Normaal gezien zie je op ons afdak een uitzettingslat, zo'n 10 cm hoger dan het eigenlijke dak. Deze morgen was die lat verdwenen, of liever gezegd ze werd bedekt door zo'n 11 cm verse sneeuw.
Langs de ene kant is dit supertof want wie weet wordt het nog een nieuwe kerst langs de andere kant iets minder tof want normaalgezien zouden we deze morgen gaan lopen in Brussel en met dit weer en de toestand van de wegen ziet het er niet naar uit dat we er zullen geraken.
Dit was echter buiten Dimitri gerekend die het absoluut wel zag zitten om naar Brussel te rijden en meet te doen aan de 5km Gaston Roelants. We nemen vlug onze loopspullen, de inschrijvingsdocumenten bijeen, zetten Luna af bij mijn ouders en vertrekken dus richting hoofdstad.
De wegen zijn er echter slechter aan toe dan we hadden verwacht, de N60 is spiegelglad en nergens werd er klaarblijkelijk gestrooid. Na zo'n 45 minuten staan we amper in De Pinte.
Eenmaal op de E 40 rijdt het echter iets vlotter en het lijkt erop dat we tot nog tijdig in Brussel zullen geraken. Kwart voor aanvang van de wedstrijd staan we aan de voet van het Atomium om onze borstnummers op te halen. Er waren oorspronkelijk zo'n 3000 deelnemers verwacht maar het zijn er dus duidelijk een pak minder en anderzijds nog veel meer dan ik ooit had verwacht.
Gaston Roelants himself gaf het startschot ( niet dat ik hem heb gezien) en de ruim 660 deelnemers vertrokken aan hun helse tocht. De eerste 100 meter was de sneeuw verwijderd maar eensdaarna moest je in een laag sneeuw van 15 cm dik lopen. Je moest eigenlijk constant op je hoede zijn om niet te vallen en niet te struikelen over obstakels, zoals borduren enzo die door de sneeuw niet meer zichtbaar waren.
Na zo'n 2 km zat ik er al goed door, door een teveel aan kledij zweette ik me kapot en het leek erop dat ik het niet zou uitlopen.Killian en Dimitri volgden op nauwelijks enkele meters.
Al bij al was het unieke ervaring en best wel mooi om te zien ook, al die lopers in hun fel gekleurde pakjes contrasterend aan de witte sneeuw. Het parcours in het park van Laken was echter niet te onderschatten want er zaten een paar serieuze hellingen in die door de sneeuw nog eens super zo moeilijk waren.
Bij aankomst bleek ik tweede vrouw te zijn en mocht dus het podium op en k'heb er een super mooie trofee aan over gehouden.
De dag erop was echter stukken minder want doordat we niet echt gewoon zijn om in deze omstandigheden te lopen deden er spieren pijn waarvan ik niets eens wist dat ik ze had.
