25-05-2015 om 23:26 geschreven door Hank  

Ook al was het mijn zevende Ironman wedstrijd, ik was de dagen vóór de wedstrijd zenuwachtiger dan normaal. Ik weet niet waarom. Ik had eigenlijk het tegenovergestelde verwacht. Ik kon tevreden terugkijken op mijn Ironman avontuur in Frankfurt van zes weken geleden. Dus zou je denken: alles mag, niets moet. Maar neen, zo gaat dat niet in Ironmanland. Ergens in mijn achterhoofd zat ik nog met de ambitie om onder de 10u grens te duiken in Kalmar. Maar de resultaten van vorig jaar in Kalmar leerden me dat dat heel moeilijk - zo niet onmogelijk - zou worden omdat de fietstijden beduidend trager waren dan in Frankfurt. Dus op de fiets opnieuw 5u of 36 km/h willen halen zou te lastig en te risicovol zijn. De wedstrijd - of beter gezegd de wind - zou me later gelijk geven. En zevende Ironman of niet. Je voelt je altijd wat onzeker over alles wat er mis zou kunnen gaan. Dat is ook goed want dat houdt je alert. Gezonde stress heet dat, naar het schijnt.

De reis naar Kalmar was goed verlopen. Lang en vermoeiend, maar zonder problemen. De laatste 300 km over Zweedse wegen verliepen wel tergend traag bij gebrek aan autostrade. Uiteindelijk bereikten we onze bestemming na 13u. Een leuk typisch Zweeds huisje. Een toplocatie op amper 10 minuutjes wandelen van het centrum, de wisselzone, de expo en de zwemstart. Het weer zat ook snor. Geen 30 graden, wat ze de voorbije weken daar wel hadden gehad. Maar nog steeds heerlijk zomerweer. En dat terwijl iedereen in België steen en been aan het klagen was over de herfst die al begonnen was. Op zo'n moment in het hoge Noorden van de zomer kunnen genieten, dat zorgde voor een geweldig vakantiegevoel voor het ganse gezin.

Van parcoursverkenning was niet veel in huis gekomen. Enkel het laatste stuk van het zwemparcours had ik donderdagmorgen - samen met meervoudig wereldkampioene Leanda Cave ;-) - kunnen verkennen. Zowel de laatste loop- als fietstraining gaven een goed gevoel. Mijn lichaam leek er klaar voor. En toch begon dat lichaam - meer bepaald mijn maag en darmen - de voorlaatste nacht vóór de wedstrijd serieus tegen te sputteren. Omdat de pasta party direct aansluitend aan de race briefing op donderdagavond plaats vond, had ik me laten verleiden om - voor mij voor de allereerste keer - er ook eens aan deel te nemen. Geen geweldig goede beslissing zo bleek achteraf, want ik zag donderdagnacht evenveel het toilet als mijn bed. Vrijdag overdag ging het koolhydraten stapelen verder en ging het gelukkig beter en beter. Maar de nacht vóór de wedstrijd herhaalde exact hetzelfde scenario zich. En vermits race day steeds midden in de nacht begint, was er dus weinig of geen kans om even te bekomen. 

En zo begint mijn wedstrijd. Plots heb ik niet veel dingen meer, buiten de toestand van mijn maag en darmen, om over na te denken. Niet het scenario dat ik in gedachten heb om een Ironman wedstrijd mee te beginnen. Maar niets aan te doen. Niet dat het dan al in mij opkomt om finishen als enige doel voorop te stellen. Dat zal pas later tijdens de wedstrijd het geval zijn.

Inzwemmen aan de zwemstart is niet toegelaten. Daarom heb ik er voor gekozen om tien minuutjes weg van de zwemstart, weg van de grote drukte, aan het strand en bij een zalige zonsopgang al een beetje in te zwemmen en op te warmen. Een goede beslissing. Misschien deels daardoor, verloopt mijn zwemstart prima. Maar het is zeker niet alleen mijn verdienste, maar ook die van de organisatie. De 'rolling swim start' mist zijn effect immers duidelijk niet. Wat een verschil met Frankfurt zes weken geleden. Het enige nadeel is dat je niet exact weet wanneer je wedstrijd begint en je daardoor na het zwemmen, in de wisselzone en bij het begin van het fietsen, niet exact weet wat je zwemtijd was. Wel ongeveer, want Christel, London en Vegas, hebben naast mij kunnen meewandelen tot bijna aan de zwemstart. En daardoor weet ik dat ik zo rond 7u06 het water ingedoken zal zijn. Over het zwemparcours zelf ben ik minder enthousiast. Interessant voor de supporterende massa - wat natuurlijk ook belangrijk is - maar niet voor de atleten o.a. door enkele smallere passages waar het altijd trekken en duwen is. Struggle for life, zeker als je, als slechte zwemmer, onvoldoende vooraan in de massa zit. Het zwemmen zelf gaat niet altijd even vlot. Mijn maag laat zich iets te veel voelen met als gevolg af en toe een paar oprispingen als ik naar adem kom happen. Het kan erger, dat besef ik ook. Ik denk immers niet dat ik een spoor achterlaat ;-) Ik probeer niet teveel te denken aan wat nog komt en heb toch het gevoel dat het zwemmen, voor mijn huidig vormpeil, al bij al best meevalt. 

Uiteindelijk zit mijn minst favoriete onderdeel erop. I survived ... nog maar eens ;-) Het wisselen naar het fietsonderdeel verloopt vlot. Ook dat is deels de verdienste van de organisatie die een overzichtelijke, logisch opgestelde transition area voorzien heeft. Als ik aan mijn fiets kom, stel ik vast dat ik tijdens het zwemmen de schade heb kunnen beperken. Mijn tijd zal wat vergelijkbaar zijn met die van zes weken geleden in Frankfurt. Niet goed, maar veel meer kan ik nu niet verwachten. Time for some real action ;-) ... right here, right now. 

Mijn maag en darmen voelen merkelijk beter aan dan vóór de wedstrijd. Oef. Ik heb in de wisselzone kunnen eten en drinken en blijkbaar zonder problemen. Heel veel adrenaline heb ik op dat moment niet nodig om toch voor de 5u grens te willen gaan. Ook al weet ik dat dat waarschijnlijk iets te hoog gegrepen is. Ik begin vastberaden om toch voor die 36km/h gemiddeld te gaan ... minstens ;-) En toch net dat beetje reserve overhouden die ik zal nodig hebben voor het lopen. Na enkele kilometers kom in aan de zes kilometer lange Ölandbrug. Een fantastische ervaring om daar over te fietsen. De eerste helft van de 122 km lange lus op Öland zal veel duidelijkheid brengen hoe snel het fietsen zal kunnen vandaag. Ik weet dat er een WZW-wind staat. Dus het eerste gedeelte zal niet echt met meewind zijn. Het verrast me dan ook als ik na een tijdje merk dat mijn gemiddelde stevig boven de 36 km/h zit en richting 37 km/h gaat. Ik begin even te denken wat er mogelijk zou zijn als ik een paar minuten onder die 5u grens zou blijven. Zou een degelijke marathon dan toch die 10u grens dichterbij brengen dan verwacht?

Een beetje dromen is goed, maar ik besef dat het even belangrijk is om nu met de beide voeten ... euh, wielen op de grond te blijven. En na een tijdje blijkt dat meer dan ooit zo te zijn. Want daar zijn mijn darmen weer. Terug van weggeweest. Verdorie. Ik ondervind dat ik moeite heb om voldoende te drinken en te eten. Ik verplicht mezelf om elk uur toch een Powerbar naar binnen te werken. Het lukt, maar met heel veel moeite. Het drinken lukt echt niet goed. Mijn maag en mijn darmen protesteren. Ik zal uiteindelijk de 180 km beëindigen zonder iets van bevoorrading te hebben aangenomen. Mijn eigen twee drinkbussen zal ik zelfs niet volledig hebben kunnen opdrinken. Gelukkig voel ik me voor de rest wel ok en heb ik het gevoel dat ik nog steeds voldoende kracht in mijn benen blijf hebben. Maar ik begin stilaan te vrezen voor wat nog komt. Als ik niet beter ga kunnen beginnen eten en drinken, ga ik in de problemen komen. Positive thinking of niet. Ik moet mezelf ook niets wijsmaken.

Na ongeveer 80 km zit er een stuk in het parcours waar de wind zich kostelijk amuseert. Is dat nu ook wat vals plat of niet, vraag ik me af. Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat het een lang stuk is en dat het godverdomme veel kracht en energie kost om aan een deftig tempo te blijven rijden. Na dat lastige, ellenlange stuk verwacht ik dat ik mijn gemiddelde terug wat ga kunnen opkrikken, maar dat lukt niet. Toch niet op de manier die ik wil. Om dat nu wel te doen, zou ik te diep moeten gaan en dat zou ik zeker bekopen tijdens de marathon. Terug sneller? Het tegenovergestelde is waar. Op het einde van de lus op Öland kom ik opnieuw aan de brug. Het uitzicht is nog altijd even geweldig, maar het gevoel is met niets te vergelijken met drie uur geleden. De wind doet opnieuw met mij wat hij wil. Mijn gemiddelde opkrikken? Ik denk het niet. De 36 km/h gemiddeld en de 5u grens glijden verder weg. En mijn darmen blijven me parten spelen. Ik probeer er zo weinig mogelijk op te focussen en besluit om het te proberen uitzingen - neen, dat is niet ironisch bedoeld ;-) - tot aan de wisselzone. Geen andere optie. Dan zullen we wel zien. 

Na de lastige passage over de Öland brug, wacht er nog een 58 km lange lus op het vasteland. Een lastige lus, zo blijkt. Achteraf in de resultaten van de pros en andere atleten, blijkt dat iedereen serieus moet toegeven op zijn snelheid in vergelijking met het begin. Het ligt dus niet aan mij. Maar dat weet ik op dit moment natuurlijk niet. Ik heb ondertussen de 5u grens en een sub 10u Ironman al uit mijn hoofd gezet en hoop dat ik op een deftige manier mijn marathon ga kunnen beginnen en uitdoen. Dat lijkt me spijtig genoeg het enige realistische doel nu. Toch wel een kleine domper op de feestvreugde. Ook deze Ironman wedstrijd wordt nog maar eens een serieuze mentale uitdaging. Dan zit dan wel weer goed ;-)

Maar eerst krijg ik, na 150 km fietsen nog een kleine verrassing: een Zweeds onweer. Een stevige bui zet de straten in een mum van tijd blank en koelt mijn lichaam volledig af. De kou van de eerste kilometers - toen nog nat van het zwemmen - is plots terug. Geen zon meer, maar plots regen en donkere lucht verplichten me om het wat rustiger aan te doen in de bochten en goed uit te kijken waar ik rijd. Twee keer neem ik een bocht iets te ruim en moet ik corrigeren. Als dan uiteindelijk ook nog eens blijkt dat de 180 km erop zitten, maar ik nog niet aan de wisselzone ben, kan het niet anders dan dat ik uiteindelijk ruim boven de 5u grens uitkom. So be it. 

Volledig verzopen en een beetje bibberend. Ik weet het wel. Een iets dikker speklaagje had ook wel kunnen helpen. Maar dat hebben we dan weer niet nodig voor de marathon ;-) Over balast gesproken. Mijn darmen weten niet goed wat ze willen. Dan weer kramp, dan weer een beter gevoel. Ik neem de tijd in de wisselzone voor een (stevige ;-) plaspauze. Maar ik maak waarschijnlijk de fout om geen grote boodschap te doen. Na enkele minuten lopen, wordt dat overduidelijk. En nog meer onbegrijpelijk is dat ik het eerste aid station (steeds met toiletten) gewoon voorbij loop. Misschien teveel gefocust op het terug warm krijgen. Wat trouwens heel snel lukt dankzij de zon die terug van de partij is. Een paar tientallen meters verder besef ik mijn stommiteit en besluit om het dan toch nog een paar kilometers te proberen uithouden en pas in de volgende aid station naar het toilet te gaan. Mijn tweede stommiteit in een paar minuten tijd. Ik weet nog altijd niet hoe dat 'zonder accidenten' gelukt is. En dat is het verhaal van mijn marathon. Van aid station naar aid station. Van toilet naar toilet. Het is een klein mirakel te noemen dat ik mijn darmen 42 km lang net kan bedwingen telkens tot op de moment 'dat het effe kan'. Het gevoel en de pijn van de krampen zijn de eerste twee laps van de marathon met momenten niet te houden. Van mijn toiletbezoeken geraak ik spijtig genoeg niet van af. Maar wonder boven wonder begint mijn gevoel na verloop van tijd wel af en toe wat te beteren. En daardoor ebt ook de angst dat het in deze Ironman wel eens fout zou kunnen aflopen, langzaam maar zeker weg. En dat is exact dat beetje mentale boost dat ik nu nodig heb. 

De finish komt uiteindelijk dichterbij. Zo gaat dat nu eenmaal in een marathon ... althans als je blijft lopen ;-) De laatste kilometers in het centrum zijn overweldigend. You don't know what you've got, 'till it's gone. Een geweldig clichée, dat vandaag toch maar weer eens waarheid wordt. Echt voelen wat er fout kan gaan, om daarna extra te kunnen genieten tijdens het finishen. En een knappe finishstrook en een super enthousiast publiek helpen daar ook heel erg bij. Volledig door emotie overmand - zoals het hoort - loop ik de laatste meters op 'the magic carpet'. Onder de finishboog doe ik een vreugdesprong. En bij het neerkomen ga ik bijna op mijn gezicht. Ja, dat vonden mijn benen duidelijk niet zo'n goed idee. Sorry guys ;-)

Maar belangrijker nu is ... mission accomplished. Een dikke merci aan alle supporters, enthousiastelingen en goede raadgevers. Ik ga - met het risico iemand te vergeten - jullie niet allemaal opsommen. Jullie weten het zelf best wel. En natuurlijk een veel dikkere merci aan my own personal Bond girl ;-). Ja Christel, je was ook deze keer weer geweldig, onevenaarbaar en onmisbaar. Onze Ironman 007 zit erop. Het was opnieuw een heel geslaagd avontuur. Wat hebben we dat weer goed gedaan. We are one. En wat voor één ;-)

25-08-2014 om 20:02 geschreven door Hank  

Het verhaal van mijn Ironman in Frankfurt begon ruim een jaar geleden. De opening van de online inschrijving voor 2014 viel ongelukkig samen met onze autorit op weg naar de Ironman in Klagenfurt einde juni vorig jaar. Een andere triatleet was zo vriendelijk om voor mij die woensdagmorgen voor zijn PC te zitten en mij in te schrijven. Een andere keuze had ik niet omdat de vorige edities van het Europese Ironman kampioenschap steeds heel snel uitverkochten. Het moment toen Tom me opbelde in de auto om te zeggen dat mijn inschrijving gelukt was, gaf me een dubbel gevoel. Heel dankbaar en blij dat het gelukt was. Maar terzelfdertijd vroeg ik me ook af waar ik in godsnaam mee bezig was. Al drie maanden lang had ik nauwelijks kunnen lopen door een hardnekkige scheenbeenvliesontsteking en ik stond op vier dagen van de start van mijn volgende Ironman. Er bestaan betere omstandigheden om je vol enthousiasme in te schrijven voor een wedstrijd. Gelukkig wist ik toen nog niet dat mijn blessureleed, na mijn volgende Ironman wedstrijd in Bolton vijf weken later, nog bijna vier maanden langer zou duren en zich ook niet zou beperken tot enkel die scheenbeenvliesontsteking. Het was pas na een tijdje van verplichte totale sportieve inactiviteit, dat ik in december vorig jaar heel voorzichtig terug kon beginnen trainen. Start-to-swim, start-to-bike en start-to-run. Het hoeft geen verdere uitleg hoe tevreden ik was, als week na week bleek dat het de goede kant op ging met mijn carrosserie. De ambitie voor mijn twee Ironman wedstrijden in 2014 beperkte zich op dat moment tot deftig kunnen finishen en vooral genieten. En dat vond ik best ok zo. En ja, natuurlijk begon ik, na enkele maanden trainen, toch weer anders te denken en toch met tijden te rekenen. Wat wel en niet zou kunnen. Wat anderen ook beweerden, het doel om in Frankfurt onder de 10u grens te duiken, heb ik, tot aan de start van de wedstrijd, nooit een realistisch doel gevonden. En daar waren een aantal goede redenen voor. Mijn zwemmen was er, tot mijn grote frustratie, de laatste tijd op achteruit gegaan. Tijdens de halve triathlon in Leuven, een maand geleden, kreeg ik daar de bevestiging van. Een zwemtijd zoals in Klagenfurt en Bolton vorig jaar (binnen de 1u15) bleek niet meer haalbaar. Voor een sub 10u wedstrijd, zou dat betekenen dat ik, in het slechtste geval en de wissels meegerekend, nog maar 8,5u over zou hebben voor het fietsen en het lopen samen. Onbegonnen werk. Als ik de resultaten van Frankfurt van vorig jaar (o.a. de tijd van Sofie Goos als referentiepunt ;-) bekeek, zag ik dat een fietstijd van 5u voor mij te ambitieus was. En ook verliepen mijn looptrainingen de voorbije weken best goed, om mijn marathon binnen de 3u30 te lopen, daar leek - na een periode van bijna acht maanden in 2014 niet te hebben kunnen trainen - mijn basis nog onvoldoende voor. Dat alles kon de pret niet bederven. Ik stond zondag opnieuw gezond en wel aan de start van een Ironman wedstrijd en ik was er klaar voor. Klaar om af te zien. Klaar om te genieten.

Zoals bij alle vorige Ironman wedstrijden, lukt het ons bijzonder goed om er een leuke familievakantie van te maken. Alles verloopt prima. Met als uitschieters London en Vegas hun Ironkids moment. En niet te vergeten: het weer, hoogzomer in Frankfurt. Enkel zaterdag krijgen we wat bewolking en 's avonds wat gedruppel. Maar zondag is de zomer daar weer in al haar glorie met volop zon en het kwik dat vlot tot boven de 30 graden klimt. Vakantieweer, mijn weer. De laatste uren voor de wedstrijden verlopen zoals het hoort: redelijk goed geslapen, op tijd opgestaan, goed kunnen ontbijten en op tijd, in alle rust, naar de zwemstart. Tot zover even het goede nieuws.

Het startschot, de wedstrijd. Ook al leg ik me bij de zwemstart redelijk opzij, het gewring en gestamp is er niet minder om. Rustig blijven en geduld oefenen, leert mijn ervaring dan. Je kan natuurlijk ook niet veel anders doen. Maar dat geduld oefenen, blijft maar duren. Veel te lang naar mijn zin. In nog geen enkele wedstrijd heb ik tijdens het zwemmen zoveel slaag gekregen. Met uitzondering van een aantal momenten, is het van de eerste tot de laatste meter een gevecht en geraak in niet in mijn ritme. Ik ben al blij dat er geen klok hangt bij de korte oversteek op het strand voor we aan de tweede lap begonnen. Dan kan ik niet weten hoe slecht ik aan het zwemmen ben. Want dat is zeker het geval. In al het gewriemel, probeer ik dan toch in de tweede (kortere) ronde wat sneller te zwemmen. Het resultaat is dat ik volledig kapot uit het water kom. Wat een begin van de wedstrijd. Nog maar eens het bewijs dat een Ironman wedstrijd dikwijls meer een mentale wedstrijd dan een fysieke wedstrijd is.

Slecht gezwommen, weliswaar niet onverwacht. Ik draai de knop om en begin aan een goede wissel in T1. Misschien een detail, maar op dat moment niet. De eerste keer in een Ironman westrijd met mijn schoenen op de fiets en dat verloopt bijzonder goed. Niet zoals in Leuven waar ik ongetwijfeld de prijs verdiende voor "grootste knoeier in T1". Maar nu net zoals de echte ;-). Mijn fiets staat helemaal achteraan in de wisselzone. Goed kunnen doorlopen zonder fietsschoenen levert me dus heel wat voordeel op. En het aantrekken van mijn schoenen al rijdend, gaat vanzelf. Het zullen rare 180 fietskilometers worden omdat ik zonder Garmin, en dus zonder enige aanduiding van snelheid of afstand, moet rijden. Mijn Garmin vond het een goed idee om donderdag tijdens de officiële verkenning van het fietsparcours te beginnen haperen. Als alternatief had ik er een klein papiertje op gekleefd met een aantal tussenpunten, hun afstand en het tijdstip dat ik verwacht daar te passeren als ik 35 km/h gemiddeld zou rijden. Het fietsen is zoals steeds een onwaarschijnlijke inhaalrace. Spijtig genoeg zegt dat - zeker deze keer - meer over mijn zwemprestatie, die me serieus achteraan in de wedstrijd bij het fietsen geeft doen starten. En toch, krijg ik stilaan het gevoel dat mijn snelheid tijdens het fietsen wel eens hoger zou kunnen liggen dan verwacht. Als ik de eerste keer aan de Alte Brücke passeer, merk ik dat ik ongeveer 10 minuten voorsprong heb op mijn schema. Het geeft me een mentale boost, die ik goed kan gebruiken. Ik heb er alle vertrouwen in dat ik de tweede ronde aan nagenoeg dezelfde snelheid ga kunnen rijden. Ik heb immers voldoende op reserve gereden om nog een redelijk deftige marathon uit mijn benen te kunnen schudden. Dat ik de tweede ronde ook effectief even snel rijd, merk ik op de stukken bergop omdat ik (met bijna dezelfde inspanning) op hetzelfde verzet kan blijven fietsen als in de eerste ronde. Het eten en drinken onderweg verloopt ook goed. Buiten het akkefietje dat ik ,na nog geen 15 km, mijn drinkbus uit mijn handen laat glippen en met één drinkbus verder moet. No panic, aid stations genoeg onderweg. Die staan trouwens ook op mijn briefje, wat goed helpt bij het plannen van het eten en drinken. Het is ondertussen serieus warm geworden. Dat was eigenlijk vannacht al het geval toen we vertrokken en ook op het moment toen ik aan het fietsen begon. Maar nu heb ik het gevoel dat de voorspelde temperatuur van 31 à 32 graden stilaan bereikt is. In vergelijking met al mijn andere Ironmans heb ik evenveel gegeten, maar minder gedronken. Het is een bewuste keuze omdat twee tot drie keer moeten stoppen tijdens het fietsen om te plassen toch iets te veel is naar mijn zin. Dat gaat nu voorlopig beter. Geen plaspauzes. Achteraf zal blijken dat ik 36 km/h gemiddeld haal. Op mijn eentje, 180 km lang, met weliswaar maar 1.000 hoogtemeters. Maar daar ben ik toch wel tevreden mee en zelfs best wel trots op. Dat zal wel aan mijn tijdrithelm en mijn nieuwe triathlonfietsschoenen liggen ;-). Nu nog eens met betere wielen rijden en wat moois staat er me nog allemaal te wachten ;-)

Iets vóór half twee 's middags kom ik opnieuw aan de Alte Brücke toe. Mijn schoenen aan mijn klikpedalen laten en van de fiets springen verloopt prima. Ook mijn wissel in T2 verloopt vlot. Ik neem even de tijd voor een plaspauze en dat stelt me gerust omdat ik weet dat ik toch voldoende gedronken zal hebben. Time to run. Ik heb ondertussen natuurlijk wel een beetje liggen rekenen. Wat doet een mens zoal anders tijdens een 5u durend fietstochtje? ;-) Als ik mijn marathon binnen de 3u30 kan lopen, zou ik toch heel erg in de buurt van de 10u grens komen. Onwaarschijnlijk na zo'n abominabele zwemprestatie. Tijdens de tweede ronde op de fiets had ik beslist om geen zotte dingen te gaan doen om, kost wat kost, onder die 10u grens te geraken. Blijven fietsen aan hetzelfde tempo om met net voldoende reserve aan de marathon te kunnen beginnen. Dat is het doel. En dan de marathon beginnen aan een snelheid die het juiste gevoel geeft en hopen dat dat ook de gewenste snelheid is. Zo gezegd, zo gedaan. En daar loopt het dan spijtig genoeg niet zoals gewild. Vanaf de eerste meters heb ik een verschrikkelijk gevoel in mijn voeten. Niet in mijn benen, maar in mijn voeten. Mijn beide voeten, mijn voetzolen, doen verschrikkelijk pijn. Dit nog 42 km lang? Hallelujah. Of het effect heeft op de snelheid die ik dan loop, weet ik niet. Ik denk het eerlijk gezegd niet. Maar het probleem is dat ik, op het gevoel, maar net onder de 5:00 per km loop. Rekening houdend met wat verval in de laatste ronde, is net iets sneller dan 12 km/h te traag om binnen de 3u30 en dus binnen de 10u te finishen. Damnit. Ik besluit even af te wachten en te zien of mijn snelheid de volgende kilometers verbetert. Maar dat is niet het geval. Toch wel een mentale tik. Neen, ik had op voorhand nooit gedacht dat ik in Frankfurt binnen de 10u zou kunnen finishen. En na het zwemmen was dat zeker geen gedachte meer die bij me opkwam. Maar tijdens het fietsen was die 10u grens toch voor het eerst een realistisch doel geworden. Met een vergelijkbare marathontijd als in Lanzarote twee jaar geleden, zou ik zelfs nog een paar minuten speling hebben. En toch heb ik er uiteindelijk geen slecht gevoel aan overgehouden. Eerlijk is eerlijk. De voorbereiding nu en die voor Lanzarote qua lopen zijn niet te vergelijken. Nu pas in december terug begonnen met heel voorzichtig op te bouwen en mijn eerste lange duurtrainingen pas kunnen beginnen doen einde april. Die sub 3u30 marathon, die houd ik gewoon nog te goed ;-)

Uiteindelijk is het dan ongeveer vijf uur 's namiddags als ik voor de laatste keer de Main oversteek. Ja, twee keer per ronde. Dat is acht keer een brug op en af. In elke marathon zitten wel stukken die je er liever niet in hebt natuurlijk. Bergop en bergaf, dat doet de laatste keer bijzonder veel zeer. En zo hoort het ook. De laatste ronde zit er bijna op en dan ga ik richting finish. Het is een geweldige finishstrook tussen een enorme mensenmassa. Net voor de finish zie ik voor de laatste keer in de wedstrijd mijn supporters terug. Kippenvelmoment. Vegas, London, Christel en Marcella, jullie waren geweldig. De dagen voor de wedstrijd en tijdens de wedstrijd. Een hele dikke merci om er weeral eens te zijn bij geweest. Zonder jullie zou het niet hetzelfde geweest zijn. Zonder jullie zou het niet gelukt zijn. Net voor de finish heb ik nog een kleine verrassing voor mijn twee kleinste kampioenen. Ze hadden met loomy bandjes voor mij een paar klavertjes vier gemaakt. Ik had er stiekem eentje onder de borstband van mijn hartslagmeter gestoken toen ik me klaar maakte voor de wedstrijd. En de hele wedstrijd, tijdens het zwemmen, het fietsen en het lopen is het daar mooi blijven zitten. Tot ik het er enkele honderden meters voor de finish uit haalde en mee omhoog stak. Samen over de finish. Samen op de foto. Want het was onze zesde Ironman. Wat hebben we dat weer goed gedaan.

09-07-2014 om 20:48 geschreven door Hank  

11-08-2013 om 19:29 geschreven door Hank  

07-08-2013 om 00:00 geschreven door Hank  

01-07-2013 om 00:00 geschreven door Hank  

07-06-2012 om 21:02 geschreven door Hank  

Het is niet omdat het ondertussen allemaal achter de rug is, dat ik het normaal vind. Het vliegtuig nemen om 3.000 km ver van huis aan een wedstrijd deel te nemen. Hoe irreëel kan een droom toch zijn? Ook in dromenland kun je blijkbaar je grenzen verleggen. Negen jaar geleden, leek een Ironman nog een onbereikbare droom. Na deelname aan mijn allereerste (kwart)triathlon in 2003 leek zelfs de halve afstand te hoog gegrepen “dankzij” mijn zwakke zwemprestaties. Nu kan ik al over nummer drie spreken. Om daarna te beginnen dromen over nummer vier ;-) Ja, nummer drie. En wat voor één. Volgens sommigen de allerzwaarste, naast of na de Ironman in Hawaï. De organisatie hun motto zegt ook veel: “Normal limits do not apply”. “Laat maar komen.”, was mijn persoonlijk motto ;-) Ik heb me nog nooit zo goed kunnen voorbereiden op een wedstrijd. Je weet dat er altijd wel een fysiek ongemak – groot of klein - onverwachts opduikt. Een opkomende kleine kwetsuur of een paar dagen ziek. In het slechtste geval erger gekwetst (Eindhoven 2008) of serieus ziek (Nice 2011). Maar deze keer absoluut niets. Het enige wat er op mijn trainingen aan te merken viel, waren de ontbrekende open water zwemtrainingen en het te weinig aantal fietskilometers bergop. Dan mag je gerust van een perfecte voorbereiding spreken. En zo voelde ik me ook. Realistisch en heel bescheiden voor de 3,8 km zwemmen. Met vertrouwen en hopend op een knappe prestatie voor de 180 km fietsen. En boordevol vertrouwen en klaar om mezelf en vele anderen te verbazen in de afsluitende marathon. Ook de dagen voor de wedstrijd waren goed verlopen. Op een klein akkefietje met de huurauto na, relatief weinig stress. Iets te weinig rust de avond voor de wedstrijd toen de Ironkids wedstrijd wat uitliep en we daarenboven nog de ganse cérémonie protocolaire (met plezier) hebben gevolgd omdat London een podiumplaats had gehaald. Misschien was dat wel de reden waarom ik de nacht voor de wedstrijd redelijk goed geslapen heb. Dat was in Zurich en Nice wel anders. 

De wedstrijd zelf dan. Net zoals in Nice, kan ik, na afscheid te hebben genomen van mijn trouwe supporters, nog even inzwemmen. Dat doet me goed en zorgt ervoor dat mijn zwemstart zonder probleem verloopt. Zelfs het passeren van de eerste boei, die al na 200 m na de start ligt en daardoor met veel te veel triatleten tegelijkertijd gepasseerd wordt, verloopt vrij goed. Enkele honderden meters daarna, krijg ik het wel even moeilijk. Ik moet een paar klappen incasseren en geraak even volledig uit mijn ritme. Op dat moment merk ik wat wedstrijdervaring waard is. Ik probeer zo goed als ik kan niet te panikeren en mijn ademhaling terug onder controle te krijgen. Ik ga iets meer opzij zwemmen waar het wat rustiger is en kom terug in mijn ritme. 

Na verloop van tijd word ik meer en meer benieuwd welke tijd de wedstrijdklok me, bij de eerste keer uit het water komen, zal aantonen. Ik blijk ergens onder de 39 minuten te zitten. Perfect vergelijkbaar met vorig jaar in Nice. In het tweede gedeelte heb ik het gevoel dat ik beter en sneller zwem. Dat blijkt achteraf ook te kloppen. Ook al is die ene minuut sneller niet echt spectaculair. Bij de tweede en definitieve exit uit het water, zie ik de eerste keer Christel, Marcella, London en Vegas terug. Yes, I’m still alive en klaar voor mijn inhaalrace. Het wisselen gaat redelijk vlot, vind ik. Maar in zo’n ellenlange wisselzone duurt het gewoon lang – veel te lang – eer je op je fiets kan springen. Veel sneller dan 8 minuten zit er gewoon niet in. 

Bij het buitenrijden uit de wisselzone check ik nog eens vlug mijn tijd. Het is nog geen half negen, dus ik zit nog op schema. De wind laat zich al goed voelen. De temperatuur valt op dat moment nog best mee. In tegenstelling tot het zwemmen en het lopen, heb ik niet echt een idee wat voor tijd ik ga nodig hebben voor het zware fietsparcours. Sinds we arriveerden op Lanzarote is de wind beetje bij beetje toegenomen. Afwachten wat dat wordt. Zes uur blijft wel een richttijd, maar eerder als referentie om te rekenen hoeveel minuten ik in elk uur zal verliezen ten opzicht van het schema van 6u, dan als grens waar ik kan onderduiken. Ik check dan ook regelmatig hoeveel minuten ik achterlig op het schema om de 180 km in 6u te doen of dus aan een gemiddeld va 30 km/h. Het eerste uur gaat het alvast goed, want dat rijd ik aan perfect 30 km/h gemiddeld. Maar ik weet wel dat de zwaarste kilometers – zowel wat hellingen als tegenwind betreft – nog moeten komen. Mijn benen voelen wel goed aan en ook mentaal voel ik me goed. Ik switch mijn Garmin regelmatig tussen het scherm met de wegenkaart (in de stukken bergaf) en het scherm met o.a. het stijgingspercentage (op de stukken bergop). Bergop en tegenwind houd ik mijn snelheid bewust nooit in het oog. Niet goed voor het koppeke. Andere atleten voorbij steken, daar trek ik me aan op en dat gaat voortreffelijk. Ook eten en drinken gaat goed. Mijn maag is blijkbaar ook goed in vorm. Samen gaan we potten breken ;-) 

Ongeveer halverwege spot ik mijn geliefd persoonlijk Ironman herkenningspunt: onze Vlaamse leeuw vlag.  Mijn supporters hebben post gevat op een moeilijk stuk bergop en tegenwind en hebben daardoor alle tijd om me te zien passeren. Ook dat is wedstrijdervaring ;-) Op dat punt heb ik al een moelijker stuk van het fietsparcours achter de rug dan in het begin. Mijn gemiddelde is dan ook al onder de 30km/h gezakt. Natuurlijk weet ik dat Lanzarote gekend is voor zijn lastig fietsparcours met meer dan 2.500 hoogtemeters in combinatie met de wind die je met momenten soms bijna letterlijk van je fiets blaast. Maar dat daarbovenop de erbarmelijke staat van sommige wegen het nog wat extra lastiger maakt, dat had ik pas twee dagen geleden ondervonden bij een stukje parcoursverkenning. Dat vind ik het grootste minpunt aan deze Ironman. Ik heb ontelbaar veel atleten aan de kant zien staan met pech. Dat kan toch niet de bedoeling zijn. Ik probeer er zo weinig mogelijk aan te denken dat het ook mij kan overkomen. Blij dat ik rij. 

De kilometers vorderen en ik merk dat ik na de afdalingen steeds terug in de buurt van 30 km/h gemiddeld geraak. Stilaan begin ik een beetje te hopen op iets wat ik  enkele uren geleden nog voor onmogelijk hield. Bergop en in tegenwind blijf ik mijn zelfde tempo aanhouden. Het lijkt me niet verstandig om op die stroken nog dieper te gaan. Ik heb immers nog een afspraak met de grens van 3u30 in de marathon straks. Dus nog enkele uren mijn verstand gebruiken kan daarbij wel helpen. Van zodra het niet meer bergop gaat of ik geen tegenwind meer heb, probeer ik minder te recupereren dan gepland en snelheid te maken om mijn gemiddeld omhoog te krijgen. Ik herinner me de raad van Rudi: “Niet teveel met de rem op tijdens het fietsen, maar jezelf ook niet opblazen”. Dat is exact wat ik nu aan het doen ben, coach. Met nog een 50tal kilometers te gaan, gaat mijn gemiddelde snelheid de goeie kant uit. Ik begin te rekenen in minuten voor of achter op het schema van 6u en geloof er nu rotsvast in dat het moet lukken. Ik neem noodgedwongen zelfs nog eens de tijd voor een plaspauze. De derde ondertussen waarbij ik even van de fiets moet. Al fietsend was het me enkel de eerste keer gelukt, in een lange afdaling. Nog nooit eerder geprobeerd op training of in een andere wedstrijd. En trots dat ik was. De triatleet achter mij iets minder ;-) Pech, dan had hij maar wat sneller moeten rijden. Voor mij, niet achter mij. 

Iets voor half drie rijd ik de wisselzone binnen. Ik had tegen Christel gezegd dat ze me kon verwachten tussen half drie en drie. Maar ze wist natuurlijk wel beter, want ze stonden me alle vier al net voor de wisselzone op te wachten. Ook de wissel fiets/lopen verloopt goed. Ook al moet ik opnieuw even de tijd nemen voor een plaspauze. Ik zal in totaal zeven plaspauzes nemen. A waste of time. Maar ook een luxeprobleem van een triatleet die er onder bloedhete omstandigheden in slaagt om goed gehydrateerd te blijven. Na meer dan 7u wedstrijd voelen mijn maag en darmen merkelijk beter dan in mijn vorige Ironmans. 

Mijn doel voor de marathon was vooraf heel duidelijk, althans in mijn dromen ;-) Binnen de 3u30 finishen. Ik was tijdens het fietsen zo bezig geweest met eten en drinken, met kilometers en snelheid (bergaf) en gemiddelde snelheid, dat ik nu pas besefte dat een goede marathon me een eindtijd heel dicht bij de 11u zou opleveren. Slik. Ik besluit toch om mijn marathon gewoon zo veel mogelijk op het gevoel te lopen. Normaal stel ik bij een marathon mijn Garmin in op laps van 2km, maar deze keer op laps van 1km. 42 keer piepen en het feest is gedaan. De eerste km gaat in 4:33. Te snel, dat weet ik. Maar ik loop op het gevoel en blijf dat ook doen. Niet dat dat een goed gevoel is. Maar ik weet dat dat normaal is. De eerste 6 à 7 kilometers zijn de hel. Mijn voeten en onderbenen doen zeer en willen niet mee. Een kwestie van doorbijten en denken dat het straks beter zal gaan. Afzien en wachten op beterschap. Dat komt wel goed. Waar ik minder gelukkig mee ben is dat na de 4^de km mijn snelheid al boven de 5:00/km gaat. Langzaam aan begint het gevoel in mijn benen wel te beteren en krijg ik het gevoel dat ik beter en beter begin te lopen. Alleen vervelend dat mijn Garmin me kilometer na kilometer iets anders vertelt. Als ik nu al kilometer per kilometer tijd moet beginnen toegeven op het schema van 3u30,  moet ik die eindtijd dan nu al vergeten en een nieuw doel stellen? Misschien niet, als ik nu het zwaardere stuk van het loopparcours aan het doen ben. Na het keerpunt op 9 à 10 km, begint het inderdaad te beteren. De wind in de rug en meer stukken bergaf dan bergop. Zonder veel problemen krijg ik mijn snelheid terug richting 4:45/km. Ik begin nu elke kilometer meer en meer voorsprong te nemen op het schema van 3u30. Eten en drinken verloopt feilloos. Het is broeierig heet. Zelfs volledig ingesmeerd met sunblock, voel ik de zon branden in mijn nek en op mijn schouders. Zo heb ik het graag. Ik heb gelukkig zelf een aantal gelletjes in de achterzak van mijn trisuit gestoken, want de bevoorrading is wel niet 100 % wat het moet zijn. Alleen water en sponsen zijn er in overvloed en daar maak ik dan ook gretig gebruik van om me te verfrissen, af te koelen en op temperatuur te blijven. 

Ik heb al een tijdje de eerste vrouw in de wedstrijd in het vizier. Ik probeer haar al een tijdje te volgen en stel vast dat ik haar langzaam maar zeker inhaal. Ook al ligt zij de volledige eerste tour (van 18-19km) voor, het feit dat ik haar inhaal en de rest van de wedstrijd kan voorblijven, betekent toch dat mijn loopsnelheid best ok is. Ik voel wel duidelijk dat ik veel minder gedoseerd loop dan tijdens mijn twee vorige Ironmans. Maar ik zit ondertussen halverwege en loop nog steeds kilometers tussen 04:40/km en 04:50/km. Nog twee kleinere laps (van 11,5 km) te gaan. Ik weet nu dat het eerste deel van elke van die laps zwaarder is dan het tweede deel door de stukken bergop en de tegenwind. Toch lukt het me om de volledige tweede lap onder de 5:00/km te blijven. Toegegeven, het gaat al lang niet zo “vlot” meer dan in het tweede deel van de eerste lap. Maar ik geef mezelf opnieuw een mentale boost omdat ik richting km 30 ga en nog steeds elke kilometer seconden uitloop op een eindtijd van 3u30. Ik verwacht dat het eerste gedeelte van de derde en laatste lap cruciaal gaat worden. Mijn benen laten me immers langzaam maar zeker voelen dat het genoeg is geweest. Op het keerpunt aan de finish, bij het begin van de laatste lap, zie ik de wedstrijdklok die nog enkele minuten onder de 10u aangeeft. Dat betekent dat ik nog meer dan een uur heb voor minder dan 12km als ik binnen de 11u wil finishen. Yes, dit moet lukken. Dat mag g*dverd*mme niet meer mis gaan. Tot km 32 lukt het me om (net) onder de 5:00/km te lopen. Maar dan. Dan krijg ik het lastig, heel lastig. Bij elke stap voel ik de energie uit mijn lichaam stromen. Dat heeft niets te maken met eten en drinken, want dat ben ik nog steeds goed aan het doen. Maar het is op. Het vat is af. Mijn snelheid gaat boven de 5:00/km. Gewoon bergop voelt aan als een beklimming buiten categorie. Gewone tegenwind als een felle Polderwind die me in geen enkele fietstraining klein heeft gekregen. Maar daar nu precies wel in begint te lukken. Ik probeer kilometer per kilometer mijn snelheid te houden en denk niet aan de kilometers die nog moeten komen. Dood gaan, noemen ze dit. Tot overmaat van ramp zorgt een overvolle blaas ervoor dat ik nog even moeten stoppen voor mijn laatste plaspauze. Onmiddellijk terug vertrekken en voelen dat het niet meer gaat. Ik heb de ganse marathon mijn snelheid nooit tussentijds, maar pas op het einde van elke kilometer gecheckt. En dat doe ik nu zeker. Zuiver op het gevoel afgaande, vrees ik het ergste en spookt het eventjes door mijn hoofd dat het elk moment afgelopen kan zijn. Crashen? Fysiek misschien wel, maar mentaal (nog) niet. Ik lig/lag op schema voor een tijd onder 3u25, maar loop nu kilometers waarop ik tot een halve minuut moet prijsgeven tegenover het 3u30 schema. Ik droom van de finish, die ik maar niet in het vizier krijg. Maar enkele kilometers later gelukkig wel. Nog even een kleine oerkreet om dat beetje energie dat toch nog in mijn lijf zat, maar wat ik de laatste 10 km niet meer gevonden heb, eruit te krijgen. Mamma mia. Een Ironman marathon binnen 3u30 en de Lanzarote Ironman binnen 11u. Hoe heb ik dat in godsnaam voor mekaar gekregen? 

Nadat ik de finisher medaille rond mijn nek krijg gehangen, word ik persoonlijk gefeliciteerd door Kenneth Gasque, de race director, oprichter en nog steeds de bezieler van de Lanzarote Ironman. Heel sympathiek van deze grote mijnheer en vooral omdat ik hem even als steun kan gebruiken. Letterlijk. Want stappen is nu even niet veel meer dan wankelen. En waarschijnlijk ook de reden waarom onmiddellijk daarna iemand van de organisatie me naar de recovery ruimte brengt en vraagt of ik de dokter wil zien e/of ik aanhet infuus wil. “Euh? No, it’s ok. Thanks. I’m fine. Really. Not? I’ve got some things to do, you know. I wanna see my family. ” Zo slecht voel ik me nu ook weer niet … alhoewel. Nee ik voel me super. Niet blij dat het gedaan is. Wel blij met wat ik gepresteerd heb. 

Bedankt aan iedereen voor alle aanmoedigingen en interesse die jullie getoond hebben. Bedankt Rudi en Mieke voor elf maanden voortreffelijke coaching, die me alweer geholpen hebben om een mooie sportieve droom waar te maken. Bedankt Marcella, London en Vegas voor het supporteren en alle steun ter plaatse, voor en na de wedstrijd. En bedankt Christel voor … you know … onze derde Ironman.

25-05-2012 om 21:51 geschreven door Hank  

Zondag 26 juni 2011. Elf maanden na m'n eerste Ironman ervaring in Zürich was het tijd voor een nieuwe sportieve uitdaging. Nice moest zwaarder en uitdagender worden en dat is het op vele vlakken ook geworden. Gelukkig maar ;-) Dat m'n voorbereiding niet volledig feilloos verlopen is, was ik, eerlijk gezegd, al helemaal vergeten. En dat hoort ook zo. Zou alles ander gelopen zijn, mocht ik er niet een paar weken van tussenuit zijn geweest door die longonsteking? I don't know. I don't wanna know. Spijtig genoeg was er dan nog wel het vervelende akkefietje met de auto donderdag tijdens de verkenning van het fietsparcours. Dat deed gelukkig puur conditioneel dan wel niets meer terzake. En ook dat viel gelukkig vrijdagmiddag wonderwel volledig in de plooi.

Ik was de week vóór de wedstrijd bewust iets minder extreem geweest in het uithongeren en het koolhydraatarm eten dan de voorbije jaren voor een zware wedstrijd. Ook het koolhydraten stapelen vrijdag en zaterdag had ik iets rustiger aan gedaan. En dat bleek achteraf een verstandige keuze te zijn. M'n maag voelde de laatste dagen en bij het opstaan zondagmorgen redelijk goed. Wat spijtig genoeg niet betekende dat het ontbijten ‘s nachts om 4u vlotjes ging. Dat zal altijd wel een probleem blijven.

Om 5u vertrek ik samen met Christel, London, Vegas, Marcella en Frank richting start. Eigenlijk is het dan nog een beetje nacht, maar toch is het weer al schitterend. Alhoewel dat op dat moment het vroege opstaan voor hen niet zal hebben kunnen compenseren, vrees ik. Niettegenstaande de zon nog niet is opgekomen, is het al aangenaam warm. Ik wist trouwens al enkel dagen eerder dat ik het weer, waarvoor ik naar Nice gekomen was, ook zou krijgen. Jawel hoogzomer, dankuwel. Misschien heeft dat er wel mee voor gezorgd dat ik relatief ontspannen naar de wedstrijd heb kunnen toeleven en dat ik redelijk relax aan de start sta. Na afscheid te nemen van de familie, vind ik zelfs nog eventjes de tijd om een beetje in te zwemmen. Iets wat ik bij nog geen enkele wedstrijd eerder heb gedaan. Het bevalt me in elk geval goed en is dus voor herhaling vatbaar. Ik moet nu kiezen in welk startvak ik ga staan, op basis van m'n geschatte eindtijd voor het zwemmen. Ik besluit om in het vak "min1u18" te gaan staan. Een beetje zelfvertrouwen kan geen kwaad. De omroeper doet alle moeite van de wereld om de sfeer erin te krijgen bij de talrijk opgekomen supporters en dat lukt ook wel vrij aardig. Gelukkig moeten we niet meer zo lang te wachten en wordt het startschot een tiental minuutjes later gegeven.

M'n eerste betrachting is vooral om zonder haperen de eerste honderden meters in de zwemstart door te komen. Geen herhaling van mijn abominabele zwemstart in Zürich vorig jaar. Geen sinecure omdat ik me nu minder achteraan in de massa heb gepositioneerd. Hopelijk komt dat m'n zwemtijd ten goede. Maar qua zwemmen zelf en het incasseren van stampen en slagen, blijkt het in ieder geval minder interessant. Ook bij het bereiken van de eerste boei en alle volgende boeien is het met momenten heel lastig. Pompen of verzuipen. Ik hoop, maar weet totaal niet of ik op schema lig, als ik na de eerste zwemlus even aan land moet komen. Van zodra ik de wedstrijdklok al ruim boven de 50 minuten zie staan, krijg ik een mentale tik. Verdomme toch, ik had er toch op gerekend om na 2,4 km iets sneller door te komen. Niets aan te doen. Ik maak van de korte passage op het strand gebruik om m'n zwembrilletje terug goed te zetten. Ik heb twee keer een serieuze stamp gekregen waardoor m'n brilletje wat scheef was komen te zitten en er zelf een beetje water in gekomen was. Wat die tussentijd betreft, die is niet ok, maar ik houd me dan maar vast aan de gedachte dat ik de grootste, lastigste lus al gedaan heb en ik nu enkel nog de kleine lus van 1,4 km moet doen. Toen ik een tijdje later na 3,8 km uit het water strompel, ben ik echt wel benieuwd naar m'n totale zwemtijd. Tijdens de tussentijdse passage op het strand had ik niemand van m'n supporters gespot, maar nu herken ik Marcella in de enorme massa supporters. Dat doet deugd. Je familie en/of supporters passeren zorgt immers altijd voor dat beetje extra adrenaline dat je nodig hebt. Bij het passeren van de mat voor de tijdsregistratie is het trouwens al tijd voor m'n tweede adrenalineboost. Ik zie m'n zwemtijd en die is, voor mijn kunnen en een beetje tot mijn verbazing, toch best wel ok: maar ietsje meer dan 1u en 17 minuten. Veel beter dan wat die eerste 50 minuten hadden doen vermoeden. Yes!

Al lopend de wisselzone op zoek naar m’n transition bag. Guess what? Ik vind hem niet en moet een tijdje zoeken eer ik hem terug vind en kan me dan pas beginnen klaar maken voor het fietsen. Gelukkig krijg ik hulp van een ongelooflijk vriendelijke vrouw die ook m’n nek en m’n schouders met sunblock inwrijft. Dat zal nodig zijn. Het is nog geen 8u ’s morgens maar de zon doet al volop z’n werk. Ondertussen ook snel wat eten en drinken en ready to go. Het is te zeggen: niet voordat ik de ellenlange wisselzone uit ben. Het is een smalle, maar hele lange wisselzone (voor 2.800 atleten). Dat maakt dat ik een (veel te) lang eind met m’n fiets nog moet lopen eer ik buiten ben en mag beginnen fietsen. Bij het vertrek op de fiets krijg ik nog wat aanmoedigen mee van m’n supporters. Ik hoop ze binnen minder dan twee uurtjes terug te zien op één van de vele hotspots langsheen het fietsparcours: aan het begin van de Col de l’Ecre.

De eerste kilometers zijn zo goed als vlak en ik geraak snel in m’n ritme. Drinken, drinken, drinken. Ik ben nog maar een paar kilometer weg – ik zit zelfs nog op de Promenade des Anglais – en heb al een halve drinkbus op. Amai dat smaakt ;-) Ik vind het fietsparcours niet zo vlot lopen dan in Zürich. Minder rechte stukken en al vrij snel wat vals plat er tussen. Na 20 km komt er een eerste hellingetje. Maar 500m lang, maar wel 10%. Doseren is de boodschap. Vanaf dan is het heel veel schakelen, heel veel drinken, zorgen dat ik op de juiste momenten m’n PowerBar bars naar binnen werk. Het is wel vervelend dat ik bij elke bevoorrading heel erg moet vertragen om zowel water als sportdrank aan te nemen. Maar er zit niets anders op. Gelukkig gaat het allemaal redelijk vanzelf. Enkel voor het eten moet ik af en toe wel moeite doen. Maar het drinken gaat heel goed, zonder nadenken. Tijdens het fietsen in totaal alleen al speel ik wel zeven liter naar binnen, denk ik. Achteraf bekeken misschien te veel, want ik moet maar liefst drie keer in de kant om te gaan plassen. Tijdverlies is het enige wat dan elke keer door m’n hoofd gaat. Een teken dat het mentaal nog goed zit, denk ik dan maar.

Bij het fietsen zelf heb ik constant een dubbel gevoel. Ik wil de 180 km graag binnen de zes uur afwerken. En niettegenstaande ik een vrij goed gevoel heb tijdens het klimmen, lijkt het er lange tijd naar uit te zien dat dat niet gaat lukken. Het eerste uur gaat het gemiddeld vlot boven de 30 km/h, maar vanaf dan is het zo dikwijls bergop dat m’n gemiddelde alsmaar zakt. Aangekomen aan de Col de l’Ecre wordt het alleen maar erger: 21 km bergop is niet echt bevorderlijk voor de gemiddelde snelheid. Na meer dan vier uur fietsen zit ik nog steeds ruim onder de 30 km/h gemiddeld. De marathon in gedachten, kies ik er bewust voor om niet te diep te gaan in het fietsen en dat is dan natuurlijk het logische gevolg. Wat me meer verbaast, is dat ik op m’n Garmin na 180 km maar liefst 2.100 hoogtemeters zie staan, terwijl er officieel “maar” sprake is van 1.800 hoogtemeters. In de laatste twee uur fietsen gaat het gelukkig heel veel bergaf. Alhoewel dan niet mijn sterkste kant is. Op het vlakke en vooral bergop rijd ik de ene na de andere atleet voorbij. Bergaf krijg ik soms de indruk dat ze me allemaal terug voorbij zoeven. Maar toch volstaan de vlakke kilometers en de lange stukken bergaf om uiteindelijk op minder dan zes uur de 180 km te volbrengen.

Dat alles maakte dat ik na minder dan 7,5u wedstrijd toch redelijk tevreden de wisselzone binnenkom en vol goeie moed aan de marathon wil beginnen. Maar niet voor ik eerst nog eens langs het toilet moet passeren. Waste of time. Damned. Achteraf blijkt deze wissel wel iets vlotter te zijn gegaan dan de eerste wissel. Ook logisch, maar toch duurt ook de tweede wissel veel te lang.

Het koninginnestuk van de wedstrijd kan beginnen: de marathon. Ik neem me voor om deze keer puur op het gevoel te starten: een mooi tempo proberen te lopen en m’n snelheid maar te checken na de automatische lap op m’n Garmin van 2km. De eerste 2km gaan aan 4:47/km. Woow. Dat is te snel, maar ik zal wel zien wat het geeft. Om dat te weten moet ik spijtig genoeg niet lang wachten. Enkele kilometers later daalt m’n snelheid. Het gaat nu boven de 5:00/km. Maar het lukt me dan wel weer om pas na ongeveer 15km boven de 5:10/km te lopen. Geen super groot verval dus. Verder in de wedstrijd zakt m’n snelheid wel verder weg, maar m’n traagste kilometer blijft toch nog beneden 5:40/km. Het klinkt misschien raar. Maar ik heb de indruk dat de hitte tijdens de marathon me mentaal meer helpt dan dat het me fysiek aan snelheid doet inboeten. Bij de meeste andere atleten blijkt dat niet het geval te zijn. Ik zie enkele keren de hulpdiensten uitrukken en een atleet op een draagberrie afvoeren. Het aantal triatleten dat wandelt en niet meer loopt, is niet meer te tellen. Achteraf in de uitslag, schrik ik ook wel van het aantal atleten dat heeft opgegeven. In de roes van de wedstrijd geven al die dingen me een kick. Sorry voor hen. Ook het feit dat ik zo erg moet bezig blijven met tijdig eten, maar vooral drinken, verzet m’n zinnen en maakt de pijn op bepaalde momenten precies gemakkelijker om dragen. Tegen het begin van de laatste 10 km heb ik min of meer uitgerekend of het nog zou lukken binnen de 11u te finishen. Maar ik stel vast dat dat moeilijk wordt, heel moeilijk. Dan moet ik terug 10 km aan minstens 5:00/km lopen. Ik besluit het toch te proberen. Het is echter een maat voor niets. Ik kan wel denken en het gevoel hebben dat ik serieus versnel, maar telkens ik m’n snelheid check, blijkt dat ik maar een beetje sneller loop, maar allesbehalve snel genoeg. Niets aan te doen. Nog een paar kilometers doorbijten en dan komt mijn moment. Iedereen uit de weg ;-) Ik ben het ondertussen al heel goed gewoon om in elke bevoorrading en onder de douches tal van triatleten, die in m’n weg staan of lopen, opzij te duwen. In de laatste rechte lijn, haal ik nog twee atleten in. Ik zie London en Vegas  klaar staan om met mij mee over de finish te lopen. Ik weet dat het lawaai en de sfeer, die de supporters op dat moment maken, enorm is, maar ik herinner me er weer bijzonder weinig van. Zürich all over again. Verdomme toch. Ik neem Vegas op, hoop dat daardoor niets in m’n rug schiet ;-) en ik loop met haar op m’n arm en tesamen met London de finish over. Yes sir! Nummer twee is binnen. Het was dan toch geen toeval dat het vorig jaar zo goed gelukt was in Zürich ;-)

Het weekje Nice was een ongelooflijk schot in de roos. De wedstrijd zelf was de apotheose, maar alles er rond was ook super. Het verblijf, het weer, alle aanmoedigingen vanuit het thuisfront, die smsjes, dat getwitter. Ik verschoot eerlijk gezegd soms wel van de belangstelling. Er zijn er natuurlijk altijd die eruit springen. De begeleiding door Mieke en Rudi werpt het tweede jaar op rij z’n vruchten af. Thanks a lot. Sommige thuissupporters zijn heel fanatiek. Ze belllen net op het moment dat ik bergop m’n supporters passeer en ze daardoor bijna mis ;-) Thanks Ilse. Er zijn er die blijven supporteren tot je thuis bent ;-) Thanks Niko. Het allermooiste is natuurlijk het gezelschap van de trouwe supporters ter plaatse. Aan Christel, London, Vegas, Marcella en Frank een hele grote dankuwel om erbij te zijn geweest. Zonder jullie was het ook deze tweede keer nooit allemaal zo goed afgelopen. En de aller-aller-allergrootse merci, die hoeft niet veel meer uitleg denk ik. Mijn steun en toeverlaat het hele jaar door en m’n hele leven lang ;-) ... thank you soo much Christel. You are so unbelievable. I couldn’t have done this without you. Zeker weten. xxx

29-06-2011 om 00:00 geschreven door Hank  

Met gemengde gevoelens kijk ik terug op de Van Moer kwarttriathlon van zaterdag 25 september. Zonder specifieke voorbereiding. Zonder veel ambitie. Wetende dat de korte afstand sowieso m'n ding niet is. Daarom verwachtte ik er eigenlijk niet veel van. Alleen zou ik nog eens graag een goede (lees: gewone) zwemstart willen. En tijdens het fietsen wou ik ook graag een deftig gemiddelde halen. De rest zou ik wel zien. En laat het nu net de rest zijn waar niet veel aan te zien was ;-)
15 km met de fiets onder politiebegeleiding naar de zwemstart. Spijtig genoeg is het niet alleen de politie die ons begeleidt, maar ook de (tegen)wind, de regen en - als klap op de vuurpijl - hagelbuien. Klappertandend aan de start. De Antwerp Ironman 70.3 van vorig jaar all over again, maar dan nog wat erger. De strijd lijkt me nu al gestreden. Net voor de start - als ik een beetje het gevoel begin te krijgen dat ik in m'n wetsuit toch nog een beetje kan opwarmen - krijgen we nog een extra hagelbui te verwerken. Dankuwel sch**tweer. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik in het water mag. En toch, wonder boven wonder, verloopt de zwemstart vlekkeloos. Het lijkt wel of ik eerst bijna onderkoeld moet geraken om een goede zwemstart te kunnen maken. Ik zit onmiddellijk in m'n ritme en dat blijft zo de ganse tijd. Als ik uit het water kom, roept Christel m'n tijd toe: 18 minuten en ... Dat is voor mij best ok. Ik wou dat ik hetzelfde van m'n wissel kon zeggen. Zeker vijf minuten verspelen is toch iets te veel van het goeie. Ik zal het nooit leren. Als ik net uit het water kom, functioneer ik gewoon niet meer zoals het moet. As simple as that.
Het fietsen dan. Gelukkig is het droog als ik vertrek. Maar de weg ligt er natuurlijk kletsnat bij. Dat wordt opletten in de bochten en vooral bij alle treinsporen, die ik zal moeten dwarsen. Ik probeer dan toch op de gemakkelijke stukken er serieus de pees op te leggen. Dat lukt met momenten heel goed. Maar de wind speelt toch, iets teveel naar m'n zin, in het nadeel. Het had sneller gekund, mochten we het parcours in de omgekeerde richting mogen rijden. So be it. Op bepaalde stukken geraak ik nauwelijks aan 30 km/h. Dan moet het op andere stukken soms tegen 50 km/h als ik nog een mooi gemiddelde wil halen. Net als ik volledig opgedroogd ben, begint het in de laatste 10 km terug te regenen ... en te hagelen. Een glad wegdek, een slechter zicht, nog een bochtig stuk kasseien, ... En alsof dat nog niet genoeg is, gaf daarnet een seingever aan dat ik moest omrijden omdat de sluisdeur, waar ik de eerste keer over ben gereden, nu open stond. Ik kan niet anders dan de snelheid wat laten zakken. En toch, tot m'n grote tevredenheid , merk ik - voor ik de wisselzone binnenrijd - dat ik 37,5 km/h gemiddeld heb gereden. Iets minder tevreden ben ik als ik ook merk dat het geen 45 km, maar ruim 48 km was. Het zou sowieso al moelijk geweest zijn door die slechte wissel van daarnet. Maar een goeie eindtijd kan ik dus nu wel zeker vergeten. Damned.
In tegenstelling tot de eerste wissel na het zwemmen, verloopt de tweede wissel na het fietsen normaal wel goed. Maar deze keer niet. Als ik me buk om m'n compressietubes aan te doen, schiet er een kramp in links onderaan m'n buikstreek. Om dood te gaan. Ik probeer nog eens opnieuw zonder succes. Het is minuten sukkelen om toch een positie te vinden waarin ik m'n compressietubes aangetrokken krijg. Bij het buitenlopen van de wisselzone breekt de veer. Twee slechte wissels en teveel kilometers moeten fietsen. Niettegenstaande ik twee vooropgestelde doelen heb gehaald, kan ik een goeie eindtijd toch vergeten. Dat is balen. Ik kan me niet meer opladen om me nog eens opnieuw af te beulen om 10 km aan een deftig tempo te lopen. En, eerlijk gezegd, de kou, de regen en de hagel hebben natuurlijk ook meer dan hun tol geëisd. Niet zozeer m'n benen voelen slecht, maar over m'n ganse lijf voel ik me gekraakt. En dat na nog geen twee uur wedstrijd. Tja. Net op dat moment komt ook nog een gedachte de kop op steken. Een gedachte die ik op dat moment absoluut niet nodig heb. Ik zit even met m'n hoofd negen maanden verder in Nice. Zalig, maar daar ga je natuurlijk niet sneller van lopen op een 10 km ;-) Maar dat kan me nu even niet schelen. Iets meer dan 10 km loop ik uiteindelijk in een beschamende 45 minuten. Het is wat het is. Think positive. Mijn twee vooropgestelde doelen heb ik gehaald. De rest trok op niets. Het was een goede training. En ik hoop dat er nog veel goede trainingen zullen volgen. Trainingen voor 26 juni 2011. M'n enige doel. The rest are details.

26-09-2010 om 00:00 geschreven door Hank  

26-08-2010 om 18:37 geschreven door Hank  

Zondag 25 juli 2010. Om exact vier uur 's morgens word ik gewekt door de tonen van "Home" van Depeche Mode. Een zaliger begin van de dag kan ik me niet indenken. Alleen het vroege uur stoort me. Zoals verwacht was de voorbije nachtrust alles behalve. Maar dat was dan ook het enige wat niet verlopen is zoals het moest in mijn twee jaar durende voorbereiding op deze dag. Voor het overige was het één langgerekte droom, die nog steeds niet ten einde is. De apotheose moet immers nog komen, hopelijk ergens rond zes uur vanavond, na net geen elf uur wedstrijd.

Uit ervaring weet ik dat een ganse dag koolhydratenstapeling de dag voordien niet bevorderlijk is voor m'n eetlust ‘s morgens. Dat blijkt ook nu niet anders te zijn. Het is immers niet door het vroege uur of door de stress dat ik slechts twee kommen cornflakes en een beetje brood met konfituur naar binnen krijg gespeeld. Het zij zo. No worries, die komen straks vanzelf wel. De dag begint trouwens niet alleen vroeg voor mij. Samen met Christel en de kinderen sta ik om vijf uur reeds vertrekkensklaar. En 15 km verderop in Zürich begint ook op dit ontiegelijk vroege uur een hele lange dag voor Ilse, Ingrid, Sara en Sofie. Maar liefst zeven supporters zullen me vandaag tot aan de finish schreeuwen. Die langgerekte droom is inderdaad nog verre van afgelopen.

Volledig volgens planning arriveren we op de Landiwiese aan de Zürichsee, het zenuwcentrum voor de wedstrijd van vandaag. Over zenuwen gesproken, ik voel me eigenlijk nog niet te zenuwachtig. Wel nog een paar dingen een paar keer teveel controleren in de wisselzone. Maar dat is niets ongewoons. Zo gaat dat nu éénmaal bij mij net voor het begin van een wedstrijd. Heel toevallig loop ik een kwartiertje voor de start Stefaan tegen het lijf. Een andere triatleet, die ik ken van tijdens m’n zwemtechniektrainingen in het Sinbad met Rudi en Mieke. Hij spreekt me wat moed in en geeft me de goede raad om me niet te veel achteraan te leggen bij de zwemstart en om vooral relaxt te blijven. Yeah right. For what it’s worth dan maar. Zijn doel in z'n derde Ironman is iets ambitieuzer dan dat van mij. Hij wil na minder dan 10 uur finishen. Achteraf zal blijken dat hij daar met verve in zal slagen. Dikke proficiat Stefaan.

Voor ik het goed en wel besef wordt het startschot gegeven. M'n zwemstart verloopt (weeral) niet zoals het hoort. "Self fulfilling prophecy" heet zoiets. Ik geraak niet in m'n ritme en slaag er niet in om op een defitge manier crawl te zwemmen. M'n ademhaling wil niet mee. Er zit dan ook maar één ding op: rustig blijven en afwachten tot het betert. Wat dan wel weer meevalt, is het aantal stampen en slagen dat ik moet incasseren. Dat had ik erger verwacht. Ondertussen tikt de tijd wel verder en begin ik al snel te beseffen dat ik in de eerste minuten van de wedstrijd m’n droom, om binnen elf uur te finishen, stilaan mag beginnen opbergen. Uiteindelijk begint het dan toch te beteren, geraak ik in m’n ritme en merk ik dat ik meer en meer zwemmers begin in te halen. Ik ben wel verbaasd als ik, naar m'n gevoel, veel te laat aan de eerste boei kom. Gelukkig blijkt een beetje later dat ik de eerste boei, zonder het te beseffen, gepasseerd ben en de tweede boei op die manier ineens de derde boei wordt. Dat is trouwens ook het punt waar we een keer uit het water moeten komen en een vijftigtal meter over een eilandje moeten lopen tussen een massa van schreeuwende supporters. Dan terug het water in en beginnen aan de tweede helft van het zwemmen. Hoe ze het klaar speelt, ik weet het niet. Maar tussen meer dan 2.000 atleten, allemaal in wetsuit, met dezelfde gele badmuts en met een zwembrilletje op, herkent Ilse me in het voorbijlopen. Ze roept m'n naam en op die manier zie ik m'n supporters onverwacht een eerste keer. Ook als ik een tijdje later opnieuw, maar dan definitief, uit het water kom, staat iedereen op post en krijg ik opnieuw welgekomen aanmoedigingen. Aangekomen in de wisselzone, kan de wedstrijd voor mij nu echt beginnen.

Tijdens het wisselen kijk ik snel op m'n Garmin en zie ik dat het nog maar 8u24 is. Dat betekent dat, ondanks de slechte zwemstart, ik toch niet zo heel veel tijd verloren ben. Finishen binnen elf uur moet dan toch nog mogelijk zijn. Bij het verlaten van de wisselzone zie ik m'n supporters nog een keer. De volgende keer zal pas rond elf uur zijn op de beklimming van Heartbreak Hill. Ik voel me volledig klaar voor 180 km fietsplezier. De eerste 30 km van het fietsparcours zijn redelijk vlak. Als ik een deftig gemiddelde wil halen, zal ik op dit stuk moeten doen. Meestal gaat het rond de 38 km/h, soms 40 km/h of er net boven. Ik volg de raad van Rudi heel goed op om voldoende te doseren en om steeds het gevoel te houden dat ik nog sneller kan. En dat geldt vooral voor na de 30 vlakke kilometers, wanneer de eerste klim begint. Ik trap één of twee tandjes kleiner dan wat ik normaal zou trappen om op voldoende souplesse naar boven te kunnen rijden. Het gaat constant op en af en na ongeveer 50 km kom ik aan "The Beast": een langere helling, die begint aan 5%, maar op de steilste stukken piekt tot 10%. Ik weet dat er even later nog een lastige, lange helling op me ligt te wachten. Het gevoel is goed, maar het gaat natuurlijk niet bijzonder snel. Als ik correct reken, zit ik toch een beetje voor op schema. Als ik het klein beetje achterstand van het zwemmen wil goedmaken en voldoende reserve wil houden voor de marathon is dat geen overbodige luxe. Er staan me natuurlijk nog heel wat klimkilometers te wachten en dat maakt het moeilijk om in te schatten welk gemiddelde ik uiteindelijk ga kunnen halen.

Na het meeste klimwerk in de eerste ronde, gaat het terug een stuk op het vlakke, richting start en rijd ik richting Heartbreak Hill. Dat was het enige stuk bergop dat ik donderdag niet met de fiets verkend had. In alle Ironman brochures maken ze de vergelijking met Alpe d'Huez. Ze bedoelen dan natuurlijk niet de moeilijkheidsgraad, want daarvoor is deze beklimming veel te kort. Maar wat het publiek betreft, tart dit inderdaad wel elke verbeelding. Bij het voorbij steken van een andere triatleet moet ik roepen en al m'n stuurmanskunsten bovenhalen om tussen het publiek verder naar boven te kunnen klimmen. Tussen dat uitzinnige publiek ... jawel, mijn supporters. Zoals afgesproken, getooid en heel herkenbaar met onze Vlaamse Leeuw vlag. Dit is één van de moeilijkste momenten om m'n adrenaline onder controle te houden en geen zotte dingen te beginnen doen. De wedstrijd is immers nog maar vier uur ver. Als ik even later passeer aan de start en aan de tweede ronde begin kan ik m'n gemiddelde snelheid controleren: net geen 34km/h. Sneller dan verwacht. Ik besluit dan ook om het een beetje rustiger aan te doen om straks zo fris mogelijk aan het lopen te kunnen beginnen. Het voordeel is nu wel dat ik het parcours al iets beter begin te kennen en ik af en toe bepaalde stukken bergop op m'n buitenblad omhoog rijd, telkens ik weet dat het niet te lang bergop gaat. De tweede ronde gaat uiteindelijk wel iets rustiger, maar toch nog aan bijna 33 km/h gemiddeld en nog snel genoeg om na minder dan zeven uur wedstrijd opnieuw in de wisselzone te arriveren.

Net uit de wisselzone gekomen, neem ik even de tijd om m'n tweede sanitaire stop van de wedstrijd te nemen. Later zal er nog een derde volgen. Waste of time, maar ik heb gewoon geen keuze. Ik put er wel moed uit omdat het toch een teken moet zijn dat ik tot nu toe (meer dan) voldoende gedronken heb. Niet onbelangrijk met het oog op de afsluitende marathon. Bij het buitenlopen van de wisselzone, schreeuwt Christel nog een goede raad van Rudi toe om de eerste ronde "met de handrem op" te lopen. Wel, dat was exact wat m’n benen me nu zouden zeggen, mochten ze kunnen spreken. Ik wacht ook bewust enkele kilometers om m'n gemiddelde snelheid op m'n Garin te controleren. Het geeft een geruststellend gevoel, te zien dat het "te trage" tempo dat ik loop toch nog rond 5:05 per km gaat. Er rest me nog maar één ding te doen: zorgen dat het verval beperkt blijft. Ik weet dat ik mag zakken tot ongeveer 5:45 per km om m’n marathon binnen de vier uur te lopen. Absoluut niet crashen is de gedachte die er voor zorgt dat ik de ganse tijd trager loop dan dat ik zou willen. Ook als ik merk dat in de tweede ronde m'n tempo langzaam maar zeker verder zakt. En in de derde ronde zelfs richting 5:30 per km gaat. Of dat gevoel dat het sneller zou kunnen wel klopt, daar heb ik serieus m'n twijfels over. Van in het begin van de marathon voelen m'n benen alles behalve tip top. De ene kilometer voelt het alsof er krampen op komst zijn, de volgende kilometer gaat het weet beter, dan doet het hier zeer, dan weer daar. Ongeveer halverwege begin ik bovendien meer en meer de voorkant/onderkant van m'n rechterbeen te voelen. Exact dezelfde beginnende kwetsuur, die in de laatste trainingsweken vóór de wedstrijd de kop kwam opsteken. Maar ik ben eigenlijk al blij dat ik dit pas na negen uur wedstrijd begin te voelen.

Gedurende de marathon denk ik dikwijls aan de uitspraak van Rudi dat een Ironman voor de helft een mentale wedstrijd is. Tedjuu toch, hij heeft weeral gelijk ;-) Die mentale strijd begint natuurlijk vooral bij het begin van de marathon en houdt dan niet meer op tot aan de finish. Het komt er gewoon op aan om aan dingen te denken en dingen rondom je te zien die het gemakkelijker maken om nog drie tot vier uur te kunnen lopen. Heel dikwijls onnozele dingen of gedachtenkronkels, dan kan ik je verzekeren. Ook constant bezig zijn met voldoende te eten en te drinken helpt enorm. Ook al voel ik wel af en toe last. Als ik bedenk wat voor een hoeveelheid rommel aan Powerbars, Powergels en Powerdrink ik al naar binnen gewerkt heb, mag ik absoluut niet klagen. Ik hoop dat m’n maang en m’n darmen het houden. Naarmate de tijd vordert, zie ik opvallend veel triatleten die stukken beginnen te wandelen. Ook dat geeft me net dat beetje extra om m'n eigen looptempo niet al te veel te laten zakken. Niets vergeleken met de boost die ik krijg als ik na elke ronde voorbij m'n trouwe supporters passeer. Vooral bij het ingaan van de laatste ronde. Want dan besef ik plots dat ik alles wat ik dan passeer niet meer opnieuw zal passeren. De finish kom langzaam maar zeker dichter bij. Ik ga het halen, zeker weten. Dit kan niet meer mis gaan. Ik ga het halen op minder dan elf uur, zeker weten. Het genieten tijdens de laatste kilometers kan ik niet beschrijven. In de laatste kilometer verander ik langzaam maar zeker in één grote brok emotie. Niets aan te doen. Een beetje spijtig, want van de laatste 100-200 meters herinnner ik me niet veel meer. Het wordt me allemaal even te veel en voor de eerste keer herken ik m’n eigen supporters zelfs niet meer. Sorry guys. Ik hoor zelfs niet meer welke muziek door de de boxen aan het knallen is. Ik weet alleen dat ik tussen heel veel schreeuwende mensen richting finish loop. Waanzinnig. Ik zou heel hard willen roepen, maar dat lukt me om één of andere gekke reden niet meer. Ik haal de finish na 10 uur 38 minuten en 58 seconden wedstrijd. Dit was het. I f*cking did it. Man, man, man.

Wat een dag. Wat een voorbije twee jaar. Al die inspanningen, al die discipline, al die opofferingen, ... Dag in dag uit. Maar het is met heel veel plezier gedaan als ik zie tot welk resultaat het geleid heeft. Ik herinner me dat ik vijf jaar geleden met iemand aan het dagdromen was op hoeveel tijd we een volledige Ironman zouden kunnen doen. Als we al aan de finish geraakten, grapten we toen. Hoe we ook rekenden, we kwamen nooit onder de twaalf uur uit. Ik zal nog heel wat tijd nodig hebben om dit goed en wel te beseffen.

Een wedstrijdverslag is geen wedstrijdverslag zonder een dikke dankuwel aan al diegenen die, op welke manier dan ook, me heel veel of maar een beetje hebben geholpen om mijn grootste sportieve droom (tot nu toe ;-) waar te maken. Gewoon hun belangstelling getoond, me aangemoedigd, één of heel veel smsjes gestuurd, getwitterd, goede raad gegeven, ... noem maar op. Ik kan echt niet iedereen vernoemen, want dat zou me toch niet lukken zonder iemand te vergeten. Maar Rudi en Mieke wil ik toch effe afzonderlijk bedanken voor alle energie die ze in mijn begeleiding gestoken hebben. En natuurlijk de supporters ter plaatse, dat is natuurlijk nog van een ander kaliber. Christel, London, Vegas, Ilse, Ingrid, Sara en Sofie. Zonder jullie had ik dit nooit op dezelfde, fantastische manier voor mekaar gekregen. Aan alle zeven een hele dikke merci. En nog een net iets dikkere merci aan mij eigen iron lady ;-). Bedankt Christel. Zonder jouw steun, geduld, hulp, ... zou ik zelfs nog niet aan de start gestaan hebben. Dit was onze wedstrijd. Thank you so much.

30-07-2010 om 21:18 geschreven door Hank  

09-06-2010 om 20:52 geschreven door Hank  

Vermits ik maar twee voorbereidingswedstrijden doe vóór m'n grote afspraak, zat er - na m'n slechte beurt in Geel,drie weken geleden - niet veel anders op dan in Leuven voor mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk iets kan gaan doen in Zürich. Ik had mezelf voor de wedstrijd in Leuven dan ook drie doelen gesteld.

1) De 2,5km zwemmen in minder dan 50min
2) Een totale eindtijd van minder dan 5u
3) Een goed gevoel na de finish.

Enkel over het derde doel, valt nog te discussiëren. Ik bedoelde immers niet een goed gevoel "in 't koppeke", want dat komt natuurlijk automatisch met een goede eindtijd. Maar 24 uur later voel ik me nog altijd niet echt tip top. En morgen is het terug trainingsdag. Als dat maar goed komt ... Alhoewel ik wel het gevoel heb dat het gevoel nu eerder het gevolg is van het slechte weer tijdens de ganse wedstrijd, dan van de inspanning zelf.

In tegenstelling tot de Antwerp Ironman 70.3 vorig jaar, heb ik de laatste dagen rustig naar de wedstrijd in Leuven toegeleefd. Vorig jaar had dat ook voor een groot deel met het slechte weer te maken, waar ik me enorm ongerust over maakte. Dit jaar was het weer geen sikkepit beter, maar heb ik er gewoon in berust. En dat is natuurlijk het beste wat je kan doen. Het kl*teweer zal er ook wel voor iets hebben tussen gezeten dat het aantal niet-starters (56) en niet-finishers (31) in deze wedstrijd zo hoog was.

De resultaten van de wedstrijd zelf:

2,5km swim + T1 = 50'56" (waarvan T1 3 à 4')
De zwemproef ... Vermits ik ruim op tijd in T1 arriveerde, heb ik rustig de tijd genomen om eerst nog een klein eindje te gaan joggen met de bedoeling om toch een beetje opgewarmd aan de start van het zwemmen te staan. Het heeft spijtig genoeg niet geholpen. Ik ben bewust helemaal achteraan gestart, maar zelfs dat heeft niet mogen baten. M'n start was abominabel slecht. Nog slechter en ik had dit niet meer kunnen navertellen. Dit moet ik echt nog eens met Rudi en Mieke bespreken, want dit wil ik in Zürich echt niet meemaken. Ik weet niet wat de oorzaak is, maar de eerste minuten slaagde ik er gewoon niet in om deftig te zwemmen. Een gebrek aan adem, deden me volledig blokkeren. Het enige positieve is dat ik dat vreselijke moment ben doorgeraakt en mezelf heb kunnen herpakken. Wetende dat dit me zeker een paar minuten gekost heeft, bleek achteraf dat ik me daadwerkelijk heb kunnen herpakken. Ik heb nog ongeveer 50 slechtere zwemmers kunnen inhalen. Christel heeft exact de tijd kunnen chronometreren dat ik uit het water ben gekomen: 47'36". En daar ben ik heel tevreden mee.

81km bike + T2 = 2u21'28" (waarvan T2 ca 1')
Het fietsen. Door m'n gebrek aan zwemtalent, betekent dit voor mij klassiek een massale inhaalrace. En daarmee gepaard gaande een welgekomen boost voor m'n moraal. Het was vast en zeker een lastig parcours. Maar eerlijk gezegd niet zozeer door de hoogtemeters. Dat viel immers best mee, met eigenlijk maar één echte - maar zelfs korte - helling, die we drie keer over moesten. Ik had het op dat gebied lastiger verwacht. De lastigheid zat hem eerder in het vele draaien en keren in Leuven centrum, maar werd vooral veroorzaakt doordat de weg er de godganse wedstrijdnat bij lag en daarbovenop de wind ook z'n rol heeft gespeeld. Ik ben een paar keer zelfs, op mooie rechte stukken, uit m'n beugels moeten komen, omdat ik m'n fiets, door de rukwinden, niet meer voldoende onder controle had. Totaal niet te vergelijken met het fietsen vorig jaar in Antwerpen. Toen haalde ik bijna 36km/h gemiddeld. Nu haalde ik maar 34,5 km/h gemiddelde, maar dat vind ik zeker evenveel waard.

20km run = 1u33'10"
De halve marathon - of net toch niet, want de organisatie heeft ons een volledige kilometer cadeau gegeven en hield het op 20km. Nog nooit meegemaakt. Origineel is het minste wat je kan zeggen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik daar in de eerste van drie ronden totaal geen boodschap aan had. Een serieuze kasseistrook, die kletsnat lag en redelijk steil bergaf ging. Die zelfde strook bij het terugkeren naar het Ladeuzeplein nog eens bergop. Een voetgangerstunnel met trappen. Een slijkstrook met plassen in het park. Je kunt het zo gek niet bedenken. Ik dacht dat zoiets een trail run heette. Ook al was ik redelijk goed gestart aan 4:23/km, ik merkte al snel dat ik m'n beoogde tempo van 4:30/km niet kon aanhouden. Enkel de stukken waar geen of weinig "hindernissen" in zaten, gaven me een juist beeld van de snelheid die ik nog in staat was gedurende een halve marathon vol te houden. Meer dan m'n vorige wedstrijden, had ik deze keer heel veel moeite om de overgang van fietsen naar lopen te verteren. Het duurde de hele eerste ronde (6-7km) voor het gevoel in m'n benen een beetje draaglijk werd en ik eindelijk in m'n tempo geraakte. Naarmate de kilometers vorderden, ging m'n temp gestaag omhoog. Natuurlijk voelde ik me moe, maar de benen deden nog wel wat ze moesten doen. De eerste ronde had ik een gemiddelde van amper 4:45/km, de laatste ronde 4:30/km. Dat zegt genoeg, denk ik. In het totaal liep ik gemiddeld maar aan 4:39/km. Een serieus stuk trager dan wat ik wou lopen. Maar gezien het loodzware parcours, kan ik daar best mee leven.

Na 4u47'18" was het gedaan met de fun. Het was voldoende om me volledig klaar te voelen om binnen een kleine twee maanden een nieuwe sportieve droom waar te maken in Zürich.

31-05-2010 om 21:59 geschreven door Hank  

08-04-2010 om 00:00 geschreven door Hank  

21-03-2010 om 21:29 geschreven door Hank  

09-03-2010 om 20:47 geschreven door Hank  

28-02-2010 om 21:20 geschreven door Hank  

25-02-2010 om 20:55 geschreven door Hank  

22-02-2010 om 20:49 geschreven door Hank