17 jaar oud was ik , zwanger van mijn eerste kindje en dat was ook het enige wat me recht hield in het leven . 

Een aantal maanden  vooraleer ik zwanger  werd , was ik opgenomen met een zware depressie . 

Het was een gedwongen opname , niemand had me nog in de hand en ikzelf zag het leven niet meer Zitten. 

Van mijn 14 jaar was ik van thuis weggegaan  omdat de situatie daar gewoon niet houdbaar was .

De vele ruzies thuis , de onveiligheid , het onvoorspelbare, de agressie en ik die zo gesloten  was geworden dat mijn enige leefwereld degene op mijn kamer was geworden  . 

Uren zat ik te studeren om maar niet bij mijn ouders te moeten zijn . 

Mijn biologische moeder kwam naar mij met haar problemen van emotionele en seksuele aard . Hoe jong ik ook mocht zijn toen , ik probeerde haar zo goed en  zo kwaad mogelijk te helpen  door in te praten  op haar.  Zeggen dat ze beter kon scheiden van mijn vader omdat hij agressief werd , haar geen liefde en genegenheid gaf, haar dwong tot seks omdat hij anders lastig werd  enz . Ik wist alles van hen . 

Het ene moment was ik nog eventjes het kind dat met de barbies aan het spelen was in een fantasiewereld en het andere moment was ik plots de vriendin, psychologe , raadgever en verzorger van mijn eigen moeder . 

Op die leeftijd denk je er niet zo over na , je doet gewoon  wat je denkt dat goed is en juist.  Je bent loyaal aan je ouder omdat je als kind niet beter weet en je mama graag ziet . 

Mijn moeder dronk , ze dronk veel om niet te moeten voelen of juist om zich goed te voelen . 

Mijn vader was een persoon die dan naar mij kwam en zei : " amai je moeder is weeral aan het zuipen hoor , ze is weer niet te doen ! , en daarna schonk hij haar glas weer bij om maar een figuurlijke stok te hebben om mee te slaan ! 

Om naar de buitenwereld te kunnen klagen  over hoe slecht hij het had en wat voor harde werker hij wel was . 

De keren dat ik mijn moeder heb zien overgeven boven de wc-pot , ik ben echt de tel kwijt . Ik hoorde het als ik in mijn bed lag of zag machteloos toe wanneer ik toevallig in de badkamer moest zijn . 

De verbale en fysieke agressie tussen mijn ouders, was iets wat ik als kind enorm beangstigend vond.  

Wanneer stopte de ruzie ? zou er geslagen worden ? Ging mama weer dronken met de wagen vertrekken en wanneer kwam ze terug? Waarom nam ze me niet met haar mee en liet ze me thuis bij papa die sowieso al onveilig voelde ? 

Zoveel vragen die in een fractie van een seconde door een kinderhoofd spoken maar waar geen antwoord op kwam . 

Bovendien had ik een broertje die 3 jaar jonger was en waar ik me op zo'n momenten probeerde over te ontfermen ,

Hem kalmeerde , niet teveel lawaai maken want papa kan er niet tegen, enz.

Ik denk dat vluchten naar mijn kamer , vluchten in een fantasiewereld uiteindelijk mijn redding zijn geweest . 

Ik en mijn broer konden uren buiten spelen , kampen bouwen of op avontuur gaan door een verlaten bouwvallig huis binnen  te gaan en zo onze fantasie de vrije loop te laten .  Die momenten waren nodig om een beetje luchtigheid aan heel de situatie te geven . Buiten  spelen  was in die tijd zo fijn en spannend . 

De band die ik voelde naar mijn broer was er nochtans geen met veel liefde van mijn kant uit .  

Mijn broertje was degene die nooit iets fout kon doen , het lievelingetje van de mama en degene waar de meeste aandacht naar uit ging . 

Mijn moeder heeft ooit letterlijk tegen mij gezegd ; ik had altijd liever een zoon willen hebben dan een dochter  ! Heel eerlijk gesproken moet ik zeggen, maar niet iets wat je tegen een kind zegt dat al van nature onzeker is en zich tekort voelt gedaan . 

Het brak mijn hart , dat ik nooit goed genoeg zou zijn voor mijn moeder ondanks dat ik toch steeds emotioneel probeerde voor haar klaar te staan .

De dag dat mijn broertje werd geboren en ik in het moederhuis kennis ging maken , is me verteld geweest dat ik als 3 jarige in de couveuse ben gekropen ( toen mijn broertje er niet in lag uiteraard ) om maar aan te tonen dat ik er ook nog was . 

Ik was helemaal niet blij dat er ineens een " indringer" bij was gekomen , een kleine huiler die alle aandacht en liefde zomaar toegewezen kreeg en niets verkeerd kon doen . 

Ik was blijkbaar ook helemaal anders van karakter dan mijn broer , ik was het " rotjong, het moeilijke kind dat men met niets kon straffen .

Gelukkig werd ik dan " gedropt " bij mijn oma met de woorden ; " hier,  trek je plan met dat rotkind ! " en mijn oma die wonderbaarlijk geen problemen met mij ondervond en waar ik me wel geliefd voelde was telkens blij dat ik er was .

Ik ben bijna grootgebracht bij mijn oma ,zo goed als elk weekend zat ik daar . 

Ze bakte dan cakes of koekjes , was naaister  van beroep en liet me gewoon even kind zijn en me welkom voelen  . 

Moest ik haar niet hebben gehad , ik denk dat mijn verdedigingsmechanismes niet hadden gewerkt en het mentaal op latere leeftijd nog erger had geweest. 

Wordt vervolgd!