|
Mijn gesprek met Hugo verliep niet zoals gepland .
Hij aanhoorde mijn verhaal en begreep dat een gevaarlijke situatie gecreërd was .
De Vlinderkens hadden , zolang ik minderjarig was , de volledige Verantwoordelijkheid over mij , maar door mijn geheim en het vertrouwen dat ze in me hadden gesteld, hadden ze dit allesbehalve zien aankomen.
Ook al had ik uitdrukkelijk gevraagd aan Hugo om dit onder ons te houden, hij kon niet anders dan dit te melden aan de andere teamleden .
Ik was te jong om te begrijpen dat dit geen geheim kon blijven .
Het enige dat door mijn hoofd spookte , waren de gevolgen voor Patrick en het feit dat ik hem waarschijnlijk nooit meer zou zien .
Het deed me verdriet, ik wou enkel advies over hoe ik hier het beste mee om zou kunnen gaan , maar nu werd het, buiten mijn wil om , volledig uit handen genomen .
Ik kon enkel maar lijdzaam afwachten, wat men zou beslissen op de volgende teamvergadering .
Ik schaamde me diep te weten dat iedereen van de begeleiding nu wist wat er allemaal gebeurd was . Al het seksuele , de leugens, het vertrouwen dat ze in me hadden ... Het was in 1 gesprek allemaal weggeveegd .
Ook al wist ik wat Patrick allemaal met me had gedaan, ik weigerde te geloven dat hij kwade bedoelingen met me had .
Ik was nog steeds verliefd op hem wou begrijpen waar zijn absurde fantasieën vandaan kwamen .
Ik werd constant in het oog gehouden, dus nog afspreken met Patrick was uit den boze.
Omdat ik nog maar 15 jaar was , werd er vanuit de teamvergadering beslist de politie erbij te betrekken.
Ik mocht onder geen beding nog contact met hem hebben.
Een grondig onderzoek naar Patrick werd vanuit de politie opgestart en enige tijd later moest ik naar het politiebureau komen .
Er werd vanuit de Vlinderkens verteld dat mijn verhaal hoogstwaarschijnlijk op video werd opgenomen om eventueel later te gebruiken tegen Patrick op de rechtbank .
Ik wist dat onze relatie er 1 was die niet door de buitenwereld werd begrepen, maar om nu alles tegen hem te gaan gebruiken? Het maakte me kwaad .
Ik was uiteindelijk de persoon die merendeels met alles had ingestemd en dus ook Verantwoordelijk voor mezelf vond ik .
Op het bureau hadden ze Patrick's verleden grondig zitten uitpluizen.
Er werd me met enige voorzichtigheid verteld dat hij tegelijkertijd nog met een ander minderjarig meisje een soortgelijke relatie had .
Dit was aan het licht gekomen omdat haar ouders klacht waren gaan indienen .
Er werd me gevraagd om hetzelfde te doen.
Zodat hij gestopt kon worden en om te vermijden dat er nog andere meisjes slachtoffer zouden worden .
Ik was verbouwereerd .
Kon geen woord meer uitbrengen .
Een gevoel van verdriet en kwaadheid nam het over van mijn woorden .
Hoe had ik zo naïef kunnen zijn om te denken dat ik de enige persoon in zijn leven was?
Hoe had ik zo dom kunnen zijn , te denken dat hij me oprecht graag zag ?
Hoe kon ik verwacht hebben van mezelf dat het gemis aan vaderliefde en een partnerliefde tesamen hadden kunnen vloeien ?
Ik was zo teleurgesteld in mezelf dat ik bijna de kwaadheid tegenover hem vergat .
Er werd me nogmaals gevraagd om een klacht neer te leggen .
Veel bedenktijd had ik niet .
Het enige waar ik aan kon denken , was het voorkomen dat andere meisjes dit ook zouden moeten meemaken.
Ik stemde ermee in om alles te laten opnemen.
De meest gedetailleerde en gênante vragen werden me gesteld .
Ik probeerde mijn gevoel volledig uit te schakelen en te benoemen wat ik allemaal had gedaan met Patrick .
Ik vertelde het op zo'n manier dat het net was alsof het niet mij, maar iemand anders was overkomen .
Volledig emotieloos, maar toch correct tot op elk detail .
In de Vlinderkens waren ze fier op me dat ik deze stap had gezet .
Maar Ik voelde me allesbehalve zo .
Ik was een verrader en een heldin tegelijkertijd.
Voor mezelf had ik alles zo kunnen laten .
Ik had zo weinig respect voor mezelf en mijn lichaam dat het me allemaal niet veel deed de dingen die gebeurd waren. Maar andere meiden wou ik dit kost wat kost besparen . Zij waren belangrijker dan mij .
Op mijn kamer speelde ik de muziek van depêche mode en pink floyd .
De tranen liepen langs mijn wangen .
Ik stelde blijkbaar in de verkeerde personen mijn vertrouwen.
Het enige wat hem interesseerde was mijn lichaam en het enigste wat ik wou, was een beetje liefde en affectie.
Het gevoel van uniek te zijn voor iemand , daar had ik veel voor over . Zelfs mijn eigenwaarde .
Het is dan dat ik ben beginnen beseffen waar ik naar op zoek was in Patrick en hoe het mijn blik had vertroebeld .
Men zegt dat liefde blind maakt, inderdaad dat deed het !
De weken passeerde in de Vlinderkens .
Meer en meer zonderde ik me weer af in mijn kamer .
Huilend en luistererend naar de muziek die herinneringen naar boven bracht .
Op een ochtend kwam een begeleidster me wakker maken om naar school te gaan .
Ik voelde me niet lekker en vroeg of ik mocht blijven liggen .
Aangezien ik steeds plichtsbewust en graag naar school ging , wist ze dat ik het meende.
Ik kon amper mijn ogen openhouden.
Ik was zo vermoeid dat zelfs me naar de badkamer begeven om naar het toilet te gaan, me teveel was .
Ik voelde dat dit niet normaal was , maar nam aan dat ik gewoon ziek was .
Ik viel terug in slaap en had de ene heftige droom na de andere .
Telkens ik wakker schoot en even mijn ogen opende , voelde ik de vermoeidheid weer toeslaan .
Rond 16 u kwamen de jongeren van school terug.
In de hal hoorde ik ze lawaai maken waardoor ik uit mijn droom werd gewekt .
Het lawaai maakte me ontzettend kwaad waardoor ik de hal instormde en begon te roepen tegen hen .
Dit was niemand gewend van me , ze keken me dan ook verbaasd en niet begrijpend aan .
Gefrustreerd rende ik naar beneden in mijn slaapkledij en begon me af te reageren tegen de begeleidster van dienst .
Ook zij keek me verbaasd aan en wist niet was zeggen .
Toen ik me naar buiten begaf om een sigaret te roken , zakte ik in elkaar en begon te huilen .
Ik was zo moe en begreep allesbehalve waar dit vandaan kwam .
Mijn begeleidster kwam naast me zitten en stelde me gerust dat ze de jongeren had verwittigd om het stiller te houden .
Ook zei ze dat ze een afspraak ging maken met de huisarts want dat dit niet normaal was hoe ik me voelde qua vermoeidheid .
Ik kroop weer mijn bed in en sliep de hele avond door .
Meer dan 16 u aan 1 stuk door. We waren ondertussen al een aantal dagen verder en ik raakte maar niet uitgerust.
Het baarde me enigzins zorgen, al was mijn grootste wens op dat moment om gewoon te slapen en niet meer wakker te worden .
Onderweg met de bus naar de dokter, was ik benieuwd wat er met mij mankeerde .
Het was me gelukt die dag om me aan te kleden en op de bus te stappen alleen .
De dokter onderzocht me en stelde allerlei vragen .
De uiteindelijke conclusie was dat ik met een depressie te kampen had.
Verbaasd en enigszins spottend vroeg ik " depressie? ' dat kan niet !
Ik weigerde te geloven dat de vermoeidheid die ik voelde daarmee te maken had .
Toch werd er met de Vlinderkens contact opgenomen om te bekijken wat er verder moest gebeuren .
Op de terugweg met de bus , spookte het woord depressie steeds maar door mijn hoofd.
"Zou het echt? "
"Hoe is dit kunnen gebeuren ? "
" geraak ik hier wel door? "
" hoe zullen ze in de Vlinderkens reageren ? "
Het waren allemaal vragen waar ik zelf geen antwoord op wist .
Ik kon enkel maar vertrouwen op de huisarts en de Vlinderkens ,hopend dat ze zouden meezoeken naar een oplossing .
Eigenlijk was deze depressie de samenloop van alles wat er aan vooraf was gegaan , enkel was Patrick de laatste trigger die de emmer heeft doen overlopen .
Het verloop bij mijn ouders, de afwijzing van een leerkracht, het afscheid van Els , de vele wissels van instellingen en tot slot Patrick. Dat was de reden van mijn mentale vermoeidheid .
Mijn lichaam nam het over omdat mijn geest helemaal op was .
Een normaal proces dat op dat moment allesbehalve natuurlijk aanvoelde.
In de Vlinderkens werd gekeken naar wat het best zou zijn voor me .
Blijven in de drukte en alle dagen slapen , was duidelijk geen constructieve oplossing .
Er zat niets anders op dan een opname in de jeugdpsychiatrie .
Toen ik dat vernam , begon ik weer te huilen .
Ik wou niet weg van mijn vertrouwde omgeving.
Ik was bijna 2 jaar daar en het enigste wat ik wou was weer beter worden .
Mijn grootste schrik zat erin om afgewezen te worden en niet terug te kunnen naar daar.
Mijn begeleidster stelde me hierin gerust en zei dat de opname maar tijdelijk zou zijn .
Het was voor mijn eigen bestwil en tot ik weer aan de beterhand was , daarna mocht ik weer terugkomen .
Ik voelde een opluchting en een zachte glimlach op mijn lippen verschijnen.
Als het beter met me zou gaan, kon ik de draad weer oppikken en verder gaan met mijn leven daar .
Het zou niet lang duren voor ik naar Leuven kon vertrekken om aan de therapie die me zou helpen in mijn genezingsproces , deel te nemen
Ik hoopte vurig dat het zou helpen en dat mijn vermoeidheid zou afnemen .
Ik kon nog steeds amper geloven dat een 16 jarige zoals ik aan een depressie kon lijden , toch hoopte ik dat de huisarts het aan het rechte eind had .
Wordt vervolgd
|
Mama gezocht!
