Ik was niet van plan om deze winter veel crossen te lopen maar door toedoen van enkele collegalopers in de club werd er op zaterdagavond toch maar beslist om aan te zetten in de veldloop te Oudenaarde. De trainer vond dit ook een goed idee om er een doorgedreven (kracht)training van te maken. Aangezien het al de ganse week goed geregend had zou dat laatste geen probleem mogen opleveren. Modder zou er immers genoeg te vinden zijn. Bij aankomst werd de omloop eens goed overschouwd het bleek al bij al nogal mee te vallen. Natuurlijk waren er plaatsen waar het iets vettiger laag maar over het algemeen was het goed beloopbaar. We moesten 4 ronden afleggen, goed voor in totaal 6600 meter. Ik had mij voorgenomen om niet te snel te starten en mij ergens iets over halfweg te verstoppen. Dat lukte vrij goed maar de eerste ronde is er altijd eentje die vrij snel gelopen wordt om zo de beteren vooraan te krijgen. Daar ben ik dus niet bij maar ik vond dat het nog vrij soepel ging en ik sloot aan bij een klein groepje dat na 1 ronde doorkwam in iets meer dan 6'. De 2e ronde ging al iets trager maar was toch goed voor 6'30". Vooral in de 3e ronde was het afzien. Na een goeie 4 km krijg ik het altijd wat lastig en het groepje liep stilletjes van mij weg. Bij het ingaan van de laatste ronde hadden ze zo 'n 30 m voorsprong maar plots ging het bij mij weer een stuk vlotter en ik liep in een mum van tijd het gat weer dicht. Ik had het gevoel dat de cross nog wat langer mocht zijn al was achteraf toch iedereen blij dat het er op zat. Ik werd uiteindelijk 71e op 110 deelnemers en ik bleef net onder de 28'. De stevige training zat er op en misschien is dit wel de basis geweest voor het komende indoorseizoen waar ik de verschillende clubrecords bij de +40 ga aanvallen. Ik zou er in totaal een 5-tal moeten kunnen pakken. Jullie lezen de komende weken wel of mij dit lukt.
Vorige zaterdag werden de sportlaureaten van de stad Geraardsbergen verkozen. In mijn vorig verslag konden jullie lezen dat ik zelf ook genomineerd was en dit zowel bij de individuele sporters als in ploegverband. De verkiezing die door de sportraad georganiseerd werd in Jeugdcentrum "de spiraal" werd aan elkaar gepraat door Jean Monet. Het was ook hij die de namen van de verschillende winnaars mocht vermelden. 15 juryleden uit de sportdienst, het stadsbestuur, de kranten en de media mochten anoniem stemmen. Alle kandidaten werden door middel van een powerpoint presentatie aan het publiek voorgesteld. Hierna werden de genomineerden op het podium geroepen waarna de enveloppe met daarin de naam van de winnaar geopend werd. In de categorie ploegsport + 18 jaar waren we met onze mastersploeg een van de kandidaten. Gelet op onze uitzonderlijke prestatie (winnaar van het kampioenschap van Vlaanderen) waren we zeker niet kansloos. Dat bleek ook nadat alle stemmen geteld waren want we kregen de titel van sportploeg van het jaar. In de laatste categorie (individuele sporters +18 jaar) kon ik nogmaals in de prijzen vallen maar de concurrentie was hier wel heel erg zwaar. Zo waren er een wereldkampioene MTB en een profbokser die beneluxkampioen geworden is bij de kanshebbers. Daar kan je als amateur in normale omtandigheden niet tegen op. De titel van sportlaureaat 2009 ging uiteindelijk naar de bokskampioen maar de andere kandidaten kregen toch een mooi aandenken mee naar huis. Het was voor mij een eer om tussen deze grote mannen en vrouw te kunnen staan en ik zal er alles aan doen om het komend jaar nog beter te presteren. Misschien valt die eer mij ooit nog wel eens te beurt.
De stad Geraardsbergen organiseerd elk jaar opnieuw een sportgala waarbij een jury de sportlaureaat kiest uit enkele genomineerden. Men zou kunnen zeggen dat dit zowat de verkiezing van sportman of sportvrouw van het jaar is maar dan enkel met kandidaten van de stad zelf. Mijn verwondering was dan ook groot toen ik gisteren een officiële uitnodiging in de bus kreeg voor dit gala. Ik ben namelijk genomineerd is de categorie individuele competitiesport. Ik zal het moeten opnemen tegen 4 andere sporters. Iedereen wordt die avond elk op hun beurt voorgesteld en zijn/haar prestaties worden nog een keer overlopen. Een onafhankelijke jury zal na geheime stemming beslissen wie volgens hen de meest in het oog springende prestaties leverde en dus de titel verdient. Hierin zetelen enkele mensen van de stad, de sportraad, enkele journalisten en een paar bekende genodigden. Het is natuurlijk een grote eer om voorgedragen te worden en nu kan het niet vlug genoeg 05 december zijn. Zou de sint dan toch een dagje vroeger komen? Alles gaat door in het Jeugdcentrum De Spiraal, zakkaai te Geraardsbergen. De show met optredens begint om 20u en de toegang is gratis. Hierbij doe ik een warme oproep aan alle supporters. Kom in grote getale om mij te steunen en en te klinken op een mooi einde van een fantastisch seizoen. Dat de beste moge winnen.
Er viel de voorbije week al een flinke plens regen en dat zorgde ervoor de menige veldloop voor het eerst dit seizoen als echte cross kon opgevat worden. Daar waar het de voorbije weken meer op snelheid aankwam was het nu toch al meer iets voor krachtpatsers. Ik was er vorig jaar ook bij te Meslin l' éveque ( toen in de sneeuw) en aangezien het niet zo ver uit de buurt is ging ik er ook nu weer naartoe. De omloop was lichtjes gewijzigd en de zware modderstrook van een jaar geleden werd geschrapt. In de plaats daarvan werden er enkele lussen bijgetrokken op een naastgelegen weide. Het was daarom niet minder zwaar want we konden hier spreken van een echte weidecross die bovendien nog eens schuin opliep. Van snelheid maken was niet veel sprake meer en de afstand sprak ook niet meteen in mijn voordeel. We dienden net als de seniores en juniores 7.6 km af te leggen verdeeld over 4 ronden. In de eerste 2 ging het nog vrij vlot maar toen voelde ik dat ik wat gas moest terugnemen wilde ik op een deftige wijze de aankomst halen. Ik liep overigens nog nooit een dergelijk lange wedstrijd en aangezien cross niet meteen mijn sterkste punt is moest ik ondervinden dat iedereen zich eigen moet maken aan een specifieke discipline van de atletiek. De lange crossen zijn meer iets voor mensen die regelmatig langere afstanden doen op de weg. De derde ronde liep ik daarom iets trager dan de 2 vorige en in de laatste bleef de afstand tussen mij en mijn concurrenten zowaar gelijk maar de kloof opnieuw dichten zat er niet meer in. Ik werd uiteindelijk 8e master en 4e in mijn categorie in een tijd van 35'40". De eerstkomende weken staan er geen wedstrijden meer gepland. De trainingen zullen dus hun werk moeten doen.
Het was alweer een maand geleden dat ik nog eens een stratenloop meegedaan had en ik had er echt zin in. De trainingen gingen de laatste weken zoals het moest en ik wou wel eens zien wat dat in een wedstrijd zou opleveren. Er staan in Nederhasselt elk jaar weer een paar serieuze kleppers aan de start en het parcour is er niet van de poes want het begint al meteen met een klim van een kleine kilometer om dan meteen in vrije val naar beneden te duiken. De rest is een opeenvolging van licht hellende stroken afgewisseld met enkele dalende stukken. Naar het einde toe komt er nog eens een korte maar steile klim rond de kerk om uiteindelijk in neerwaartse lijn te gaan richting aankomst. Bij de opwarming voelde ik dat de training van de dag ervoor (coopertest aan 90%) nog niet helemaal verteerd was.De benen voelden niet echt fris wat ergens normaal was. De start was dit keer eens niet te snel (3'20" na 1 km) zodat we met een omvangrijke groep op de top doorkwamen. In de daaropvolgende (wat ik werkelijk haat) liepen de beteren stilletjes van ons weg maar de voorsprong zou nooit meer dan een kleine 100 m bedragen. Heel even leek het erop alsof ik weer wat dichter kwam maar op een goeie km van het einde volgde alweer een stuk bergaf en daar waren ze definitief weg. In de laatste beklimming kon ik er nog wel eentje remonteren maar net voor de aankomst "vloog" er mij nog iemand voorbij zodat ik uiteindelijk op de 6e plaats eindigde op een totaal van 101 deelnemers. Het verschil met de 2e bedroeg amper 20" wat bewijst dat er meerdere jongens aan elkaar gewaagd waren. Ik was misschien wel de mindere van de besten want ik had het gevoel dat ik nog nooit zo goed gelopen had. Dat zou ook blijken na controle van de eindtijd want die bedroeg 16'21" na precies 4.5 km. Het zal zaak worden van genoeg te rusten want komende zondag staat er een zware cross van 7.5 km op het programma. Ik viel er vorig jaar net buiten de top-10 maar ik wil dit keer beter doen. Jullie lezen het hier wel na het weekend.
Het weer was de voorbije weken ideaal om te trainen en dat resulteerd dan ook in een meer dan behoorlijke conditie. Hoe goed die wel was kon ik gisteren aan den lijve ondervinden in de regionale cross te Deux-Acren. Vorig jaar strandde ik er al op een mooie 5e plaats en ik wou dit maal toch nog wat beter doen. De betere crossers uit onze club hadden elkaar afspraak gegeven om zodoende het wedstrijdniveau wat op te krikken want in Wallonië is het meestal maar een flauwe bedoening op dat vlak. Als allerlaatsten werden we de wei (en bos) ingestuurd voor respectievelijk 4 (jun + mas) of 6 (sen) ronden van elk 1 km. Het eerste gedeelte in de wei was blijkbaar nog maar pas gemaaid en het liep zeer moeilijk. De passage in het bos lag er dan weer wel goed bij in tegenstelling tot vorig jaar. De start was traditioneel enorm snel en na enkele honderden meters lagen de 21 deelnemers al flink uit elkaar gerammeld. Er scheidde zich een groepje van een man of 5 af met daarbij 2 jun en 1 sen. Aangezien ik daar geen rekening moest mee houden telde ik mezelf op de 4e plaats bij de masters. Als ik dat zou kunnen houden deed ik meteen beter dan vorig jaar. Ik zocht en vond een ritme dat ik zonder moeite moest kunnen volhouden zonder dat de rest kon terugkomen. Op het einde van de 3e ronde stond de leider in de wedstrijd voor Masters plots aan de kant met wat achteraf zou blijken een spierblessure. Daardoor kreeg ik plotseling zowaar een podiumplaats in de schoot geworpen. Dat zorgde er meteen voor dat ik tijdens de laatste ronde nog wat kon verdapperen om zo zonder veel moeite mijn 3e plaats veilig te stellen. Dit is meteen mijn eerste podiumplaats in een "echte" cross, ook al was de tegenstand niet zo heel echt sterk. Daarbovenop wonnen we ook nog eens het clubklassement bij de masters. Als test was deze uitstap zeker geslaagd te noemen.
Het (zomer)seizoen zit er na dit weekend helemaal op. Voor de laatste zware inspanningen werd het kleine Waalse dorpje Flobecq uitgekozen. Dit is slechts 10' van bij mij vandaan maar je loopt er eens tegen iemand anders dan bij de meeste wedstrijden in de streek. De conditie groeit stilaan weer naar een aanvaardbaar niveau en ik wou eens testen hoever ik werkelijk stond. De crossen komen er stilaan aan maar ik zal me dit seizoen wel beperken tot enkele wedstrijden in de onmiddellijke nabijheid. De nadruk zal vooral op de piste en meer bepaald op het indoorgebeuren liggen. De afstand ( 4 km) was ideaal om eens voluit te gaan en aangezien het ginds nogal heuvelachtig is, werd het meteen een doorgedreven intervaltraining. Er werden amper 17 inschrijvingen genoteerd voor de korte afstand en de concurrentie leek op het eerste zicht niet al te zwaar. De eerste 400m gingen al direkt vrij steil naar omhoog en ik nam meteen de leiding. Een paar moedigen probeerden aan te klampen maar op de top moesten ze al enkele meters prijs geven. Ik ging vrij stevig door en ik liep langzaam verder weg. De wind blies stevig in het nadeel maar dat belette mij niet om er duchtig de pees op te leggen. De eerste km ging in 3'38" en de 2e in 3'42". Van dan af was het vooral zaak om niet te fel te vertragen en dat lukte wonderwel. Het liep zo vlot dat ik het tweede gedeelte van het parcours zelfs nog wat kon versnellen om uiteindelijk na precies 14'33" als eerste over de streep te komen. Het is altijd leuk om het zegegebaar te mogen maken, ook al was de concurrentie niet van het kaliber dat ik normaal gezien tegenkom. Zo werd het toch nog een mooie afsluiter en ergens ben ik blij dat er nu enkele competitieloze weken aankomen. Ik ben immers bijna het hele jaar door aktief op zowat alle fronten en dat resulteerde dan ook in enkele uitschieters. Met 2 overwinningen en maar liefst 8 podiumplaatsen op de weg, 3 provinciale titels, een zilveren medaille op het Vlaams en een bronzen op het Belgisch kampioenschap op de piste, 3 nieuwe clubrecords en tenslotte de titel van Vlaams interclubkampioen op zak mag ik meer dan tevreden terugkijken op het voorbije jaar. Komende maand maak ik de overstap naar de Masters +40 en daarom wil ik deze winter nog eens alles uit de kast halen. Wie weet wat er nog allemaal komt.
Eind september is voor mij een belangrijke datum want dan vindt traditioneel het Vlaams en Provinciaal kampioenschap plaats voor Masters. Dit keer was Maldegem de plaats van afspraak. Volgens het uurschema moest ik als een van de eersten al om 9u30 in actie komen. Dat betekende dus dat ik omstreeks 7u30 moest vertekken wilde ik tijdig aankomen (men moet namelijk 45' voor de aanvang van de proef ingeschreven zijn). Het was een beetje mistig bij het vertrek maar de weersvoorspellingen zagen er goed uit. Bij aankomst op de piste kwam de zon al piepen en het zou een mooie dag worden met een temperatuur van 24° en bijna geen wind. Aangezien Maldegem nog net Oost-Vlaanderen is werden er dan ook verschillende atleten uit onze provincie verwacht. De opkomst was echter beduidend minder dan voorzien. Dat stoorde mij echter helemaal niet want ik moest en zou toch minstens 1 titel pakken. Daarom had ik de voorbije weken de trainingen wat aangepast en mij minder op de weg geconcentreerd. Het was daarom de laatste maand zowat alleen springen, springen en nog eens springen wat de klok sloeg. Aangezien ik zowel aan het hinkstap- als verspringen wou deelnemen was dit momenteel de enige optie want het eerste had ik nog nooit gedaan op wedstrijd. Op training ging het eigenlijk verbazend vlot maar het is toch altijd weer afwachten wat dat geeft in de wedstrijd als er een portie stress bij komt kijken. Daarbij kwam dan nog eens dat ik, aangezien ik dit jaar nog geen enkele prestatie neergezet had, als allereerste aan de wedstrijd mocht beginnen. Het was vooral belangrijk om de eerste sprong zonder risico te doen en dan verder te kijken. Dit lukte en van dan af was ik echt vertrokken. Het ging steeds beter zodat ik op het einde zelfs uitkwam op een mooie 10m82. Tot mijn verbazing werd ik daarmee 2e op het Vlaams Kampioenschap in mijn eigen categorie. Het was meteen goed voor de Provinciale titel zodat mijn betrachting al meteen verwezenlijkt was. Het verspringen stond pas om 14u30 geprogrammeerd zodat er genoeg de tijd overbleef om een ommetje te maken in het centrum van Maldegem en gauw een hapje te eten. Bij dat verspringen stond ik met de beste jaarprestatie van onze provincie achter mijn naam maar op een kampioenschap weet je nooit van tevoren wie zich geroepen voelt. Daarom is het altijd afwachten hoeveel deelnemers er zijn en wat ze kunnen. Op training had ik de voorbije week heel goed gesprongen maar nu kwam het er niet helemaal uit. Ik had gehoopt om dicht bij mijn pr uit te komen maar naar mate de wedstrijd vorderde zou blijken dat dat er niet inzat. Met 5m38 bleef ik er een heel stuk onder. Daarom was het ook dubbel jammer dat ik net 3 cm tekort kwam om opnieuw een podiumplaats te halen op het vlaams kampioenschap. Het was echter wel voldoende om alweer een nieuwe provinciale titel aan mijn palmares toe te voegen. De verwachtingen zijn ingelost en ik kan met een goed gevoel terugkijken op het pisteseizoen. Volgende maand maak ik de overstap naar de Masters +40 zodat het volgend jaar er eentje wordt om eens echt alles te geven. Als we gespaard mogen blijven van blessures zouden er wel eens een paar mooie dingen kunnen gebeuren. Dit is echter nog toekomstmuziek want om het seizoen af te sluiten staan er eerst nog enkele kleinere wegwedstrijden op het programma. Aangezien de conditie niet meer optimaal is zal het moeilijk worden om nog ergens te schitteren maar men weet nooit.
Alhoewel het alweer een maand geleden was dat ik nog eens degelijk getraind had voor een wegwedstrijd wou ik toch graag nog een keer naar Erpe-Mere voor een van de laatste stratenlopen van het seizoen. Ik was er 2 jaar geleden nog 3e op de kortste afstand maar dat zou dit keer moeilijk te evenaren zijn aangezien ik de laatste weken enkel trainde op spurt en springen. Het is komende zaterdag namelijk een zeer belangrijke meeting met de provinciale en vlaamse titels als inzet. Ik zou dolgraag 1 of meedere titels pakken alhoewel de tegenstand niet van de poes is. Het is daarom ook niet meer dan normaal dat de conditie voor de iets langere afstanden niet meer is wat het pakweg een maand geleden nog was. Het is nu ook weer niet dramatisch maar in een wedstrijd moet je wel 100% zijn als je wil meedoen voor de prijzen. Ik had mezelf voorgenomen om niet te hoog te mikken een een top 5 plaats zou in de gegeven omstandigheden al zeer mooi zijn. De eerste km ging vrij vlot maar op de steile afdaling (we liepen in omgekeerde richting tegenover 2 jaar geleden) kwamen mijn tekort aan afdalingscapaciteiten ( alweer) naar boven. Ik kon zelfs niet volgen bij een groepje die ik normaal gezien moeiteloos achter mij moet kunnen houden. Eens op het vlakke gedeelte wist ik de schade te beperken zodat ik naar het einde toe weer iets kon proberen goed te maken. Ik had de omloop verkend en had gemerkt dat de laatste 500m bergop gingen in een stuk bos. Ik kon het eerder genoemde groepje terug inhalen en zelfs nog voorbijgaan maar ik vergat op het einde te versnellen zodat ik net voor de streep nog geklopt werd door iemand die ook voor mijn afstand gekozen had. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat het vet toen al van de soep was maar het mag eigenlijk niet gebeuren. Ik kan al bij al toch tevreden zijn met die 5e plaats al zat er wel iets meer in. Het zal dan zaterdag maar moeten gebeuren zeker want de carriere van een atleet wordt toch afgerekend op de behaalde titels . Jullie komen het na het weekend wel te weten wat het geworden is.
Mijn eindtijd van de steenbergjogging na 3,5 km: 13'01" op de 5e plaats.
Een weekje zonder wedstrijd kan blijkbaar wonderen doen. Daar waar het 2 weken geleden nergens op leek, was het dit weekend al veel beter. De zon was alweer van de partij tijdens de kermisjogging te Erwetegem en dat was ook duidelijk aan het aantal deelnemers. Een goeie 430 lopers hadden de weg gevonden naar de zottegemse deelgemeente. Er was opnieuw keuze uit 4 afstanden maar aangezien ik in volle voorbereiding ben op het PK eind deze maand, leek de kortste afstand (zijnde 2,4 km) mij ideaal om wat snelheid op te doen. Het is gezien de afstand zaak om onmiddellijk mee te zijn als de bende zich op gang trekt want als de eersten vol doorgaan en je bent niet mee, kan je een mooie uitslag wel vergeten. De benen voelden tijdens de opwarming weer wat stijfjes aan en dat is bij mij meestal een goed voorteken. De tegenstand werd wat aanschouwd en het viel mij op dat de meeste rechtstreekse concurrenten voor een andere afstand gekozen hadden. Er zou mits een goede dag wel eens een mooie ereplaats kunnen inzitten. Ik wou mij niet laten verrassen en stond mooi op de eerste rij maar op het laatste ogenblik kwamen er nog enkele laatkomers vooraan staan zodat ik alweer wat ingesloten stond bij het startsignaal. Na wat roepen en slalommen kon ik dan toch als derde aan de eerste klim beginnen maar de 2 leiders hadden dan al enkele meters voorsprong genomen. Het leek wel alsof ik vloog want in een mum van tijd had ik de kloof met de leiders gedicht. Na iets meer dan 1 km volgde er echter een lange afdaling en dat is nu niet direkt my cup of tea (geef mij maar de klimmetjes). Ik moest mijn inspanning toch wat bekopen want op het einde van de afdaling moest ik mijn companen weer laten lopen. Ik werd ingehaald door een klein groepje die voor de 6,6 km gekozen had en ik had alle moeite om aan te klampen. Op enkele honderden meters van het einde werd ik nog verrast door iemand die het mij weer elke keer moeilijk maakt maar de laatste klim richting aankomst is mij echt op het lijf geschreven. Aangezien de conditie stilaan zijn hoogtepunt bereikt is ook mijn traditionele eindspurt weer mijn sterkste wapen. Zodoende kon ik ook nu weer uitpakken met een ijzersterke laatste 300m. Het bleek genoeg om een onverhoopte 3e plaats te behalen en dit als 2e master. Het is al de 8e podiumplaats dit seizoen wat betekend dat we aan een mooi jaar bezig zijn. Hopelijk komt er nog een mooi verlengstuk aan want dit is elk jaar zowat mijn sterktste periode. Graag zou ik eind deze maand een nieuwe titel pakken op de piste en de daaropvolgende weken ergens een overwinning tijdens een kleinere jogging. Als ik dit zou kunnen verwezenlijken zal ik van mijn beste jaar ooit kunnen spreken. Ik zal er in ieder geval alles aan doen. Nu maar hopen dat de blessures achterwege blijven, dan volgen de resultaten wel van zelf.
Het pisteseizoen loopt stilaan op zijn einde en het pk komt stilaan dichterbij. Er resten ons niet al te veel meetings meer zodat we alle kansen moeten grijpen die we krijgen, willen we geen mal figuur slaan eind september. De laatste avondmeeting te Ninove had voor een vol programma gezorgd en het was moeilijk kiezen tussen een 100m, 200m, 400m en verspringen. Het werd uiteindelijk het eerste en het laatste omdat er dan genoeg tijd tussen de proeven was. Er stond een lichte tegenwind voor de spurters zodat ik niet direkt op een supertijd hoopte. Er zaten bovendien geen echte snelle mannen in onze reeks waar ik mij zou kunnen aan optrekken. Mijn gevoel bedroog me niet want alhoewel ik lange tijd gelijke tred kon houden met de man in de baan naast mij, moest ik mij toch gewonnen geven. Ik werd 2e in mijn reeks in 12"48. Het is niet echt slecht maar ik kan beter dan dit. Bij het verspringen hadden we dan weer licht windvoordeel. Ik hoopte ergens rond de 5m30 à 5m40 te springen en slaagde daar netjes in met een beste sprong van 5m32. Wellicht zat er nog iets meer in want de 5e sprong was een hele goeie maar de officials waren onverbiddellijk: een nulsprong (net die ene mm voorbij de afzetbalk) . Mits enige training zit er dit seizoen misschien nog wel eens een 5m50 in. We zullen dit maar opsparen voor het Pk zeker.
Het was weer lekker warm en voor een keer was ik eens vrij op een feestdag aangezien het een zaterdag was. Ik ben nog volop in mijn verlofperiode alhoewel ik dit jaar eens niet voor een paar dagen naar zee ben gegaan. Hierdoor kon ik voor het eerst deelnemen aan de Egmontloop te Zottegem. er kon gekozen worden uit 3 afstanden zijnde 3,7 - 6 of 9,3 km. De start en aankomst lagen op de atletiekpiste aldaar. Het stedelijk park "Breivelde" ligt daar niet zo ver vandaan zodat het een ideale locatie was om in het parcour op te nemen. De lokale club AC Zottegem is meestal met hun sterkste atleten aanwezig maar ook menig ander loper weet telkens weer de weg naar Zottegem te vinden. Het niveau is er dan ook vrij hoog. Ik was keurig op tijd zodat ik een groot deel van de omloop kon verkennen. Het bleek al gauw dat het niet van de poes zou zijn want het was bijna constant klimmen en dalen. De wind maakte het dan ook nog eens extra zwaar. Bij de start ging er een omvangrijke groep als een bende gekken vandoor. Ik draaide zelf na 400m het stadion uit na 1'12" en voelde dan al dat het iets te snel ging voor mij. Het zou overigens mijn dagje niet worden vanwege de steeds golvende omloop. de klimmetjes lukten nog wel maar ik haat de afdalingen, de anderen kunnen daar versnellen en dat kan ik niet. Mede hierdoor liep ik al snel alleen want de leiders gingen veel te snel en achter mij was er ook al snel een kleine kloof. Dit zou zo blijven tot aan de aankomst waar ik na 3,7 km pas als 11e over de streep zou komen na iets meer dan 14'. Ik had dus niet de benen van vorige week al is dit nu niet probleematisch. Zolang ze maar goed zijn eind september.
De ene wedstrijd is de andere niet. Dat mocht ik gelukkig aan den lijve ondervinden tijdens de kraainestjogging van vrijdagavond. Draaide het vorige week nog vierkant (zie eerder bericht), dan liep alles dit keer bijna perfect. Misschien zat het hem in het feit dat ik lessen getrokken had uit mijn ervaring van een week geleden dat je een dag voor een westrijd maar best geen al te zware training meer moet afwerking. Dit keer had ik op donderdagavond enkel een lichte losloopsessie afgewerkt in het bos. De benen voelden tijdens de opwarming toch weer zwaar aan maar dat is meestal een goed voorteken. Zo ook deze keer want de eerste km was alweer verschroeiend hard (3'12"). Er moesten 2 rondjes van elk 2 km afgelegd worden met op het einde telkens een lichte helling van 500m lang. Er was ook aardig wat wind zodat het toch een vrij lastige wedstrijd werd. Bij de start ging er al meteen een duo (Wim Dhondt en Frederik De Backer) vandoor en we zouden ze nooit meer terugzien. Ze werden dan ook vrij makkelijk 1 en 2 op de kortste afstand. Ik nam het initiatief en vormde daarachter een groepje met enkele jongens die voor de andere afstanden gekozen hadden. Na de 1e ronde moest ik de snelle start toch iets of wat bekopen en ik werd voorbijgegaan door iemand die ook voor de 4 km gekozen had. Kort daarna werd ik zelfs bijgehaald door 2 andere atleten waaronder Jan Godeeris( Kaag) die luid aangemoedigd door palief er alles aan deed om in mijn spoor te blijven, iets waar ze met enige moeite in slaagde. De jongeman die mij eerder voorbijgelopen was moest zijn inspanningen iets verder bekopen want bij het begin van de laatste helling richting aankomst kwam ik er terug bij. Aangezien ik kan rekenen op een sterk eindschot zat er dus nog een mooie ereplaats in. Ik voelde mij nog fris genoeg om het tempo nog op te drijven. Hij probeerde nog aan te klampen maar na een 200-tal meter moest hij uiteindelijk toch lossen. Ook de 2 anderen was ik ondertussen weer kwijtgespeeld zodat ik totaal onverwacht als 3e over de streep kwam in een tijd van 14'35". Dit is meteen mijn beste resultaat die ik in deze wedstrijd al liet optekenen en meteen een bewijs dat de conditie toch stilaan nar een piek aan het groeien is. De slechte prestatie van vorige vrijdag was waarschijnlijk een "accident de parcour" en een samenloop van omstandigheden. Hierdoor kunnen we alweer hoopvol vooruit blikken naar de komend wedstrijden. De volledige uitslag van Erpe-Mere vind je hier:
Het was zondag alweer lekker warm maar er stond een stevige bries in het stadion van Oudenaarde. Net als vorige dinsdag werd het een dubbele confrontatie met dit verschil dat er nu enkel masters toegelaten werden. Voor de 100m was het uitkijken naar de windrichting en de vlaggen toonden ons dat er meewind was. Het was een van de weinige keren dat we van dit voordeel konden genieten. De vraag was alleen of er niet te veel wind zou staan. Met mijn huidig pr word ik normaal gezien altijd in de sterkste reeks ingedeeld en dat was ook dit keer het geval. Er waren wel 2 snellere jongens bij. De start was voorbeeldig en ik kon lange tijd aanklampen maar de laatste 10 meter was het net of ik stil viel. Dit is mij nog niet veel overkomen. Eigenlijk jammer want met 12"17 bleef ik net 4/100 boven mijn record. De wind was zoals verwacht echter iets te sterk (2,7m/sec) zodat het toch niet zou geteld hebben. Het belangrijkste was echter dat de benen goed waren met het oog op de 400m die een uurtje later gelopen moest worden. Bij die 400m waren er 3 reeksen en ik stond in de 2e reeks in een ongunstige baan 5. De eerste 200m stond de wind (die nog altijd even sterk blies) vol tegen. Normaal moet ik hier op snelheid komen om zo laat mogelijk stil te vallen maar door de tegenwind zat iedereen hier al door zijn beste krachten heen. Ik ging als eerste de bocht in en had alle krachten nodig om in een fatsoenlijke tijd het einde te halen. Ik wist uiteindelijk wel mijn reeks te winnen maar de tijd (59"40) was iets trager dan gehoopt. Wellicht zat de wind er voor iets tussen want iedereen liep trager dan normaal. Met 5/100sten bleef ik toch in de buurt van mijn pr. In normale omstandigheden zat er wellicht een fikse verbetering in. De namiddag kon dus al bij al geslaagd genoemd worden. Er restten mij nu niet zo veel meetings meer ter voorbereiding op het Pk en KVV eind september. Het zal vooral zaak worden om de opgebouwde conditie nog wat aan te scherpen tijdens de komende weken. De stratenlopen zijn daar een geschikt middel voor. Hopelijk kan ik daar in Maldegem iets mee aanvangen en een of andere titel mee naar huis nemen.
Het was reeds lang geleden dat ik nog eens in mijn geboortestreek had gelopen en daar had ik vrijdag de kans toe tijdens de 2e Erondegemse stratenloop. Ik verwachtte niet te veel volk aan de start aangezien er 15 km verder nog een gekende wedstrijd doorging. Er waren echter meer lopers dan verwacht. Ik kende de omloop en wist dat er weinig vlakke stukken in zaten. Tijdens de opwarming voelde ik al dat de training van donderdagavond nog in de benen hing. Het wou maar niet vlotten en dat bleef ook tijdens de wedstrijd zelf het geval. Ik vond op geen enkel moment het goede ritme en er liepen mij zelfs jongens voorbij die ik anders moeiteloos achter mij kan houden. Het werd dan ook een lichte ontgoocheling want ik liep zowat mijn slechtste wedstrijd in jaren. Niet zozeer de plaats maar wel mijn eindtijd kon stukken beter. In normale omstandigheden zou ik een dikke halve minuut sneller moeten kunnen lopen dan de 19'15" die ik nu liet optekenen. Desondanks werd ik nog 7e op iets meer dan 100 deelnemers. Hopelijk gaat het zondag beter want ik zou graag nog eens een snelle chrono neerzetten.
Het was ondertussen alweer een maand geleden dat ik nog eens op de piste aktief was geweest maar deze week staan er 2 wedstrijden op de kalender te Oudenaarde. Ik had er zelf nog nooit gelopen en wou daarom eens aan den lijve ondervinden hoe snel (of traag) deze piste wel is. Er was vrij veel volk komen opdagen voor de spurtnummers en aangezien we hier samen met juniores en seniores lopen zijn er toch telkens weer enkele snelle mannen bij. Wij masters werden echter in een enkele reeks ingedeeld. Er was in de andere reeks net 1 plaatsje te kort voor een 19 jarige zodat hij bij ons mocht starten. Hij won dan ook overtuigend de reeks maar ik kwam als 1e masters kort daarachter. Mijn eindtijd van 12"39 was op zich niet slecht maar het goede gevoel was er niet. Later op de avond was dat tijdens de 300m wel het geval. Aangezien dit mijn eerste optreden ooit was op deze afstand had ik geen tijd gezet zodat ik in de buitenbaan geplaatst werd. Ik startte niet voluit maar bij het uitkomen van de bocht lag ik nog steeds aan de leiding en in de rechte lijn ging ik vol door om te eindigen in 40"83. Er zat mits enige tegenstand (de 2e eindigde op een volle 2") nog een veel scherpere tijd in. Komende vrijdag staat er nog een jogging op het programma en zondag trekken we opnieuw richting Oudenaarde voor de mastersmeeting aldaar.
Na een weekje zonder competitie maar waarin vooral stevig doorgetraind werd, ging ik op zoek naar een nieuwe glansprestatie. Ik was vorig jaar voor het eerst van de partij op de zogenaamde "Ulrikse tien". Het parcours met een stuk in het bos en een stuk op asfalt sprak me wel aan zodat ik er ook dit jaar opnieuw bij was. Het begon echter niet al te best want door omstandigheden kwam ik rijkelijk laat aan. Er reste mij nog net een halfuur om in te schrijven en een beetje los te lopen. Bij de inschrijving stond er echter een enorm lange file en zo kwam het dat ik pas om 14u45 aan mijn opwarming kon beginnen terwijl de start om 15u voorzien was. Gelukkig was ik geen alleenstaand geval en de wedstrijd werd dan maar een tiental minuten uitgesteld. Ik had mooi op de eerste rij plaatsgenomen maar bij het weerklinken van het startschot kwamen er enkele plezantelingen van de plaatselijke chiro naar voor gespurt om al lachend naast elkaar de volledige breedte van de weg in te palmen. Er was werkelijk geen doorkomen aan. Ik wist dat we na een goeie 500m via een heel smal paadje het bos in moesten. Op de kronkelende finse piste was het niet eenvoudig om in te halen zodat het zaak was om toch als een van de eersten in te draaien. Net voor het bos vond ik echter een gaatje en met eeen kleine spurt draaide ik als allereerste in. Het tempo lag vrij hoog en ik probeerde dat vast te houden. Er vormde zich achter mij een klein groepje van een man of 7 met daarbij nog 2 jongens die voor de kortste afstand gekozen hadden. Bij het uitkomen van het bos ging het voor 1 iemand nog niet snel genoeg en hij nam vrij vlug afstand. Ik liet het tempo dan maar over aan de mannen van de 10 km want ik had dan al lang begrepen dat de koploper veel te snel ging. Lange tijd liep ik samen met mijn kompaan zij aan zij, strijdend voor de 2e plaats. Ik had enkele speldeprikken uitgedeeld inde hoop dat hij zou moeten lossen maar hij kwam telkens terug. Op enkele honderden meters van de aankomst lag er nog een vrij steil stuk en het was net daar dat mijn concurrent zijn versnelling plaatste. Bij mij was het vet van de soep en er zat niets anders op dan mijn 3e plaats veilig te stellen. Stilletjes had ik op meer gehoopt maar als de anderen beter zijn moet men dat kunnen toegeven. Met een 4e podiumplaats tijdens de 5 laatst gelopen wedstrijden moet dit zowat de sterkste periode zijn die ik tot nog toe kende. Alleen die ene uitschieter ontbreekt maar ergens zie ik dit toch als opbouw naar de septembermaand toe waar ik net als vorig jaar wil pieken. Als ik ondertussen een paar mooie uitslagen kan neerzetten is dat mooi meegenomen. Mijn eindtijd na 3,3 km: 11'16" op een 3e plaats op 70 deelnemers.
Daags na de jogging te Schendelbeke was er de stratenloop te Waarbeke, beter gekend als de "GP Herman Mignon". Het was voor mij de eerste keer dat ik hier aan de start stond en iemand wist mij te vertellen dat er een venijnige helling was ergens halverwege het parcour. Net voor de jeugdloop van start ging waar de oudste zoon zijn laatste wedstrijd bij de kinderen mocht lopen (hij wordt er deze week 13) en meteen zijn 4e opeenvolgende overwinning behaalde verkende ik de lus met de eerder vernoemde helling. Ze bleek niet echt steil maar vooral heel lang. De benen voelde nog wat zwaar van de wedstrijd van de dag voordien maar ik schoof toch goed mee bij de start. Ik had voor mezelf een top 5 plaats als doel gesteld want er stonden toch enkele snellere jongens aan de start die ik telkens moet laten voorgaan. Bij het begin van de helling kreeg ik het toch wat moeilijk en de beteren liepen stilletjes weg. Het was vooral een kwestie van doorbijten en ervoor zorgen dat er niet te veel meer konden terugkomen. Op het laatste vlakke stuk richting kerk riep iemand mij toe dat ik in 4e positie liep. Op zowat 200m van de aankomst was er nog een keerpunt zodat ik goed kon inschatten hoever de concurrentie achter lag. Mijn voorsprong bleek voldoende om mijn plaats te kunnen behouden. In de gegeven omstandigheden kan ik tevreden zijn met mijn uitslag. Het was het hoogst haalbare. Alleen de snelheid moet nog wat omhoog maar er is zeker verbetering merkbaar. Mijn eindtijd na 4 km: 14'57".
De voorbije week kwam ik door omstandigheden nauwelijks aan trainen toe. Op het laatste ogenblik veranderde mijn uurschema op het werk nog eens zodat ik besloot om de donderdagavondmeeting te Ninove te laten vallen en 's anderendaags een plaatselijke jogging mee te pikken te Schendelbeke. De jeugd trad aan in 3 verschillende reeksen. Bij de -9 jarigen werd de jongste zoon 2e en bij de -13 jarigen was de overwinning andermaal voor de oudste zoon die zo 3x op rij aan de winst is. Voor de volwassenen was er keuze uit 3 afstanden zijnde 2,5 - 5 of 10 km. Na verkenning bleek 1 rondje zowat 300m langer te zijn. De langste afstand werd wel afzonderlijk gelopen zodat er geen al te grote groep aan de start stond voor de 2 andere afstanden die wel gezamelijk van start gingen. Het was al snel duidelijk dat een overwinning te hoog gegrepen zou zijn want een veel sterkere clubgenoot die anders steeds de langere wedstrijden kiest had deze keer voor de 5 km gekozen. Ik kende gelukkig de omloop zodat ik wist dat het laatste stuk in stijgende lijn ging. Er werd uiteraard snel gestart door enkele jongens van de kortste afstand en ik liet mij de 1e km meedrijven. Al gauw viel het vooraan uit elkaar en na de eerste ronde liep ik comfortabel in 2e positie. Halverwege die 2e ronde kwamen er uit het niets plots 2 jonge kerels opzetten. Ze kwamen terug tot op 10m maa gelukkig had ik niet alles gegeven in de beginfase zodat ik nog wat reserve had om een stevige versnelling te plaatsen. Het bleek voldoende om mijn plaats te behouden. Mijn 3e opeenvolgende podiumplaats was meteen een feit. Mijn eindtijd na 5,6 km: 20'50".
Het was deze week puffen en zweten maar de weersvoorspellingen voor vrijdagavond zagen er veel minder goed uit. Er zou vrij veel regen vallen maar daar hebben wij echter niets van gemerkt. De 1e kermisjogging in het naburige Zandbergen had het dan ook getroffen. Er was niet echt veel reclame gemaakt voor deze organisatie en ik verwachtte dan ook niet al te veel lopers maar dat draaide even anders uit. Met meer dan 200 deelnemers stond er een mooi deelnemersveld aan de start. Daarbij ook enkele kleppers op zowat elke afstand. Ik had donderdagavond nog een trainingstocht van 12 km afgewerkt zodat ik twijfelde over de te lopen afstand. De kortste afstand was slechts 2 km. Verder was er keuze uit 6 of 10 km. De hoofdwedstrijd is voor mij sowieso te lang en 2 km is eigenlijk wat aan de korte kant zodat ik besloot om de middenafstand te lopen aan een stevig tempo zonder echt voluit te gaan vanwege de warmte en de ongebruikelijke afstand. Er dienden 3 rondjes afgelegd te worden maar na de eerste doortocht aan de aankomst liep ik zowaar in 3e positie. Mijn voornemen was dan al lang verandert want ik voelde me goed en naarmate de aanmoedigingen luider werden ging het tempo nog de hoogte in. Op 1 rondje van het einde kreeg ik zelfs de 2e plaats in het vizier maar de achterstand was iets te groot om nog te kunnen terug komen. Ik sneuvelde op een handvol seconden van de winnaar van de korte afstand van vorige week maar ik hield vooral een goed gevoel over aan de eerste lange wedstrijd in 2 maand. Met een gemiddelde van 3'51"/km zit er nog wat progressie in maar de conditie is zeker niet slecht. Met de opeenvolging van enkele mooie wedstrijden zal deze zeker naar een hoogtepunt groeien zodat er binnenkort misschien iets moois uit de kast rolt. Ik heb namelijk veel competitie nodig om te groeien en daar ontbrak het me de laatste tijd wat aan. Met een nieuwe podiumplaats (de 2e in een week tijd) heb ik echter geen reden tot morren. Volgend weekend wordt het weer moeilijk kiezen met maar liefst 4 wedstrijden in 4 dagen. Waarschijnlijk wordt het donderdagavond Ninove (piste) en zaterdag Waarbeke (weg).
De oudste zoon Thomas werd net als vorige week opnieuw laureaat bij de oudste jeugd tot 12 jaar.
Ik ben Rijdant Pascal, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Boternochvis.
Ik ben een man en woon in Geraardsbergen (België) en mijn beroep is Magazijnier.
Ik ben geboren op 19/11/1969 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Atletiek.
Door toedoen van mijn zoontje ben ik in 2006 in de atletiek belandt.
.
. Mits enige training zit er dit seizoen misschien nog wel eens een 5m50 in. We zullen dit maar opsparen voor het Pk zeker.
