Ook wij moeten na enkele km een keuze maken. Omdat we in het dorp Noailhac brood kunnen kopen, opteren we voor een variant van de gewone weg. En dan gebeurt het: uit een van de zeldzame ons kruisende auto's worden we vriendelijk toegezwaaid, een dame die ons een wegmarkering ziet voorbijlopen, wijst ons daarop, al lachende zeggend dat ze zeker in de weg stond, de man van de winkel maakt een grapje, dorpsbewoners groeten ons van ver: we zijn duidelijk van dit drukke stuk Compostelaweg af, waar velen het even gehad hebben met die duizenden wandelaars langs hun deur.

Voorbij Noailhac klauteren we een kruisweg omhoog. Vlak bij de laatste statie staat een Sint-Rochuskapel met mooie, moderne glasramen. Terwijl Marina pijnlijke enkels begint te krijgen van het vele asfalt, verschijnt in de verte de vroegere mijnstad Decazeville, herkenbaar aan een perfect kegelvormige berg, onmiskenbaar een nu bebost geraakte terril. 

We hebben, een beetje ongewoon, overnachting geboekt in dit stadje, waarvan de bevolking sinds de mijnsluiting van 15 000 naar 5 000 teruggelopen is. Dat is er wel aan te zien. Maar waarom zou een Compostelatocht altijd arcadisch moeten zijn? Bij een eenvoudig koppel in een sombere straat een heel eind in de stad worden we ontvangen en wordt er voor ons gekookt met een zorg die ons bijna ontroert. De vraag of we water of wijn verkiezen, wordt niet gesteld . Ze komen allebei als vanzelfsprekend op tafel.

We zetten vandaag 28 259 stappen, goed voor 20 km.