Antwerpen-Centraal één van de mooiste stations ter wereld

Het station Antwerpen-Centraal is  het op drie na mooiste treinstation ter wereld. Tot die conclusie komt het Amerikaanse tijdschrift Newsweek. Bij de vele mooie uitzichten waarvan je kan genieten tijdens een treinreis, zijn er weinigen zo verrassend als de stations waar je stopt, schrijft Newsweek. Het Amerikaanse magazine maakte een ranglijst op van de mooiste treinstations ter wereld en plaatste daarbij Antwerpen-Centraal op de vierde plaats. Het stationsgebouw en de bijhorende perronoverkapping, mét de bekende koepel, dateren uit de 19e eeuw en zijn nu een beschermd monument. Architect Louis de la Censerie liet zich voor het stationsgebouw onder meer inspireren door het Pantheon in Rome. Antwerpen-Centraal werd de laatste jaren gemoderniseerd en uitgebreid voor de komst van hogesnelheidstrein. Tegelijkertijd startte een grondige renovatie van zowel de binnen- als de buitenkant. Die moet in april van dit jaar afgerond zijn. Bovenaan de lijst van Newsweek staat St.Pancras in Londen, sinds vorig jaar het eindstation van de Eurostar, "dat de langste champagnebar in Europa heeft". Op twee staat Grand Central Terminal in New York, op drie Chhatrapati Shivaji in Mumbai. De top negen 1. St-Brittannië) 2. Grand Central Terminal, New York (Verenigde Staten) 3. traal Station, Antwerpen 5. Gare d Bénédictins, Limoges (Frankrijk) 6. Lahore Railway Station (Pakistan) 7. Central Railway Station, Maputo (Mozambique) 8. Hua Hin Railway Station (Thailand) 9. Atocha Station, Madrid (Spanje)

6 februari 2009 Bron: VRT Nieuws Samen met de vernieuwde stadsfeestzaal is dit dus iets wat je absoluut moet gezien hebben in Antwerpen en waar we dringend eens een uitstapje naartoe zullen moeten plannen.

It's great to be a.... Scotchman




Vandaag hadden we de keuze tussen 2 evenementen. Enerzijds was er de Cyclocross in Vorselaar en anderzijds de Schots beurs in het ICC in Gent. Daar de kinderen en ik vorige week quasi heel de week met een snotneus en keelpijn heb rondgelopen leek het ons niet echt aangewezen om nog een een hele middag buiten te gaan staan in de kou en dus besloten we om de Schotten eens een bezoek te brengen.

Het evenement was een organisatie van de Caledonische gemeenschap van Gent en op het programma stonden talrijke plezante items zoals doedelzakspelers, Schotse volksdansers, whiskytasting en regionale produkten en gerechten waaronder scones, haggis enz.

Toen we ter plaatse aankwamen bleek dit echter een grote tegenvaller. Het congrescentrum is een mooi gebouw voor congressen en andere zakelijke bijeenkomsten maar voor een evenement als een schotse beurs leent het zich absoluut niet. De Schotse jovialiteit en vriendelijkheid kwamen in deze omgeving absoluut niet tot hun recht.

De schotse specialiteiten waarover sprake waren ook vrij beperkt. Er waren wel kraampjes maar bijvoorbeeld het eerste dat we tegenkwamen was een speciaalzaak met hoeden en petten uit...... Oudenaarde.

We zouden ons dan maar op het eten storten.... HAGGIS. Dimitri deed zijn uiterste best om Killian en Luna een zo plastisch mogelijke voorstelling te geven met betrekking tot de bereiding ervan, maar ze lieten zich niet doen en aten met smaak hun portie op. Had hij ze niet tegengehouden dan hadden ze waarschijnlijk ook zijn bord nog leeggegeten.

We hebben toen nog wat fudges en enkele stukjes Schotse stinkkaas gekocht en zijn huiswaarts gekeerd.

In de auto zei Killian dat  hij nu eindelijk wist wat hij met zijn spaargeld wou kopen............ Een DOEDELZAK.
Eureka hier hadden we op gewacht.

FLITS!!!!!!!!


Toen ik deze morgen in mijn wagen stapte , fungeerde die zowat als teletijdmachine. Op de radio weerklonk namelijk de hit van Mouth & Mac Neal , "How do you do" en plots zat ik terug in 1972. Het is soms raar hoe flarden van een liedje je terugbrengen tot een bepaald moment, een bepaalde herinnering en soms zelfs een zeker gevoel kunnen teweegbrengen.

Bij het horen van How do you do kreeg ik onmiddellijk een flits van mezelf staand naast het radiomeubel bij ons thuis in de living als 2 jarige, ik was toen trouwens nog een manneke. Het was middag en ik was thuis met mijn vader.

Ik weet echter niet goed of deze herinnering louter uit mijn geheugen komt of ze meer een samenraapsel is van geheugenflarden ,fotomateriaal en zaken die andere mensen me hebben verteld.



http://www.youtube.com/watch?v=RPwDqFf4NJI&feature=related

Valentijn


Reeds wekenlang loopt mijn wederhelft rond met verklaringen zoals, Valentijn, 't is allemaal pure commercie, zo'n opgeklopt gedoe, hoe superficieel kan je zijn , aan zo'n onnozelheid doe ik niet mee hoor.Ik volg hem daar dus compleet in en was akkoord toen hij zei dat we absoluut niets zouden doen. Dat was ook mijn mening, geen zotte kosten doen.

Deze morgen verraste hij mij echter met een cadeau. Ik die natuurlijk niets had gekocht voor hem. T' Was natuurlijk wel plezant want het was een cadeaubon in mijn favoriete shop ( je weet wel in Sint Denijs), maar k'was toch wel gegeneerd want ik had helemaal niets voor hem.

Ik kon het nog wel en beetje goed maken want we gaan dezen avond eten met vrienden in Affligem bij Mie Katoen en als er iets is wat hij graag doet is het wel lekker eten.

We waren er al eerder geweest en ook toen was het meevaller geweest. Het eten was er terug bijzonder goed en we waren er in aangenaam gezelschap.

De avond vloog voorbij en we hebben dus al bij al nog een beetje Valentijn gevierd. Terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling was, want is het niet allemaal pure commercie.

Blokken


Een paar weken geleden had ik ons via de website van de VRT ingeschreven om opnames  bij te wonen en vrij snel had ik de bevestiging gekregen dat we op 13 februari mochten komen.
Vandaag was het dus zover, we werden om 13.45 uur verwacht in de studios in Vilvoorde.

Toen we aankwamen zat de cafetaria al afgeladen vol, habitués klaarblijkelijk. Blijkbaar zijn er dus mensen die op regelmatige basis de opnames van blokken komen bijwonen, een soort BLOKKENGROUPIES dus.
Wij zouden vandaag 3 opnames bijwonen, dus waarschijnlijk na afloop ook een soort groupie zijn.

Bij de eerste opname zat de zaal afgeladen vol. Alvorens Ben Crabbé aantrad werd het publiek opgewarmd door en ervaren rot in het vak namelijk Jo met de Banjo.De 2 kandidaten uit Gent waren aan elkaar gewaagd, maar het was uiteindelijk het meisje dat al verschillende malen had deelgenomen die won.

Het was wel opmerkelijk dat de opnametijd van de aflevering gewoon overeenkomt met de uitzendingstijd. Er wordt gewoon niets uit geknipt of overgedaan en er werd ook niet veel gelanterfant geduld.

Tussen elke opname werd er een pauze voorzien. Des te plezanter want we hadden vooraf bonnetjes gekregen voor gratis drank.

Uiteindelijk verliepen ook de tweede en de derde opname supervlot op één enkel oponthoud na van een persoon die het niet kon laten om de antwoorden continu door de zaal te roepen.

We hebben dus een fijne namiddag gehad en het was ook ongelofelijk om de manier van opnemen te zien, maar ik zal zeker geen groupie worden. T'is Ok, maar niet voor twee keer.

Saint-Patrick komt naar het Jubelpark



Eindelijk ik heb ze gevonden. De details van de happening rond Saint-Patrick's day aan het Jubelpark in Brussel.
Vorig jaar waren we die dag juist autoworld gaan bezoeken . Toen we de tentoonstelling verlieten merkten we op dat er op het plein voor het Jubelpark een match Gaelic Football werd gespeeld. Toen we wat dichter gingen kijken bleek het om een compleet evenement te gaan.

De Brussels Ierse gemeenschap vierde namelijk die dag Saint-Patrick's day. Er was van alles te doen van Gaelic Football, Hurling tot Irish dancing, maar je kon er ook à volonté Guinness drinken, Whiskey en Irish Stew eten. Het was prachtig weer en de Ierse gemeenschap van Brussel was massaal afgezakt naar het Jubelpark en zat er te genieten van het zonneke, de muziek, lekker eten en drank. De ongedwongen sfeer, de vriendelijkheid van de Ieren en het goede weer maakten dit evenement onvergetelijk.

Het was zo danig plezant dat we besloten om dit in 2009 ook te doen. Dit jaar zal het evenement plaatsvinden op 15 maart eveneens in het Jubelpark maar de exacte agenda is tot op heden nog niet bekend.

Op de Site van de Ierse gemeenschap staat wel al het volgende:

 

Mórshiúl Lá 'le Pádraig na Bruiséile 2009

Coiste Mhórshiúl Lá 'le Pádraig agus Cumann na dTacaithe 

Association des Adhérents et Sympathisants de la Défilé de la Saint Patrick

The Brussels Saint Patrick’s Day Parade 2009

The Saint Patrick’s Day Parade Committee and Supporters Association

Sint Patrick's Dag Parade Comité en Supporters Vereniging

The Brussels Saint Patrick’s Day Parade Committee and Supporters Association has been formed to include members from the  Irish, Belgian and International Community, and has submitted an application to the City of Brussels to hold the first Saint Patrick ’s Day Parade on Sunday March 15. If you would like to join our working sub – committees or association, help in any way or suggest parade ideas, contact Jennifer Collins, Parade Secretary at patricks.day.parade@gmail.com.  Visit web site nextweek( under construction) www.brussels-st-patricks-day-parade.be 

 

Met volle tegenzin


Elke woensdag gaat Luna naar de balletles , maar deze week was het niet echt met volle goesting. Er was namelijk een verjaardagsfeestje van een van de meisjes van haar klas en Luna was niet uitgenodigd. Wat toch wel zwaar op haar lever lag. Daarenboven kwam nog dat ze van mij naar de balletles moest gaan. Ze is dit jaar al gestopt met de tekenschool en  dat is eigenlijk al genoeg.

Toen Dimitri haar ging halen had ze eerst buikpijn en toen dat niet aansloeg zei ze maar dat ze het niet graag meer deed.
Het toppunt van al is dat ze wanneer ze buiten komt uit de les altijd supervrolijk is en zegt dat het zeer plezant was en volgende week zeker wil terug gaan.
Compleet het omgekeerde dus van voor de les.

Vandaag sloeg trouwens alles. Toen de juf vroeg of ze ter voorbereiding van het examen in juni niet dubbel zoveel lessen zou volgen was ze onmiddellijk enthousiast. Begrijp dat maar.
Zo'n wispelturig mens, aan de prijs dat die lessen per uur kosten is dit iets wat we zeker nog een keertje gaan bespreken.

Myriam Itota


Onder de middag gaan mijn vriendin A. en ik naar de Yoga bij Myriam Itota in de markten. Ik rij dan met de fiets van het werk tot bij haar en van daaruit gaan we te voet tot aan de Nieuwe Graanmarkt.

Het regende pijpestelen en we waren drijfnat toen we aankwamen. Wil nu dat we vandaag juist een abonnement zouden nemen voor 10 lessen en hiervoor hadden ze een foto van ons nodig. We hebben de foto's nog niet gezien maar ik vrees dat we er niet zo fris op staan.

De les zelf was zeer intens. Het probleem is dat ik mijn grenzen nooit ken. Ik overdrijf dan bij sommige oefeningen en de dag zelf heb ik er een last van maar de dag erop, wow, echt geraadbrakt.

Op het einde van de les wou ze ons nog twee minuutjes compleet laten ontspannen. We moesten onze handen op de grond zetten en onze voeten tegen de muur boven ons hoofd. Ik heb dat nog gedaan toen ik klein was, op school, maar ik zag het eigenlijk niet zitten om dat hier voor en volle klas efkens te proberen en dan op mijn hoofd op de grond knotsen zeker.
Ik zal dat oefeningske wel een keertje thuis in de veranda proberen met een paar kussens onder en zo, kwestie van de val een beetje te breken, en mij niet in volle publiek te moeten belachelijk maken.

Op zwier in Gent

Dezen avond ga ik met mijn vriendin naar een marathonuitzending van de neveneffecten kijken in de Vooruit in Gent. Vijf opeenvolgende afleveringen zonder tussenpauzes. Omdat op voorhand reserveren niet mogelijk was en we zeker op tijd willen zijn , ga ik niet meer naar huis maar rij ik met de wagen van mijn werk in Brussel onmiddellijk naar Gent.
 
Ik had afgesproken om  vijf uur, thuis bij mijn vriendin, maar wou nog efkens over Sint-Denijs Westrem rijden om een kleedje te gaan halen. Ik was waarschijnlijk op tijd geweest ware ik weeral ne keer niet verkeerd gereden. Ik had dus de afslag  Sint-Denijs gemist en voor ik het wist zat ik in Drongen. Dat hebben we dus ook weeral gezien.

Op 2 minuten had ik mijn kleedje gekocht en kon ik richting Gent centrum vertrekken. Iets later dan voorzien kwam ik dus in Gent aan.

We hebben samen gegeten en zijn dan naar de Vooruit vertrokken. Daar stond eigenlijk iets meer volk dan verwacht, om niet te zeggen heel veel volk. Bij het aanschuiven was al vrij snel duidelijk dat niet iedereen binnen zou kunnen. 
Wij dus ook niet meer, maar geen probleem in het Café waren twee gigantische schermen opgehangen en van daaruit kon je dus ook meevolgen. We hebben gelukkig vrij snel een stoel kunnen bemachtigen, vrij dicht bij het scherm maar goed we zaten, dat was het bijzonderste.

Naarmate de afleveringen vorderden, kregen we meer pijn in onze nek en onderrug.
Al bij al hebben we goed gelachen en ons ook goed geamuseerd.

Druk, Druk, Druk

De komende week wordt heftig, er zal geen dag voorbij gaan of er staat wel iets op de agenda. Morgen heb ik afgesproken met een vriendin om naar de Marathonuitzending in de Vooruit van de neveneffecten. te gaan kijken. Dinsdag is er Yoga in de markten in Brussel bij Myriam, woensdag bezoeken we in het kader van Broodje Brussel de drukkerij Le Peuple, donderdag zal een beetje een rustdag zijn en vrijdag zijn er opnames van blokken.
Het wordt dus een beetje hollen en koersen maar ik heb het  liever zo.

Kunst met de K van Killian


Als je Killian ergens niet voor hoeft te dwingen dan is het de tekenschool. Elke zaterdag staat hij om 8.0 uur al klaar om naar de wekelijkse les te gaan. Tijdens die 4 uur kan hij zich dan ook echt uitleven en je ziet hem dan echt openbloeien.

Ze mogen ook wel echt toffe dingen doen. Elke maand werken ze rond een thema en hun leraar stimuleert echt hun creativiteit. Ze mogen er van alles doen :schilderen, boetseren, met lijmpistolen werken, timmeren, enz. .

De tekenles wordt compleet anders opgevat als toen wij naar de tekenacademie gingen en elke week een fles, een kubus, een bloempot of nog andere fascinerende objecten moesten overtekenen.

Vorige maand was het thema, klei. Killian was geinspireerd en maakte een collectie dinosaurussen , het was echt lopende band werk. Een heel deel van deze beestjes staat ondertussen bij ons thuis uitgestald, behalve deze dan die tijdens het transport sneuvelden.

Deze maand moesten ze werken rond het Thema Picasso. De leraar wou niet dat ze Picasso's werk letterlijk kopieerden maar ze moesten zich laten inspireren.
Killian had dit vrij goed begrepen en wierp zich op de opdracht.

Toen ik hem gisteren ging ophalen stond ik versteld. Het was een tof ontwerp geworden, qua compositie, kleur en concept mocht dit werkje er meer dan zijn.
Hoewel de leraar zijn stuk nog een weekje wou bijhouden als voorbeeld wou Killian het toch niet achterlaten.
 
Deze middag is hij ons zijn werkje komen schenken en vanaf nu staat er dus een echte "KILLIAN" op onze kast en voor mij kan daar geen enkele "PICASSO" tegen op (maar ik ben misschien wel niet volledig objectief)

ICOON


Freddy De Vadder trad deze avond op in het cultureel centrum de Woeker met zijn show "Icoon".
Zijn opkomst op het podium was op zijn minst indrukwekkend te noemen. Hij reed met zijn moto het podium op.
Allez moto is eigenlijk veel gezegd ,het model in kwestie was een daxske, je weet wel die hele lage brommerkes.

Hoewel zijn moto niet echt imponerend was maakte dit wel indruk op het publiek al was het maar omdat je het volgende kwartier compleet onder invloed was van de geur van de tweetakt van zijn brommerke.

WUK,..... zei hij en de toon was meteen gezet. De Vadder ging de hele show op hetzelfde elan door in gezapig West-Vlaams , van Miende;  De macho aller macho's bracht een knap staaltje van primitief denken. Toch zaten er soms zelfs soms leerrijke stukken in, onder andere hoe je als zelfstandige je belastingsbrief moet invullen en de creatieve interpretatie hiervan.

De show was knap maar iets minder goed dan ik had verwacht. Dat is eigenlijk een beetje mijn eigen schuld .Ik heb namelijk de slechte gewoonte om voor de show, filmpjes van vorige shows te bekijken. Je vergeet dan echter gauw dat het hier om de hoogtepunten uit hun carriere gaat en je verwacht dan eigenlijk dat het optreden dat je gaat zien een aaneenrijging van hetzelfde niveau zal zijn, wat eigenlijk niet mogelijk is.

Bart Vanneste, alias Freddy de Vadder, zette als kettingrokende West-Vlaming het typetje neer waar iedereen was gekomen en hij loste op dat gebied dus meer dan ruimschoots de verwachtingen in. Al bij al was het een knap ineen gestoken show met heel grappige momenten. Wat ik ook altijd tof vind is als artiesten op het eind van hun show het publiek bedanken Chris Martin van Coldplay deed dat op het einde van hun show in het sportpaleis en Freddy de Vadder deed dit gisteren dus ook.

Ofwel zijn ze gewoon nederig ofwel gewoon intelligent want ze beseffen dat iemand die nederig is veel meer sympathie krijgt van het publiek dan een arrogante zak.

Wel Freddy, goe gedoan moat!!!!!! see you next time want die komt er zeker

Erratum : ondertussen heb ik het opgezocht en een dax is geen twee maar een viertakt.

Tickets Madonna


Deze morgen om 9.00 uur begon de officiele voorverkoop voor het concert van madonna. Het is de eerste en misschien meteen ook de laatste keer dat ze naar Belgie komt en dus wou ik het erop wagen en ook wel proberen om twee tickets te bemachtigen.

Ik startte de Pc op om 8.15 uur maar  alle lijnen waren al geblokkeerd. Om 9.00 uur ben ik tegelijkertijd beginnen bellen maar ook hier geen gehoor. Ik had me voorgenomen om het twintig minuten te proberen, Zonder succes dus. Dit had gewoonweg geen zin.

In de loop van de voormiddag heb ik nog verschillende malen geprobeerd zowel via de telefoonlijn als online maar geen van beiden lukte, en toen ik deze middag een laatste kans waagde werd dit ook niets.

Ik had uiteindelijk al zoiets van " Madonna zou ook al die moeite niet doen om naar mij te komen kijken" en gaf het op, tot Dimitri thuiskwam; "Je hebt toch geprobeerd hé" vroeg hij mij. Tuurlijk had ik geprobeerd ik had de hele morgen niets anders gedaan .

Uiteindelijk zei hij "Kom geef mij een keer de telefoon ik zal een keertje proberen". Alsof het bij hem dan wel zou lukken. Macho

Je gaat het niet geloven maar hij had onmiddellijk verbinding en bestelde 2 KAARTEN VOOR MADONNA in Werchter.

T'is toch niet geloven hé, Ik moet nu wel nog een hele dag leven (als het niet langer is) met die zelfvoldane uitdrukking op zijn gezicht maar dat weegt niet op tegen het feit dat ik uiteindelijk  na 20 jaar Madonna live aan het werk zal zien.

Ook de kranten brachten verslag uit van deze problematische ticketverkoop: cfr "De Standaard" van 7 februari

"Ticketverkoop Madonna verloopt problematisch"

"Hoewel de officiële verkoop van de tickets voor het allereerste Madonna-concert in ons land pas om negen uur startte, lag de website van Proximus Goformusic al van voor acht uur plat. 'All servers busy', is al de hele voormiddag de boodschap. Door de technische problemen zijn nog niet alle tickets de deur uit.

'Onze servers werken wel, maar het is wat aanschuiven soms', zegt Nele Bigaré van Live Nation. Tickets kunnen ook telefonisch geboekt worden, maar ook daar is het aanschuiven. Madonna komt op zaterdag 11 juli naar het festivalpark in Werchter met haar Sticky & Sweet Tour. Het is het eerste concert van de popdiva in ons land en de vraag naar tickets is groot. "
svh

Met voorbedachte rade

Deze morgen had ik absoluut geen zin om met de trein naar Brussel te gaan. Het was weer zo ijzig koud en in mijn auto begon het juist aangenaam warm te worden, nog een aangenaam muziekske en er was niet veel meer nodig om met de wagen naar Brussel te rijden. Eerlijk gezegd kan ik niet ontkennen dat het niet een beetje met voorbedachte rade was. Ik had gisterenavond immers een mailtje gekregen van een kledingszaak in Sint Denijs Westrem met de melding dat de nieuwe collectie binnen was.

Daar Sint-Denijs toch een beetje op de weg Brussel -Oudenaarde ligt ............was dit eigenlijk zelfs geen omweg en ik had op de mail al mijn goesting gezien. Een prachtig kleed , zwart met witte bolletjes.

Ik had de middag vrijaf en stond dus om 13.00 uur al in Sint-Denijs. Het kleed in kwestie hing er nog, en binnen de 5 minuten had ik het aan maar het was niet echt overtuigend. Uiteindelijk ben ik de winkel buiten gestapt met een beige jasje.


Toen ik Dimitri opbelde en vertelde dat ik met de wagen naar het werk was gegaan had hij niet meer uitleg nodig, hij wist onmiddellijk hoe laat het was en waar ik had gezeten.

Naoorlogse Cyclocross


Veldrijden of modderrijden zoals ze het soms smalend noemen in Nederland is momenteel een echte hype. Sven Nys, Niels Albert, Bart Wellens het zijn stuk voor stuk vedetten die in de media op de voet worden gevolgd.

In de jaren 50 hadden  ze hier in de Vlaamse Ardennen hun eigen cyclocross vedette namelijk Firmin Van Kerrebroeck , geboren te Evergem op 14-12-1922.

Tussen 1955 en 2002 woonde hij in Oudenaarde en bouwde een professionele carriere uit als cyclocrosser en beroepsrenner.We laten ons soms intimideren door het palmares van onze hedendaagse cyclocrossers maar zijn palmares hoeft hiervoor niet onder te doen; Cyclocrossen was toen echter nog geen volwaardig discipline, het was eerder een manier om de baanrenners te laten overwinteren.

jaar	resultaten	ploegen
1948	7 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen	Dardenne (België)
1949	7 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen	La Gantoise (België) Dardenne-Dunlop (Frankrijk) Terrot-Hutchinson (België)
1950	7 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen 1ste op het nationaal kampioenschap (NK) cyclocross voor elite in Mater 11de op het wereldkampioenschap (WK) cyclocross voor elite in Parijs (Frankrijk)	Mercier-Hutchinson (Frankrijk) La Gantoise (België)
1951	9 overwinningen 2de op het NK voor elite in Westouter 11de op het WK voor elite in Luxemburg (Luxemburg)	Mercier-Hutchinson (Frankrijk)
1952	17 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen 1ste op het NK voor elite in Hoeselt 8ste op het WK voor elite in Genève (Zwitserland)	Mercier-Hutchinson (Frankrijk)
1953	12 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen 3de op het NK voor elite in Lens 11de op het WK voor elite in Onate (Italië)	individueel
1954	15 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen	Mercier-Hutchinson (Frankrijk)
1955	16 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen 1ste op het NK voor elite in Sombreffe 11de op het WK voor elite in Saarbrucken (Duitsland)	Groene Leeuw (België)
1956	24 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen 1ste op het NK voor elite in Edelare 19de op het WK voor elite in Luxemburg (Luxemburg)	Groene Leeuw (België)
1957	18 overwinningen 2de op het WK voor elite in Edelare (België) (FOTO'S)	Groene Leeuw (België)
1958	28 overwinningen kampioen van Oost-Vlaanderen 1ste op het NK voor elite in Meulebeke (FOTO) 16de op het WK voor elite in Limoges (Frankrijk)	Groene Leeuw-Leopold (België)
1959	22 overwinningen 2de op het NK voor elite in Hasselt 6de op het WK voor elite in Genève (Zwitserland)	Groene Leeuw-SAS-Sinalco (België)
1960	12 overwinningen 2de op het NK voor elite in Everbeek 5de op het WK voor elite in Tolosa (Spanje)	Groene Leeuw-SAS-Sinalco (België)
1961	10 overwinningen 1ste op het NK voor elite in Hombeek 7de op het WK voor elite in Hannover (Duitsland)	Groene Leeuw-SAS-Sinalco (België)
1962	10de op het WK voor elite in Esch sur Alzette (Luxemburg)	Wiel's-Groene Leeuw (België)
1963	onbekend	Wiel's-Groene Leeuw (België)
1964	onbekend	Wiel's-Groene Leeuw (België)
1965	onbekend	Wiel's-Groene Leeuw (België)
1966	onbekend	Wiel's-Groene Leeuw (België)

Mijn ma heeft heel haar jeugd in Oudenaarde gewoond en kan zich het Wereldkampioenschap van 1957 in Edelare nog goed herinneren.
Het werd gereden in de bossen op de Edelareberg en ze is er nog naar gaan kijken.

Vanaf halfweg de jaren vijfig was de Edelareberg voor Van Kerrebroeck het oefenterrein bij uitstek geworden. Hij won er elf crossen en zes nationale titels. Maar in het WK moest hij het afleggen tegen de Fransman André Dufraisne, "Hij was met voorsprong de beste van onze generatie, bekent van Kerrebroeck. "Gewoon omdat hij berop het verschil kon maken".

Na zijn wielercarrière was hij gedurende 16 jaar coach van veldrijders met als uitschieters de volgende wereldkampioenen:

• Eric De Vlaeminck
• Roger De Vlaeminck
• Albert Van Damme
• Roland Liboton
• Robert Vermeire
• Norbert De Decker

De sterkste starter die Van Kerrebroeck ooit gekend heeft, was Eric Dc Vlaeminck. “Dat had hij voor een groot deel ook te danken aan zijn enorme behendigheid”, herinnert hij zich. “Het leek wel een kat. Het kleinste gaatje volstond om er doorheen te glippen. Raakte hij in het gedrum wat ingesloten dan stuurde hij zich toch weer mee voorin.”

Voor een coach die twintig gouden medailles verwierf, zouden ze elders een standbeeld oprichten. Niet voor Firmin die 20 jaar geleden gefrustreerd afhaakte. “Enerzijds teleurgesteld in een generatie die zich superieur waande, maar internationaal door het ijs zakte”,verklaart hij. “Ze vonden het niet meer nodig om naar het Kluisbos te komen trainen, ze hadden van een ze­stiger niks te leren. Anderzijds ook door het gekrakeel rond mijn statuut als bondscoach. Niet dat ik er voor betaald werd. Meer dan een onkosten­vergoeding had ik niet. De dagen die ik aan de opleiding spendeerde, moest ik verlof vra­gen bij mijn baas. Voor het geld moest ik het trouwens niet doen.”

Firmin Van Kerrebroeck is nu halverwege de 80 ereburger van Waregem en verblijft in een rusthuis in Maarkedal .

Résurrection de la Déesse


Heuglijk nieuws in "de Standaard "van vandaag. Citroen gaat, bij het gebrek aan luxewagens in hun assortiment, de citroën DS terug op de markt  brengen.

Puur jeugdsentiment. Toen ik klein was bezat mijn vader immers zo'n exemplaar en ik heb er niets dan fijne herinneringen aan.

De hydropneumatische vering van de Ds zorgde er immers voor dat de wagen bij het starten omhoog ging en als kind vond ik dat supertof, net alsof we gingen opstijgen zoals Jean Marais in zijn uitgebouwde DS in FANTOMAS.

Maar ik heb nog veel meer toffe herinneringen aan die wagen, de prachtige binnenafwerking in goudkleurige velours, het grote stuur waar mijn vader mij als baby inzette en zo al wiegend met mij rondreed, de ribbeltjes aan het achterraam waar ik met mijn vingers steevast voor het instappen moest over wrijven en zo een tokkelend geluid maakte  tot mijn vingers ervan tintelden.

 De Déesse was eigenlijk niet zomaar een voertuig het was een salon op wielen, de meest gratieuze van haar tijd.


Wel nu gaan ze deze auto terug lanceren. Ik weet niet echt of dit zal aanslaan want er zullen waarchijnlijk waanzinnige prijzen voor gevraagd worden en een remake slaat eigenlijk nooit zo aan als het origineel zelf.


Artikel uit de Standaard van 4 februari 2009

PARIJS - Citroën zet volgens de Franse pers een opmerkelijke stap. Een van haar meest legendarische auto's komt opnieuw op de markt: de DS, bij de lancering in de jaren vijftig bejubeld als een wonder van techniek en design.
Van onze correspondent in Frankrijk


Hij verscheen in 1955 voor het eerst op een ronddraaiend plateau, op de autosalon in Parijs. Monden vielen open, kranten schreven er nog maanden over. In één dag zouden 12.000 bestellingen zijn geplaatst.

Een legende was geboren. Want de Citroën DS was als een wervelwind in een stilstaand autolandschap. 'De stijl was destijds niets minder dan revolutionair', zegt Didier Parjadis, van de internationale koepelorganisatie van 'Citroën-clubs'. De DS was aerodynamisch, had een een enorme, 'panoramische' voorruit en de voorkant was breder dan de achterkant. 'De auto's in die tijd waren allemaal zwart en vierkant. De DS niet', legt Parjadis uit.

Het opmerkelijke design was het werk van de Italiaanse chef-ontwerper van Citroën in die tijd, Flaminio Bertoni. Hij koos voor de opmerkelijke 'druppelvorm' en de vloeiende lijnen. Het waren die kenmerken die de wagen zijn vele bijnamen bezorgde, zoals 'het strijkijzer' en 'de snoek'.

Maar het was de combinatie van esthetiek en techniek die de DS écht revolutionair maakte. Citroën-ingenieur André Lefèbvre bedacht ongekende innovaties als een polyester dak en een aluminium motorkap. Onder zijn leiding werd gekozen voor de unieke gelijktijdige introductie van de hydropneumatische vering, de voorwielaandrijving en schijfremmen. 'Dat was technologisch gezien allemaal z'n tijd ver vooruit', vertelt Parjadis. Lefèbvre en Bertoni streefden naar de ideale auto, naar perfectie. De afkorting DS was dan ook niet voor niets gekozen: uitgesproken op z'n Frans betekent dat 'godin'.

De DS was ook luxe. Door de nieuwe veringtechnieken reed de auto zeer comfortabel terwijl de binnenruimte ongekend groot was. De zittingen waren zeer comfortabel en de gebruikte stoffen extra zacht en dik. 'De beenruimte achterin was enorm, dat zie je nu bijna nergens meer', zegt Jean-François David, voorzitter van een van de vele Franse DS-fanclubs.

De Citroën kende een enorme opmars. Wachttijden liepen op tot drie jaar: de vraag kon niet worden bijgebeend. Eind de jaren vijftig besliste Generaal de Gaulle dat niet alleen hijzelf maar ook al zijn ministers met een DS zouden rijden. En onbedoeld leidde die politieke zet tot een extra commercieel succes. In 1962 werd er op De Gaulle een aanslag gepleegd, zittend in zijn eigen DS. De auto werd doorzeefd met kogels, twee banden werden lek geschoten. Maar de DS hield stand, en de chauffeur wist snel te ontkomen en De Gaulle in veiligheid te brengen.

'Juist dankzij het nieuwe hydraulische systeem kon de auto goed op de weg blijven en snel wegrijden', verklaart Olivier de Serres, DS-kenner en auteur van een boek over de geschiedenis van de wagen. 'De Gaulle heeft daarmee onbedoeld maar buitengewoon reclame gemaakt voor de auto.'

Toch was de DS op langere termijn geen doorslaand commercieel succes bij het grote publiek. Het eigenzinnige uiterlijk was voor velen nogal wennen, en ook de afwijkende bediening (de 'rem-paddenstoel') vormde voor klanten een drempel. Bovendien waren de productiekosten erg hoog en kostte het jaren voor zelfs alle dealers de nieuwe snufjes onder de knie hadden.

In de loop der decennia verschenen verscheidene varianten op de markt, waaronder een DS-bestelwagen en een cabriolet. Ook nieuwigheden deden hun intrede, zoals de meedraaiende koplampen.

In 1975 stopte de productie, nadat er in totaal meer dan 1,3 miljoen de fabriek uit rolden. Maar de legende bleef, binnen en buiten Frankrijk. 'Als je vandaag de dag in een DS rijdt, word je altijd aangesproken', vertelt DS-fan Jean François David. 'Mensen willen met je praten over je auto.'

Man van Melle op papier


Iemand vroeg mij vandaag waarom ik mij persé wou manifesteren via een blog. De vraag overviel mij een beetje, maar ik veronderstel dat het hier in zeker mate een beetje een exhibitionistisch trekje van me is en aan het aantal blogs op het net te zien heb ik deze behoefte niet alleen.

Hiermee bedoel ik natuurlijk niet  het soort exhibitionisme in de enge zin van het woord , volgens Van Dale :

" ex·hi·bi·ti·o·nis·me  het; o :neiging bij mannen tot het publiekelijk ontbloten vd geslachtsdelen."
 
Deze enggeestige en nogal discriminerende omschrijving, (waarom enkel mannen alsof er geen vrouwen zouden kunnen zijn met dezelfde behoeften) is niet echt op mij van toepassing , ik heb er namelijk nog nooit de behoefte aan gehad om mezelf , in  man van Melle  outfit te gaan uiten in het plaatselijke park, toch kan ik niet onderkennen dat het uitwisselen van persoonlijke gedachten met mensen die je soms niet of nauwelijks kent een exhibitionistisch kantje heeft.

Schrijven op mijn blog heeft voor mij echter nog een aantal andere redenen:

Vooreerst is het een manier om met iets anders bezig te zijn dan de gewone dagelijkse bezigheden. Niet dat ik deze niet graag doe maar ik heb ook andere interesses die in mijn dagelijkse routine gewoon minder aan bod komen. Door opzoekingen te doen op het internet en mijn bevindingen op te schrijven verruim ik quasi onbewust mijn algemene kennis en kom ik toch nog in aanraking met zaken die mij ooit mateloos boeiden en waar ik dacht in te evolueren.

Voorts is het  ook voor een deel narcisme en zelfbevestiging ,zo van "kijk ne keer hoe plezant het wel is en hoe goed ik wel bezig ben". Ik denk trouwens dat dit voor het overgrote deel van de bloggers zo is. Als niemand anders het zegt, zeg het zelf dan maar een paar keer, dan zal't wel zo zijn.

Tenslotte is het gewoon mijn manier om te communiceren en mijn mening te ventileren zonder dat ik daarom behoefte heb aan interactie. Mijn slecht karakter verdraagt immers weinig kritiek en door mij te uiten via een blog word ik niet rechtstreeks geconfronteerd met harde opinie van anderen.

Bloggen is als het ware een vrijblijvende conversatie met een toevallige voorbijganger

Alhoewel zo vrijblijvend is het niet want of je het nu wil of niet onbewust ben je toch altijd bezig met het aantal bezoekers die je die dag op je blog zal krijgen en de eventuele reacties op je schrijfsels.

Nero museum in Zandstraat



Als ik in één stad graag vertoef dan is het toch wel Gent. Ik heb er gestudeerd en ben er achteraf nog efkens blijven plakken. Toen ik achteloos op Google zocht achter informatie over mijn "oude school" namelijk Sint-Lucas ontdekte ik plots dat niemand minder dan Marc Neels, beter bekend als Marc Sleen er ook was afgestudeerd. Wat onmiddellijk verklaart waarom veel van de scenes in de Nerostrips zich in Gent en Oost-Vlaanderen situeren. Ik zocht nog een beetje verder en ontdekte toen dat er dit jaar een Museum wordt geopend in de Zandstraat in Brussel ter conservering van zijn oeuvre.

Marc Sleen , die door het Guinness Book of records werd herkend als één van de meest produktieve striptekenaars was vastberaden om op zijn tachtigste verjaardag te stoppen met Nero. Sleen wou daar niet sentimenteel over doen: ,,Ik ga niet zeggen dat het welletjes is, want ik kan het nog. Ik doe dit nu 57 jaar, waarvan 55 jaar Nero. Ik heb geen kinderen, geen familie meer. Ik mis de kracht om dag en nacht tegen de deadline te werken. In oktober begin ik aan album 217. Dat eindigt op 30 december, wanneer ik 80 word. Dan verschijnt de laatste wafelenbak.'' dit was dus eind 2002.

Wanneer Marc Sleens echtgenote op 13 juli 2008 overlijdt, besluit hij om zijn volledige nalatenschap te verkopen .Er wordt een Marc Sleenstichting opgericht en er zal een heus museum worden geopend. Vier partijen – Marc Sleen zelf, het Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal, het Brussels Hoofdstedelijk Gewest en Standaard Uitgeverij – hebben de handen in elkaar geslagen en openen er een veilige thuishaven voor het archief van “de meest productieve striptekenaar ter wereld” (dixit het Guiness Book of Records). Onderzoekers en publiek zullen er in de loop van 2009 terecht kunnen.

De (nieuwe) Stichting Marc Sleen krijgt een thuis in de Brusselse Zandstraat, recht tegenover het Belgisch Centrum voor het Beeldverhaal. Het museum zal gehuisvest worden in het vroegere gebouw van 'De Nieuwe Gids'. Een historische locatie, op deze plaats stond in 1947 de wieg van de eigenzinnige stripheld.  

Eervolle vermelding ????????


Gorki bijzonder halfslachtig in Ancienne Belgique **

Gorki verloor uit het oog dat een ellenlange luistermarathon alleen de aanzet zou geven tot indommelen. (foto Alex Vanhee)

Tijdens de première van Gorki's laatste theatertour in de Ancienne Belgique bleek alleen de hanenkam van Luc De Vos zich tot het eind van de voorstelling staande te kunnen houden: hoe ongedwongen de show ook in mekaar stak, zo ongeïnspireerd en klungelig werd ze afgewerkt.

Een oude vos komt niet gemakkelijk tweemaal in het garen, wordt wel eens gezegd. Maar twintig jaar ervaring maakte Luc De Vos en zijn kompanen blijkbaar dan toch niet noodzakelijk wijzer. De groep had het moedige plan opgevat om een intimistische en semi-akoestische set te spelen - de melancholische natuur van hun songs leent zich daar natuurlijk perfect toe - maar vergat daarbij dat een ellenlange luistermarathon alleen de aanzet zou geven tot indommelen. Op de vierde rij zagen we een dame na een uur zelfs rotsvast slapen op de schouder van haar vriend.

Daardoor miste zij natuurlijk wél een uitstekend solo gebracht 'Surfer Billy', net als het door klarinetten gestutte 'Boze Wolven': niet elke zanglijn of ieder arrangement klonk even loepzuiver, maar deze aanpak getuigde tenminste van lef.

De enkele duivels-uit-een doosje die Gorki in hun voorstelling binnensmokkelde, zoals een horribele human beatboxer, Isabelle A die zonder duidelijke aanleiding twee liedjes kwam zingen terwijl De Vos in de coulissen bleef, en de toetsenist die tijdens 'Een Schaduw in de Schemering' worstelde met het ritme op virtuele Wii-drums, konden het onheilstij ook nooit doen keren. Alleen Tom Pintens die als tweede gitarist werd ingelijfd, slaagde erin om een aantal songs te voorzien van een meldenswaardige meerwaarde. Zo werd 'Ik Kan Nooit Meer Naar Huis' ineens een nostalgisch aangeheven zeemanslied en klonk zijn gitaararrangement in 'Ik Ben Er Bij' nooit minder dan wondermooi.

Dat Gorki de bekendste songs uit zijn repertoire na twee decennia spuugzat is, willen we graag geloven. Maar moést de set ook echt zo eenzijdig draaien rond de laatste plaat Voor Rijpere Jeugd? Die keuze wreekte zich overigens toen een zeldzame evergreen als 'Mia' drie keer volkomen ongeïnspireerd geaborteerd werd. De eerste keer weigerde de projectiemachine dienst waardoor de Latijnse versie 'Rosa' de mist in ging. Daarna kreeg de groep twee keer de slappe lach, waarna 'Mia' zonder meer opgeborgen werd en De Vos doodgemoedereerd begon voor te lezen uit zijn laatste boek Het Mensdom. Dat soort flaters waren de kleine vossen die de wijngaard bedierven, ofwel: the little things that killed. Laat deze inschattingsfout nu niet de doodsteek betekenen voor een getalenteerde volksmenner als Luc De Vos. (Gunter Van Assche) .

Deze recensie uit "de morgen "stemt dus volledig met  mijn bevindingen over het concert . Over Surfer Billy en boze wolven kan ik door omstandigheden echter geen gefundeerde mening formuleren.

Eddy Planckaert

Dimitri had voor dezen avond 4 plaatsen voor proefopnames bij de VRT aangevraagd voor het nieuwe programma van Tom Lenaerts. We zouden eerst gaan, dan weer niet en uiteindelijk toen Dimitri omstreeks half zes thuiskwam besloten we om uiteindelijk toch maar te gaan.

De kinderen mochten bij mijn schoonouders en zus blijven.Killian verblijft trouwens al heel de week in Ronse en komt vanavond ook niet naar huis en Luna blijft deze nacht dus bij mijn zus slapen in de kamer van haar neefje.

In Vilvoorde hadden we aan de ingang van de opnamestudios afgesproken met mijn schoonbroer en schoonzus, maar toen we daar aankwamen bleken de opnames deze avond plaats te vinden in Sint-Lambrechts Woluwe.

Y, mijn schoonbroer, kent de omgeving daar een beetje en wist een manier om op een vrij vlotte manier zonder al te veel verkeersdrukte ter plaatse te geraken. Uiteindelijk bereikten we net op tijd de locatie .

Een proefopname zou worden ingeblikt voor de nieuwe talkshow van Tom Lenaerts en Michiel de Vlieger. Het opzet:  een praatprogramma met 2 centrale gasten.

Een van de gasten was in ons geval Eddy Planckaert. Ik had vooraf eigenlijk een weinig uitgesproken mening over Eddy Planckaert en kende hem eerder van zijn reality show dan van zijn professionele carriere, maar ik moet toegeven dat hij eigenlijk heel goed meeviel.

Er zijn er die minder hebben gepresteerd en die meer pretentie hebben. Planckaert, die nogal eens omschreven wordt als een echte flierefluiter, kwam hier vrij serieus en beredeneerd over. De man heeft het grote voordeel dat hij zichzelf en zijn omgeving kan relativeren hoewel hij achteraf gezien toch wel een  palmares heeft om U tegen te zeggen.

Moe maar voldaan keerden we terug naar huis want morgen is gewoon weer WERKENDAG.......

Bijlagen:
0V3FCADSU6ADCAW3YMGPCAJCVVZVCA473U0QCAWUOW4TCA74RDFNCADGS2ACCAZTZ0H6CACMAF4ZCACIZWX7CA7CH23TCA2Y9UQLCAOCNY07CAWXSELMCAXQX5BBCAJ9CBMOCAOPBRLICANDDCJWCA4O1GHR.jpg (3.6 KB)   
M0ECCACJB9YJCA8QJWPXCANC8C46CAIRCC50CAY2HOC3CA9TNCRMCAMXXBRCCAWLVITYCA0BC4NBCAHRGG72CAKRLWIZCARMW845CAW1E6XMCA1JQHNSCA6MNLWUCA0B0VYMCAIPXM1XCA2NPWHUCAM0E2AF.jpg (3.5 KB)