geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
01-07-2013
Klagenfurt Ironman
Het verhaal van mijn vierde Ironman wedstrijd begint twaalf weken geleden als ik, na een stevige 20 km looptraining op een zondagmorgen, enkele uren later aan mijn linker been voel dat er iets niet in orde is. Niet gewoon niet in orde, maar meer dan dat. Het nadeel - of is het een voordeel? - om al enkele keren serieus gekwetst geweest te zijn, is dat je na verloop van tijd zelf min of meer je eigen sportdokter wordt. Enkele dagen later bevestigt onderzoek inderdaad dat ik een scheenbeenvliesontsteking (periostitis) heb onderaan mijn linker been. Wat volgt zijn twaalf weken van onophoudelijk geduldig wachten, uitstellen, opnieuw proberen en telkens weer mislukken. En viertal vijf kilometer trainingen met een slecht gevoel zijn de enige prestaties op loopgebied die ik in die twaalf weken nog kan doen. Als ik één enkele acht kilometer looptraining probeer te doen, geeft mijn lichaam onmiddellijk aan dat dat geen goed idee is.
Hoe meer de wedstrijd dichterbij komt, hoe meer mijn mentale weerbaarheid op de proef gesteld wordt. Niet alleen omdat ik besef dat het fysiek gekkenwerk is om met zo'n abominabele voorbereiding een Ironman te doen, maar op zijn minst ook door de vele reacties die ik uit mijn directe omgeving krijg. Natuurlijk zijn die reacties goed bedoeld en komen ze vooral voort uit bezorgdheid. Maar ze zijn nu éénmaal niet wat je als atleet op dat moment wilt horen. Enkele weken vóór de wedstrijd komt ook uit medische hoek de uitspraak dat niet starten misschien toch wel de beste optie zou zijn. Tja. Ik moet ook eerlijk toegeven dat ik in een gewone situatie, zoals ik trouwens voor de marathon in Eindhoven in 2008 heb gedaan, niet zou starten. Maar net zoals bij mijn drie vorige Ironmans, hebben Christel en ik ook aan deze Ironman wedstrijd een korte gezinsvakantie gekoppeld. Dat was al drie keer een schot in de roos, maar blijkt nu de zaken ongewild complex te maken. Als ik mijn wedstrijd zou opgeven, zou ook de gezinsvakantie, waar iedereen zo naar uitkijkt, in het water vallen. Dat is eenvoudigweg geen optie. Het enige wat ik kan doen en ook doe, is me medisch laten begeleiden en hopen dat starten in de Ironman, medisch gezien verantwoord zou blijven. Mijn sportdokter geeft me, na twaalf weken intensieve bio-punctuur en begeleiding, uiteindelijk het fiat om te starten. Hallelujah. Toenemende pijn zal uiteindelijk wel verhinderen dat ik dingen zou doen, die medisch niet verantwoord zijn. Ik moet me geen zorgen maken dat ik me "kapot ga lopen". Een opsteker van formaat ;-) Los van het medisch aspect, wijst Rudi me er, volkomen terecht, op dat door het gebrek aan looptraining mijn spieren sowieso op een bepaald moment in de wedstrijd er de brui aan zullen geven. Wanneer is moeilijk in te schatten. De marathon wordt een helletocht. zoveel is zeker. Door uiteindelijk zelf het aantal looptrainingen de laatste twee weken tot een absoluut minimum te beperken, wil ik, fysiek gezien, met een zo goed mogelijk gevoel aan de start verschijnen. Dat heb ik mentaal gezien absoluut nodig. Te weinig getraind, dat moet ik maar even uit mijn hoofd zetten. Dat goede fysieke gevoel lukt maar gedeeltelijk. Tot op het moment dat we ons zondagmorgen naar de start begeven, voel ik mijn linkerbeen immers nog steeds af en toe tegensputteren. De laatste looptraining was nochtans al een week geleden. Het is gelukkig niet meer de pijn en last van enkele weken geleden. Hoe me dat tijdens de wedstrijd gaat hinderen en hoe het gaat evolueren is één groot vraagteken. En dat zorgt ongewild voor extra stress.
De wedstrijd zelf. Net die stress zorgt voor het eerste onverwachte feit. Mijn zwemstart verloopt verschrikkelijk slecht. De onzekerheid door heel het gedoe met mijn kwetsuur zorgden de voorbije dagen en ook nu niet voor gezonde stress die me scherp houdt, maar stress die op mijn ademhaling slaagt in de zwemstart. Het gevolg kan je al raden. Ik geraak niet in mijn ritme en moet de eerste paar honderden meters meer schoolslag dan crawl zwemmen, enkele keren op mijn rug gaan liggen om zo te proberen ontspannen. Op die manier geraak ik helemaal achteraan in de groep. Als ik na een tijdje toch in mijn gewone doen geraak, begint één grote inhaalrace, wat ik in het zwemmen niet echt gewoon ben. Mede daardoor verloopt het zwemmen heel moeilijk. Ik heb ook tot twee keer toe 'geluk' als ik bij een trap tegen mijn hoofd mijn zwembrilletje net niet verlies. De tweede trap was trouwens goed raak en ik moet eventjes bekomen. Naar het einde toe voel ik dat ik echt wel in een (voor mij) goed tempo geraak. Uiteindelijk ben ik aangenaam verrast met een zwemtijd van 1u13', rekening houdende met het gesukkel in het begin, wat me toch wel enkele minuten zal gekost hbben.
De wissel van het zwemmen naar het fietsen verloopt goed maar rustig. Het is een ellelange strook vanuit het water tot aan de wisselzone. Ik had op voorhand besloten, gezien de problemen met mijn been, om dat stuk (op mijn blote voeten) niet te lopen. Daarmee verlies ik heel wat tijd, maar dat is nu het minste van mijn zorgen. Ik wil absoluut niet het risico nemen om op dit moment in de wedstrijd al te voelen dat mijn scheenbeen bij de eerste meters lopen zou tegenpruttelen. Dat zijn zorgen voor later. Goed gegeten en gedronken in de wisselzone, dat is nu belangrijker. Ik ben klaar voor 180 km fietsplezier. Ik heb enkele weken geleden enkele keren met de gedachte gespeeld om de 180 km in minder dan 5u te proberen afhaspelen, dus aan gemiddelde van minstens 36 km/h. Ambitieus, I know. Maar ik dacht dat het misschien net in deze wedstrijd de moment was om dat te doen, omdat het lopen sowieso op niets zou trekken. Toen ik dat idee voorlegde aan Rudi , de week vóór de wedstrijd, raadde hij me dat echter ten stelligste af. Het zou te belastend zijn en het lopen nog onnodig lastiger maken. De afspraak was daarom om de nodige reserve in te bouwen tijdens het fietsen. Ik moet eerlijk toegeven dat ik, na de verkenning van het fietsparcours op donderdag, niet rouwig was met deze tactiek. Ik had het fietsparcours immers totaal fout ingeschat als een vlak fietsparcours. Maar met meer dan 1.600 hoogtemeters was dat duidelijk niet het geval. En ja, ik heb wat reserve gehouden. Veel of weinig, is moeilijk te zeggen. Het blijft natuurlijk een wedstrijd en de adrenaline, endorfine - of wat is het allemaal? - zorgen er natuurlijk voor dat je wat meer doet en kan dan op training. Over het fietsen kan ik kort zijn. Zoals ze dat in wielertermen zeggen: "Ik had goeie benen." of "Ik trapte met momenten in de boter.". Het was met momenten een raar gevoel. Een inhaalrace 180 km lang en er waren momenten dat ik redelijk op mijn gemak ganse groepen voorbij zoefde, zodanig dat ik me afvroeg waarom die nu gewoon allemaal niet wat rapper reden. Het moet gezegd: het was wel een parcours op mijn maat gesneden. Redelijk glooiend, een paar hellingen en vooral zo goed als geen technische afdalingen wat maakt dat ik in die stukken weinig of geen tijd verlies, wat normaal wel het geval is. Bescheidenheid siert, I know. Maar, met een beetje reserve ingebouwd, op zo'n parcours op 180 km - helemaal op mijn eentje - een gemiddelde van 35 km/h halen, dan mag toch wel gezien worden. Trouwens voor al die triatleten - en het waren er veel, geloof me - die in elkanders wiel hebben gezeten, toen er geen referees te bespeuren waren, heb ik maar één woord: zielig. Ironman onwaardig. Neem het wedstrijdreglement er nog eens bij en lees nog eens heel aandachtig wat drafting betekent. Ik begrijp niet dat je in zo'n mooie sport de regels aan je laars lapt en jezelf bedot. In geen enkele sport trouwens. Soit.
En dan ... le moment suprême: de marathon. Met een heel klein hartje kom ik de wisselzone uitgelopen. Tevreden met de wedstrijd tot nu toe. Vastberaden, maar tegelijkertijd heel bezorgd en onzeker over wat nu zal volgen. Na enkele honderden meters besef ik dat ik terug onbewust "klassiek" aan het lopen ben. Geen voorvoetlanding dus. De beslissing om met mijn klassieke 12 mm schoenen te lopen, en niet met mijn 4 mm loopschoenen, was dus een verstandige keuze. Ik heb wel sinds vorig jaar geen meter meer op die manier getraind. Van de eerste tot de laatste training ben ik van de eerste tot de laatste meter op de voorvoet geland. Nu dus niet. Ik vraag me af welk effect dat zal hebben op mijn benen. Maar dat zijn zorgen voor later. Hoe zit het trouwens met het linkerbeen? Niet goed, wat natuurlijk niet zo verwonderlijk is. Vanaf de eerste meters ben ik bezig me af te vragen of het nu last of pijn is. Maar na een tijdje verplicht ik mezelf om daar mee op te houden. Ik moet mezelf niets wijsmaken, want ik weet het immers best wel. Het is last én het doet (nu al) pijn. Voilà. Maar ik ben aan het lopen en dat is goed, heel goed en hetgene waar ik mezelf aan wil optrekken nu. Anders komt er niets van. Wat volgt heeft minder te maken met een fysieke prestatie, maar alles met een mentale uithoudingsproef. Alles wat er door mijn hoofd spookt beschrijven, is onbegonnen werk en is trouwens ook niet altijd voor publicatie vatbaar ;-) Maar het komt altijd op hetzelfde neer: als het slecht gaat, zoek je gewoon iets anders wat wel goed gaat, hoe klein ook en daar focus je op. As simple as that. En dat dat nodig is, blijkt meer dan ik gedacht had. Ik had natuurlijk wel gerekend op problemen met mijn benen en met tegensputterende spieren na een tijdje, zoals Rudi had voorspeld. Maar naarmate de marathon vordert, lopen er onverwacht een aantal andere dingen fout. Zonder in (foute) details te treden, het was zowat alles wat je kan bedenken: naast talrijke plaspauzes ook twee grotere pauzes, met dank aan de struiken die me mijn ding laten doen uit het zicht van de 100.000 aanwezige supporters. Naast die darmproblemen ook maagproblemen die maar op één manier opgelost geraken door, jawel ... Met opnieuw dank aan de aanwezige struiken. Hopelijk groeien ze er goed van ;-) En als klap op de vuurpijl: één keer gevallen, gelukkig zonder erg zo bleek al snel. Het lijkt misschien allemaal wel wat, maar hoe je draait of keert het zijn geen dingen waardoor ik moet ophouden met lopen. Dus niet bij blijven stilstaan - letterlijk en figuurlijk - en verder doen is de boodschap. Surprise, surprise. Na iets meer dan 20 km houden mijn spieren - voornamelijk mijn quadriceps - het langzaam maar zeker voor bekeken.. Het enige wat er dan op zit is focussen op het blijven lopen. Klinkt misschien raar, maar het enige waar ik nu mee bezig ben is hoe ik nu weer juist het ene been voor het andere zet. Dat kan toch niet zo moeilijk zijn. Ik houd nu meer dan ooit rekening met het scenario dat ofwel mijn scheenbeen ofwel mijn spieren me straks gaan verplichten om te stoppen met lopen. Na elke kilometer die ik loop, reken ik opnieuw uit hoeveel tijd ik in dat worst case scenario nog zal nodig hebben om de 42,2 km te volbrengen. Al wandelend wel te verstaan. Het scenario dat ook wandelen niet meer zou gaan, flitst eventjes door mijn hoofd, maar niet meer dan dat. Dat uitrekenen hoeveel tijd er worst case nog rest, geeft na elke nieuwe afgelegde kilometer een goed gevoel. Een heel goed gevoel dat net goed genoeg is om alles wat zeer doet te verbijten. We gaan nu niet "Klagen" en zeker niet "Furt" zeggen, daarvoor ben ik niet niet naar hier gekomen. Ha! Zoek maar op in de woordenboek: "starten". Volgens mij staat daar achter "synoniem voor finishen". Voilà. Dat doe ik dan ook. Na net geen 11u wedstrijd duikt de finish voor mij op. Zürich all over again ... van de laatste meters weet ik niets meer. Spijtig. Eén brok emotie. Ik had beter mijn supporters gaan groeten. Ik heb ze zelf niet zien staan. Sorry. Ik weet alleen nog dat onmiddellijk na de finish een lieve mevrouw van de Ironman crew ziet dat het niet zo goed gaat met mij en me daarom stevig vast pakt, me naar een bank begeleidt, me voorziet van twee grote cola's en pas doorgaat als ik haar verzeker: "Really. I'm fine. I'm okay. You're too kind." En dat laatste geldt niet alleen voor haar. Dat geldt voor alle supporters die hun interesse, medeleven en steun hebben gegeven. En moet ik het nog vermelden? Jawel, zeker en vast. Dikke dankuwel Rudi en en Mieke voor de begeleiding naar mijn vierde Ironman. Het heeft er heel benard uit gezien en op zo'n momenten kan een goede coaching - meer dan anders - het verschil maken. Deze keer - hopelijk de volgende keer niet meer - een dikke dankuwel aan mijn sportdokter Jetty Tempels. Ook al zag het er niet naar uit maar met haar goede zorgen heeft ze heeft me uiteindelijk toch net voldoende opgelapt gekregen. Haar intresse, haar wil om te slagen en haar medeleven hebben me er mee doorheen geholpen. En last but not least: Vegas, London en .... Christel. You are the best. Het wordt een clichée. Maar dat is niet erg, want de meeste clichées zijn waar, daarom zijn het net clichées ;-) Dit was ónze vierde Ironman. Thank you so much. You're too kind.
Reacties op bericht (1)
03-07-2013
wanneer geloofde ik er in?
Toegegeven, ook ik heb gedacht dat het beter was om niet te starten. Maar toen ik je sms-te dat ik er toch in geloofde, geloofde ik er ook écht in! Ik ben er in beginnen geloven vanaf het moment dat je besliste om te starten. Waarom? Heel simpel: als je zelf niet zeker was dat je de finish zou halen, zou je niet gestart hebben. Dat is niet je stijl. Een proficiat voor een knappe sportprestatie, maar nog meer voor je ijzeren wil en doorzettingsvermogen! En ik hoop van harte dat je carrosserie voldoende gerepareerd geraakt tegen Bolton!
