Het jaar 1989 , de tijd van VTM, tien om te zien , rad van fortuin en tik tak dat voor het nieuws kwam . 

Ik herinner me het appartementje waar we woonde nog heel goed , hoe de indeling was, welk nachtlampje ik had ( namelijk een olifantjes van zachte plastiek met een zoete geur ) . 

Ik had als kleuter al een fascinatie voor griezelfilms. 

Wanneer er toevallig eentje opstond , kon ik het ook niet laten ( al was het met mijn handen voor mijn ogen  ) om toch te blijven zien . 

De dramatische muziek en schelle geluiden die weergalmde door de woonkamer , trokken  mijn aandacht en nieuwsgierig als ik was , bleef ik kijken.  

Het maakte dat ik me als kind, vooral 's avonds heel erg angstig voelde  omdat kinderen realiteit en film nu eenmaal moeilijk kunnen scheiden  . 

Die bewuste avond , voelde ik me weer enorm angstig . 

Het was bedtijd en tien  om te zien  speelde toen op de televisie.  

Ik haalde alles uit de kast om toch  maar langer op te kunnen blijven , maar niets leek te werken.  Ik ben een keer of 3 mijn bed uitgekomen richting de woonkamer  om te vragen of ik toch niet mee tv mocht komen kijken  en toen dat niet hielp, heb ik ook nog gezegd dat ik bang was . Maar niets mocht baten, ik moest en zou mijn bed in gaan!

Op mijn kamer was een terrasdeur of een raam ( dat gedeelte weet ik niet helemaal meer zeker ) , het was buiten redelijk hard aan het waaien   en elk geluidje dat ik hoorde, deed mijn hartje sneller bonzen . 

Ik was verschrikkelijk angstig , was ervan overtuigd dat er spoken of andere griezelige wezens onder mijn bed vandaan zouden komen om me mee te nemen naar een andere duistere wereld of erger , me zouden pijn doen en vermoorden . 

Het klinkt misschien dramatisch, maar de fantasie van kleine kinderen , is zo levendig en in zijn of haar beleving zo echt , dat het lijkt of alles op dat moment mogelijk is en enkel het ergste staat te wachten . 

Toen ik herhaaldelijk getik op de ruiten hoorde ( blijkbaar waren het de wasspelden van de waslijn die door de wind  tegen het raam tikte) , kon ik het niet meer houden . 

Ik begon luidop te huilen en in paniek om mama te roepen . 

Toen de deur met een smak werd opengeduwd, dacht ik dat de redding nabij was en dat mama me zou komen troosten , me zou weghalen van de onveiligheid en me bij haar in de zetel nemen om te troosten.  

Maar dat was het het allerminste.  

Voor ik het goed en wel besefte, klemde een stevige hand zich rond mijn keel , trok me een aantal centimeters in de lucht en bonkte me met mijn hoofd hard tegen de muur.  

Nu is het gedaan !!! Ga slapen en ik wil geen kik meer horen !!! Het was de stem van mijn vader , een afgetrainde bodybuilder , die duidelijk zijn eigen kracht niet kende . 

Door het verschieten en de pijn die ik voelde , plaste ik in mijn pyamabroek . 

Ik was letterlijk in shock en kon geen woord meer uitbrengen.  

De monsters die in mijn fantasie zo gruwelijk waren en beangstigend, waren niets tegen het gevoel van angst dat ik zonet had ervaren  . 

De mensen die me moesten beschermen en troosten, waren zonet de mensen geworden waar ik schrik voor had.  Het vertrouwen dat ik moest hebben in ouders die liefdevol , begripvol en troostend waren , was op dat ogenblik helemaal van de kaart geveegd in minder dan 2 minuten tijd . 

Uiteindelijk ben ik blijkbaar wel in slaap gevallen , hoe vreemd het allemaal ook klinkt, ik moest een manier zien te vinden om mezelf te kunnen troosten en tot rust roepen . 

De volgende ochtend , kwam mijn vader mijn kamer binnen met de vraag of ik mama mee naar haar werk wou gaan doen . 

Het was nog vroeg en ik was nog verschrikkelijk moe vanwege  de korte nacht en alle emoties die ik toen had ervaren , dus ik zei nee . 

Ik hoorde de deur van de gang nog dichtgaan en op dat eigenste ogenblik , voelde ik weer een enorme angst door mijn lichaam gaan . 

Ik stapte uit bed en ging richting de slaapkamer van mijn ouders.  

Daar lag mijn babybroertje ( hoogstens een jaar oud) , vredig te slapen . 

Ik nam hem uit zijn bedje en ging met hem in mijn armen de living in . 

Ik opende het raam ,dat gelukkig op het gelijkvloers was , en kroop met mijn broertje naar buiten  . Ik heb toen aangebeld bij de buurvrouw ,die gelukkig genoeg thuis was , met de vraag of ik daar met mijn broertje naar binnen mocht . 

Wat ik me nog herinner is dat ik rustig aan het spelen was en me veilig voelde toen ik daar was . Of ik deze buurvrouw heel goed kende , herinner ik me niet meer . 

Het gevoel van veiligheid was snel voorbij toen de deurbel ging . 

Mijn vader die waarschijnlijk doodongerust moest geweest zijn, maar ook rood van schaamte omdat je nu eenmaal 2 kleine kinderen van die leeftijd niet alleen laat ( ook niet voor een kwartiertje omdat dat gemakkelijk is en omdat het helemaal fout had kunnen aflopen ), nam ons mee naar het appartement . 

Eens daar , was hij furieus en begon hij te roepen tegen me . Het ene pak rammel na het andere volgde en weer eens uit schrik , plaste ik in mijn broek . Dit maakte hem natuurlijk nog kwader , want het was een schooldag en nu moest hij me nog in bad steken ook . 

Onderweg naar de kleuterschool kon ik maar niet stoppen  met snikken. 

Mijn vader vroeg herhaaldelijk om ermee te stoppen , goed wetende dat hij anders van andere ouders of de leerkracht de vraag zou krijgen  wat me zo verdrietig maakte . De kordate toon  waarom hij me aansprak en de angst voor hem , maakte dat ik mijn tranen onmiddellijk weer inslikte . 

Ik stelde me later vaak de vraag waarom ik het zo moeilijk had om mijn emoties aan andere mensen te tonen , maar eigenlijk is hiermee de basis gelegd.  

Emoties waren voor mij een teken van zwakte , het veranderde niets aan mijn behoeftes  en deden me nog meer in de problemen komen  . 

Tot zover mijn eerste herinnering . 

Wordt vervolgd!