Ook al was het mijn zevende Ironman wedstrijd, ik was de dagen vóór de wedstrijd zenuwachtiger dan normaal. Ik weet niet waarom. Ik had eigenlijk het tegenovergestelde verwacht. Ik kon tevreden terugkijken op mijn Ironman avontuur in Frankfurt van zes weken geleden. Dus zou je denken: alles mag, niets moet. Maar neen, zo gaat dat niet in Ironmanland. Ergens in mijn achterhoofd zat ik nog met de ambitie om onder de 10u grens te duiken in Kalmar. Maar de resultaten van vorig jaar in Kalmar leerden me dat dat heel moeilijk - zo niet onmogelijk - zou worden omdat de fietstijden beduidend trager waren dan in Frankfurt. Dus op de fiets opnieuw 5u of 36 km/h willen halen zou te lastig en te risicovol zijn. De wedstrijd - of beter gezegd de wind - zou me later gelijk geven. En zevende Ironman of niet. Je voelt je altijd wat onzeker over alles wat er mis zou kunnen gaan. Dat is ook goed want dat houdt je alert. Gezonde stress heet dat, naar het schijnt.

De reis naar Kalmar was goed verlopen. Lang en vermoeiend, maar zonder problemen. De laatste 300 km over Zweedse wegen verliepen wel tergend traag bij gebrek aan autostrade. Uiteindelijk bereikten we onze bestemming na 13u. Een leuk typisch Zweeds huisje. Een toplocatie op amper 10 minuutjes wandelen van het centrum, de wisselzone, de expo en de zwemstart. Het weer zat ook snor. Geen 30 graden, wat ze de voorbije weken daar wel hadden gehad. Maar nog steeds heerlijk zomerweer. En dat terwijl iedereen in België steen en been aan het klagen was over de herfst die al begonnen was. Op zo'n moment in het hoge Noorden van de zomer kunnen genieten, dat zorgde voor een geweldig vakantiegevoel voor het ganse gezin.

Van parcoursverkenning was niet veel in huis gekomen. Enkel het laatste stuk van het zwemparcours had ik donderdagmorgen - samen met meervoudig wereldkampioene Leanda Cave ;-) - kunnen verkennen. Zowel de laatste loop- als fietstraining gaven een goed gevoel. Mijn lichaam leek er klaar voor. En toch begon dat lichaam - meer bepaald mijn maag en darmen - de voorlaatste nacht vóór de wedstrijd serieus tegen te sputteren. Omdat de pasta party direct aansluitend aan de race briefing op donderdagavond plaats vond, had ik me laten verleiden om - voor mij voor de allereerste keer - er ook eens aan deel te nemen. Geen geweldig goede beslissing zo bleek achteraf, want ik zag donderdagnacht evenveel het toilet als mijn bed. Vrijdag overdag ging het koolhydraten stapelen verder en ging het gelukkig beter en beter. Maar de nacht vóór de wedstrijd herhaalde exact hetzelfde scenario zich. En vermits race day steeds midden in de nacht begint, was er dus weinig of geen kans om even te bekomen. 

En zo begint mijn wedstrijd. Plots heb ik niet veel dingen meer, buiten de toestand van mijn maag en darmen, om over na te denken. Niet het scenario dat ik in gedachten heb om een Ironman wedstrijd mee te beginnen. Maar niets aan te doen. Niet dat het dan al in mij opkomt om finishen als enige doel voorop te stellen. Dat zal pas later tijdens de wedstrijd het geval zijn.

Inzwemmen aan de zwemstart is niet toegelaten. Daarom heb ik er voor gekozen om tien minuutjes weg van de zwemstart, weg van de grote drukte, aan het strand en bij een zalige zonsopgang al een beetje in te zwemmen en op te warmen. Een goede beslissing. Misschien deels daardoor, verloopt mijn zwemstart prima. Maar het is zeker niet alleen mijn verdienste, maar ook die van de organisatie. De 'rolling swim start' mist zijn effect immers duidelijk niet. Wat een verschil met Frankfurt zes weken geleden. Het enige nadeel is dat je niet exact weet wanneer je wedstrijd begint en je daardoor na het zwemmen, in de wisselzone en bij het begin van het fietsen, niet exact weet wat je zwemtijd was. Wel ongeveer, want Christel, London en Vegas, hebben naast mij kunnen meewandelen tot bijna aan de zwemstart. En daardoor weet ik dat ik zo rond 7u06 het water ingedoken zal zijn. Over het zwemparcours zelf ben ik minder enthousiast. Interessant voor de supporterende massa - wat natuurlijk ook belangrijk is - maar niet voor de atleten o.a. door enkele smallere passages waar het altijd trekken en duwen is. Struggle for life, zeker als je, als slechte zwemmer, onvoldoende vooraan in de massa zit. Het zwemmen zelf gaat niet altijd even vlot. Mijn maag laat zich iets te veel voelen met als gevolg af en toe een paar oprispingen als ik naar adem kom happen. Het kan erger, dat besef ik ook. Ik denk immers niet dat ik een spoor achterlaat ;-) Ik probeer niet teveel te denken aan wat nog komt en heb toch het gevoel dat het zwemmen, voor mijn huidig vormpeil, al bij al best meevalt. 

Uiteindelijk zit mijn minst favoriete onderdeel erop. I survived ... nog maar eens ;-) Het wisselen naar het fietsonderdeel verloopt vlot. Ook dat is deels de verdienste van de organisatie die een overzichtelijke, logisch opgestelde transition area voorzien heeft. Als ik aan mijn fiets kom, stel ik vast dat ik tijdens het zwemmen de schade heb kunnen beperken. Mijn tijd zal wat vergelijkbaar zijn met die van zes weken geleden in Frankfurt. Niet goed, maar veel meer kan ik nu niet verwachten. Time for some real action ;-) ... right here, right now. 

Mijn maag en darmen voelen merkelijk beter aan dan vóór de wedstrijd. Oef. Ik heb in de wisselzone kunnen eten en drinken en blijkbaar zonder problemen. Heel veel adrenaline heb ik op dat moment niet nodig om toch voor de 5u grens te willen gaan. Ook al weet ik dat dat waarschijnlijk iets te hoog gegrepen is. Ik begin vastberaden om toch voor die 36km/h gemiddeld te gaan ... minstens ;-) En toch net dat beetje reserve overhouden die ik zal nodig hebben voor het lopen. Na enkele kilometers kom in aan de zes kilometer lange Ölandbrug. Een fantastische ervaring om daar over te fietsen. De eerste helft van de 122 km lange lus op Öland zal veel duidelijkheid brengen hoe snel het fietsen zal kunnen vandaag. Ik weet dat er een WZW-wind staat. Dus het eerste gedeelte zal niet echt met meewind zijn. Het verrast me dan ook als ik na een tijdje merk dat mijn gemiddelde stevig boven de 36 km/h zit en richting 37 km/h gaat. Ik begin even te denken wat er mogelijk zou zijn als ik een paar minuten onder die 5u grens zou blijven. Zou een degelijke marathon dan toch die 10u grens dichterbij brengen dan verwacht?

Een beetje dromen is goed, maar ik besef dat het even belangrijk is om nu met de beide voeten ... euh, wielen op de grond te blijven. En na een tijdje blijkt dat meer dan ooit zo te zijn. Want daar zijn mijn darmen weer. Terug van weggeweest. Verdorie. Ik ondervind dat ik moeite heb om voldoende te drinken en te eten. Ik verplicht mezelf om elk uur toch een Powerbar naar binnen te werken. Het lukt, maar met heel veel moeite. Het drinken lukt echt niet goed. Mijn maag en mijn darmen protesteren. Ik zal uiteindelijk de 180 km beëindigen zonder iets van bevoorrading te hebben aangenomen. Mijn eigen twee drinkbussen zal ik zelfs niet volledig hebben kunnen opdrinken. Gelukkig voel ik me voor de rest wel ok en heb ik het gevoel dat ik nog steeds voldoende kracht in mijn benen blijf hebben. Maar ik begin stilaan te vrezen voor wat nog komt. Als ik niet beter ga kunnen beginnen eten en drinken, ga ik in de problemen komen. Positive thinking of niet. Ik moet mezelf ook niets wijsmaken.

Na ongeveer 80 km zit er een stuk in het parcours waar de wind zich kostelijk amuseert. Is dat nu ook wat vals plat of niet, vraag ik me af. Ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat het een lang stuk is en dat het godverdomme veel kracht en energie kost om aan een deftig tempo te blijven rijden. Na dat lastige, ellenlange stuk verwacht ik dat ik mijn gemiddelde terug wat ga kunnen opkrikken, maar dat lukt niet. Toch niet op de manier die ik wil. Om dat nu wel te doen, zou ik te diep moeten gaan en dat zou ik zeker bekopen tijdens de marathon. Terug sneller? Het tegenovergestelde is waar. Op het einde van de lus op Öland kom ik opnieuw aan de brug. Het uitzicht is nog altijd even geweldig, maar het gevoel is met niets te vergelijken met drie uur geleden. De wind doet opnieuw met mij wat hij wil. Mijn gemiddelde opkrikken? Ik denk het niet. De 36 km/h gemiddeld en de 5u grens glijden verder weg. En mijn darmen blijven me parten spelen. Ik probeer er zo weinig mogelijk op te focussen en besluit om het te proberen uitzingen - neen, dat is niet ironisch bedoeld ;-) - tot aan de wisselzone. Geen andere optie. Dan zullen we wel zien. 

Na de lastige passage over de Öland brug, wacht er nog een 58 km lange lus op het vasteland. Een lastige lus, zo blijkt. Achteraf in de resultaten van de pros en andere atleten, blijkt dat iedereen serieus moet toegeven op zijn snelheid in vergelijking met het begin. Het ligt dus niet aan mij. Maar dat weet ik op dit moment natuurlijk niet. Ik heb ondertussen de 5u grens en een sub 10u Ironman al uit mijn hoofd gezet en hoop dat ik op een deftige manier mijn marathon ga kunnen beginnen en uitdoen. Dat lijkt me spijtig genoeg het enige realistische doel nu. Toch wel een kleine domper op de feestvreugde. Ook deze Ironman wedstrijd wordt nog maar eens een serieuze mentale uitdaging. Dan zit dan wel weer goed ;-)

Maar eerst krijg ik, na 150 km fietsen nog een kleine verrassing: een Zweeds onweer. Een stevige bui zet de straten in een mum van tijd blank en koelt mijn lichaam volledig af. De kou van de eerste kilometers - toen nog nat van het zwemmen - is plots terug. Geen zon meer, maar plots regen en donkere lucht verplichten me om het wat rustiger aan te doen in de bochten en goed uit te kijken waar ik rijd. Twee keer neem ik een bocht iets te ruim en moet ik corrigeren. Als dan uiteindelijk ook nog eens blijkt dat de 180 km erop zitten, maar ik nog niet aan de wisselzone ben, kan het niet anders dan dat ik uiteindelijk ruim boven de 5u grens uitkom. So be it. 

Volledig verzopen en een beetje bibberend. Ik weet het wel. Een iets dikker speklaagje had ook wel kunnen helpen. Maar dat hebben we dan weer niet nodig voor de marathon ;-) Over balast gesproken. Mijn darmen weten niet goed wat ze willen. Dan weer kramp, dan weer een beter gevoel. Ik neem de tijd in de wisselzone voor een (stevige ;-) plaspauze. Maar ik maak waarschijnlijk de fout om geen grote boodschap te doen. Na enkele minuten lopen, wordt dat overduidelijk. En nog meer onbegrijpelijk is dat ik het eerste aid station (steeds met toiletten) gewoon voorbij loop. Misschien teveel gefocust op het terug warm krijgen. Wat trouwens heel snel lukt dankzij de zon die terug van de partij is. Een paar tientallen meters verder besef ik mijn stommiteit en besluit om het dan toch nog een paar kilometers te proberen uithouden en pas in de volgende aid station naar het toilet te gaan. Mijn tweede stommiteit in een paar minuten tijd. Ik weet nog altijd niet hoe dat 'zonder accidenten' gelukt is. En dat is het verhaal van mijn marathon. Van aid station naar aid station. Van toilet naar toilet. Het is een klein mirakel te noemen dat ik mijn darmen 42 km lang net kan bedwingen telkens tot op de moment 'dat het effe kan'. Het gevoel en de pijn van de krampen zijn de eerste twee laps van de marathon met momenten niet te houden. Van mijn toiletbezoeken geraak ik spijtig genoeg niet van af. Maar wonder boven wonder begint mijn gevoel na verloop van tijd wel af en toe wat te beteren. En daardoor ebt ook de angst dat het in deze Ironman wel eens fout zou kunnen aflopen, langzaam maar zeker weg. En dat is exact dat beetje mentale boost dat ik nu nodig heb. 

De finish komt uiteindelijk dichterbij. Zo gaat dat nu eenmaal in een marathon ... althans als je blijft lopen ;-) De laatste kilometers in het centrum zijn overweldigend. You don't know what you've got, 'till it's gone. Een geweldig clichée, dat vandaag toch maar weer eens waarheid wordt. Echt voelen wat er fout kan gaan, om daarna extra te kunnen genieten tijdens het finishen. En een knappe finishstrook en een super enthousiast publiek helpen daar ook heel erg bij. Volledig door emotie overmand - zoals het hoort - loop ik de laatste meters op 'the magic carpet'. Onder de finishboog doe ik een vreugdesprong. En bij het neerkomen ga ik bijna op mijn gezicht. Ja, dat vonden mijn benen duidelijk niet zo'n goed idee. Sorry guys ;-)

Maar belangrijker nu is ... mission accomplished. Een dikke merci aan alle supporters, enthousiastelingen en goede raadgevers. Ik ga - met het risico iemand te vergeten - jullie niet allemaal opsommen. Jullie weten het zelf best wel. En natuurlijk een veel dikkere merci aan my own personal Bond girl ;-). Ja Christel, je was ook deze keer weer geweldig, onevenaarbaar en onmisbaar. Onze Ironman 007 zit erop. Het was opnieuw een heel geslaagd avontuur. Wat hebben we dat weer goed gedaan. We are one. En wat voor één ;-)