afgevraagd of door mijn vertrek de ruzies niet nog hoger zouden oplopen , ik heb me afgevraagd hoe mijn broer zich moest staande houden nu zijn grote zus er niet meer was .
En Ja, ik heb me schuldig gevoeld en verdrietig, alleen wist ik dat als ik deze stap niet had ondernomen, ik mezelf iets had aangedaan .
De 3 weken oriëntatie-observatie zaten er bijna op .
Ik was doodsbenauwd over wat er nu zou volgen en of er van de bijzondere jeugdzorg uit niet beslist zou worden dat ik toch verplicht naar huis terug moest gaan .
De opvoeders, de dokter, psycholoog en het clb zouden allemaal aan tafel zitten om te bespreken wat er verder diende te gebeuren.
Ik voelde me afhankelijk van hun beslissing en al had ik zelf aangegeven dat ik niet naar huis terug wou, het zou me tot op de laatste moment helemaal in de greep houden.
Ik was zo bang voor de beslissing die zou genomen worden en die waarschijnlijk mijn verdere toekomst zou bepalen .
Zowel mijn ouders, als ik hadden al een gesprek gehad met de begeleiding .
Mijn ouders waren nog steeds van het idee dat een kind thuis hoorde te zijn en moest luisteren .
Alle spieren in mijn lichaam stonden gespannen en een gevoel van angst overviel me .
Ik probeerde mijn zenuwen onder controle te houden en niets te laten merken .
De uren leken voorbij te kruipen tot uiteindelijk iemand me kwam vertellen dat ik niet terug naar huis moest .
Er was een plekje vrijgekomen in een soort tehuis in Edegem.
Het zou voor een langere tijd zijn en ik zou een eigen kamer krijgen .
Ik kon wel huilen van opluchting !
Een intake gesprek met de mensen van het tehuis vond plaats de week erop .
Ik werd met de wagen naar daar gebracht samen met een begeleider .
Het tehuis zag er niet uit zoals ik het me had ingebeeld . Een beeld zoals dat van in de films was het gelukkig niet .
Dit huis zag er heel normaal uit, een oud herenhuis met een stenen trapje naar de voordeur en een ijzeren vlinderen erop deed verwijzen naar de naam " de vlinderkens " .
Ik werd warm onthaald door mensen die er werkte . Een team van toegewijde begeleiders die uiteraard ook erg benieuwd waren naar de nieuweling .
Iemand deed de rondleiding en stelde zich voor als mijn individuele begeleidster.
Zij zou de taak op zich nemen om gesprekken met mij te voeren over de moeilijkheden waarmee ik te kampen had in mijn verleden.
Op het gelijkvloers was er de leefruimte waar een grote eettafel stond met een 10-tal stoelen aan , een salon en een televisie.
Ook een kleine maar practische keuken, een vergaderzaal en een lokaal waar de begeleiding vaak gesprekken deden met de jongeren en hun collega's.
Een houten trap leidde naar het eerste verdiep waar de jongenskamer waren en een kamer waar de begeleiding kon slapen , ook een grote badkamer met een bad en douche.
Op het 2de verdiep waren de meisjeskamers en zo ook mijn kamertje met uitzicht op de grote tuin .
De kamer op zich was niet echt groot , hoogstens 4 meter lang en 2 meter breed maar ze was praktisch ingedeeld met een bed , bureau en een ingemaakte kast . Meer had ik uiteindelijk niet echt nodig .
Op het gelijkvloers was ook nog een trap naar beneden waar een kleine douche was voor de meisjes en nog een andere deur waar zich de wasplaats bevond met een wasmachine, droogkast en een soort van voorraadkast met shampo, tandpasta, tandenborstels enz .
Het leek allemaal heel huiselijk ingericht en dit gaf me bijna instant een warm gevoel.
Ook de jongeren die op dat moment aanwezig waren leken nieuwsgierig naar mijn komst .
Het was een tehuis voor jongeren tussen de 14 en 18 jaar oud.
Ik zou 1 van de jongste zijn daar tussen een groepje dat elkaar duidelijk al enige tijd kende .
Toch zag ik het helemaal zitten om een nieuw hoofdstuk in mijn leven aan te gaan en nam ik me voor om me stelselmatig te gaan openstellen .
Een kleine week later stond ik met mijn koffers klaar om te vertrekken .
Ik nam afscheid van de jongeren en de begeleiding van het orientatie-observatie centrum.
Ondanks alles ,was verandering voor mij nog steeds niet iets waar ik naar uitkeek , maar ik hoopte echt dat dit de laatste maal was dat ik een koffer moest inladen .
Mijn intrede in de Vlinderkens, verliep in het begin niet van een leien dakje .
Zo had ik vrij snel al ruzie met een meisje waardoor de spanning hoog kon oplopen.
Elke jongere had zijn of haar eigen rugzakje/verleden waardoor er bij elke nieuweling gezocht moest worden naar een ander evenwicht binnen de groepsdynamiek.
Maar naarmate we elkaar beter leerde kennen , werden we een hechte klik samen .
Het warme gevoel dat ik eerder bij dit tehuis ervoer, komt omdat er alles wat wat mijn hartje negeerde .
De jongeren zag ik als mijn broers en zussen .
De begeleiding als familieleden .
Er kon gepraat worden over eender welk thema , zolang het maar met wederzijds respect gebeurde .
Dit werd mijn nieuwe thuis en zo kijk ik er tot op heden nog steeds op terug !
Els kwam in die periode ook wel eens op bezoek .
Ik vond het ongelofelijk dat ze speciaal tijd met mij spendeerde en benieuwd was naar de nieuwe omgeving waar ik vertoefde .
Het weerzien met haar was telkens heel intens .
Ik kon haar wel om de hals vliegen van blijdschap en wou haar nooit meer loslaten .
Stilletjes hoopte ik dat ze me zou adopteren .
Boeken zoals die van Roald Dahl genaamd Mathilda , een boek waarin een meisje slechte ouders heeft en uiteindelijk geadopteerd wordt door haar juf , gaven hoop.
In de week gingen de jongeren net zoals ik naar school.
Sommige namen de bus hiervoor , weer andere de fiets .
'S ochtends zaten we dan gezellig met z'n allen aan een grote tafel te ontbijten of simpelweg een tas koffie te drinken.
Daarna ging ieder zijn eigen weg om dan rond het avondmaal weer samen te zijn .
In het weekend gingen er vele elders overnachten.
Sommige bij vrienden, weer andere bij familieleden.
Ik koos ervoor om zo goed als elk weekend bij mijn oma te verblijven .
Als ze me kwam ophalen, was het telkens een warm weerzien .
Ik kon honderduit vertellen over alles wat ik die week had meegemaakt of soms zelfs had uitgespookt samen met andere jongeren .
Mijn oma woonde niet zo ver van mijn ouders af .
Wat maakte dat het me telkens wel ongerust maakte of ik hen zou tegenkomen .
Mijn oma is de moeder van mijn vader en aangezien hij ( zoals mijn moeder het altijd noemde) een echt mama's-kindje was , zat die kans er wel eens in.
De band tussen mijn moeder en mijn oma was vaak moeilijk .
Mijn moeder verweet haar dat ze haar dochter inpikte, dit terwijl zij degene was die me er steeds dropte .
Ik kon niet vatten dat ze dan verwachtte dat we geen goede band zouden krijgen .
Mijn oma op haar beurt had altijd graag een dochter willen hebben , maar kreeg 2 zonen.
Ik was de eerstgeboren kleindochter binnen de familie en onze karakters ( beide waterman ) paste goed bij elkaar .
Toch kan ik niet zeggen dat ik mijn oma op mijn manier als moeder heb ervaren .
Ik zag haar eerder als een hartsvriendin, iemand bij wie ik ten alle tijde mezelf kon en mocht zijn .
Ik kon bij haar ventileren over mijn frustraties , kwaadheid en angsten .
Maar over het gemis van een moeder heb ik nooit iets losgelaten .
Ik denk dat we beide wel wisten en aanvoelde dat de situatie thuis niet zorgeloos verliep.
Tijdens vakantieperiodes in de Vlinderkens, werd er vanalles
georganiseerd .
Zo gingen we met de hele groep op kamp met tenten , speelden we spelletjes , maakte we een fietstocht of gingen we kano-varen.
Ik had er de tijd van mijn leven en ondanks de moeilijkheden die ik emotioneel nog had , dacht ik dat alles wel een plekje zou krijgen .
De periode in de Vlinderkens is er 1 waar ik met een warm hart naar terugblik.
Zoveel fijne herinneringen aan een hecht nest waar ik me een deel van mocht en kon voelen .
Maar toch ontbrak er nog steeds iets fundamenteels .
Ik wist dat ik een moederfiguur mistte in mijn leven, maar hoe zat het met een vaderfiguur?
Ik was van mening dat dat er eigenlijk niet toe deed .
Tot het moment dat ik van de Vlinderkens op kamp mocht gaan met een bepaalde organisatie .
Dit keer betrof het een kamp waar wandelingen , het bosspel en slapen in grote tenten met stapelbedden centraal stond .
Ik kende er niemand maar maakte vrij snel vrienden .
Ik kon zowel met de animatoren als de kampjongeren goed overweg.
De laatste dag van het kamp , sloten we af met een fuif .
Een fuif met de alom bekende kuskes-dans en de bekende hits uit de periode 2000 weergalmde door de hele tent .
Alcohol was verboden, maar toch wisten we ons allemaal superieur te amuseren .
Aangezien het de laatste dag was en het afscheid naderde , was iedereen toch een beetje hechter dan normaal .
Moe van het dansen, zonderde ik me even af om een sigaret te gaan roken .
Ook de andere jongeren waren doodop van 2 weken uitputting en weinig slaap .
Ik zette me op een bankje waar Patrick , een animator van rond de 40 jaar , naast me kwam zitten .
Het was midden in de zomer en had een kort kleedje aan .
We raakte aan de praat en vertelde over de ervaringen die we die de 2 weken hadden meegemaakt.
Nog meer jongeren voegde zich bij het gesprek waardoor er te weinig plek was op het bankje waar we zaten .
Al lachend en spelend , zette ik me op Patrick zijn schoot .
Met zijn handen hield hij me vast bij mijn heupen .
Het gesprek ging gewoon verder met de rest van de jongeren en we deelden telefoonnummers uit .
Ook Patrick gaf zijn nummer aan mij met de vraag of we nog contact konden houden .
Ik zag er verder geen graten in .
Bovendien had ik best al wat telefoonnummers verzameld , dus die van hem kon er gerust bij .
Toch had ik het gevoel dat er meer schuilde achter het speelse en plagend gesprek dat we hadden gevoerd .
Eenmaal terug in de Vlinderkens, pakte ik mijn koffer weer uit en bekeek ik de vele lieve briefjes die kampgenoten hadden geschreven naar me .
Ik vond het werkelijk een fantastische 2 weken en een ervaring op zich om deel te hebben kunnen uitmaken van zo'n toffe bende .
De klieren in mijn keel waren gezwollen vanwege het slaapgebrek .
2 dagen extra had ik nodig om terug een beetje op mijn positieve te kunnen komen .
Het gevoel dat ik bij Patrick had gekregen , bleef maar door mijn hoofd spoken .
Op een avond trok ik dan ook mijn stoute schoenen aan en sms'je ik hem .
Eerst waren het vrij normale gesprekken over het kamp .
Hij vond het tof van me dat ik een sms naar hem had gestuurd en vroeg of we nog meer contact konden hebben .
"Natuurlijk " , antwoorde ik en vroeg of ik hem iets persoonlijks mocht vragen .
Ik denk dat ik toen een totaal ander antwoord had verwacht op het moment dat ik vroeg of hij gevoelens voor me koesterde .
Ik was namelijk nog maar 15 jaar dus wat zou een 40 jarige met zo een jong meisje moeten beginnen .
Eventjes bleef het stil aan de andere kant .
Waarop ik begon te twijfelen of ik iets verkeerd had gezegd.
Er volgde een antwoord dat ik niet had verwacht .
Hij zei dat hij me een heel leuk iemand vond en dat die ene avond toen ik op zijn schoot was komen zitten, hem het meest was bijgebleven .
Het was niet echt een direct antwoord op mijn vraag , maar het maakte me best nieuwsgierig.
Grenzen aftasten was iets Wat ik wel vaker deed maar me tot hiertoe nog nooit echt in de problemen had gebracht .
Een volgend bericht kwam binnen .
Patrick vroeg me of we eens in de toekomst konden afspreken .
Praten via sms was niet zo evident en een gesprek rechtstreeks zou fijner zijn vond hij.
Misschien dat een verstandig en niet naïef iemand op dat moment zou hebben afgehaakt .
Maar ik was een nieuwsgierige, rebellerende puber die bovendien ook nog het goede in de mens zag . Noem het een kortweg naïef.
Afspreken met een kampleider , zou de begeleiding van de Vlinderkens absoluut geen goed idee hebben gevonden .
Toch was ik benieuwd wat Patrick nog allemaal met mij wou bespreken .
Het was een dilemma voor me om op dat moment te liegen tegen een begeleidster die ik bovendien ook nog eens graag had , maar mijn nieuwsgierigheid nam de bovenhand.
Het was bijna weekend en dan zou ik zoals gewoonlijk naar mijn oma gaan .
Ik belde haar op om te zeggen dat ik niet ging komen en
tegen mijn begeleidster zei ik dat ik wel ging .
Het was riskant , ik weet het .
Want dan zou ik een volledig weekend plots bij Patrick zijn , maar ik nam me voor dat als het niet ok zou zijn , ik dan alsnog de bus naar mijn Oma zou nemen .
Patrick sms'te me dat hij me zou komen ophalen met de wagen aan de straathoek , uit het zicht van het vlinderkens-gebouw .
Ik voelde de spanning in heel mijn lichaam, het soort spanning dat avontuur in mij zo aantrekt .
Vluchtig maakte ik een rugzakje klaar met spullen en vertelde de begeleiding dat ik ging vertrekken .
Onderweg naar de straathoek, klopte mijn hart bijna in mijn keel .
Ik wist dat ik iets deed wat eigenlijk niet juist was en toch bevestigde elke stap mijn beslissing .
Ik was doodsbenauwd dat er iemand die ik kende me zou zien staan en gaan verklikken .
Elke wagen die ik zag passeren hield ik nauwlettend in het oog.
Er stopte een donkere wagen met een man die een zonnebril droeg .
Aan zijn postuur kon ik zien dat het Patrick was .
Ik opende het portier en stapte in.
Ik zakte een beetje onderuit in de zetel omdat ik nog steeds schrik had iemand bekend te zien passeren .
Van zodra we Edegem uit waren, voelde ik me al een klein beetje meer op mijn gemak.
We reden naar zijn huis in Merksem.
Patrick woonde op een appartementje op het 2 de verdiep .
Voor een single man , lag alles er netjes bij.
Het eerste wat me opviel was zijn collectie met muziek.
Het waren allemaal cd's van depêche mode en pink floyd , toen voor mij nog totaal onbekende muziekbands.
We raakte aan de praat en de muziek weerklonk zacht door de woonkamer .
Ik voelde me veilig bij Patrick .
Hij vertelde over zijn werk als animator , maar ook over zijn passie voor muziek en fotografie .
Hoewel ik nog maar 15 jaar was , voelde ik me vele ouder als ik bij hem was en hij behandelde me ook net als een volwassene.
Ik stelde hem terug de vraag of hij iets voor me voelde .
De kus die daarop volgde bevestigde alles.
Het was alles wat niet kon en toch zei mijn gevoel dat het goed was.
De eerste nacht in zijn armen , knuffelend in het salon was zalig .
Het was precies of het was nooit anders geweest .
Urenlang konden we samen praten en vertellen .
Ook ik liet steeds meer los over mijn verleden en de reden dat ik in de Vlinderkens terecht was gekomen .
Hij begreep me, zonder dat ik al teveel moest uitleggen .
Hij bood me wijn aan en kookte een heerlijk avondmaal .
Net alsof ik al volwassen was en we al jaren man en vrouw waren .
Fijn vond ik het wel om op die manier benaderd te worden .
De wijn deed źijn werk en we belandde die avond samen in bed .
Als 15 jarige wist ik nog niet zoveel van seks af , wel in theorie maar het allerminst in de praktijk .
Ik had vooral angst om niet te voldoen , niet goed genoeg te zijn of te onervaren .
Patrick kustte en streelde me liefdevol en zei me dat ik alles was wat hij maar wou.
Het bleef allemaal niet positief verlopen . Na enkele maanden ,
Kwam ik te weten dat de reden van zijn single-bestaan lag aan zijn vreemde voorkeur voor seks .
Ik begreep niet wat hij daarmee bedoelde en vroeg om uitleg .
Hij vond het fijn om af en toe eens naar een naakttrand te gaan , vond het best opwindend om een mooie meid als mij mee te vervoeren in de kort rokje op zijn Harley, was in het bezit van handboeien en een alarmpistool waarmee hij mij in erotische poses wou fotograferen.
Ik probeerde te vatten wat hij me allemaal aan het vertellen was.
We hadden al zoveel fijne en intieme momenten gehad dat ik probeerde hem ook hierin te vertrouwen .
Meerijden op een coole motor richting een naaktstrand was niet iets wat je alle dagen meemaakte .
Ik stemde in op zijn voorstel, ook al omdat ik Patrick in de eerste plaats niet wou verliezen.
De spannende weekendjes die we samen doorbrachten , betekende voor mij dan ook enorm veel .
Op een warme zomerdag, vertrokken we met de Harley richting Nederland.
Ik had een kort kleedje aan omdat ik wist dat hij dat graag zag .
Onderweg voelde ik de zwoele warme bries langs mijn lichaam.
Ik drukte Patrick stevig tegen me aan en genoot van de vrijheid die enkel een motor je kan geven .
De snelheid werd opgedreven en van de spanning begon ik te lachen .
Zo'n heerlijk intens gevoel , had ik nog niet vaak gehad in mijn leven .
We kwam aan op het naakttrand.
Ik had totaal geen idee waar ik me aan moest verwachten .
Patrick zette zijn motor aan de kant en nam zijn rugzak.
Nieuwsgierig keek ik rond me heen .
Een mooi meer , stralende zon en bomen zover mijn ogen konden reiken .
We bewandelde een smal padje richting het meer.
We stopte aan een boom en deden onze kleren uit .
Helemaal naakt voelde ik me heel onzeker en zelfs lichtjes beschaamd .
Verderop kwamen we nog meer naakte mensen tegen.
De meeste lagen lekker te zonnebaden of vertoefde zich in het frisse water .
Ik probeerde mijn blik af te wenden van de mensen die langs mij kwamen .
Patrick nam mijn hand vast en zei me dat ik geen schrik moest hebben .
Die woorden van hem stelde me bijna instant terug gerust .
Mijn verbazing werd groot toen ik een koppel van middelbare leeftijd zag vrijen tegen een boom .
Andere mannen die het koppel passeerde, kregen een erectie en ik wist even niet wat zeggen of denken.
Zolang Patrick bij me was , was ik veilig en moest ik me nergens zorgen over maken .
Het was mijn eerste kennismaking met een naaktstrand en nam aan dat dit dus iets was wat wel vaker gebeurde daar .
Ik zag niemand lopen jonger dan 40 jaar , wat ik best vreemd vond.
Dat er geen meisjes van mijn leeftijd rondliepen ok , maar dat de gemiddelde leeftijd zoveel scheelde?
Aan het meer legde we een dekentje en genoten van de zon op onze naakte huid .
Ik vond het vervelend dat al die naakte mannen naar me staarde , maar probeerde me er zo weinig mogelijk wat van aan te trekken .
Iets verderop zag ik mensen het maïsveld in gaan .
Patrick vroeg of ik mee met hem wou vrijen daar .
Het idee dat andere mensen ons zouden kunnen begluren , wond hem duidelijk op .
Ik aarzelde en vond het maar een vreemde gedachte dat mensen zoiets zouden doen .
Toch had ik schrik dat als ik zou weigeren, hij me misschien zou achterlaten naakt en dat wou ik ten alle tijden vermijden.
Uit dat gevoel van angst ben ik hem gevolgd .
Het geritsel van de maisbladeren maakte me angstig .
We waren al een eindje verder toen we plotseling stopte.
Patrick was iets vergeten in zijn Harley en moest terug gaan.
Hij wist me te verzekeren het niet lang ging duren vooraleer hij weer bij me was .
Daar stond ik dan , naakt en alleen in een maïsveld .
Elk geluidje dat ik hoorde , deed mijn spieren verstijven .
Ik zag tussen de maïs door een man mastruberen en lachen naar me .
allerlei nare scenario's spookte door mijn hoofd .
Uit angst begon ik te huilen . Roepen op Patrick durfde ik niet omdat iedereen dan zou weten waar ik me exact bevond .
Het leek een eeuwigheid te duren vooraleer Patrick terug verscheen .
Ik was woedend dat hij me dit had aangedaan en wou onmiddellijk weer weg.
Maar de opluchting omdat hij was teruggekomen , nam de bovenhand .
We keerde weer terug richting Edegem .
Hij zou me afzetten in de Vlinderkens en naar huis gaan .
Een lange kus en knuffel deden me alweer terug verlangen naar hem .
Zoveel verwarde emoties van blijheid , vrijheid , angst, verdriet, woede en opluchting op 1 dag waren teveel voor me .
Ik kon er met niemand over praten omdat ik wist dat onze " relatie " iets was wat niet kon en mocht.
Patrick had me verteld dat hij hierdoor heel erg in de problemen kon geraken en dat we elkaar dan nooit meer zouden zien .
De liefde en veiligheid die ik voor hem voelde , waren me meer waard dan mijn lichaam opofferen voor vreemde seksfantasieen .
Bijna een jaar heb ik dit alles geheim weten te houden .
De fantasieën gingen nog verder bij Patrick waardoor mijn verstand en mijn gevoel tegenover elkaar kwamen te staan .
Ik piekerde me rot , wist niet meer wat ik moest doen en wou er hoognodig met iemand over praten ,
maar met wie ?
Ook begon ik meer te drinken dan goed voor me was .
Het gevoel "verdoven" , was een nieuwe manier geworden om met mijn verwarde emoties om te kunnen gaan .
Een aantal slapeloze nachten volgde.
Ik vroeg om een gesprek met de begeleider die die avond nachtdienst had .
Het was Hugo , een man met wie ik eerder al gesprekken had gehad en waar ik genoeg vertrouwen in stelde om dit misschien eindelijk te kunnen delen .
Mijn gesprek met Hugo verliep niet zoals gepland .
Hij aanhoorde mijn verhaal en begreep dat een gevaarlijke situatie gecreërd was .
De Vlinderkens hadden , zolang ik minderjarig was , de volledige Verantwoordelijkheid over mij , maar door mijn geheim en het vertrouwen dat ze in me hadden gesteld, hadden ze dit allesbehalve zien aankomen.
Ook al had ik uitdrukkelijk gevraagd aan Hugo om dit onder ons te houden, hij kon niet anders dan dit te melden aan de andere teamleden .
Ik was te jong om te begrijpen dat dit geen geheim kon blijven .
Het enige dat door mijn hoofd spookte , waren de gevolgen voor Patrick en het feit dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien .
Het deed me verdriet, ik wou enkel advies over hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan , maar nu werd het, buiten mijn wil om , volledig uit handen genomen .
Ik kon enkel maar lijdzaam afwachten, wat men zou beslissen op de volgende teamvergadering .
Ik schaamde me diep te weten dat iedereen van de begeleiding nu wist wat er allemaal gebeurd was . Al het seksuele , de leugens, het vertrouwen dat ze in me hadden ... Het was in 1 gesprek allemaal weggeveegd .
Ook al wist ik wat Patrick allemaal met me had gedaan, ik weigerde te geloven dat hij kwade bedoelingen met me had .
Ik was nog steeds verliefd op hem wou begrijpen waar zijn absurde fantasieën vandaan kwamen .
Ik werd constant in het oog gehouden, dus nog afspreken met Patrick was uit den boze.
Omdat ik nog maar 15 jaar was , werd er vanuit de teamvergadering beslist de politie erbij te betrekken.
Ik mocht onder geen beding nog contact met hem hebben.
Een grondig onderzoek naar Patrick werd vanuit de politie opgestart en enige tijd later moest ik naar het politiebureau komen .
Er werd vanuit de Vlinderkens verteld dat mijn verhaal hoogstwaarschijnlijk op video werd opgenomen om eventueel later te gebruiken tegen Patrick op de rechtbank .
Ik wist dat onze relatie er 1 was die niet door de buitenwereld werd begrepen, maar om nu alles tegen hem te gaan gebruiken? Het maakte me kwaad .
Ik was uiteindelijk de persoon die merendeels met alles had ingestemd en dus ook Verantwoordelijk voor mezelf vond ik .
Op het bureau hadden ze Patrick's verleden grondig zitten uitpluizen.
Er werd me met enige voorzichtigheid verteld dat hij tegelijkertijd nog met een ander minderjarig meisje een soortgelijke relatie had .
Dit was aan het licht gekomen omdat haar ouders klacht waren gaan indienen .
Er werd me gevraagd om hetzelfde te doen.
Zodat hij gestopt kon worden en om te vermijden dat er nog andere meisjes slachtoffer zouden worden .
Ik was verbouwereerd .
Kon geen woord meer uitbrengen .
Een gevoel van verdriet en kwaadheid nam het over van mijn woorden .
Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken dat ik de enige persoon in zijn leven was?
Hoe had ik zo dom kunnen zijn , te denken dat hij me oprecht graag zag ?
Hoe kon ik verwacht hebben van mezelf dat het gemis aan vaderliefde en een partnerliefde tesamen hadden kunnen vloeien ?
Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik bijna de kwaadheid tegenover hem vergat .
Er werd me nogmaals gevraagd om een klacht neer te leggen .
Veel bedenktijd had ik niet .
Het enige waar ik aan kon denken , was het voorkomen dat andere meisjes dit ook zouden moeten meemaken.
Ik stemde ermee in om alles te laten opnemen.
De meest gedetailleerde en gênante vragen werden me gesteld .
Ik probeerde mijn gevoel volledig uit te schakelen en te benoemen wat ik allemaal had gedaan met Patrick .
Ik vertelde het op zo'n manier dat het net was alsof het niet mij, maar iemand anders was overkomen .
Volledig emotieloos, maar toch correct tot op elk detail .
In de Vlinderkens waren ze fier op me dat ik deze stap had gezet .
Maar Ik voelde me allesbehalve zo .
Ik was een verrader en een heldin tegelijkertijd.
Voor mezelf had ik alles zo kunnen laten .
Ik had zo weinig respect voor mezelf en mijn lichaam dat het me allemaal niet veel deed de dingen die gebeurd waren. Maar andere meiden wou ik dit kost wat kost besparen . Zij waren belangrijker dan mij .
Op mijn kamer speelde ik de muziek van depêche mode en pink floyd .
De tranen liepen langs mijn wangen .
Ik stelde blijkbaar in de verkeerde personen mijn vertrouwen.
Het enige wat hem interesseerde was mijn lichaam en het enigste wat ik wou, was een beetje liefde en affectie.
Het gevoel van uniek te zijn voor iemand , daar had ik veel voor over . Zelfs mijn eigenwaarde .
Het is dan dat ik ben beginnen beseffen waar ik naar op zoek was in Patrick en hoe het mijn blik had vertroebeld .
Men zegt dat liefde blind maakt, inderdaad dat deed het !
De weken passeerde in de Vlinderkens .
Meer en meer zonderde ik me weer af in mijn kamer .
Huilend en luistererend naar de muziek die herinneringen naar boven bracht .
Op een ochtend kwam een begeleidster me wakker maken om naar school te gaan .
Ik voelde me niet lekker en vroeg of ik mocht blijven liggen .
Aangezien ik steeds plichtsbewust en graag naar school ging , wist ze dat ik het meende.
Ik kon amper mijn ogen openhouden.
Ik was zo vermoeid dat zelfs me naar de badkamer begeven om naar het toilet te gaan, me teveel was .
Ik voelde dat dit niet normaal was , maar nam aan dat ik gewoon ziek was .
Ik viel terug in slaap en had de ene heftige droom na de andere .
Telkens ik wakker schoot en even mijn ogen opende , voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan .
Rond 16 u kwamen de jongeren van school terug.
In de hal hoorde ik ze lawaai maken waardoor ik uit mijn droom werd gewekt .
Het lawaai maakte me ontzettend kwaad waardoor ik de hal instormde en begon te roepen tegen hen .
Dit was niemand gewend van me , ze keken me dan ook verbaasd en niet begrijpend aan .
Gefrustreerd rende ik naar beneden in mijn slaapkledij en begon me af te reageren tegen de begeleidster van dienst .
Ook zij keek me verbaasd aan en wist niet was zeggen .
Toen ik me naar buiten begaf om een sigaret te roken , zakte ik in elkaar en begon te huilen .
Ik was zo moe en begreep allesbehalve waar dit vandaan kwam .
Mijn begeleidster kwam naast me zitten en stelde me gerust dat ze de jongeren had verwittigd om het stiller te houden .
Ook zei ze dat ze een afspraak ging maken met de huisarts want dat dit niet normaal was hoe ik me voelde qua vermoeidheid .
Ik kroop weer mijn bed in en sliep de hele avond door .
Meer dan 16 u aan 1 stuk door. We waren ondertussen al een aantal dagen verder en ik raakte maar niet uitgerust.
Het baarde me enigzins zorgen, al was mijn grootste wens op dat moment om gewoon te slapen en niet meer wakker te worden .
Onderweg met de bus naar de dokter, was ik benieuwd wat er met mij mankeerde .
Het was me gelukt die dag om me aan te kleden en op de bus te stappen alleen .
De dokter onderzocht me en stelde allerlei vragen .
De uiteindelijke conclusie was dat ik met een depressie te kampen had.
Verbaasd en enigszins spottend vroeg ik " depressie? ' dat kan niet !
Ik weigerde te geloven dat de vermoeidheid die ik voelde daarmee te maken had .
Toch werd er met de Vlinderkens contact opgenomen om te bekijken wat er verder moest gebeuren .
Op de terugweg met de bus , spookte het woord depressie steeds maar door mijn hoofd.
"Zou het echt? "
"Hoe is dit kunnen gebeuren ? "
" geraak ik hier wel door? "
" hoe zullen ze in de Vlinderkens reageren ? "
Het waren allemaal vragen waar ik zelf geen antwoord op wist .
Ik kon enkel maar vertrouwen op de huisarts en de Vlinderkens ,hopend dat ze zouden meezoeken naar een oplossing .
Eigenlijk was deze depressie de samenloop van alles wat er aan vooraf was gegaan , enkel was Patrick de laatste trigger die de emmer heeft doen overlopen .
Het verloop bij mijn ouders, de afwijzing van een leerkracht, het afscheid van Els , de vele wissels van instellingen en tot slot Patrick. Dat was de reden van mijn mentale vermoeidheid .
Mijn lichaam nam het over omdat mijn geest helemaal op was .
Een normaal proces dat op dat moment allesbehalve natuurlijk aanvoelde.
In de Vlinderkens werd gekeken naar wat het best zou zijn voor me .
Blijven in de drukte en alle dagen slapen , was duidelijk geen constructieve oplossing .
Er zat niets anders op dan een opname in de jeugdpsychiatrie .
Toen ik dat vernam , begon ik weer te huilen .
Ik wou niet weg van mijn vertrouwde omgeving.
Ik was bijna 2 jaar daar en het enigste wat ik wou was weer beter worden .
Mijn grootste schrik zat erin om afgewezen te worden en niet terug te kunnen naar daar.
Mijn begeleidster stelde me hierin gerust en zei dat de opname maar tijdelijk zou zijn .
Het was voor mijn eigen bestwil en tot ik weer aan de beterhand was , daarna mocht ik weer terugkomen .
Ik voelde een opluchting en een zachte glimlach op mijn lippen verschijnen.
Als het beter met me zou gaan, kon ik de draad weer oppikken en verder gaan met mijn leven daar .
Het zou niet lang duren voor ik naar Leuven kon vertrekken om aan de therapie die me zou helpen in mijn genezingsproces , deel te nemen
Ik hoopte vurig dat het zou helpen en dat mijn vermoeidheid zou afnemen .
Ik kon nog steeds amper geloven dat een 16 jarige zoals ik aan een depressie kon lijden , toch hoopte ik dat de huisarts het aan het rechte eind had .
Ik was op ,
totaal mentaal op en het uitte zich in slapen , slapen en nog eens slapen.
Ik geraakte maar niet uitgerust en het minste deed me in tranen uitbarsten .
Ik hoopte dat er in Kortenberg een manier werd aangereikt om met deze vermoeidheid om te kunnen gaan .
Het was net alsof het van de ene dag op de andere plots was begonnen . Het was een signaal van mijn lichaam dat ik niet langer kon negeren .
In Kortenberg aangekomen , was het eerst wat me opviel de oneindig lange gangen .
Er waren zoveel afdelingen in 1 inmens gebouw , dat ik schrik had om er nooit mijn afdeling te kunnen vinden .
Mijn kamer leek op een saaie eenpersoonskamer met enkel een bed , een bureau en een douche in .
Het bed deed me instant verlangen naar slaap en absoluut geen mensen om me heen .
Maar uiteraard was daar geen tijd voor .
Een gesprek met de psycholoog was het eerste wat op de agenda stond .
Ik kon zonder problemen vertellen over de problemen die ik had ervaren in mijn jeugd omdat ik me emotioneel afstandelijk hield .
Ik vertelde over elk detail alsof het mij niet was overkomen , maar iemand anders .
Veel feedback kreeg ik niet , er werden enkel een aantal notities genomen .
Ik was best nieuwsgierig naar wat er allemaal op dat klein blaadje papier geschreven werd , welke info werd onthouden en of het werd opgeschreven vanuit een eigen interpretatie of exact zoals ik het verteld had .
Ook met andere therapieën kwam ik voor het eerst in contact .
Beeldende therapie , muziektherapie , gesprekstherapie en nog een aantal andere .
Beeldende therapie lag me het meest .
Ik kon op mezelf bezig zijn en me zo afzonderen in mijn hoofd en dan was het enkel ik en mijn tekening .
Op de muziektherapie vond ik het vreemd dat de muziek absoluut niet mooi moest klinken , maar dat we onze emoties konden omzetten in klanken .
Harde klanken met de trommel voor kwaadheid, zachte klanken met de piano voor verdriet , ... het waren voorbeelden van iets totaal nieuws voor mij .
De jongeren die op de afdeling waren, kampte allemaal met een verschillende problematiek. Sommige hadden een eetstoornis , andere een depressie en nog andere een persoonlijkheidsproblematiek.
Er waren veel indrukken die ik in een korte tijd allemaal te verwerken had, maar gelukkig waren er ook de vrije momenten .
Dit waren momenten van ontspanning voor me .
Slapen en me afzonderen van alle impulsen was waar ik , naar mijn gevoel, het meeste nood aan had .
Plichtsbewust probeerde ik steeds aanwezig te zijn op de verschillende therapieën .
Ik voelde na enige tijd dat het spreken over wat me bezig hield, me angstig maakte of juist verdrietig. Allerlei emoties die vreemd voor me waren , werden losgeweekt.
de therapie begon zijn vruchten af te werpen.
Het was iets wat ik daarvoor amper deed huilen in het bijzijn van andere of mijn angst tonen.
Het opkroppen van gevoelens en denken dat ik het allemaal wel zelf kon bolwerken , was een patroon geworden dat ik moest zien te doorbreken.
Kortenberg was op een korte tijd een veilige burcht geworden waar ik leerde spreken over dingen die niet vanzelfsprekend voor me waren .
Ook het delen van pijnlijke onderwerpen met de jongeren in mijn groep was iets wat ik had moeten leren .
Het meest comfortabele voelde ik me bij 1 op 1 gesprekken.
Alhoewel er de mogelijkheid voor me was me af en toe eens buiten de afdeling te begeven, had ik daar geen nood aan .
Enkel de therapieën en mijn kamer , dat was mijn veilige leefwereld.
Na een aantal weken was het traject in Leuven afgerond en mocht ik terug naar de Vlinderkens gaan .
Ik was enorm blij om mijn vertrouwde omgeving en mensen terug in de armen te kunnen sluiten.
Maar langs de andere kant was ik angstig dat de vermoeidheid weer terug zou gaan beginnen eens ik me weer in de " maatschappij " begaf .
De jongeren van de Vlinderkens en ook de begeleiding waren blij dat ik terug was .
Ik voelde dat ze trots op me waren dat ik het traject in Leuven had afgewerkt en dat gaf me zowaar een enorme boost .
Ik hoopte zo snel mogelijk het leven van alle dagen weer te kunnen hervatten en uiteraard ook weer naar school te kunnen gaan .
Op zaterdag deed ik al enige tijd weekendwerk in een slagerij zo'n 500 meter van de Vlinderkens af .
Op die manier had ik wat geld waarvan ik een extraatje voor mezelf kon kopen .
Ook al kreeg elke jongere een beetje zakgeld naar leeftijd, als je rookte was het er zo weer door .
Het werk bestond eruit om vleeswaren te versnijden en klanten te bedienen .
Ik deed het al bijna een jaar en had echt fijne collega's .
Ze waren op de hoogte van de opname in Leuven en hadden alle begrip voor mijn situatie .
De vrouw die me had opgeleid , was een lieve jonge Marokaanse vrouw genaamd Halima .
Ik was erg close me haar en we konden het erg goed vinden samen. Ook was ze eerder een vrijgevochten type en goed ingeburgerd in het moderne leven .
Ik vond het dan ook vreemd toen ze er plots niet meer was op zaterdag.
Allerlei vragen spookte door mij hoofd .
Ook andere collega's hadden weinig of geen informatie van haar afwezigheid .
Na mijn werk , nam ik direct mijn telefoon en belde naar haar nummer.
Ze nam niet op , zelfs niet na meerdere keren proberen .
Ik besloot een bericht in te spreken om mijn bezorgdheid te uiten .
Het deed me verdriet dat Halima plots was verdwenen en de normaal gemoedelijke sfeer op het werk was omgeslagen in pure ongerustheid .
Die nacht kon ik amper slapen .
Ik wou dat ik controle had over heel de situatie en hoopte dat ze me in vertrouwen zou nemen .
Na enige tijd kreeg ik eindelijk een telefoontje van Halima .
Ze wist me te vertellen dat ze gevlucht was van haar familie .
Die waren van plan haar uit te huwelijken met een man waar ze absoluut geen toekomst mee samen zag .
Haar oudere broers waren agressieve en dwingende types die alles in het werk stelde om haar op te sporen en onder dwang naar huis te terug te sturen .
Om die reden had ze een aantal spullen ingepakt en was vertrokken naar een vluchthuis.
Ik trok me de situatie enorm hard aan en wou dat ik haar kon helpen .
Maar wat kon ik anders doen dan luisteren en een vriendin voor haar proberen te zijn?
Na enkele weken wisten we elkaar in alle geheim te ontmoeten.
Ik zag het verdriet en de angst in haar ogen .
Ze moest zich enorm onzeker hebben gevoeld over de toekomst dacht ik. De angst in haar ogen voor elke wagen die passeerde was duidelijk zichtbaar alsook de vermoeidheid die te lezen was van haar gezicht .
Het weerzien met haar deed me deugd.
Zo goed ik kon probeerde ik haar te ondersteunen en te luisteren naar haar verhaal .
Het liefst van al had ik haar willen verstoppen in mijn kleerkast op mijn kamer in de Vlinderkens , een absurde gedachte natuurlijk , maar het geeft wel weer hoe erg ik met haar situatie inzat .
De weken gingen voorbij zonder Halima .
Het was niet hetzelfde zonder haar en mijn werk deed ik dan ook met minder plezier dan ervoor.
Het was voor mij steeds al een aantal weken wennen vooraleer ik me ok kon voelen bij nieuwe mensen en een nieuwe situatie, maar het was nog moeilijker als een situatie plots veranderde .
Plotse veranderingen betrok ik op mezelf.
Ik was waarschijnlijk niet goed genoeg om bij te blijven , het was een straf van bovenaf om mensen die ik graag zag niet bij mij te laten blijven . Heel veel van die gedachtes maakte dat ik veel dingen persoonlijk aanvoelde . Al wist ik rationeel toen al dat dat niet klopte toch voelde mijn gevoel me hier niet in .
Op een zaterdag werd ik naar het bureel geroepen .
Ik voelde al een soort spanning over mij komen en vroeg me af wat ik mogelijks verkeerd had gedaan .
De hoofdverantwoordelijke was een lieve man met wie ik een redelijk goed contact had.
Hij bekeek me met een bedrukt en zorgend gezicht.
Toen ik vroeg wat er scheelde , wist hij me teleurstellend nieuws te vertellen .
De supermarkt waar ik werkte op de slagerij-afdeling , moest bezuinigen waardoor mijn contract als jobstudent niet werd verlengd na 1 jaar dienst.
Niet enkel dat van mij werd niet verlengd , maar dat van de andere studentes ook niet.
Het was een slag in mijn gezicht .
De zoveelste verandering in een korte tijd na mijn opname dat ik geen plaats kon geven.
Kwaadheid en verdriet overheerste maar ik wist er geen weg mee .
Teleurgesteld nam ik afscheid van mijn collega's en stapte ik huilend naar de Vlinderkens .
Zwarte gedachtes stapelde zich op in mijn hoofd .
Ik herkende deze gedachtes al van toen ik 8 jaar was .
Dat was de eerste leeftijd waarop ik ze gekregen had.
Toen was het eerder een verlangen naar weg zijn van een situatie, maar nu voelde het anders , echter en concreter .
Wordt vervolgd ..
Donkere gedachtes hadden al eerder de revue gepasseerd . Ik kende het stemmetje dat me steeds probeerde te overhalen om alles en iedereen achter te laten . Nooit trok in deze stem in twijfel , het had steeds gelijk en voede zich met de slechte emoties die ik eraan overhield.
"Je bent niets waard ",
" je bent dom en zal nooit wat bereiken " ,
" mensen geven niet om jou " , ... enz
Het waren een aantal van de herhalende zinnen die de stem me toefluisterde.
Van zodra een aantal tegenslagen in mijn jonge leven zich begonnen op te stapelen , Was daar weer die stem om de genadeslag toe te dienen . Het bleef gelukkig bij gedachtes en verlangens naar de dood , maar ze maakte wel dat ik me nog eenzamer en verdrietige voelde Het waren ook de woorden die mijn ouders soms gebruikte. Zinnen zoals " je bent dom , een rotjong, ik wou liever een zoon dan een dochter , .. enz " .
De zinnen kwamen zo bekend voor, dat een innerlijke stem in mij ze overnam naar waarheid omdat ik ze herkende vanuit het verleden .
Het ontslag bij de slagerij was de ideale genadeslag van de stem en de spreekwoordelijke druppel die bij mij de emmer deed overlopen . Ik had er genoeg van !
Met mijn laatste loon kocht ik drank en plande ik een " laatste dag " .
Ik leefde naar deze dag toe omdat ik dan zo alle pijn en verdriet achter me kon laten. De stem vertelde me dat ik toch nooit zo krijgen waar ik zo naar verlangde , namelijk een liefdevolle mama en dat deze beslissing de beste was .
Ik begon te schrijven.
Vele bladzijden vol om duidelijk te maken aan mensen en onrechtstreeks ook aan mijn ouders, waarom ik deze keuze had gemaakt . Waarom ik het allemaal niet meer trok en geen hoop had of zelfs levenslust naar een toekomst.
Ik schreef deze brieven met de tranen in mijn ogen . Alles werd concreter naarmate de dagen vorderde en maakte dat mijn beslissing standvastiger werd .
Veel wensen voor een laatste dag had ik niet . Ik wou graag met een vriendin naar een rustige speeltuin gaan, nog even de vrijheid van een schommel voelen , alcohol nuttigen dat ervoor zou zorgen dat ik me kon ontspannen en plezier maken op dat moment . Natuurlijk had ik eraan gedacht om deze gedachtes met de begeleiding van de Vlinderkens te bespreken, maar wat zou het gevolg daarvan geweest zijn?
Meer dan waarschijnlijk had ik iedereen ongerust gemaakt , hadden ze me terug laten opnemen en deze keer misschien op een gesloten afdeling en was de kans op beterschap helemaal nog niet zo zeker .
Ik wou maar 1 ding en dat was voor eeuwig slapen en absoluut niets meer voelen !
Allerlei scenario's die het meeste kans op slagen hadden spookte door mijn hoofd . Een overdosis medicijnen nemen had geen 100% slaagkans en ik wou niet wakker worden met een handicap of verlamming door hersenbeschadiging.
Een trein dan ? Nee dat overleefde sommige mensen ook nog , al was die kans kleiner.
Mijn polsen ? Dat bleek moeilijker dan ze deden uitschijnen in de films , dus ook geen goed idee !
Er bleef maar 1 ding over en juist die gedachte bleef zich opdringen in mijn hoofd .
Het springen van een hoog gebouw, Hoog genoeg zodat je waarschijnlijk tijdens de val het bewustzijn al zou verliezen en zo ook de val niet zou voelen. Alles zou zo snel gaan dat mijn hersenen te weinig tijd hadden om pijn te registreren en de slaagkans was groter dan al het overige .
Of ik de moed ging hebben om vanop een hoogte naar beneden te springen? Daar twijfelde ik aan. Allerlei signalen van angst zouden me tot inkeer proberen te brengen en dat wou ik nu juist niet .
Om daar niet in verzeild te geraken was alcohol het ideale verdovende middel dat elke realiteitszin verdoezelde.
Het was volledig af het plan in mijn hoofd !
de brieven , mijn laatste dag en tot slot de poging op zich .
Ik voelde een een zwaarte van mijn schouders vallen . Ik dacht niet meer aan de mensen die ik zou achterlaten, de mensen die wel om me gaven, wat voor impact het zou hebben op de mensen die me gingen vinden , De vragen waarmee iedereen zou achterblijven , ...
Het leek of het alleen nog ik was en mijn zwarte wolk , de rest bestond niet meer en deed er niet toe . Hoe egoïstisch het allemaal mag ook klinken, ik was er van overtuigd dat de wereld en mijn omgeving beter af zou zijn zonder mij !
Zij zouden een zorgenkind minder in de maatschappij moeten grootbrengen en ik was van alle emotionele pijn en de vermoeidheid verlost . Het was een win-win situatie.
De brieven waren geschreven . Elke zin die in nog wou zeggen, iedereen die ik wou bedanken om een deel te mogen zijn hun leven , elke vraag over het waarom, .... Ik probeerde zo goed als ik kon een antwoord hierop te formuleren . Ook naar mijn ouders schreef ik een brief, weliswaar 1 waar ik mijn kwaadheid en teleurstelling in uitte , maar ook dat deze beslissing volledig van mij was en dus niet hun schuld . Ik wou allesbehalve ook maar iemand met een schuldgevoel opzadelen . Het moment van mijn laatste dag , de dag voor de uiteindelijke poging , naderde . Ik zou met een vriendin spijbelen van school om naar een rustig speelpleintje te gaan. Mijn gevoel zei dat het een mooie laatste dag ging worden.
Wordt vervolgd ....
Een zachte gloed zonnestralen verwarmde mijn gezicht .
De dag was aangebroken,
De allerlaatste dag die ik bewust zou doorbrengen hier op deze aardbol .
De beslissing lag al lang vast en ik had er elke moment naartoe geleefd .
Niets kon me de dagen ervoor nog kwetsen , ik voelde me goed, ik kon terug lachen maar vooral ontspannen .
Ik noem het "de opluchting ."
Opgelucht dat er een einde kwam aan alles .
Dat ik wist dat ik het kon stoppen en dat het was voorbereid zoals ik het wou .
Niemand zou nog in mijn plaats beslissen en niemand zou me ooit nog pijnigen of teleurstellen .
De tranen van het afscheid waren al reeds gepasseerd.
Ik had er vrede mee .
Ik maakte me klaar en besefte dat elke handeling die ik deed ; " tanden poetsen , ontbijten , mijn bed opmaken , een knuffel geven aan de jongeren , ... de laatste keer zou zijn .
Bij die gedachte en elk gevoel dat er bijkwam kijken, stond ik even extra stil .
De afscheidsbrieven lagen klaar op mijn bureau .
Het verhaal was af !
Ik had alles verteld en niets meer te zeggen .
Ik wierp een laatste blik naar mijn kamer om daarna de deur nooit meer te openen .
Ik nam mijn rugzak, die beladen was met alcohol, in de hand en begaf me naar de woonkamer .
Het geluid van glazen flessen die tegen elkaar kletsten , deed me beseffen dat ik oplettender moest zijn .
Ik wou absoluut niet dat er iets zou mislopen.
Ik plaatste mijn rugzak achter de trap en deed zo normaal mogelijk regen iedereen .
"Veel plezier op school !" Hoorde ik een begeleidster nog roepen en ik wierp haar nog een laatste glimlach toe .
Onderweg naar de bushalte, nam ik de hand van mijn vriendin vast .
Het zou een mooie dag worden en ik was blij om die met haar te kunnen delen .
Ze was als zus voor me geworden, ze begreep mijn emoties en de thema's waar ik al jarenlang mee worstelde .
Het was fijn om me even niet helemaal alleen te voelen .
Niemand kon beter begrijpen wat er allemaal door me heenging dan lotgenoten die elk op hun eigen manier hetzelfde hadden meegemaakt .
Zelfs de beschrijvingen in psychische boeken benaderde nog niet half wat de pijn inhoudelijk met een mens allemaal deed . Hoe ver het iemand dreef om al het bekende achter te laten en te vervangen door het niets.
Het "niets" zou beter zijn en voor eeuwig, dit in tegenstelling tot de toekomst die dat perspectief niet kon aanbieden .
De bus hield halt .
We stapte beide uit en zagen in de verte een klein maar gezellig speeltuintje .
De schommel waar zoveel kinderen eerder plezier op hadden gemaakt , hong stil .
Ik zette me op een bankje en opende mijn rugzak .
Het was nog vroeg in de ochtend , maar toch gleed de zoete drank vlot naar binnen .
Er volgde al snel een 2de fles en we besloten naar de schommel te gaan .
Ik kon me niet herinneren wanneer het de laatste keer was geweest dat ik me als kind daarop had geamuseerd .
" Had mijn vader me eigenlijk ooit vooruitgeduwd op de schommel ? " Vroeg Ik me af . Ik deed mijn best om het beeld voor ogen te houden, maar het lukte me niet.
" Vast wel , dat kon toch niet anders !" Repliceerde een bekende stem in mijn hoofd .
Ik schommelde steeds maar sneller, bewegend met mijn beide benen op en neer om hoogte te maken.
Ik voelde een warme bries lentewind door mijn haren en de felle zonnestralen maakte dat ik half men ogen sloot .
"Vrijheid " , was het woord dat het beste aansloot op mijn gevoel van dat specifieke moment .
De tijd ging zo snel voorbij dat ik niet eens had gemerkt dat ik 5 gemiste oproepen had binnengekregen op mijn gsm.
Het waren allemaal oproepen van de Vlinderkens !
De angst sloeg me om het hart .
Ik had mijn school verwittigd dat ik ziek was , dus zij zouden de Vlinderkens niet hebben gebeld om mijn afwezigheid door te geven.
Wat kon nog meer de reden zijn van hun aanhoudende bellen ?
Een voicemail kwam binnen.
Ik durfde er niet naar te luisteren en zette mijn gsm uit .
We pakte onze spullen bij elkaar en besloten toch maar al de bus richting Antwerpen te nemen.
Het gebouw dat ik had uitgekozen voor "de sprong "bevond zich immers midden in de stad .
Het had de naam " de boerentoren" gekregen .
Onderaan was een bankfiliaal gevestigd en daar was een lift die tot boven naar het hoogste verdiep zou leiden.
Het dak ging ik waarschijnlijk niet bereiken met de lift, maar ik kon me inbeelden dat er wel een trap naartoe zou leiden .
Gespannen wachtte we samen op de bus .
Mijn telefoon zat nog steeds in de rugzak , maar ernaar kijken durfde ik nog steeds niet, ook al stond deze af.
" zou ik hem niet beter in de vuilbak smijten ? " vroeg ik me af .
" misschien kon hij getraceerd worden zonder signaal ?"
Op dat moment arriveerde de bus .
Vliegensvlug stapte we en in begaven ons rechtstreeks naar de achterbank.
"Nog een half uur voordat we in Antwerpen zijn " dacht ik .
Het zou allemaal anders gaan dan gepland en dat maakte me bloednerveus .
Maar hoe dan ook, ik was vastbesloten mijn plan uit te voeren .
Een derde flesje werd geopend .
Met een grote teug , dronk ik het half leeg .
Ik probeerde me te ontspannen terwijl ik door het raam naar buiten keek.
De bus maakte vaart en moest niet aan elke halte stoppen , dat was een geluk.
Plots begon een auto begon met zijn lichten te flikkeren en aanhoudend te claxonneren .
"Waarschijnlijk iemand die geen geduld heeft ! " dacht ik geërgerd.
Maar toen ik beter keek zag ik dat het begeleiding van de Vlinderkens was .
De volgende halte moest onze bus stoppen.
Ik zette mijn gsm aan en onmiddellijk kwam er een oproep binnen van de begeleidster.
Ik kon niet anders dan opnemen .
Een ongeruste stem smeekte me om uit te stappen en te praten met haar.
Toen de bus halt hield , stapte we dan ook uit en keek ik haar angstig in de ogen .
De poetsvrouw had de brieven gevonden op mijn bureau en onmiddellijk alarm geslagen .
Ik was teleurgesteld in de eerste plaats dat de poetsvrouw de brieven had gevonden , veel vroeger dan gepland .
Maar veel erger vond ik dat ik op deze manier niet tot aan de toren zou geraken .
De begeleidster vroeg ons om iets te gaan drinken zodat we erover konden praten .
Aangezien ik al redelijk licht was in mijn hoofd van de alcohol , probeerde ik haar van dat idee af te halen .
Ze bleef volharden en we konden niet anders dan haar volgen richting een cafeetje .
De tranen kwamen opzetten en mijn de teleurstelling kon ik niet langer verborgen houden.
Luid snikkend vroeg ik : "wil jij mijn mama zijn? " " een mama is al wat il wil ! "
Verbaasd keek ze me aan . Die vraag had ze niet verwacht .
Ik zag haar denken terwijl ze me aankeek .
"Nee ik wil je mama niet zijn " was haar antwoord .
Wat er daarna allemaal nog gezegd werd , hoorde ik allang niet meer .
Mijn hart brak in stukken door de zoveelste afwijzing .
Zonder enige verdere uitleg stond ik recht en liep huilend naar buiten .
Ik kon niet meer , ik was doodop en mijn hart was nogmaals in stukken verscheurd .
Ik wou naar Antwerpen gaan al was het te voet of pendelend.
De tranen bleven maar komen . Een sluis van zout water , opgekropt verdriet was nogmaals opengezet.
Midden op straat viel ik op mijn knieën neer biddend dat er nu een wagen met hoge snelheid kwam aangereden.
Het lot besliste anders ...
De begeleidster nam ons met de wagen terug richting de Vlinderkens .
Het was al donker buiten en de straten lagen er verlaten bij .
Nog steeds zocht ik naar een manier om weg te komen .
De rit in de wagen en het teveel aan emoties maakte me misselijk.
Ik moest overgeven dus hielden we even halt .
De schaamte die ik voelde , de draainissen in mijn hoofd ,
Ik hoopte dat het een slechte droom was zodat ik elk moment zou wakker worden en opgelucht kon ademhalen .
Aangekomen in de Vlinderkens kon ik nog amper op mijn benen staan.
Toch moesten we nog even naar de vergaderzaal om te bespreken wat er verder diende te gebeuren zodat de nacht veilig verliep .
Het liefst van al was ik op dat moment naar mijn kamer gegaan, maar dat werd me verboden.
Op het moment dat ik hoorde dat de politie onderweg was naar Vlinderkens , knapte er iets in mij.
Ik kan het niet anders beschrijven dan een totale vlaag van waazin die over mij kwam
gevlogen .
Ik begon luidkeels te roepen en de tafel die voor me stond weg te schoppen. Ik dreigde ermee om weg te lopen .
Zo hadden ze me nog nooit eerder gezien.
Hoe graag ik ook wou vertrekken , door het hoge alcoholgehalte in mijn bloed was ik niet in staat om me een weg te banen door de begeleiding die me nu voor me stond .
Drie agenten kwamen aan en stelde allerlei vragen .
Het was niet langer veilig noch voor mezelf noch voor de jongeren die alles zagen gebeuren en gechoqueerd toekeken vanop een afstand .
Ook de begeleiding was ten einde raad en vonden het raadzaam dat ik een nacht in de cel doorbracht.
Kwaad en opstandig riep ik dat het me allemaal niet meer kon schelen zolang ik maar een bed had en niet meer wakker werd .
Blauwe zwaailichten en een sirene weergalmde door de straat , weg uit het zicht van de Vlinderkens.
Ik kon amper bevatten wat er allemaal gebeurd was en waarom ik als een wilde tekeer was gegaan .
Ik kon enkel maar hopen dat het nachtje cel me weer bij zinnen zou brengen .
Aangekomen op het bureau, werd ik gefouilleerd door een vrouwelijke agente .
Mijn schoenen moest ik uitdoen en werden grondig doorzocht.
Ik kreeg ze niet terug omdat het sneakers met veters waren en een mogelijk risico tot ophanging inhield.
"Op dat idee was ik zelfs nog niet opgekomen " verdedigde ik me . Maar veel zin had mijn tegenspraak niet .
Een zware metalen deur van de cel werd geopend .
Ik zag enkel een bed en een metalen toilet.
Ik plofte me neer op het dunne matras en viel huilend in slaap , mijn armen geklemd rond het hoofdkussen .
Afgevoerd als een crimineel besefte ik dat ik eigenlijk niet veel beter verdiende !
Nog lichtjes onder invloed van de alcohol , hoorde ik voetstappen op de gang .
Een enorme hoofdpijn kwam plots op , de alom bekende "kater".
De metalen deur van mijn wel werd geopend .
Ik hoopte dat iemand van de Vlinderkens me zo snel mogelijk kwam ophalen .
Het idee dat ik hier misschien nog een aantal dagen of uren moest blijven , maakte me stilaan gek .
Ook de angst om niet terug te mogen naar daar, was aanwezig .
Ik hoopte dat dat niet waar was, of dat er op zijn minst werd geopperd voor een langere opname in Leuven .
"Als mijn plan was geslaagd , had ik hier nu niet geweest en deze gevoelens er nog eens bijgekregen " , dacht ik.
Het deed me verdriet dat ik mezelf zodanig in de nesten had gewerkt en daarbij dan ook nog andere mensen had betrokken .
Een agent stond in de deuropening .
" wanneer mag ik hier weg ? " vroeg ik geërgerd en nog steeds kwaad dat ik een nacht in de cel had moeten doorbrengen .
De agent vertelde me dat er op dat moment werd rondgebeld voor een mogelijke oplossing voor mij.
Ook de jeugdrechtbank was op de hoogste gesteld en het was afwachten op antwoord .
"Mag ik dan niet terug naar de Vlinderkens ?" Vroeg Ik verbaasd .
Het antwoord dat daarop volgde , deed me in tranen uitbarsten.
"Nee , ze kunnen die verantwoordelijkheid niet aan !" Antwoordde de agent .
Mijn wereld storte in !
Ik was de enige plek waar ik wel een beetje liefde kreeg en me veilig voelde, door mijn eigen stomme schuld kwijtgeraakt .
Weer kwam er een stroom tranen en door het in paniek raken , begon ik stilaan te hyperventileren .
De angst die door mijn lichaam gierde , het niet weten wat nu te doen of waar ik naartoe moest gaan , ... Ik kon het niet bevatten .
De deur van de cel ging weer dicht en daar lag ik op mijn bed .
Barstende hoofdpijn, luid snikkend van de tranen en in volle angst .
Ik wist het allemaal niet meer .
Ik kon niet op mezelf vertrouwen , al wat me lief was ik kwijtgespeeld .
Ik stelde me gerust met de woorden, " als ik dan toch niet terug naar daar kan , zoek ik wel een manier om er alsnog een einde aan te maken ! "
Maar toch was de pijn zo ondraaglijk dat het de tranen niet kon stoppen .
Enige tijd later , kwam er iemand me duidelijkheid brengen .
De jeugdrechtbank had beslist dat ik niet langer in de Vlinderkens mocht blijven en er een andere " instelling " voor me gevonden was.
"Dus geen opname !!! " ,vroeg ik verbouwereerd.
Ik had zonet een einde aan mijn leven willen maken , had alles zoveel maanden van tevoren gepland , dus het was geen impulsieve ingeving en nu werd er gewoon gedaan alsof er niets aan de hand was met me .
Al snel werd dan nog eens duidelijk dat het zelfs geen gesloten instelling was , maar één waar ik naar buiten kon gaan .
De kwaadheid en het gevoel van onbegrip, stapelde zich op in mij.
"Dit is gewoon te absurd voor woorden ! " dacht ik bij mezelf .
Toch voelde ik me zodanig machteloos en ook uitermate overmand door verdriet , dat mijn kwaadheid zich niet uitte naar de agent die voor me stond .
Met een combi werd ik enkele uren later, afgevoerd naar de instelling .
Het was een half uurtje rijden en enkel de spullen die ik bij me had zoals een gsm, sigaretten en mijn portefeuille had ik bij me .
Mijn kledij en verzorgingsproducten , zouden later door iemand
Van de Vlinderkens naar daar gebracht worden .
Ook de nieuwe instelling waar ik naartoe moest gaan, zou maar tijdelijk zijn .
Dit in afwachting tot ik voor de jeugdrechtbank kon verschijnen die dan verder diende te beslissen over mijn lot .
Ik moest er zelfs niet aan denken om te gaan lopen , werd me gezegd, want dan werd het een rechtstreeks ticket naar Beernem .
Beernem was een gevangenis voor meisjes waar ze zich geen raad meer mee wisten .
Jongeren die criminele feiten hadden gepleegd en niet aan hun proefstuk toe waren .
Ik had al verscheidene verhalen ervan gehoord die absoluut niet fijn klonken .
Een uiterst streng regime werd daar gehanteerd dus het was allesbehalve te vergelijken met de warme thuis zoals de Vlinderkens.
In de instelling, wist Ik mijn draai niet te vinden.
Een gsm mocht er niet in het bezit zijn en ook het roken was slechts op bepaalde uren toegestaan .
De verandering van regels, locatie en onzekerheid deden me geen goed .
Er was ook te weinig tijd om mijn vertrouwen in de nieuwe begeleiding te stellen .
Mijn enigste uitlaatklep was mezef fysiek pijn doen.
Mijn armen stonden vol krassen en littekens .
Het was de enige manier om de kwaadheid, die ik vooral tegenover mezelf voelde, een uitweg te bieden .
Ik vond dat ik niet beter verdiende, ik had het allemaal alleen maar aan mezelf te danken .
Een paar weken gingen voorbij.
Er was een brief aangekomen van de jeugdrechtbank met een datum waarop ik moest verschijnen .
Op die dag zou er beslist worden wat er verder met me ging gebeuren .
Ook mijn ouders werden ingelicht en zouden aanwezig zijn .
De moed zonk me in de schoenen .
Ik , Chloe , die zou bewijzen dat ik beter af was zonder hen en hun manier van opvoeden , zou moeten toegeven dat het in de grote buitenwereld toch allemaal niet haalbaar was voor me .
Het zou een uitgewezen kans zijn voor hen om me dat op mijn neus te geven .
Een kans om aan de jeugdrechter te vertellen dat de schuld in geen geval bij hen lag , maar dat ik een losgeslagen puber was , waar niemand wat mee kon aanvangen .
De ergste schrik die ik had, was dat er zou worden beslist dat ik terug naar mijn ouders zou moeten gaan .
Dan had alles gewoon een maat voor niets geweest.
Een andere optie was Beernem , maar daar hoorde ik naar mijn mening helemaal niet thuis .
Ik was een jongere die het moeilijk had met zichzelf en de realiteit, geen crimineel toch?
Ik kon enkel maar bang en onzeker afwachten .
Moedig slikte ik mijn verdriet in en deed iets wat ik anders nooit zou doen .
Ik bad tot God dat mijn leven er beter zou uitzien dan zoals het tot nu toe allemaal was gelopen!
De dag was aangebroken dat de jeugdrechter zou beslissen over mijn verdere toekomst .
Veel had ik niet kunnen slapen, piekeren was al wat ik kon doen.
Het ergste vond ik de confrontatie met mijn ouders .
Nooit had ik het gevoel gehad bij hen dat we samen aan 1 kant stonden maar dat we allebei 2 kampen vormden tegen elkaar .
Gelukkig had ik als jongere automatisch recht op een advocaat die mijn belangen moest verdedigen .
Ook jeugdrechter " Van de Wiele ' , was een meelevend persoon die enkel in het belang van het kind oordeelde .
Dus op veel vlakken had ik geluk , waarom voelde ik me dan zo alleen met dit alles ?
Onderweg naar de jeugdrechtbank , bemerkte ik dat mijn handen klammig waren van de zenuwen. Ook mijn hartslag was vele sneller dan normaal .
Ik had een hekel aan onvoorspelbaarheid, het niet weten wat er op een fractie van een aantal uren allemaal kon veranderen .
De onmacht die ik voelde tegenover het controleverlies bezorde me barstende hoofdpijn .
Toch probeerde ik me zoals steeds sterk te houden langs de buitenkant , een masker op te zetten voor de buitenwereld die naar mijn menig koud en hard was .
We hielden halt voor een groot oud gebouw met een hoge houten poort .
Ik wist dat hier de jeugdrechtbank was , omdat ik er al een aantal keren was moeten voorkomen.
Telkens was ik er met een positieve uitspraak vanaf gekomen, maar mijn geluk kon niet blijven duren vreesde ik .
In de hal stond aan weerskanten houten banken , een paar tafeltjes en stoelen waar zowel volwassenen als jongeren zaten .
Mijn naam werd gevraagd en genoteerd door de griffier .
Ik was benieuwd wanneer het mijn beurt zou zijn om voor te komen, maar aangezien er nog zoveel andere mensen aanwezig waren , vreesde ik dat dit wel eens een lange en zenuwslopende dag kon worden .
Achter een gesloten deur , vond de rechtszitting plaats .
Ik hoorde iemand huilen maar kon gesprek niet goed verstaan .
De deur werd na een 10 tal minuten geopend .
2 agenten hadden een geboeide jongen van rond de 14 jaa bij zich en verlieten de zaal .
De jongen met zijn hoofd gebukt werd naar buiten geleid met daarachter zijn huilende moeder .
Het was een tafereel dat me bekend voorkwam en toch zou zoiets nooit wennen .
Ik nam aan dat hij naar Mol zou overgeplaatst worden . De jeugdgevangenis voor jongens waar men zich geen raad meer mee wist .
Ook al kende ik hem niet en wist ik niet wat hij misdaan had , het deed me pijn om te zien hoeveel verdriet zowel de jongen als zijn mama hadden .
Ik zag mijn ouders de hal binnen komen .
Het bekende geluid van de tikkende naaldhakken van mijn moeder maakte me gespannen .
Ook mijn vader had een blik van schaamte over zich .
We zaten tegenover elkaar , niet goed wetende wat te zeggen of te verwachten .
Ik kon enkel maar hopen dat het snel aan ons was .
Verveeld telde ik het aantal muurtegels en probeerde op die manier om oogcontact te vermijden.
Nog een half uur later, werd mijn achternaam afgeroepen door de griffier.
" oef eindelijk " , zuchtte ik opgelucht.
De deur van het lokaal werd geopend .
Ik zag een lange rij met houten banken langs links en rechts .
Wat verder stond de advocate die me zou verdedigen en helemaal achteraan in het midden , stond een groot bureau met daarachter jeugdrechter " Van de Wiele" .
Mijn ouders namen plaats aan de rechterkant en ik aan de linker .
De jeugdrechter had een dik dossier voor zich liggen waarvan ik aannam dat dat het mijne was .
Met gefronste wenkbrauwen zag ik hem een blad papier lezen en iets vragen aan de griffier naast hem .
Langs de andere kant zat een vrouw naarstig elk woord dat werd uitgesproken zorgvuldig uit te typen.
Er werd gevraagd aan mij wat de reden was van mijn wispelturige gedrag en wat ik verwachtte dat er zou gebeuren .
Ik wist niet wat uit te brengen , alsof mijn stem het plots liet afweten.
Ook het woord Beernem viel , waardoor mijn hartslag weer de hoogte in ging.
Luid snikkend smeekte ik om me niet naar Beernem te sturen .
Zei ik dat ik daar niet thuishoorde , in de knoop lag met mezelf en het allemaal niet meer wist .
Mijn ouders deden niet anders dan de rechtbank het verwijt geven dat het allemaal hun schuld was . Dat ik niet thuishoorde bij het Crapuup dat in de vlinderkens verbleef en ik op die manier een vogel voor de kat was geworden.
Het maakte me furieus dat het woord "Crapuul"door hen in de mond werd genomen.
Het waren juist die jongeren waar ik zoveel aan had gehad , de weinigen die begrepen wat er allemaal omging in mijn gevoelswereld.
Met een verontwaardigde blik keek ik naar mijn ouders.
De rechter zag mijn tranen en aanhoorde mijn verdediging.
Toch kon ik niet veel overbrengen , waardoor mijn advocate het van me overnam.
Net op het nippertje was ik ontsnapt aan een overplaatsing naar Beernem.
Mijn ouders vroegen me om terug naar huis te komen en het een kans te geven .
Ik was verbaasd over die vraag .
Het was absoluut iets wat ik niet wou .
En toch leek er geen andere mogelijkheid te zijn .
Ik kon kiezen tussen Beernem of terug naar huis keren.
Voor mij was het een keuze tussen cholera of de pest.
Weer kwamen de tranen naar boven .
Veel tijd om na te denken had ik niet .
Zowel de jeugdrechter als mijn ouders keken mijn richting uit .
Het voelde als alles wat ik niet wou , maar toch koos ik om terug naar huis te gaan .
Hopende dat er misschien iets was veranderd thuis en wetende dat dat absoluut niet het geval was.
Een handtekening werd gezet onder het vonnis en we mochten de rechtzaal verlaten.
Op een klein half uur tijd , was er een beslissing gemaakt waar ik niet achter stond maar er toch het gevoel bij kreeg van geen andere keuze te hebben .
Ze hadden me evengoed net zoals die jongen , geboeid kunnen afvoeren ,
Qua gevoel was dit net hetzelfde voor mij geweest !
Ik stapte bij mijn ouders in de wagen .
Mijn verdriet probeerde ik zo goed mogelijk verborgen te houden.
Mijn ouders waren zo blij dat ik terug naar huis kon , terwijl ik mijn uiterste best deed om mijn tranen in te slikken .
Na het verdriet , kwam het verdoofde gevoel .
Door het teveel aan heftige emoties, nam mijn lichaam het van me over .
Ik staarde naar buiten , gevoelloos en zonder nog 1 woord uit te brengen .
Alles waar ik zo hard voor had gevochten, mijn eigen leven had voor willen geven,
Het was op nog geen halfuur allemaal een maat voor niets geweest .
Mijn ouders waren blij , voor hen was het een overwinning en een bewijs dat ik een foute keuze had gemaakt om van huis weg te gaan. Er kon tegen iedereen verteld worden ,met enige trots , dat hun dochter terug met hangende pootjes naar huis was gekeerd .
Geen enkel moment kon ik ook maar voelen dat ze blij waren om mij als persoon terug te hebben.
Misschien ben ik verkeerd en meende ze het oprecht , toch volgde mijn gevoel me hier allesbehalve in .
Het brak m'n hart om te weten dat ik straks terug op mijn kamer zou zitten , mijn witte teddybeer stevige in mijn armen geklemd en huilend van verdriet.
Terug op mijn oude vertrouwde kamer , storte ik me op mijn bed .
Ik wou alleen zijn , weg van alles en iedereen,
de tranen voor mezelf houden en slapen voor altijd .
De bekende mentale vermoeidheid nam opnieuw de bovenhand.
Mijn ouders begrepen er niets van .
Ze deden hun uiterste best om het me naar mijn zin te maken en vriendelijk te zijn , maar het vertrouwen en de veiligheid was weg . Voor zover die er ooit geweest was .
Misschien had ik met hen moeten communiceren over mijn gevoelens zodat ze me beter konden begrijpen , misschien had ik meer m'n best moeten doen om me toch open te stellen naar hen ?
Maar ik kon het niet opbrengen .
Slapen was al wat ik maar wou , tot groot onbegrip van mijn ouders.
Het kleine meisje dat ooit zo graag op avontuur ging , kampen bouwde in de natuur , dagboeken vol schreef en uren kon studeren , er bleef niets meer van over .
De dagen dat ik naar school moest , spijbelde ik om alleen te kunnen zijn of juist om mijn gedachte te kunnen verzetten .
De drukte van schoolkinderen die zich enkel bekommerde over de examens , een aankomende toets , een afgelopen relatie of een popgroep waar ze dol op waren , ..
het ergde me allemaal mateloos.
Ergens was ik jaloers op hen en het feit dat kinderen van mijn leeftijd zich met zo'n zaken konden bezig houden, dit terwijl ik me existentiële vragen worstelde en mezelf probeerde overeind te houden
De ruzie's thuis liepen steeds hoger op .
Ik zette me af tegen het gezag van mijn ouders , loog tegen en dreef hen soms tot uiterste .
Het was mijn manier om met al het verdriet en de onmacht om te kunnen, dat besef ik nu .
Mijn moeder was enig kind .
Toch had haar moeder, mijn oma dus , indertijd de dochter van haar zus een tijdje als kind opgevangen.
Mijn moeder had terug contact met haar , ook al was de band tussen hen niet vanzelfsprekend.
Zij was mijn tante en ik had haar hoogstens een keer of 5 gezien van mijn geboorte tot mijn 12 jaar .
Mijn tante was getrouwd met Henry , die dus op zijn beurt mijn "aangetrouwde" Nonkel was .
In de periode dat ik terug thuis woonde , was er tussen mijn ouders en hen weer sporadisch contact .
Bij mijn tante en nonkel, hing er steeds een gemoedelijke sfeer .
Ze woonde midden in de grote stad in een oud maar gezellig rijhuis .
Wat me meteen opviel , was het grote verschil qua persoonlijkheid tussen mijn tante en mijn moeder.
Mijn tante was warm en hartelijk van karakter , nodigde graag mensen uit , was zorgzaam en tevreden met de financiële situatie waarin ze zich bevonden .
Mijn moeder was daarentegen eerder gereserveerd van aard , omringde zich merendeels met mensen die financieel welstellend waren , nodigde zo goed als nooit mensen van buitenaf uit en hield van luxe .
Het contrast tussen die 2 kon niet groter zijn en dat uitte zich na een aantal glazen wijn dan ook vaak in een ruzie.
Ik vermoed dat ze mijn tante als een bedreiging zag voor de erfenis die haar te wachten stond.
Die erfenis , dat een redelijk bedrag was , zou voor haar alleen zijn aangezien ze enig kind was .
Maar iemand zoals mijn tante kon daar wel eens een deel van krijgen.
Zoals ik al zei , draaide voor mijn ouders alles rond geld , luxe en uitstraling naar buitenaf toe . Vriendschappen en zelfs familieleden moesten daarvoor wijken als ze ook maar enigzins aanspraak konden maken op geld dat voor hen bestemd was .
De druppel die bij mij de emmer deed overlopen , was door een ruzie tussen mijn moeder en mij .
Deze escaleerde zodanig , dat woorden steeds dreigender werden en het volume de hoogte inging.
Op het moment dat ik er genoeg van had en me naar mijn kamer wou begeven ,
Trok mijn moeder me bij m'n haren van de trap af .
Ik wou bescherming zoeken bij mijn vader , die me op zijn beurt een duw achteruit gaf.
Toen wist ik dat het zo niet verder kon .
Het was de grootste vergissing om te denken dat er een nieuwe start gemaakt kon worden en heel het verleden overboord gegooid werd .
Totaal overstuur , belde mijn moeder naar mijn tante met de vraag of ik daar kon blijven overnachten .
Het was de meest veilige oplossing en het zou slechts maar zijn tot de gemoederen waren bedaard .
Er was niets van thuisbegeleiding of opvolging in die tijd van de rechtbank uit .
Als ik er nu op terugkijk , lijkt me dat een onlogische context.
Zo snel als ik maar kon , nam ik wat kleren bij elkaar , droogde mijn tranen en begaf me naar de wagen .
Mijn moeder besloot om me niet mee weg te brengen naar mijn tante en liet die taak aan mijn vader over .
Zonder nog een woord tegen haar te zeggen , reden we richting Antwerpen.
Mijn vader zette me daar af , schetste de situatie vanuit zijn standpunt en nam afscheid van me.
De spanning viel van mijn schouders af , waardoor de tranen begonnen te stromen.
Mijn tante wist niet veel van mijn situatie thuis af , maar begreep dat het zo niet langer kon .
Er werd een kamertje voor me vrijgemaakt , kreeg een eigen bed met bureau om mijn huiswerk aan te maken en ik vertelde stelselmatig meer en meer over het verloop van de jeugdrechtbank en de moeilijkheden thuis .
Ik had het gevoel terecht te kunnen met mijn verhaal bij hen en hoopte dat ik hier op zijn minst toch een aantal dagen , zoniet weken kon blijven .
Ook moest ik mijn school weer oppikken en van dan af de bus pakken naar daar.
Het leek me allemaal een kleinigheid, zolang ik me emotioneel maar ergens goed kon voelen .
Daar had ik alles voor over .
De avonden bij mijn tante en nonkel , herinner ik me als heel gezellig.
Samen languit voor de televisie , tussendoor pratend over allerlei uiteenlopende onderwerpen en met een glaasje wijn in onze handen .
Ook daar werd ik behandeld als een volwassene .
Ik was ondertussen 16 jaar oud , al voelde het alsof ik al een heel leven achter de rug had.
Naarmate ik meer details begon te vertellen over de gespannen sfeer thuis , de ruzies , het onveilige aspect en het gemis aan liefde , begon bij mijn tante meer het idee te komen om me in huis te nemen als adoptie-dochter .
Ik was daar wel voor gewonnen . Het leek me alleszins dan naar huis te terug te gaan.
Vele gesprekken later , diende we dan ook een verzoekschrift in bij de jeugdrechtbank en wachtte we gespannen het antwoord af .
Mijn moeder was furieus op het moment dat ze dit te weten kwam en verweet mijn tante dat ze haar dochter afnam .
Allerlei telefonische verwijten volgde elkander op .
Ik begreep niet dat mijn ouders niet inzagen dat er ook op een andere manier in gesprek kon worden gegaan . Dat het voor mij moeilijk was om na een periode van 2 jaar zelfstandigheid te hebben verworven in de vlinderkens, ik niet plots zomaar terug kon overschakelen naar de luisterende en zorgzame dochter van weleer.
Bovendien lag ik nog steeds zo in de knoop met mezelf , dat ik hunkerde naar stabiliteit en rust .
De rechtbank ging in op onze vraag nadat we een aantal gesprekken hadden gevoerd met een persoon van de bijzondere jeugdzorg die ons dossier opvolgde.
Ik was zo enorm blij en opgelucht , dat ik mijn tante en nonkel rond de hals vloog .
Er werden zelf symbolisch suikerbonen gehaald om een nieuwe start en een nieuw leven te vieren .
De rollercoaster waar ik me tot enkele weken daarvoor nog bevond , was weer veilig beneden aangekomen .
Ik kon enkel maar hopen dat hij deze keer beneden bleef !
Elk kind heeft behoefte aan structuur , duidelijkheid en stabiliteit.
Het is belangrijk om als ouder aan hetzelfde zeel te trekken , consequent te zijn en toch begripvol .
Nu ik zelf mama ben , begrijp ik dat dit allesbehalve een gemakkelijke opgave is .
Toch is het stellen van grenzen , ook evenzeer duidelijkheid en liefde geven aan een kind .
Deze duidelijkheid had ik in mijn jeugd vaak moeten missen .
Zei de ene ouder nee, dan antwoorde de ander met een volmondige ja .
Als kind , aanvaard je dan het antwoord dat het dichtste bij je eigen behoefte ligt .
Op latere leeftijd bracht dit teweeg dat het aanvaarden van een grens , moeilijk was .
Een grens betekende een nee .
Geen nee op mijn vraag , maar een nee op mij als persoon .
Ik zocht deze grenzen steeds vaker op omdat ze me konden bepalen als persoon of juist afbreken .
Nee zeggen tegen je kind , wilt niet automatisch zeggen dat je niet van hen houdt .
Het duidt juist aan , dat je het grenzen wilt aanleren omdat je ze graag ziet.
Deze grenzen grenzen hebben ze nog een heel leven nodig en zullen ze nog vaak tegenkomen in hun leven .
Ik koos mijn eigen grenzen , balanceerde als puber op een touw dat elk moment kon stuk springen.
Vaak lag deze grens ver over de gemiddelde grens , met destructief gedrag als gevolg .
De periode dat ik verbleef bij mijn tante en nonkel , was in het begin heel warm en liefdevol .
Er ging veel aandacht naar mij uit , het soort van
aandacht en liefde dat ik niet gewend was .
Onbewust , vetrouwde ik deze liefde niet helemaal, want hoe komt het dat deze mensen wel van me kunnen houden om wie ik ben en mijn eigen ouders , naar mijn gevoel , niet ?
De relatie tussen beide mijn tante en nonkel, leek op het eerste zicht een gezonde , normale relatie.
Toch voelde ik dat er iets niet klopte.
Mijn nonkel en ik , konden heel goed met elkaar overweg .
vaak plaagde we elkaar , hadden goede gesprekken en hij behandelde me zoals zijn eigen dochter .
Deze vorm van liefde , verwarde me .
Ik was een puber , die worstelde met emoties , vragen omtrent seksualiteit en bovendien was ik onbewust op zoek naar een vaderfiguur .
De emoties die ik voelde naar hem toe leken erg op die van een verliefdheid .
Maar wat was een verliefdheid voor mij ?
Op die leeftijd en met mijn verleden , was aandacht en liefde krijgen van iemand al genoeg om me verliefd te maken op een persoon .
Ik wist ook dat deze vorm van liefde me in de problemen zou brengen, moest ik erover communiceren .
Bovendien , met wie kon ik hierover praten ?
Het allemaal voor mezelf houden , lukte me slechts enkele weken .
Tot ik op een dag toch tegen mijn Nonkel vertelde wat er allemaal in mij omging .
Ik voelde me schuldig tegenover mijn tante , dat ik deze emoties koesterde tegenover haar man .
Ze had me in huis genomen en omarmd zijnde als een eigen dochter en hoe bedankte ik haar ?
Mijn nonkel reageerde in het begin heel consequent .
Hij vertelde me dat deze verliefdheid niet kon en niet mocht .
Rationeel begreep ik zijn antwoorden allemaal wel , maar wat met mijn emotionele stuk ?
Zijn consequente "nee , dit kan niet " , vertaalde zich in een afwijzing naar mij als persoon .
Deze afwijzing had ik als kind al vaak genoeg meegemaakt en had me zoveel pijn gedaan dat ik me er niet bij kon en wou neerleggen .
Ik had een sterke en standvastige persoon nodig.
Iemand die consequent elke keer neen zou zeggen op mijn vraag .
Mijn Nonkel zei de eerste keer neen en de 2 de keer kuste hij me en beantwoorde mijn gevoel met een ja .
Ook dit werd een geheime relatie , net zoals ik met Patrick had gehad .
Maar deze keer , was het met iemand die getrouwd was .
Vanaf dat de grens overschreden was en dus beantwoord met " ja ik zie je graag " , was het voor mij voldoende.
Ik keur mijn eigen aandeel hierin zeker niet goed.
Ik voelde me ongelofelijk schuldig tegenover mijn tante .
Het bleef ook niet bij 1 kus , er volgde steeds meer en meer .
Ik kwam te weten dat de seksuele relatie tussen hen absoluut naar een nulpunt was herleid .
Hij vertelde me dat de spanning die ik in zijn leven bracht , een nieuw en gelukkige man van hem maakte en dat hij het leuk vond om me 's nachts in mijn kamer op te zoeken en te vrijen met me.
Mijn tante nam soms slaapmedicatie .
Elke avond dronk ze een aantal wijntjes waarna ze naar bed ging.
Om er zeker van te zijn dat mijn tante sliep , verpulverde mij nonkel een slaaptablet en vermengde deze in haar wijn .
Op die manier kon hij onopgemerkt in mijn kamer komen.
Toch was het laatste wat ik wou , betrapt worden .
Ik kon dit geheim niet langer dragen en vertelde aan mijn nonkel dat ik dit niet meer kon en wou .
Ik had verwacht dat hij ermee zou stoppen , dat hij
mijn grens zou respecteren hierin en dit geheim zou laten voor wat het was om zijn relatie te redden .
Maar dat deed hij niet .
Hoe vaak ik ook duidelijk maakte dat dit niet langer kon blijven doorgaan , hoe vaker hij me wou zoenen en betasten .
Zelfs op momenten dat mijn tante in de buurt was , hield hij zich niet in .
Ik kon nergens anders naartoe .
Als ik het aan mijn tante zou vertellen , had ze me meer dan waarschijnlijk onmiddelijk op straat gezet en ik zou het haar zelf niet kwalijk hebben kunnen nemen.
Naar mijn ouders teruggaan , was wel het laatste wat ik wou en het aan de rechtbank uitleggen , zou me meer dan waarschijnlijk in Beernem doen belanden .
Er was slechts nog 1 mogelijkheid en dat was het vertellen aan mijn oma .
Elk uur van de dag , piekerde ik me rot over hoe ik dit aan haar moest vertellen .
Ik vond van mezelf dat ik te ver was gegaan , dat ik de oorzaak van alle problemen was en het mezelf onmogelijk maakte om ook maar ergens gelukkig te zijn .
Met knikkende knieën biechtte ik alles aan haar op .
Dit was allesbehalve gemakkelijk voor mij en ook besefte ik dat haar beeld van mijn Nonkel op deze manier helemaal zou veranderen .
Verbazend genoeg , zei mijn Oma dat ze dit al langer had zien aankomen.
Ik viel bijna van mijn stoel van verbazing .
Naar mijn gevoel , had ik echt wel mijn uiterste best gedaan om dit alles zo goed mogelijk verborgen te houden .
Dus hoe kon zij dit dan hebben zien aankomen vroeg ik me af ?
Het was de manier waarop mijn Nonkel met me omging , wist ze me te zeggen .
Veel te vaak kwam hij bij me in de buurt en plaagde hij me op een uitdagende manier.
Niet de manier waarop je me een kind zou omgaan, verduidelijkte ze .
Ergens was ik opgelucht dat het geheim eindelijk uitgesproken kon worden .
Toch was de schaamte en de verwarring omtrent deze gevoelens nog erg groot .
Ik biechtte eerlijk op dat ik degene was die verteld had over mijn verliefdheid .
Dat ik degene was die de aanzet gad gegeven voor een kus .
Toch veroordeelde mijn oma me niet .
Zij vond dat de verantwoordelijkheid volledig bij mijn nonkel lag en dat hij de grenzen duidelijk had moeten aangeven .
Bovendien vond ze dat als hij het niet aankon , hij zich niet langer voor adoptie moest aanmelden .
De volgende stap was mijn tante inlichten .
Ik was bang , zoniet doodsbenauwd en verdrietig tegelijkertijd.
Ik aanzag mezelf als een verraadster van de hoogste graad .
Hoe kon ik dit ooit aan haar uitleggen ?
Een huwelijk van meer dan 30 jaar zette ik hiermee op de rails .
Toch vond mijn oma dat het mijn plicht was om dit te vertellen !
Ze belde naar mijn tante en nodigde haar en mijn nonkel uit voor een
gesprek .
Mijn nonkel voelde de bui natuurlijk al hangen .
Toch kwamen ze allebei rond de tafel zitten .
Met tranen in de ogen , vertelde ik aan mijn tante wat er allemaal was gebeurd .
Ik besloot niet om in detail te treden .
Op het moment dat ik alles opbiechtte , zag ik het ongeloof en de kwaadheid in haar ogen .
Mijn nonkel bleef onbewogen en opvallend rustig op zijn stoel zitten .
Ik durfde hen amper aankijken.
Toen mijn tante vroeg aan hem of dit alles waar was , antwoorde hij dat het allemaal leugens waren.
Verbouwereerd keek ik hem aan ,
vol ongeloof en perplex van zijn antwoord .
Ik kon het niet vatten dat hij zojuist alles had ontkend .
Ik werd kwaad en antwoorde dat als ze me niet wou geloven , ze het bewijs in de badkamer kon vinden en er desnoods een DNA staal van kon laten nemen .
Bovendien was mijn tante verpleegster en kon ze dit gemakkelijk laten testen in het labo .
Mijn tante negeerde me volledig .
Daar zat ik dan , afgeschilderd als zijnde de grootste leugenaar .
In hun ogen was ik een emotioneel instabiel kind op zoek naar aandacht .
En ook al nam mijn oma het voor me op , toch werd ook hier geen gehoor aan gegeven .
Thuisgekomen bij mijn tante , zette ik me in de hoek van de zetel met een groot glas wijn in de hand .
Ik probeerde mijn emoties onder controle te houden door de ene grote slok na de andere te nemen .
Ik was bang dat er elk moment een grote ruzie zat aan te komen .
Het venijn dat ik zag in mijn tante haar ogen , deed me aan m'n moeder denken en beangstigde me.
Ik wachte geduldig af tot ze naar de badkamer zou gaan om het bewijs te gaan zoeken .
Ze deed dit uiteindelijk niet !
Mijn glas was leeg en stond op tafel .
De tranen stonden in mijn ogen terwijl ik een enorme boosheid in mijn lichaam onderdrukte .
Op elke vraag die ik stelde , werd bitsig geantwoord .
Weer knapte er iets in mij en voor ik goed en wel besefte , sloeg ik met mijn vuist naar beneden recht op het glas .
Het bloed liep lang mijn arm naar beneden en een stuk glas stak in mijn hand .
Een diepe open snijwonde deed me plots beseffen wat er zonet was gebeurd .
Verbaasd keek ik naar al het bloed dat op de grond drupte .
Mijn tante werd razend kwaad en wou me een pak slaag geven , waardoor ik achteruit deinsde en me met mijn armen voor mijn gezicht afschermde .
Ik voelde dat ik wou terug slaan ,
maar kon dit niet opbrengen.
Uiteindelijk was ik degene die een fout had begaan , een grote onvergeeflijke fout .
Puur uit schuldgevoel, zette ik me op mijn knieën en begon ik de scherven op te ruimen .
Mijn tante nam een handdoek en bond de open wonde af .
Ze nam me met de wagen naar het ziekenhuis waar ze werkte .
Op de spoedafdeling , vertelde ze aan een verpleger dat ik gevallen was op een stuk glas .
Ik knikte instemmend en bevestigde zo het hele verhaal .
Iets beter had ik toch niet kunnen verzinnen en bovendien , wie zou me geloven ?
Ik had geluk dat er geen pezen geraakt waren in mijn hand .
De wonde werd zorgvuldig gehecht met 6 draadjes .
Verdoofd lag ik op de verzorgtafel voor me uit te staren , mezelf afvragend in wat voor wespenest ik me nu weer had gegooid.
Wat had het allemaal nog voor zin dit leven ?
Welke toekomst zag ik nog voor me , vroeg ik me af .
Eigenlijk wou ik geen toekomst meer .
Het had me enkel en alleen maar narigheid bezorgd en het waren uiteindelijk mijn eigen emoties die me telkens in moeilijkheden brachten !
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
