|
Aan het ontbijt vertelt Andre, de Compostelaganger die in hetzelfde verblijf logeert, welk 'ongevalletje' hem overkomen is. Hij had, alle aanbevelingen volgend, het gewicht van zijn rugzak precies afgestemd op 1/10de van zijn eigen gewicht. Zijn vrouw had gehoord van het neerleggen van een steen, symbool van een persoonlijke zorg, op de Cruz de Ferro-pas en bracht hem nog een kleine steen. Dan volgden zijn drie dochters, ook twee pleegkinderen en ook nog 2 nichtjes. En zo ging h8et gewicht met een kilo omhoog. Wat zijn wij gelukkig dat vrienden ons nooit meer vragen dan een kaarsje te branden!
Toch volgen ook voor ons wat ongelukjes. Paul raakt met zijn wandelstick in een grondrooster en direct schuift de rubberen dop eraf. Die blijft, gelukkig, goed zichtbaar liggen in het blijkbaar met vuil volgetorende rooster. Het deksel zit muurvast. Dan maar vissen. Geen verheffende bezigheid, maar het lukt! Marina is dan weer haar handschoenen kwijt. Dus zoeken we er nieuwe, onder meer in de shop van een tankstation. Geen handschoenen, wel ... werkhandschoenen. Dan zo de kou maar mijden!
We hebben inderdaad een heel frisse dag, met in de voormiddag almaar forse regen, later koude wind erbovenop.
Van Estella zijn we al vlug in Irache, waar voor de Compostelagangers een wijnbron voorzien is. Wie ooit krachtig en vitaal in Compostela wil geraken, moet hiervan drinken, zo luidt het. Paul offert zich dan maar op.
We komen aan Villamayor de Monjardin, met zijn indrukwekkende burcht op de bergtop. Hier kunnen we in een bar lekker opwarmen naast de kachel.
Gelukkig blijft het vanaf de middag droog. Nu nog een 12-tal km tot de volgende plaats, Los Arcos. Een breed en tamelijk zacht pad - de Spanjaarden laten je niet over asfalt lopen, zoals de Fransen - leidt ons door een uitgestrekte vallei. Wat eentonig, maar aantrekkelijk, zelfs bij dit weer. Zo groen als dit Spanje is zelfs Ierland niet.
Om half vijf zijn we bij de Santa Mariakerk in Los Arcos. Nu eerst goed opdrogen!
We zetten vandaag 29 268 stappen, goed voor 21 km.
|
