|
Het heeft zeker ook met het weekend te maken: het wordt nu echt druk op de corredoiras hier, de dikwijls wat hol liggende oeroude verbindingspaden tussen de vele gehuchten. Er duiken vooral veel meer jonge Spanjaarden op. En ook - wat minder actief - verschijnen er nu overal horreos bij de boerderijen: hoge, opvallende bouwsels waarin de mais gedroogd wordt.
Op die corredoiras lijkt het alsof je eeuwen geleden onderweg bent, de hele dag. En eerlijk gezegd: de mestgeur die maar nooit ut je neus gaat, draagt daar ook toe bij.
Cultureel blijf je wel wat op je honger zitten. De kerkjes en kapelletjes waar die drommen wandelaars langslopen zijn ongenadig gesloten. De stempels die de voettocht moeten bewijzen, haalt iedereen zich in een ander soort kapelletjes, ruim beschikbaar en met druk bevolkte terrasjes. De drukte is ook wel gezellig en de commercialisering heeft ook voordelen. Zo verschijnt er voor het eerst een traditionele doedelzakspeler langs de weg. Doe je ogen toe en je bent in Schotland!
Even na de middag komen we langs de 100,00 km-paal. Fotootje natuurlijk!
We eindigen in het nieuwe, maar aantrekkelijke stadje Portomarin - het oude is in het stuwmeer verdwenen. De romaanse kerk, die er als een fort uitziet, heeft men behoedzaam mee verhuisd, steen voor steen.
We zetten vandaag 24 551 stappen, goed voor een flinke 18 km.
|
