Ook thuis was er al 3 weken een ruzie aan de gang over een vaatwasser van 10 jaar oud die plots defect was . Geen normale ruzie, maar een hoogoplopende ruzie met verwijten  over een heel huwelijk lang . 

Het was dan ook nog eens bijna  examenperiode , dus alles kwam gewoon tesamen . 

Omdat ik me vaak afzonderde  , gesprekken  met het clb  ( het vroegere pms) had over mijn thuissituatie en de wens om thuis weg te gaan , kreeg ik een band met Nancy van het secretariaat . 

Als ik het dan eventjes allemaal niet meer zag zitten , kon ik met haar praten over al wat me bezig hield. Zij bezat de gave om me tot rust te brengen . 

Het was zij die het eerst mijn wonde te zien kreeg en ontsmette. 

Haar bezorgde blik zal ik niet gauw vergeten en de nodige schaamte die  ik toen plots wel voelde . 

Ik kon niet uitleggen waarom ik het had gedaan  , wat me dreef om zoiets onnatuurlijks te overwegen ,of waarom het me achteraf een rustiger gevoel gaf . 

Ik smeekte haar om  me voor de vakantie thuis weg te halen , het maakte me niet uit naar waar . Ik was op, lag volledig in de knoop met mezelf en was de wanhoop nabij . 

Ze beloofde me dat er naar een oplossing gezocht werd en dat alleen al , stelde me een beetje gerust.  

Na schooltijd, fietste ik naar huis . 

Mijn vader had uiteraard mijn moeder ingelicht , daar bestond geen twijfel over . 

Maar ik kon geen enkele uitvlucht verzinnen die mijn wonde  konden verklaren  .

Ik had nog niet de tijd om mijn rugzak deftig neer te zetten of de vragen werden al op me afgevuurd .  

"Wat  is er met je arm? " , " waarom wil je het niet laten zien ? " , ..enz 

De manier waarop de vragen werden gesteld, waren koel en vijandig.  

Net zoals de manier waarop ik kon opmaken  of mijn moeder goedgezind of slechtgezind was die dag , de intonatie van haar stem ,hoe ze mijn naam uitsprak, korte schelle klank of met een verkleinwoord . Ik kende die blik en toon maar al te goed . 

Het kwam zeker niet over als een bezorgdheid, misschien kon ze die ook niet opbrengen naar mij.  

Na veel aandringen , wist ik dat ze niet zou afgeven en liet uiteindelijk mijn wonde  zien . 

Het bloed was opgedroogd en kleefde gedeeltelijk aan de windel waardoor die  er moeilijker afkwam dan normaal . 

Ik weet niet wat ik bewust of onbewust van mijn moeder als reactie had verwacht.  

Ik weet alleen hoe ik zelf nu  , zoveel jaren later , zou reageren als mijn dochter zoiets zou laten zien.  En dat is het tegenovergestde van haar reactie !

De enigste zin die uit haar mond kwam was : " dat deed je vroeger als klein kind ook al ! " 

Als je kwaad was of je zin niet kreeg , zette je je tanden in het hout van je speel- box  of sloeg je met je hoofd tegen de muur ! 

Ik was met verstomming geslagen..

Ze deed het uitschijnen alsof het de normaalste zaak van de wereld was . 

Geen greintje ongerustheid kon ik afleiden  van haar blik of uitspraak  . Eerder een vijandigheid en een haat  naar mij toe . 

Ik begreep niet waarom ik wel degene was die steeds naar haar problemen luisterde en haar probeerde te helpen en steunen terwijl het andersom niet eens in de buurt kwam. 

Hoe dom kon ik zijn? 

Welke reactie had ik verwacht? 

Misschien bezorgdheid, tranen , een knuffel , boosheid ? 

Maar zeker niet de reactie die ze op dat moment had gegeven . 

Later  bleek ook nog eens dat ze mijn dagboeken had liggen zoeken en lezen  in mijn kamer , waarschijnlijk waarschijnlijk uit radeloosheid of bezorgdheid,  ik zou anders niet weten waarom.

Ze was te weten gekomen  wat ik allemaal over Els had geschreven en ervoor voelde. 

De schaamte steeg ten top , ik was bang dat ze wist dat ik Els liever wou als moeder dan haar en dat ik haar daarmee had gekwetst.  

Ik schaamde me zo dat ze te weten was gekomen  hoe ik me voelde, hoe wanhopig graag ik Els zag en er alles voor over had .

Ik was bang dat als ze 1 slecht woord over Els zou zeggen , dat dat mijn stoppen  zou doen doorslaan  . Want dat was mijn  zwakte , ik zou al de woede die ik jarenlang al had in moeten slikken  eruit gooien als ze Els kleineerde. 

Gelukkig deed ze dat niet . 

Ze verweet me dat ik verliefd was, dat ik moest toegeven dat ik lesbisch was en dat ze het van Els haar kant ook al niet begreep  . 

Oeff , een opluchting stroomde door heel mijn lijf . 

Dat ze maar dacht dat ik Lesbisch was, dat het enkel daar allemaal aan lag.  Dat idee had ik zoveel liever dan dat ze te weten was gekomen  dat ik Els als ideale moeder voor mezelf zag . 

Ik ploeterde  me door de examenperiode heen , probeerde alles wat ik kon voorbereiden op te schrijven en van buiten  te blokken . 

Soms nam ik zelfs mijn notities mee in bad om daar verder te studeren . 

Op dat vlak was ik enorm perfectionistisch, ik moest correct elk antwoord tot op de letter vanbuiten  kennen . 

Ik kon uren  leren  en mezelf ondervragen  . 

Het gaf me achteraf een goed gevoel als ik alles kende , maar toch bleef de faalangst  me tot na de examens achtervolgen .  

Slechte punten betekende niet alleen een slecht cijfer , voor mij betekende het dat ik niet goed genoeg was . 

Een slecht cijfer was voor mij een uitgerekende kans  voor mijn  innerlijke criticus  om te bevestigen  hoe dom en achterlijk ik wel niet was . Want zelfs na zoveel uren studeren , sloeg ik er  nog niet in een deftig cijfer te behalen  ! 

Examens bezorgde me stress , veel stress en ze putte me letterlijk mentaal uit . 

Wat mijn ouders wel apprecieerde was mijn inzet voor mijn studies en de punten die ik behaalde . 

Het was de uitgerekende kans om op die manier ervoor te zorgen  dat ze trots op me konden zijn . Me een schouderklopje konden geven en het gevoel daarbij te hebben dat ik graag gezien werd . Daarom waren die punten ook nog eens heel erg belangrijk.  Ze bevestigde me als persoon of ze  duwde me helemaal met de grond gelijk.  

Mijn 14de verjaardag zat eraan te komen  . 

Het zou die verjaardag zijn die alles Veranderde . 

Een laatste moment samen met mijn ouders en mijn broer in een hopelijk goede sfeer om daarna mijn eigen  gekozen pad te bewandelen . 

Een pad dat nog donker en onzeker was , maar alleszins beter dan de rollercoaster waar ik me momenteel in bevond . 

Wordt vervolgd