Donkere gedachtes hadden al eerder de revue gepasseerd . Ik kende het stemmetje dat me steeds probeerde te overhalen om alles en iedereen achter te laten . Nooit trok in deze stem in twijfel , het had steeds gelijk en voede zich met de slechte emoties die ik eraan overhield.
"Je bent niets waard ",
" je bent dom en zal nooit wat bereiken " ,
" mensen geven niet om jou " , ... enz
Het waren een aantal van de herhalende zinnen die de stem me toefluisterde.
Van zodra een aantal tegenslagen in mijn jonge leven zich begonnen op te stapelen , Was daar weer die stem om de genadeslag toe te dienen . Het bleef gelukkig bij gedachtes en verlangens naar de dood , maar ze maakte wel dat ik me nog eenzamer en verdrietige voelde Het waren ook de woorden die mijn ouders soms gebruikte. Zinnen zoals " je bent dom , een rotjong, ik wou liever een zoon dan een dochter , .. enz " .
De zinnen kwamen zo bekend voor, dat een innerlijke stem in mij ze overnam naar waarheid omdat ik ze herkende vanuit het verleden .
Het ontslag bij de slagerij was de ideale genadeslag van de stem en de spreekwoordelijke druppel die bij mij de emmer deed overlopen . Ik had er genoeg van !
Met mijn laatste loon kocht ik drank en plande ik een " laatste dag " .
Ik leefde naar deze dag toe omdat ik dan zo alle pijn en verdriet achter me kon laten. De stem vertelde me dat ik toch nooit zo krijgen waar ik zo naar verlangde , namelijk een liefdevolle mama en dat deze beslissing de beste was .
Ik begon te schrijven.
Vele bladzijden vol om duidelijk te maken aan mensen en onrechtstreeks ook aan mijn ouders, waarom ik deze keuze had gemaakt . Waarom ik het allemaal niet meer trok en geen hoop had of zelfs levenslust naar een toekomst.
Ik schreef deze brieven met de tranen in mijn ogen . Alles werd concreter naarmate de dagen vorderde en maakte dat mijn beslissing standvastiger werd .
Veel wensen voor een laatste dag had ik niet . Ik wou graag met een vriendin naar een rustige speeltuin gaan, nog even de vrijheid van een schommel voelen , alcohol nuttigen dat ervoor zou zorgen dat ik me kon ontspannen en plezier maken op dat moment . Natuurlijk had ik eraan gedacht om deze gedachtes met de begeleiding van de Vlinderkens te bespreken, maar wat zou het gevolg daarvan geweest zijn?
Meer dan waarschijnlijk had ik iedereen ongerust gemaakt , hadden ze me terug laten opnemen en deze keer misschien op een gesloten afdeling en was de kans op beterschap helemaal nog niet zo zeker .
Ik wou maar 1 ding en dat was voor eeuwig slapen en absoluut niets meer voelen !
Allerlei scenario's die het meeste kans op slagen hadden spookte door mijn hoofd . Een overdosis medicijnen nemen had geen 100% slaagkans en ik wou niet wakker worden met een handicap of verlamming door hersenbeschadiging.
Een trein dan ? Nee dat overleefde sommige mensen ook nog , al was die kans kleiner.
Mijn polsen ? Dat bleek moeilijker dan ze deden uitschijnen in de films , dus ook geen goed idee !
Er bleef maar 1 ding over en juist die gedachte bleef zich opdringen in mijn hoofd .
Het springen van een hoog gebouw, Hoog genoeg zodat je waarschijnlijk tijdens de val het bewustzijn al zou verliezen en zo ook de val niet zou voelen. Alles zou zo snel gaan dat mijn hersenen te weinig tijd hadden om pijn te registreren en de slaagkans was groter dan al het overige .
Of ik de moed ging hebben om vanop een hoogte naar beneden te springen? Daar twijfelde ik aan. Allerlei signalen van angst zouden me tot inkeer proberen te brengen en dat wou ik nu juist niet .
Om daar niet in verzeild te geraken was alcohol het ideale verdovende middel dat elke realiteitszin verdoezelde.
Het was volledig af het plan in mijn hoofd !
de brieven , mijn laatste dag en tot slot de poging op zich .
Ik voelde een een zwaarte van mijn schouders vallen . Ik dacht niet meer aan de mensen die ik zou achterlaten, de mensen die wel om me gaven, wat voor impact het zou hebben op de mensen die me gingen vinden , De vragen waarmee iedereen zou achterblijven , ...
Het leek of het alleen nog ik was en mijn zwarte wolk , de rest bestond niet meer en deed er niet toe . Hoe egoïstisch het allemaal mag ook klinken, ik was er van overtuigd dat de wereld en mijn omgeving beter af zou zijn zonder mij !
Zij zouden een zorgenkind minder in de maatschappij moeten grootbrengen en ik was van alle emotionele pijn en de vermoeidheid verlost . Het was een win-win situatie.
De brieven waren geschreven . Elke zin die in nog wou zeggen, iedereen die ik wou bedanken om een deel te mogen zijn hun leven , elke vraag over het waarom, .... Ik probeerde zo goed als ik kon een antwoord hierop te formuleren . Ook naar mijn ouders schreef ik een brief, weliswaar 1 waar ik mijn kwaadheid en teleurstelling in uitte , maar ook dat deze beslissing volledig van mij was en dus niet hun schuld . Ik wou allesbehalve ook maar iemand met een schuldgevoel opzadelen . Het moment van mijn laatste dag , de dag voor de uiteindelijke poging , naderde . Ik zou met een vriendin spijbelen van school om naar een rustig speelpleintje te gaan. Mijn gevoel zei dat het een mooie laatste dag ging worden.
Wordt vervolgd ....
Ik ben Chloe, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Penta1985.
Ik ben een vrouw en woon in (België ) en mijn beroep is Opleiding jeugdzorg/gehandicaptenzorg.
Ik ben geboren op 09/02/1985 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Psychologie/filosofie , schrijven , kunst, dagdromen😉.
Mama van 4 geweldige kinderen 🤗🤗🤗🤗 + een fantastische man die me steunt door dik en dun
Mama gezocht!
