Ik heb het dan over  verjaardagen, Kerstmis, nieuwjaar, sinterklaas, ..etc

Als kind voelde ik vaak een overweldigende emotie van " uitkijken naar " die dagen, al wist ik meestal wel hoe ze zouden eindigen .

Mijn beide ouders werkte allebei , want werken bracht geld op en geld betekende status en aanzien van andere mensen . 

Ik en mijn broer kwamen op financieel vlak zeker niets te kort , cadeautjes die veel waard waren, veel hadden gekost, waren een manier van hen om aan te tonen dat ze ons graag zagen . Misschien wel de enige manier waarop ook zij geleerd hadden iets te compenseren of  over te brengen van liefde. 

 

Spijtig genoeg eindigde die dagen steeds in veel drankgebruik en ruzie met andere familieleden. Er werd geroepen en met allerlei verwijten naar de ander gegooid . 

Als kind zat ik dan met mijn nieuwe speelgoed te spelen en hoorde ik alles aan . Het waren de meest nare woorden die  volwassenen tegen elkaar zeiden en ik zag toen ook al in hoe alcohol een  mens van karakter helemaal kon doen veranderen.  Het maakte me angstig, want ook al wist ik dat deze ruzie ging escaleren , ik wist nooit of het veilig zou aflopen en waar ik die nacht zou moeten slapen . Die onveiligheid , deze spanning doen me nu nog steeds op feestdagen terugdenken aan die tijd . Als ik een dag heb om naar uit te kijken , voel ik me schuldig als er iets misloopt omdat ik mezelf de schuld ervan geef , niet tegenstaande dat ik rationeel  weet dat dat niet zo is. 

Eigenlijk had ik liever ouders gehad die minder belang hechtte aan geld en werk , maar ouders die bewust tijd maakte voor hun kinderen zoals ze een verhaaltje voorlezen, elke avond lekker knuffelen en stoeien voor het slapen gaan , investeren in gesprekken die leeftijdsgericht zijn enzovoort. Dat zou ik  allemaal vele liever hebben gehad  dan dure cadeautjes en dure kleren . 

Gelukkig mocht ik tekenschool volgen van mijn ouders, ze hadden gezien dat ik goed kon tekenen en een hobby hoorde ook wel bij een familie die  welstellend was . 

De reden dat ik goed kon tekenen , daar had men echter  niet bij stil gestaan .  

De keren dat we mee op café moesten gaan en we ons maar moesten zien bezig  te houden droegen  daatoe bij .

Vooral niet teveel komen storen  aan de tafel als de volwassenen belangrijke gesprekken aan het voeren waren of aan het opscheppen over hun duurste reizen die ze zonder kinderen hun hadden gemaakt . 

Tekenen was een manier geworden  om me bezig te houden.  

Het aantal bierviltjes dat ik heb volgetekend, ik ben de tel  helemaal kwijt.  Ik kon urenlang gedetailleerd  iets natekenen en oefende zo de fijne lijnen van een silhouette.

Zagen of klagen dat we naar huis wouden gaan had echter niet veel zin, de drank vloeide rijkelijk en ze hadden  het best  naar hun zin daar . Er waren meestal geen andere kinderen om mee te spelen of speeltuin in de buurt . 

Mijn broer en ik  hadden dan niet beter gevonden  om naar de overkant  van het cafeetje te gaan  , daar bevond zich een kerkhof . 

De fantasie rond een kerkhof , spoken , het onbekende , trok ons allebei wel aan . 

Fantasie was voor mij een manier om mezelf bezig te houden, op avontuur te gaan  en de lange uren te laten voorbijgaan.

  

Ik denk niet dat mijn ouders bewust mijn jeugd hebben bepaald op een  negatieve manier .  Ik denk  en hoop dat elke ouder handelt vanuit het idee zijn of haar best te doen en te hopen dat ze de juiste keuzes maken . Alleen voor mij werkte die keuze niet.

Ik had graag als kind met mijn ouders op reis willen gaan, maar wij moesten op kamp gaan met het ziekenfonds of naar de oma . 

Ik heb op die  reizen met het ziekenfonds steeds een hele fijne  tijd gehad en vele vrienden gemaakt . De fuif op de laatste dag , het kilometer  lange wandelen , de liederen die we zongen , onze armen en t shirts die  vol stonden geschreven met stift  😊 , ik kijk er met een warm hart op terug . 

Ik was een vrij sociaal kind en kwam met de meeste andere kinderen wel goed overeen. Maar als ik een vriendin had , dan moest het mijn beste vriendin zijn, want voor minder ging ik niet . Ik wou graag van  betekenis zijn voor iemand en dat uitte zich dus ook zodanig in mijn vriendschappen . Vriendschappen waren vaak te hecht en na enige tijd sprongen ze af . 

De laatste dag van de reis was er 1 met vele traantjes , waar andere kinderen heimwee hebben omdat ze mama en papa zullen missen  , had ik juist het tegenovergestelde . 

Ik hunkerde naar de fijne periode op kamp , kwam met tranen van de bus en wou niet naar huis gaan  . 

Erop terug kijkend , mistte ik het familieverband dat daar kunstmatig gecreëerd werd , de veilige warme plek waar leuke dingen gedaan werden , een plek waar ik niet angstig moest zijn en waar structuur en regelmaat belangrijk waren . 

Weken na het kamp zag ik nog af van dit gemis . Ik begreep mezelf hier niet in dat dit alles zo intens pijnlijk kon aanvoelen en kon er met niemand over praten . Niet met mijn ouders, omdat ik hen niet het  gevoel wou geven niet graag thuis te zijn of hen niet graag te zien , niet met de mensen  van het kamp , want een gsm bestond toen nog niet.  Het enige wat ik kon doen , was alles neerpennen in een dagboek en de vele kaartjes die we op de laatste kampdag naar elkaar hadden geschreven nog eens herbekijken.  Zelfs t shirts met een bepaalde geur van bv  de Ardennen  , hield ik opzij, zodat ik me met 1 snuif  terug  daar bevond  waar ik me goed voelde . Ik hield mijn witte kleine teddybeer dan stevig tegen me aan en huilde me ik slaap . Mijn emoties waren van mij en niemand zou me ooit zo kwetsbaar  te zien krijgen  !

Wordt vervolgd ....