Voelde ik me als kind speciaal, want ik werd op die manier wel gezien en op de ene of andere manier had ik het idee en het verlangen  haar te kunnen helpen . 

De loyaliteit dat een kind naar zijn of haar ouder voelt is enorm . 

Ik hoorde allerlei verhalen van mijn moeder , van zowel seksuele als relationele aard ( beide zijn voor mij tot op heden  gescheiden gebleven. ) , kreeg dingen  te horen dat een kind van die leeftijd helemaal niet moest horen of zou moeten weten en toch gaf ik ( klein als ik was ) , de beste raad dat mijn hoofd maar kon bedenken . Ik vond het verschrikkelijk om mijn moeder te zien huilen en wou er alles aan doen zodat ze zich beter ging voelen , op wat voor manier dat ook mocht zijn . 

Op die manier leerde ik mijn eigen behoeftes en emoties uitschakelen, want die van haar waren belangrijker . 

Na elke ruzie die er plaatsvond tussen mijn ouders , ging ik haar troosten . 

Ik had met haar te doen . Vaak was ze dronken  en schold ze mijn vader uit . 

Ik kon het  niet over mijn hart krijgen  om partij te trekken , want uiteraard zag  ik mijn vader ook graag en begreep ik soms zijn koele en emotieloze  antwoorden naar mijn moeder toe . Maar dat kon ik haar niet vertellen , want dan zou ze zich tekort gedaan voelen . 

Na de zoveelste  ruzie, de zoveelste raad die ik haar gaf  om uiteen te gaan  met mijn vader , dat we het financieel wel best zouden redden en dat de luxe die  zo belangrijk voor haar was , wel zou blijven bestaan, begon ik me gefaald te voelen als dochter .  

De raad die ik haar  gaf , spoorde haar niet aan om actie te ondernemen of er zelfs nog maar over na te denken . 

Elke ruzie weer , zei ik hetzelfde , ga aub  uit elkaar, het is  niet meer te doen  thuis , vroeg of laat vallen er gewonden .

Ze vertelde me de meest intieme dingen over hun seksleven en vroeg zelfs aan mij of papa ooit aan mij  gezeten had omdat ze hem al een week niets had gegeven op gebied van seks . 

Op dat moment voelde ik me verward , onveilig en werd het beeld dat ik van mijn vader had, en al niet zo prettig was, een beeld met een nog onveiliger karakter . 

Ik raakte letterlijk uitgeblust van alle energie die ik gestoken had in de gesprekken met mijn moeder , ik verdedigde haar met woorden en in gedachte verdedigde ik mijn vader om ook hem niet te kort te doen en zodanig achteraf niet met een schuldgevoel te blijven zitten. 

Maar wie zorgde er voor mij? 

Het ene moment was ik het kind dat voor de ouder zorgde en het andere moment moest ik luisteren naar wat me werd opgedragen van zodra de ruzies weer wonderbaarlijk en zonder uitpraten van de baan waren . 

Ik begreep er niets meer van en verloor op die wijze mijn identiteit  voor zover ik deze al had ontwikkeld . 

Op latere leeftijd had dit als gevolg dat ik mijn eigen behoeftes niet of nauwelijks kon aanvoelen. Ik voelde me het meest prettig  bij het zorgen voor andere . Want dat was wat ik gewend was en herkende . 

Zelf zorg van andere toelaten vond ik niet nodig en zelfs lastig.  

Ik kon mijn grenzen niet stellen , wist niet welk  beroep ik wou uitoefenen, wat echte liefde was binnen een relatie  enzovoort . 

Het had serieuze gevolgen, die zich doortrokken  op meerdere vlakken . 

Maar bovenal voelde ik me niets waard als mens . 

Wat ik ook deed , het was nooit goed genoeg , het kon altijd beter . Mild zijn naar mezelf had ik nooit geleerd en de existentiële drang naar iemand  die voor mij zorgde , kon niet vervuld worden door een  partner of  door eigen  kinderen . Ik was immers op zoek naar een  heel ander soort liefde. Op die emotionele leeftijd is er nog geen plaats voor de liefde van een partner . 

De keuze in een  partner werd dan ook nog eens bepaald doordat ik onbewust op zoek ging naar mannen die zelf zorg nodig hadden . 

Ik wou hen  helpen , zo het gevoel hebben  wel liefde waard te zijn en mezelf naar waarde te kunnen schatten . Maar zo werkt het dus niet.  

Een aantal relaties zijn op deze manier dan ook pijnlijk gestrand met alle gevolgen van dien, zowel voor hen als voor mij en mijn zelfbeeld . 

De rol  waar ik wel het meest goede gevoel bij had, was degene van het mama zijn.  

Ik wou verhinderen dat mijn kinderen zich ooit nog maar een fractie zouden hebben moeten voelen van  hoe ik me ooit had gevoeld . 

Mama zijn, was een missie die ik kost wat kost tot een perfect eind moest brengen , al betekende dit mezelf tekort doen . 

De meest mooie en betekenis-volle momenten , waren die  van mijn zwangerschap. 

9 maanden  waarin ik leven in mij voelde groeien , waar ik trots op mezelf kon zijn en ook nog eens goed voor mezelf moest zorgen vanwege mijn ongeboren  kind . 

Ik kreeg tranen in mijn ogen  bij het zien van de eerste echo en het horen van een sterke hartslag van zo'n klein mensje.  Het ontroerde me tot in het diepste van mijn ziel en ik wist op dat moment al dat de liefde die ik voor dit kind zou voelen, onvoorwaardelijk zou zijn .  

Als ik dit soort liefde al voelde bij het zien van een eerste echo , waarom hield mijn eigen moeder dan niet van mij? 

Ze bepaalde soms zelfs mijn gevoelens op het moment dat ik zelf mama zou worden . 

1 ding wist ik zeker , dit kindje zou de liefde krijgen waar ze recht op had en de liefde die ik had gemist . 

~