Mannen die vrouwen haten



Reeds verschillende mensen hadden me aangeraden om de milleniumtrilogie van Stieg Larsson te lezen, ik had me dus het eerste deel aangeschaft en heb hem vandaag uit.

Het boek dat na de dood van de auteur werd uitgegeven won in 2005 de gouden sleutel.

De plot vertelt het verhaal van Mikael Blomkvist en Lisbeth Salander. Hij is journalist en raakt betrokken bij een schandaal. Ongeveer tegelijkertijd wordt hij benaderd door zakenman Henrik Vanger die aan het hoofd staat van een familie-imperium. Henrik is geobsedeerd door de verdwijning van zijn nicht Harriët ongeveer veertig jaar geleden. Het raadsel is nooit opgelost en hij vraagt Mikael een laatste poging te ondernemen om de ware toedracht van haar verdwijning te onthullen. Mikael sluit zich op en spit alle dossiers door. Zijn onderzoek toont pas enige vooruitgang wanneer hij Lisbeth Salander ontmoet, een hacker. Ze is jong, buitengewoon eigenzinnig, staat onder curatele en slaat feilloos feiten op in haar geheugen. Van gevoelens heeft ze geen verstand. Lisbeth en Mikael Blomkvist kennen elkaar aan het begin van het boek niet maar via een ingenieuze opbouw komen de lijnen samen.

Het boek zit ingenieus ineen, maar ondanks de schitterende recensies heb ik het toch niet in één ruk uitgelezen, ik vond persoonlijk dat er te veel onlogische elementen inzaten, en veel zaken werden aangehaald die achteraf niets meer met het verhaal te maken hadden, maar misschien hebben die nog hun belang in de volgende delen van de trilogie " De vrouw die met vuur speelde" en "Gerechtigheid".

Zwembad

Stilletjes had ik gehoopt dat ze het zouden vergeten en ik op het gemakske zou kunnen opstaan en rustig van de zondagochtend genieten met een paar tassen koffie en een krant. Neen dus, nog vroeger dan op een gewone zondag waren Killian en Luna al uit de veren en in de war met hun zwemgerief.

Veel goesting om in de chloor te duiken heb ik vandaag niet dus ga ik wel mee om te kijken.
Het is de eerste keer dat de kinderen alleen binnen gaan in de kleedkamers en hun kleren in de daartoe bestemde kastjes onderbrengen en ik ben best wel nieuwsgierig of dit allemaal vlekkeloos verloopt.

Op het moment dat ik het zwembad zelf binnenkom is er nog niemand in het water. Ik zet me op een bankje en bekijk rustig hoe alles op gang komt. Een eerste vroege zwemmer komt binnen, duikt het water in en profiteert ervan om ongestoord een paar baantjes te trekken. De redder positioneert zich , de muziek wordt aangezet, de glijbaan geopend,....

Met mondjesmaat komen de mensen toe, vaste klanten, op den duur ken je ze wel en uiteindelijk komen  mijn 2 vedetten ook binnen. Alles is goed verlopen, geen wonder want Killian is daar wel goed in.

Toch zijn er deze week opvallend minder klanten dan andere weken, maar ja daar zit het zomeruur wel voor iets tussen

De kinderen amuseren zich een uurtje samen, ze kunnen niet anders want ik heb hun gezegd dat ze samen moesten blijven in het ondiep maar op het eind kan Killian zich toch niet meer houden en moet hij een bommetje van de hoge springplank doen.

Ikzelf geniet aan de rand van het zwembad van de ontknoping van het boek van Stieg Larson. Uiteindelijk was het toch nog een rustige morgen.

Monnikkenwerk


Brugge moet toch wel indruk gemaakt hebben op de kinderen want sinds we er geweest zijn lijkt Killian enorm geïnspireerd. Elke avond werkt hij naarstig aan zijn panoramische tekening van de stad. Als een klein monnikske tekent hij de facades van middeleeuwse huisjes maar met een ongelofelijk engelengeduld en oog voor detail: trapgeveltjes, raamindelingen, enz.

 De eerste avond bracht hij de tekening mee naar huis , toen zo'n 2 meter lang, en elke avond komt er zo'n meter marktplein bij. Mijn moeder vertelde me deze middag dat hij ondertussen zelfs het wilde plan heeft opgevat om de tekening op zijn kamer te hangen en dan nog wel rondom rond. Dat wil dus zeggen dat hij nog zo'n 12 meter te gaan heeft en dus de komende twee weken vrij rustig zal zijn.

Sleutelsmurf

Dit week end zou ik eigenlijk een beetje moeten studeren want volgende maandag heb ik examen automechanica. De 30 weken durende opleiding zit er dan op en als we slagen krijgen we het attest  als hulpmecanicien A. Als je dan nog een aantal modules volgt zoals elektriciteit, lassen, montage en demontage ben je uiteindelijk een volleerd mecanicien.

Zo ver zal het bij mij echter niet komen want ik stop na die 30 weken maar Dimitri die gaat wel door.
Ik ben wel blij dat ik het heb gevolgd hoor maar ik vrees dat ik nooit een toptalent op dat gebied zou geworden zijn. Terwijl er in de les jongens zaten die daar gewoonweg door geobsedeerd waren, en die daar zelfs door in hun dagdagelijkse taak mee bezig waren.

Ik kan echter niet ontkennen dat ik wel blij ben dat ik die lessen heb gevolgd al was het maar omdat ik nu tenminste mijn batterij al herken en bij een toekomstige panne waarschijnlijk het probleem al zou kunnen identificeren.
 
Wat me echter het meeste van die lessen zal bijblijven is de ongelofelijke kou die ik er heb geleden. Je moet het je maar voorstellen, het was in het atelier nauwelijks warmer als buiten deze winter, wat dus wil zeggen dat het er juist niet vroor binnen. In deze temperatuur moest je dan met je blote handen liggen sleutelen. Er waren keren dat mijn handen gewoonweg blauw waren van de kou en het gevoel er maar na 20 minuten terug inkwam.

File ellende


Vandaag werd er bij ons op het werk een receptie gegeven ter ere van de oppensioenstelling van de adjunct-stadssecretaris. Ik had voor de gelegenheid mijn haar eens supermooi gebrushed , k'had er bijna een uur staan aan trekken om het een beetje treffelijk te krijgen. Toen ik de voordeur opentrok zag ik mijn hard labeur echter al volledig teloor gaan , het regende oude wijven.
Binnen de kortste tijd zou ik hierdoor weer de weelderigste krullende haardos hebben.

Mijn besluit was dan ook snel genomen ik zou met de wagen naar Brussel rijden. Slechte beslissing dus. Tot Gent  reed alles vrij vlot maar eens Merelbeke gepasseerd begon de miserie.
Thomas de Soete van Studio Brussel loste het mysterie al vrij snel op: een accident ter hoogte van Wetteren. O.K. so be it.
Eenmaal Wetteren voorbij leek alles voor eventje opgelost tot Thomas de Soete een tweede file meedeelde, eentje vlak voor Ternat, de complete miserie begon opnieuw.

Uiteindelijk kwam ik dus bijna twee uur na mijn vertrek aan in Brussel, terwijl je de afstand Oudenaarde -Brussel aflegt in nog geen uur. Lang geleden dat ik nog zo een slechte beslissing genomen had.

Paarse bloempjes

Luna en ik hadden gisteren opeens een schitterend gedacht, we zouden ons eens in dezelfde outfit steken. We repten ons naar boven en begonnen onze zoektocht naar gelijkaardige kledij. al vrij snel hadden we iets gevonden , een paars kleedje,dito jasje en daaronder een zwarte legging en hoge laarzen. luna was zoals gewoonlijk iets extremer dan ik en paste ook haar kousen en haarspelden aan de rest aan. Luna ging zo in ons -ze verkleedpartij op dat ze gisteren zelf dezelfde pyjama woou aandoen. Toch koddig die kleine meisjes.

Vandaag waren we dus echt ware klonen van elkaar een grote en een kleintje.
En eerlijk gezegd werkte die outfit wel voor mij dan toch, ik kreeg van verschillende personen de opmerking dat ik er goed voorkwam vandaag, wat misschien wel wil zeggen dat ik er anders nogal belabberd bijloop. Maar ik apprecieerde de complimentjes wel.

Het tofste vond ik ik de opmerking van de yogajuf, omdat ik dat een dame ik naar wie ik opkijk en die er gewoonweg keigoed uitziet en een stralende persoonlijkheid heeft.

Luna en ik moeten ons vaker eens zo optutten het is eigenlijk wel goed voor mijn zelfvertrouwen.

JAWS

Ik ben dus eindelijk begonnen aan mijn sliert van jaarlijkse controles, je weet wel de tandarts, bloed afname, gynecoloog enz.

Mijn bloedafname had ik vorige maand laten uitvoeren en deze maand was dus het tandartsbezoek aan de beurt.
Ik had het niet echt verwacht maar blijkt dat ik geen bijkomende gaatjes heb dit jaar. Eigenlijk moest ik dus niet meer teruggaan tot volgend jaar.

De tandarts zei echter wel dat het op termijn wel interessant zou zijn moest ik die amalgaamvullingen laten verwijderen. Ik heb niet de gewoonte om over zo'n dingen lang te aarzelen en maakte dus onmiddellijk een afspraak voor volgende maand. Ze zou de vullingen in 4 keer verwijderen en vervangen door witte vullingen.

Toen ik daarnet trouwens efkens op google zocht achter de exacte schrijfwijze van amalgaam kwam ik al gauw terecht op sites die de nefaste effecten van zo'n vullingen op lange termijn toelichten.

 Een site citeerde onder andere: "De aanvaardbare dagelijkse hoeveelheid kwik is door de World Health Organization(WHO) op 43 microgram bij 70 kilogram lichaamsgewicht gesteld.Deze norm kan dus overschreden worden bij dragers van amalgaamvullingen. De meeste tandartsen zijn van mening dat de hoeveelheid kwik die vrijkomt onvoldoende is om bij patiënten schade te veroorzaken. Verschillende belangengroepen  maken zich zorgen, dat het vrijkomende kwik in het lichaam wel schade veroorzaakt. In verscheidene onderzoeken waarbij honderden kinderen met en zonder amalgaamvullingen jaren werden gevolgd werd geen verschil gevonden in zenuwfunctie en gedrag.

Die vullingen gaan er dus zo snel mogelijk uit en dat geeft eigenlijk niet alleen bovenvermelde reden.Het heeft ook een esthetische reden .Het zal plezant zijn om eens ongestoord met open mond te kunnen lachen. Niet dat ik mij daar ooit voor heb ingehouden maar het zal toch een ander zicht zijn . Vanaf volgende maand zal ik er dus niet langer meer uitzien als JAWS uit de Bond film.