Liefde

14 februari, een hoogdag voor sommigen maar voor ons een dag zoals de andere. Toen we net samen waren trapten we daar wel eens in door zotte kosten te maken en zaken voor elkaar te kopen waar we eigenlijk absoluut niets konden mee doen. Ondertussen zijn we een pak realistischer geworden en het is niet die gedwongen sfeer en die domme kaartjes en cadeaus die bijdragen tot je relatie.

Vandaag verliep dus super rustig, Killian en Luna gingen zwemmen, s'namiddags zochten we in de reisbrochures onze zomerbestemming en in de late namiddag gingen we  een eindje lopen op de finse piste.
Geen romantiek dus met de grote R maar gewoon een alledaagse zondag.

Londen

Toen er enkele maanden geleden een promotie was om tegen een mooie prijs heen en terug naar Londen te gaan , waren mijn vriendin A en ik er als de kippen bij om een ticketje te reserveren en vandaag was het dus zover.
Met het slechte weer van afgelopen week hadden we tot vandaag zo'n beetje schrik dat de Eurostar niet zou rijden zoals een maand geleden, maar deze morgen is er niets van sneeuw meer te bespeuren en niets staat onze trip nog in de weg.

A en ik hadden afgesproken in de midi, zoals gewoonlijk. Het inchecken en de reis richting Londen verliep super vlot en zo'n twee uur later ( 1 uur Engelse tijd ) stonden we hartje Londen.

We zochten ons een plek om te ontbijten en kwamen uiteindelijk terecht in de studentenbuurt in een bistro uitgebaat door Pakistani, typisch Londen dus. 't was tof en zeer schappelijk van prijs en we stonden er vanaf dan heel wat kloeker op om onze wandeling tot Piccadilly circus te voet verder te zetten.

We passeerden het londense "China town " en de theaterbuurt en kwamen uiteindelijk bij Eros aan.
Daar mijn vriendin nooit echt eerder Londen had bezocht besloten we om ons een ticket aan te schaffen voor een bus sighseeing tour. Niet echt goedkoop en ook niet echt mijn ding maar met het slechte weer wel de ideale manier om een totaalbeeld te krijgen van de Londense bezienswaardigheden.

Het verkeer was verschrikkelijk druk en de toer duurde zowat zo'n 2.00 uur. Ondertussen hadden we terug serieuze honger gekregen en we besloten dus om iets te gaan eten in "Covent Garden". Zo'n 3 jaar geleden was ik daar ook met Dimitri geweest en ik herinnerde me dat er daar een tof Italiaans restaurant was, wij dus daarheen en t'was gezellig.

t'was ondertussen al voorbij 3 uur en besloten toen om af te zakken naar het "British Museum". Om alle zalen te doorlopen hadden we toch te weinig tijd en we besloten om te selecteren op schilders die ons aanspraken. De Impressionisten, De Vlaamse primitieven, Rubens, Iconoklasten en nog een tijdelijke installatie genaamd de "Hoerengracht"???

5 uur en tijdom terug naar het station af te zakken en huiswaarts te keren.Alles verliep vlot tot in  Brussel. Je gelooft het nooit maar na een hele dag die op de minuut volgens schema verliep was het toch de trein Brussel Poperinge die weer eens vertraging had en zelfs niet zo'n klein beetje.

Inschrijving Loch Ness marathon

Na de Gaston Roelantsloop in Brussel had ik vrij veel pijn in mijn knie. Mijn eigen schuld eigenlijk want we hadden ook nooit getraind op dergelijke ondergrond. De training volgend op de wedstrijd was nogal een ramp, ik kon het nauwelijks houden van de pijn en dus was het beter om een tijdje mijn knie te laten rusten en de trainingen een tijdje uit te stellen. Niet zo erg met al die feestdagen en drinks en zo....

Afgelopen week had ik al vrij vaak de intentie gehad maar vandaag is het er dus uiteindelijk toch van gekomen, ik heb mijn loopoutfit aangetrokken, mijn loopschema aangepast en ben op de finse piste mijn vooropgestelde training aan afwerken.

Vooraf had ik geen enkel gedacht of het nog zou lukken. Het lukte maar ik heb dus wel afgezien, en ook bij Dimitri liep het niet zo vlot.

Volgende training is voorzien voor woensdag en wat wel goed is, ik heb er terug ongelofelijk veel zin in.
Zoveel zin zelfs dat ik mij dezen avond heb ingeschreven voor de Loch Ness Marathon in inverness op 3 oktober (voor de 10km weliswaar en niet de complete marathon) maar k'denk er toch serieus over na om dit jaar nog een halve marathon uit te lopen.

Januari 2010

De laatste maand en dus eigenlijk het hele nieuwe jaar al zit het niet in mij om veel neer te schrijven.
Het jaar begon met een dipje , heel rustig, zonder uitspattingen en met het gevoel dat het dit jaar wel niet eens zo'n denderend jaar zou worden.

Onze geplande reis naar Schotland werd echter wel een voltreffer.
Enkele maanden geleden hadden we nogal impulsief tickets gereserveerd via Ryan Air  voor een city trip richting Edinburgh. De vlucht zelf kostte 2 keer niets. Maar de hele trip was fantastisch.

Ondanks onze bedenkingen vooraf hebben we eigenlijk nooit een vlucht gehad die zo goed en stipt verliep als deze.
Alles was gewoonweg perfect. En ook Edinburgh zelf was een droom.

Een hele tijd vooraf had ik dag voor dag onze programma vastgelegd en de eerste dag zou de beklimming van Arthur's seat worden. Bij deze planning had ik er echter absoluut geen rekening mee gehouden dat het wel eens zou kunnen gesneeuwd hebben.
D- Day , woendag 13 januari vertrokken we dus voor de beklimming van de rustende vulkaan die Edinburgh overheerst. Klimmen op zich was niets maar de afdaling achteraf was andere koek. De normaal gangbare paden waren immers spekglad en bij wijlen zat er niets anders op dan op je achterste de berg af te glijden. Een tof zicht, zo'n bijna 40 jarige die op haar achterwerk een berg afglijdt.(niemand zou het geloven ware het niet dat mijn geliefde wederhelft de behoefte had om er foto's van te nemen).

t'was niet alles maar we hebben gelachen en op het eind van de dag, na oneindig veel geklungel waren we allebei ongelofelijk ontspannen, klaar om de rest van de reis aan te vatten.

De volgende dagen bezochten we de binnenstad, alle mogelijke musea '( die daar trouwens allemaal gratis zijn) , en trokken we ook met de bus richting Rosslyn Chapel, bekend van de  Da Vinci Code.

Of de tempeliers en " the Holy Grail" nu effectief  in deze kapel begraven liggen weet ik niet maar de kapel op zich was werkelijk fantastisch om zien. Vol symboliek, vakmanschap en werkelijk super mysterieus. We hadden trouwens ook het geluk om een gids te hebben die met de nodige humor  een rondleiding gaf gespijsd met de nodige anekdotes. Op dit moment ondergaat de kapel trouwens enige restauratiewerken en wij konden via een externe stelling de dakwerken nader bekijken.

Een ander hoogtepunt van onze trip was de voetbalmatch "Hearts of Midlothian versus Saint Merrin".
Ik ben niet echt een voetballiefhebber, Dimitri echter des te meer, maar ik kan me wel interesseren voor de architectuur van het stadion en dit was er eentje wat wel de moeite waard was, daterend uit het einde van de 19 e eeuw en dus een sterk staaltje van metaalbouw. t'was tof om een zo'n match mee te maken al kan je het niveau bezwaarlijk vergelijken met de rest van Engeland, deze match oversteeg het niveau van derde nationale bij ons niet., maar de sfeer was wel goud waard en ik kan sindsdien vloeken in een schots dialect waar ik zelfs de origine niet van weet.

Na afloop van de match gingen we trouwens nog eten. Dimitri opteerde voor een traditionele "Haggis", niet slecht volgens hem maar ik besloot het toch maar iets veilger te houden en een Griekse salade te nemen.

Ander hoogtepunt van onze trip was ons bezoek (beter gezegd "mijn bezoek") aan de Karen Millen boutique. Reeds geruime tijd ben ik werkelijk fan van deze Britse ontwerpster en ik was eigenlijk super ongeduldig om aan mijn verzameling een mooi stuk toe te voegen. Toen ik echter in haar shop kwam waren alle items die ik op internet had gespot, uitverkocht.Toch vond ik nog een supermooi kleedje, niet echt voor alle dagen maar het zit me als gegoten en ik zal het zeker niet nalaten om het deze zomer te dragen.

Veel te snel was het tijd om terug richting huis te keren en daar stonden ons veel minder plezante zaken te wachten.
Mijn schoonmoeder had ons niet willen alarmeren maar het ging absoluut niet goed met mijn schoonvader.

De dag van onze terugkomst werd hij immers op de spoed opgenomen.

Erg eigenlijk hoe extreem geluk en verdriet elkaar zo kunnen opvolgen. Ik had het al gezegd 2010 zou geen hoogtepunt worden en dat is dus nu meer dan duidelijk, het overlijden van iemand waar je het grootste respect voor hebt laat alles wat normaalgezien super belangrijk lijkt op slag in het niet  vallen.

Gaston Roelants in de sneeuw

Normaal gezien zie je op ons afdak een uitzettingslat, zo'n 10 cm hoger dan het eigenlijke dak. Deze morgen was die lat verdwenen, of liever gezegd ze werd bedekt door zo'n 11 cm verse sneeuw.

Langs de ene kant is dit supertof want wie weet wordt het nog een nieuwe kerst langs de andere kant iets minder tof want normaalgezien zouden we deze morgen gaan lopen in Brussel en met dit weer en de toestand van de wegen ziet het er niet naar uit dat we er zullen geraken.

Dit was echter buiten Dimitri gerekend die het absoluut wel zag zitten om naar Brussel te rijden en meet te doen aan de 5km Gaston Roelants.
We nemen vlug onze loopspullen, de inschrijvingsdocumenten bijeen, zetten Luna af bij mijn ouders en vertrekken dus richting hoofdstad.

De wegen zijn er echter slechter aan toe dan we hadden verwacht, de N60 is spiegelglad en nergens werd er klaarblijkelijk gestrooid. Na zo'n 45 minuten staan we amper in De Pinte.

Eenmaal op de E 40 rijdt het echter iets vlotter en het lijkt erop dat we tot nog tijdig in Brussel zullen geraken. Kwart voor aanvang van de wedstrijd staan we aan de voet van het Atomium om onze borstnummers op te halen. Er waren oorspronkelijk zo'n 3000 deelnemers verwacht maar het zijn er dus duidelijk een pak minder en anderzijds nog veel meer dan ik ooit had verwacht.

Gaston Roelants himself gaf het startschot ( niet dat ik hem heb gezien) en de ruim 660 deelnemers vertrokken aan hun helse tocht. De eerste 100 meter was de sneeuw verwijderd maar eensdaarna moest je in een laag sneeuw van 15 cm dik lopen. Je moest eigenlijk constant op je hoede zijn om niet te vallen en niet te struikelen over obstakels, zoals borduren enzo die door de sneeuw niet meer zichtbaar waren.

Na zo'n 2 km zat ik er al goed door, door een teveel aan kledij zweette ik me kapot en het leek erop dat ik het niet zou uitlopen.Killian en Dimitri volgden op nauwelijks enkele meters.

Al bij al was het unieke ervaring en best wel mooi om te zien ook, al die lopers in hun fel gekleurde pakjes contrasterend aan de witte sneeuw. Het parcours in het park van Laken was echter niet te onderschatten want er zaten een paar serieuze hellingen in die door de sneeuw nog eens super zo moeilijk waren.

Bij aankomst bleek ik tweede vrouw te zijn en mocht dus het podium op en k'heb er een super mooie trofee aan over gehouden.

De dag erop was echter stukken minder want doordat we niet echt gewoon zijn om in deze omstandigheden te lopen deden er spieren pijn waarvan ik niets eens wist dat ik ze had.

Blijven oefenen dus.

Bijlagen:
http://www.chronorace.be/web2/Classements/StandardSearchEngine.aspx?eventId=343597383725&env=2009&lng=NL   

Ameland Adventure Run, niet voor watjes

Dit week end zouden we erop uittrekken met zijn tweetjes. Ik had ons reeds enkele maanden geleden ingeschreven voor de "Ameland Adventure run" voor de 10 km en tevens een hotel geboekt in Leeuwarden.

Deze morgen, na de kinderen aan school te hebben afgezet, vertrokken we dus richting"Friesland".
Een lange trip, 364km, maar het verkeer reed vlot en iets na twaalven stonden we al aan de ingang van ons hotel in Leeuwarden.

Ik had dit hotel , het "Oranje Eden Hotel" via internet geboekt en bij aankomst bleek dat we er eigenlijk al eerder waren geweest. Een nieuwe  naam en een nieuw interieur maakten dat ik het niet onmiddellijk had gezien.vroeger heete het immers het Bilderberg hotel of zoiets.

We checkten in in begaven ons toen onmiddellijk richting" Winkelstraat" en centrum Leeuwarden. Noch Dimitri, noch ik herinnerden ons dat we dit bij ons vorig bezoek, zo'n 10 jaar geleden, ook hadden gedaan en waarschijnlijk hadden we dat ook niet want met 2 baby's is het gewoon minder evident om te gaan shoppen.

Deze middag waren we dus wel alleen en stapten van den ene naar de andere shop en boekenzaak, waar in Leeuwarden zeker geen gebrek aan is. De supergezellige namiddag eindigde in een restaurantje waar we aanvankelijk Friese hutsepot zouden eten maar bij gebrek aan iets anders even lekker aten. De overheerlijke maaltijd werd afgerond met MEEKMA, 'it goud fan fryslan". Een in Leeuwarden gedistilleerde jenever, klaarblijkelijk de friese volksdrank bij uitstek maar niet te onderschatten straf. Niet ideaal dus voor iemand die de daaropvolgende dag 10 km moet lopen en dus besloten we reeds de avond voordien om gebruik te maken van ons mutatieformuliertje en over te stappen op de 5km.

De volgende morgen, na een heerlijk ontbijtje, vertrokken we dus richting "Holwerd" waar we de overzetboot zouden nemen.

't was prachtig, al die mensen die gewoonweg de boot nemen om samen een eindje te gaan lopen.
De overzet zelf duurde zo'n 45 minuten en op de boot heerste een supergezellige sfeer. Dimitri en ik zaten als enige Belgen een beetje afgezonderd en keken onze ogen uit. Mensen van wie het absoluut niet verwachtten en die de hele overtocht continu aten bleken bij het opspelden van hun borstnummer gewoonweg de halve marathon te lopen. Niet te geloven eigenlijk als je weet dat wij voor 5km al vier uur op voorhand niets meer eten om zeker te zijn dat we niet ongemakkelijk zouden worden.
Hoe kan je in godsnaam 21 km uitlopen als je net een copieuze maaltijd van boterkoeken, lievevrouwkes en ander lekkers naar binnen hebt gespeeld.

We meerden uiteindelijk aan op Ameland en de massa begaf zich richting centrum "Nes"; Na ons mutatieformuliertje te hebben ingevuld kregen we dus nieuwe nummers op de 5km.

We trokken onze loopoutfit aan en begaven ons richting start. De 21 en 10 km waren ondertussen al vertrokken. De Burgemeester loste het startschot en de massa begon aan de spurt. Ik had van het begin af het gevoel dat ik vrij goed zat, ondanks de uitspatting van de vorige avond. Zoals gewoonlijk had ik wel zo'n moment van, dit is de laatste keer dat ik aan zoiets meedoe, maar dat heb ik iedere keer dus niets nieuws onder de zon.

Het Parcours zelf was adembenemend, we liepen door weides, klei, duinen, in de regen met een straffe zijwind , op straffe hellingen en op trappen,kortom alle mogelijk extremen, maar het was wel superplezant.

Ik bereikte vrij vlot de aankomst maar al bij al kon ik maar moeilijk inschatten hoe goed of hoe slecht ik het gedaan had want de deelnemers op de verschillende afstanden kwamen allemaal gelijktijdig aan bij de aankomst.

Na de aankomst kon je nog gezellig een soepje drinken op het gemeenteplein van Nes, waar even later ook de prijsuitreiking zou plaatsvinden.
Het was echter superkoud en dus besloten we om maar eerst onze gewone kledij weer aan te trekken en later terug naar het pleintje af te zakken.

Net toen we terug kwamen, echoede er door de boxen " de derde plaats op de vijf km gaat naar ...uit Belgie" ikke dus , ik had wel een goed gevoel maar dit had ik toch niet verwacht.

Ik heb er in ieder geval een supermooie trofee aan over gehouden die ik met volle trots heb getoond aan iedereen die het wou zien, en zelfs aan degenen die dat niet wilden.

En, ik heb het de Burgemeester van Ameland na de nodige formaliteiten beloofd, ik kom volgend jaar zeker terug, en deze keer zeker op de 10 km.

This is really my cup of tea.

Bijlagen:
http://www.adventurerun.nl/2009/uitslagen-5.html   

Veldloop KASVO

Het is vandaag ijzig koud en het regent cats and dogs, geen ideaal weer dus voor Killian die vandaag een veldloopwedstrijd heeft.
Aan de "Rode los" heeft immers vandaag de "Memorial Valentien De Smet" plaats, een veldloopwedstrijd georganiseerd door Kasvo.
Best wel plezant zo'n wedstrijd in de straat waar je woont, op zo'n 5 minuutjes stappen zijn we er.

Killian had al snel zijn maten gevonden en ging samen met zijn trainer het parcours verkennen en opwarmen terwijl wij ons ondertussen naar de start begaven.
Na een moment stilte ter ere van Valentien De Smet een een toespraak van haar mama werd het startschot voor de miniemen gegeven.
Onze zoon heeft de laatste tijd heel wat aan zelfvertrouwen gewonnen en liep vandaag zijn beste wedstrijd tot nu toe.
En als hij iets van ons heeft geleerd is het dat je je overwinning achteraf mag vieren in zijn geval dus met een frisse" ICE TEA".

Bijlagen:
http://www.kasvo.be/uitslagen/200912.pdf   

Sintwedstrijd OZEKA

Je hebt zo van die dagen waarvan je er geen tien op een rij zou kunnen verdragen en vandaag was er dus zo eentje.
Het huis opruimen, een plafond schilderen, ondertussen de kinderen op hun activiteiten droppen, nog een beetje "trapkrabben" en uiteindelijk om kwart voor vijf fris uitgedost klaarstaan om met Killian naar de "Memorial Charly De Bleecker" te gaan, een zwemwedstrijd georganiseerd door Ozeka Oudenaarde.

Killian traint nu iets meer dan twee maand en is sinds vorige week officieel gepromoveerd naar de "Roze badmutsen".
Deze overgang is echter niet zonder slag of stoot verlopen. Nu hij 11 is geworden is het niet meer zo "cccccool" om als jongen met een roze badmuts rond te lopen. Afgelopen dinsdag ging zijn positieve testuitslag dus gepaard met een traantje vanwege zijn nieuwe hoofddeksel.

Echt lang heeft dit verdriet niet geduurd want uiteindelijk was hij wel supertrots dat hij na amper twee maand al mocht overgaan naar de volgende groep, en ook wij vonden het een hele prestatie.

Vandaag organiseert Ozeka Oudenaarde dus een heuse wedstrijd voor de zwemschool en één ding is zeker, Killian zal van de partij zijn.

De zwemmertjes moesten er rond 17.00 uur zijn om op te warmen en we waren ruim op tijd. Dimitri, Luna en ik installeerden ons op de tribune, lang geleden trouwens nog dat ik hier nog had gezeten ( uit mijn schooltijd, wegens niet mogen meezwemmen om verschillende redenen) . Deze keer was het dus om te supporteren voor Killiantje.

De zwemmertjes traden aan en mochten opwarmen en onze zoon was overduidelijk weer superzenuwachtig, merkbaar aan het gefrunnik met zijn zwembroek.

De wedstrijd begon en vanuit het publiek werd er serieus gesupporterd. Onzen kleinen trad het eerst aan in de 50 meter schoolslag en bracht het er allesbehalve slecht van af. Zijn tweede wedstrijd was de 25 meter vrije slag waarin hij als tweede eindigde.

Tijdens de pauze maakte de Goeden Sint  zijn opwachting in het zwembad en de kinderen mochten efkens uitrusten in het peuterbad. Ze waren allemaal super uitgelaten en duidelijk allesbehalve vermoeid van de inspanning.

Na de pauze zwom Killian zijn laatste wedstrijd, de 25 meter rugslag zeker niet zijn favoriet maar al bij al bracht hij er het redelijk goed van af.

De sfeer in het zwembad was uiterst gemoedelijk en na afloop mochten alle kinderen een medaille afhalen bij de sint en een zakje lekkers.

Killiantje had zich met zijn nieuwe kameraad super geamuseerd en zoals ik al meerdere keren heb gezegd; meer moet dat niet zijn. Als ik mijnen kleinen zo bezig zie ben ik een super gelukkige mama.

Grote prijs stad Deinze en Superprestige Asper Gavere

Het regende deze morgen katten en honden, niet echt een veelbelovend uitzicht als je weet dat we vandaag de hele dag buiten zouden vertoeven.

Tegen de middag zou Killian met KASVO immers deelnemen aan de " Grote prijs Stad Deinze" , voor zijn categorie, de miniemen 98, een 1500 meter lang parcours. Bij aankomst was er al heel wat volk aanwezig aan het tentje van Oudenaarde, en Killian werd door zijn trainer onmiddellijk meegenomen om het parcours af te stappen en op te warmen.

Vanaf deze week loopt Killian trouwens met een doel, een missie, namelijk de "death star" bij elkaar lopen, misschien niet echt de meest pedagogische overtuigingswijze maar toch, het werkt. Nog nooit is hij zo enthousiast geweest.

                                              

Geflankeerd door zijn ploegmaats stond hij tussen een "massa" jongens, meer dan 60 miniemen van zijn jaar namen aan de ren deel. Killiantje schoot bliksemsnel uit de startblokken en liep de volle 1500 meter uit. Dimitri en ik waren blij voor hem, niet alleen omdat hij een beter resultaat dan vorige keer had maar ook omdat hij zich vandaag voor het eerst heel goed had geamuseerd met zijn "vrienden" van de atletiek.

Rond 14.00 was de ren voor hem afgelopen en we pakten snel ons boeltje bijeen en vertrokken onmiddellijk richting Gavere, waar we naar de superprestige Cyclocross zouden gaan kijken.

Er was ongelofelijk veel volk op de weg en we stonden vrij ver van het parcours geparkeerd maar zo'n 2 minuten voor aanvang van de wedstrijd stonden we daadwerkelijk op het parcours.
Het was de eerste keer dat we deze cross zouden bijwonen en eigenlijk best onder de indruk, echt een supermooi circuit.

Door de hevige regen van deze morgen was het terrein compleet verzadigd en je zakte met je voeten zo'n 10 cm diep in de modder weg. Ook de renners hadden heel wat moeite om zich overeind te houden. Eens ze naast de rijsporen geraakten gleden ze gewoon weg, recht tegen de vlakte.



Niels Albert reeds een prachtkoers, al van quasi bij het begin reed hij op kop. Na enkele toeren werd hij echter bijgebeend door Sven Nys die een bovennatuurlijk prestatie neerzette en een achterstand van zowat 20 seconden goedmaakte.

Twee toeren van het eind sloeg het noodlot echter toe, toen Nys met een platte band opliep en kort daarop nog een gesprongen ketting ook , te voet tot aan de materiaalpost moest lopen en zo een achterstand van 30 seconden opliep. Met dus maar twee toeren meer te gaan leek dit een onmogelijke opdracht en dat was het ook zeker toen het daarboven nog eens de hemelsluizen open gingen.

Niels Albert werd uiteindelijk winnaar maar het was o zo spijtig dat Nys op zo'n ongelukkige manier werd uitgeschakeld want het had zo'n mooie eindstrijd kunnen worden.

Ploegsteert MTO

Vandaag zouden Dimitri en ik deelnemen aan de "Course du Souvenir" in Ploegsteert, een jogging die jaarlijks op 11 november plaatsvindt en volledig in het teken loopt langsheen plaatselijk grafmonumenten en kerkhoven, herinnerend aan de oorlog.

De organisatie voorzag 2 afstanden, een heuse halve marathon en een 8 km loop, waarvoor wij ons hadden ingeschreven.
Iets voor negen zetten we de kinderen bij mijn ouders af en een goed uurtje later stonden we vlak buiten het centrum van Ploegsteert. Blijkbaar hadden meerdere mensen dit lumineuze gedacht gehad want ter plaatse heerste er een ware chaos.

We parkeerden onze wagen langsheen het parcours van de halve marathon en legden de laatste 2km tot het centrum te voet af. Al vrij snel vonden we de plaats waar we onze borstnummers, chip en T-shirt konden afhalen en gingen vandaaruit rechtstreeks naar de start.

Alvorens er werd gestart werd er één minuut stilte in acht genomen, bedoeld voor de slachtoffers van de beide wereldoorlogen maar ook ter nagedachtenis van de recent overleden Frank Van den Broucke, geboren en getogen                " Ploegsteertenaar".

Het startschot werd gegeven en we schoten uit de startblokken. Dit is echter een understatement, we slenterden tot aan de start en huppelden toen rustige de eerste 2 kilometers af. Meer dan 2500 man wou de eerste zijn en daarbij stonden bedreven atleten tussen gelegenheidsjoggers wat onmiskenbaar leed tot een getrek en geduw van jewelste.

Ik had warempel een déjà vu, dit was hetzelfde scenario als in Eindhoven vorige maand. Dit zou dus absoluut niet de plaats zijn om mijn persoonlijke tijd te verbeteren. Rustig het parcours uitlopen was vanaf toen de boodschap. Alhoewel, dit was vandaag op zich al een karwei. Ondanks het schitterende weer, een zalig herfstzonnetje, een aangenaam parcours, langs veldwegen, kouters, bossen en met hier en daar een venijnige kuitenbijter, was het absoluut mijn dagje niet. Het ging mij gewoonweg niet af vandaag, quasi elke km dacht ik eraan om te stoppen, uiteindelijk haalde ik de laatste km, en aangemoedigd door de omstaanders, alhoewel ik denk dat de toejuichingen voor de plaatselijke deelnemers bedoeld waren ,haalde ik uiteindelijk de finish, in iets meer dan 40 minuten, zo'n 20 seconden meer dan op training.

De euforie aan de finish was weer onbeschrijfelijk, doodgaan, zelfvoldaanheid en zin naar meer allemaal in één moment.
Na de gewoonlijke aquarius en het stuk fruit kregen we hier trouwens een toffe surplus. Bij inlevering van de chip ontving je een flesje "Queue de Charrue" een in Ploegsteert gebrouwen biertje.

Hoewel ik tijdens de loop gezworen had dat ik aan geen enkele jogging meer zou deelnemen is mijn gedacht al terug 360 ° gedraaid.

Ik ga vanaf morgen gewoon door met mijn training voor de 10 km in de Ameland Adventure run, begin volgende maand.

Memorial Diederik Van Ooteghem

Killian nam vandaag voor de tweede maal deel aan een veldloop, deze keer georganiseerd door Halestra, de Aalterse atletiekvereniging.

Toen we deze morgen terugkwamen van onze training op de Finse piste was hij al klaar om te vertrekken,
De miniemen 98 zouden pas om 14.00 u lopen dus hadden we nog alle tijd om te brunchen, ons klaar te maken en rustig richting Aalter te vertrekken.

Vorige week in Gent was de opkomst nogal matig . Hier in Aalter krioelde het van het volk. Heel wat Oost-Vlaamse en zelfs enkele West-Vlaamse atletiekverenigingen waren van de partij.

Vrij snel hadden we het tentje van KASVO gevonden waar de lopers verzamelen maar klaarblijkelijk waren ze het parcours al gaan verkennen toen wij er aankwamen. Killiantje besloot toen maar om zijn spikes aan te trekken en op zijn ééntje een beetje op te warmen, alhoewel helemaal alleen was dat niet want hij had Luna zover gekregen om met hem mee te lopen.(en daarvoor moet je al met sterke argumenten afkomen om haar te doen bewegen).

              
         
Rond kwart voor twee verzamelden de miniemen 98 aan de start. Er waren, inclusief Killian, 3lopers van KASVO .
Het startschot werd gelost en en 40 tal jongens schoot uit de startblokken. Killian was van deze keer veel beter mee dan vorige keer en ook zijn instelling en zelfvertrouwen was er stukken op vooruit gegaan.

Dimitri holde van de ene naar de andere kant van het terrein om hem aan te moedigen. Op een bepaald moment was erchter een stuk door bos waar wij niet bijkonden en daar liet Killian het ietwat afweten.

Uiteindelijk haalde hij de eindmeet en er waren er toch een aantal achter hem wat hem deed glunderen. Dit kan alleen maar ten goede komen aan zijn zelfvertrouwen.                                                                                                               

Wij waren best trots op zijn prestatie en waren doodbenieuwd om zijn uitslag op de site te kunnen zien. Zijn resultaat was allesbehalve slecht en zeker stukken beter dan vorige keer.

Bijlagen:
hale.png (11.6 KB)   
http://www.halestra.be/uitslagen   

Titus Andronicus

Ik had voor deze avond van een vriend tickets gekregen voor de première van Titus Andronicus in de KVS.
Op de site van de KVS omschreven als het meest beestachtige stuk van Shakespeare dus we waren voorbereid.
Ik had met Dimitri afgesproken om na het werk eerst nog naar huis te komen, kwestie van me voor de gelegenheid een beetje aangepast uit te dossen en van daaruit zouden we dus met de wagen richting Brussel vertrekken.

Het ideale scenario was geweest dat we vlot richting hoofdstad konden rijden, de werkelijkheid was echter lichtelijk anders overal stonden files en hopen mensen die blijkbaar uit kustverlof terugkwamen.

Net iets voor acht uur kwamen we uiteindelijk op de Hooikaai en van daaraf liep alles vlot.
De restauratie van de Kvs "Bol" was ronduit indrukwekkend. Bij mijn afstudeerproject in Sint lucas hadden we als eindopdracht het verwezenlijken van het ideale theater en vandaag heb ik het dus gezien. De zaal is ronduit grandioos.

Niet bijster veel zitplaatsen, zo'n 400 schat ik ,maar de sfeer binnenin was grandioos. Het had zoiets van een panopticon. Verschillende niveaus en overal het gevoel te kunnen bekijken en bekeken te worden.

Niet veel na het geprogrammeerde uur begon uiteindelijk de voorstelling onder de luide tonen van "Rammstein".
In ieder geval een goed begin voor een goed gerecenseerd stuk.

In de zaal zaten heel wat bekende mensen uit de politieke en de theaterwereld en ook op het podium herkende ik menig acteur: Koen de Graeve, Wouter Hendrickx en weliswaar dienen gast uit "Kassa 4". In die serie had hij een ietwat stomme rol maar hier viel hij op door originaliteit en soms door schizofrenie.

Het uiterst complexe verhaal werd op vrij "simpele", minder pejoratief begrijpelijke manier voorgesteld. De door Shakespeare voorgestelde verhaallijn was echt goed te volgen maar bij wijlen kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat er niet genoeg vaart in het stuk zat en dat sommige passages nodeloos lang werden gerokken.

Toch waren er acteurs bij het gezelschap die ronduit de pannen van het dak speelden, zo was  Mieke Verdin, die de rol van Tamora,Koningin der Goten speelde was ronduit subliem.

Andere momenten vloog de tijd voorbij, het stuk zat goed ineen en er werd nu en dan een kwinkslag gegeven naar de actualiteit. Soms deed het mij zelfs efkens denken aan het in mijn studententijd aangeleerde "scherm en degenspel" uit de Italiaanse literatuur.( professor Roegiest en de geschiedenis van de literatuur indachtig). Goedkoop vermaak voor het publiek. Niets mis mee natuurlijk als het publiek ook daadwerkelijk reageert, wat het dus niet deed wegens niet verwacht in culturele kringen. Bij wijlen was dit zelfs vrij raar want de acteurs deden alsof ze een reactie verwachtten en het publiek deed gewoonweg alsof zijn neus bloedde en gaf dus geen enkele blijk van emotie.

De voorstelling duurde ongeveer zo'n 2u 20 en had volgens mij wel gereduceerd kunnen worden tot iets meer dan anderhalf uur , maar al bij al was het plezant alhoewel ik soms het gevoel had dat die mannen iets te graag met hun geslachtsdelen blootliepen, ik weet wel "l'art pour l'ar"t maar anderzijds" trop c'est trop", te veel loslopende lullen op één avond is niet goed voor de gezondheid. Vaak heb ik de neiging om voor alles een logische uitleg te verschaffen en ik heb er dus geen waarom Titus andronicus op het einde geen onderbroek aanhad en gewoon met zijn bloot klokkenspel in de natuur rondliep.

Achter de voorstelling werd ons door de KVS een receptie aangeboden, die trouwens ook een verademing was want voor het eerst in heel mijn leven kreeg ik Mozarellahapjes aangeboden. Na enkele glaasjes  hielden we het voor gezien en het was al bij al een wreed toffe avond geworden. Als mijne kameraad ooit nog eens kaartjes ter beschikking heeft dan ga ik zeker geen neen zeggen.

Het verhaal van "Titus Andronicus "ken ik ondertussen maar ik ben wel heel benieuwd naar de volgende voorstellingen van de KVS .




.

Krabben

Gisteren had ik al een dagje verlof en vandaag kwam er door de treinstaking nog een extra dagje bij en geloof me ik heb ze nuttig gebruikt.

Zo'n twee jaar geleden was ik in een zotte  bui eens begonnen met de verf van de trap te verwijderen. Niet echt een plezant werkje want bij het verhitten van de verf, vernis en lijmresten komt er een damp vrij die niet echt aangenaam ruikt en waarschijnlijk ook niet echt zo gezond is.

Halverwege was ik op die tijd ongeveer geraakt, tot aan het eerste verdiep maar ik vond wel atlijd één of ander excuus om niet te moeten verder doen.

Gisteren heb ik dus van mijn hart een steen gemaakt en ben beginnen krabben aan mijn trap en wonder boven wonder ging het redelijk goed vooruit.

Toen ik een half uurtje geleden mijn verfstripper op kant legde ( wegens trillende vingers en lichtelijk verlamd hand) was het volledige keldergedeelte gedaan en een groot deel naar het tweede verdiep toe.Het grootste deel van de verf is weg . Toonbaar is hij nog niet echt want er zitten nog resten op van een grondlaag die enkel met solarine kunnen verwijderd worden maar het grootste werk zit er bijna op.

Ik veronderstel nog zo'n 4 treinstakingen en de trap is volledig klaar.

Yoga en lopen

In heel wat "loop"tijdschriften heeft men het de laatste tijd over de heilzame werking van Yoga bij het lopen.
Eigenlijk niet zo'n gekke gedachte want de twee "sporten" hebben heel wat gemeen. Ze vereisen immers beiden oefening, lenigheid, geduld en een goede ademhalingstechniek.

Veel voorkomende loopkwetsuren zoals scheenbeenontstekingen, spierontstekingen, pijnlijke knieen en heupen kunnen vermeden worden door te stretchen en daar is waar het schoentje bij de meeste lopers wringt.
Het lopen "an sich" is wel tof maar het stretchen achteraf is er dikwijls te veel aan.Heel wat van die blessures kunnen dus door yogabeoefening vermeden worden.

Daar waar lopers maar bepaalde spiergroepen gebruiken wordt bij Yoga quasi elke spiergroep aangesproken.zelfs de vergeten spiergroepen en dat heeft uiteindelijk zijn effect bij het lopen.
Als Yoga op een correcte manier wordt uitgeoefend is het even intensief als joggen. En geloof me ik kan er van meespreken.

Na het wekelijks uurtje yoga ben ik dikwijls bekaf.
Onze Yoga instructrice herhaalt wel continu dat we onze grenzen moeten kennen en niet overdrijven maar onbewust wil je toch steeds verder gaan en verleg je je eigen grenzen.

Mijn vriendin A. en ik hadden er het vorige week nog over, daar waar we in het begin stijf en stram onze oefeningskes deden en achteraf 3 dagen half verlamd moesten achter onze bureau blijven zitten, is onze conditie er de laatste 2 jaar met rasse schreden op vooruit gegaan. Elke oefening die wordt voorgetoond kunnen we uitvoeren, niet allemaal even intens maar meestal lijkt het toch er al op en onze recuperatie tijd is verminderd tot 2 dagen.

Enfin enkel voordelen dus en ondertussen kan ik er Dimitri een beetje mee op stang jagen door te zeggen dat mijn "loopprogressie" enkel te wijten is aan mijn wekelijkse "intense" yogasessie  die hij jammer genoeg moet missen.

Course du souvenir

Ik kan me niet herinneren dat ik vorige week tijdens de training heb overdreven of zo maar zonder enige verklaarbare reden heb ik sinds vorige week donderdag pijn aan mijn rechterknie. Daardoor heb ik noodgedwongen een paar trainingen moeten overslaan hoewel ik ze wel goed zou kunnen gebruiken want op 11 november lopen Dimitri en ik " La course du souvenir" in Ploegsteert, een parcours van 8km langsheen oorlogsmonumenten.

Dik tegen mijn goesting moest ik dus dezen avond dus thuisblijven terwijl Dimitri zijn training ging doen en je kan niet geloven hoe dit mij ergerde toen hij thuiskwam en  in geuren en kleuren vertelde hoe goed hij wel had gelopen en hoe vlot het wel ging deze avond.

Onbewust werd ik er  dus zenuwachtig van. Verdorie ik wou ook lopen en mijn tijd veilig stellen.Woensdag ga ik gewoon mee want die 8km van volgende week wil ik op maximum 40 minuten lopen en liefst iets sneller.

KAAG: Schaal M. DE  BOOSER

Sinds we beginnen lopen zijn is Killian al verschillende keren  met ons meegegaan naar een aantal recreatieve loopevenementen. Zo liep hij mee in Geel, Brussel en Eindhoven allemaal joggings rond de 5km. Sinds september is hij echter ook aangesloten bij KASVO ,de Oudenaardse Atletiekvereniging en daar leert hij echt lopen met kinderen van zijn leeftijd, op hun snelheid, heel wat sneller dus dan zijn twee "bejaarde" ouders.

De Atletiekclub hield vorige week een informatievergadering voor de ouders met betrekking tot het aankomend veldloopseizoen en het stond onmiddellijk vast, Killian zou meedoen. Vandaag was het dus zover, de eerste veldcross ingericht door KAAG, de Gentse atletiekvereniging: De Schaal M. De Booser.

De organisatie had gevraagd om een uurtje voordien al op het terrein, het voetbalveld van Don Bosco, aanwezig te zijn.
We liepen het risico niet om te laat te komen en waren dus al vrij vroeg op het terrein.(Dimitri die op dat moment nog autorijles aan het geven was in Deinze zou later naar het terrein komen).

De Benjamins en Pupillen liepen eerst en om 13.25 startten de miniemen 98 en zou Killian zijn vuurdoop doorstaan.

                                

Ik had eigenlijk nog nooit eerder gezien hoe er werd gestart bij die veldlopen en was eigenlijk nogal verwonderd toen ik zag dat Killian dat ook al had aangeleerd. Ondanks zijn zware verkoudheid liep hij de volle 1880 m uit en hield stand tussen jongens met veel meer ervaring en zeker veel meer training.


         


De kop is er dus af en Killian ziet het heel goed zitten voor de volgende wedstrijd; de veldloop in Aalter volgende week.

Koppenbergcross 2009

Een gebeurtenis die ik absoluut niet wil missen als Oudenaardist is de "Koppenbergcross".
Vorig jaar hadden we het onder nogal wat extreem natte omstandigheden meegemaakt, het slijk kwam ons zowat tot aan de knieen.
Dit jaar leken de weergoden ons echter heel wat gunstiger gezind.

Reeds heel vroeg deze morgen maakte de zon al haar opwachting. Nogal goed want Dimitri en Killian zouden deelnemen aan de jeugdinitiatie. Iets over achten stonden we aan de ingang van de basisschool in Leupegem, klaar om de mannen in te schrijven voor hun deelname aan de Koppenbergcross.

Killian was niet op en top (wegens verkoudheid) maar Dimitri zag het compleet zitten, aangepaste outfit en supersonische fiets van "Jacky Sports" met slickbanden en net niet carbonframe (Bouwjaar 1972).

Tegen elf uur kwamen ze terug thuis. Killian nog even suf maar Dimitri had zich extreem goed geamuseerd, al was hij op een zeker moment, onder aanmoediging van ex voetbal collega's van Kwik Eine eventjes tegen de vlakte gegaan.

In de namiddag vertrokken we terug richting Koppenberg om de Elite aan het werk te zien. Nog maar net aangekomen op de parking, hadden we al een bus richting parcours en een goed kwartier laten stonden we op het terrein.
Stipt om 3.00 uur begon de cross.

We hadden ons een mooie plaats op het parcours veroverd, net na de materiaalpost, in de eerste bocht van de afdaling, en de renners "scheurden"op luttele centimeters voor onze neus voorbij.

10 rondes moesten ze afleggen en de gedoodverfde winnaar, Niels Albert, had al in de eerste ronde pech toen hij bleef haperen aan de publiciteit van de plaatselijke hoofdsponsor.

Tot de laatste ronde bleef het spannend en op een bepaald moment hadden Killian en ik zowaar de slappe lach . Een supporter van Sven Van Thournhout kwam elke ronde op een paar centimeters van ons af staan en riep "Gaze geven" waarbij zijn gebit nogal los bleek te zitten. Aanvankelijk waren we, half verdoofd langs één kant nogal verontwaardigd, maar na 3,4 rondes zagen we de humor van de situatie in en begonnen we al op voorhand te lachen. De man in kwestie had het ook in de mot en bleek, na een gezellige babbel, een hele toffe en joviale mens.

De laatste ronde was zowat de spannendste; Sven Nys, winnaar van vorig jaar en van tal van andere editie demareerde plots en nam zo'n 4 seconden voorsprong op de rest van de renners. Een afstand die niet meer te overbruggen leek, hoewel Niels Albert nog het onderste uit de kan haalde.

Sven Nys werd uiteindelijk de verdiende winnaar en voldaan keerden we terug naar huis.
Het goede weer en de spannende koers hadden voor een meer dan plezante middag gezorgd.

Bijlagen:
koop.jpg (4 KB)   

Marathon Eindhoven

Dit week-end was het dus eindelijk zover. Dimitri, Killian en ikzelf zouden deelnemen aan de IAK city run in Eindhoven. Een 6km lang parcours dat plaatsvindt op dezelfde dag als de Eindhoven Marathon.

We waren gisteren morgen reeds vroeg vertrokken want Dimitri wou doodgraag de Philips arena bezoeken en dus stonden we om 10.30 uur reeds aan de ingang van het walhala van PSV.

De rondleiding in het stadium was best wel interessant en toen we op de tribune zaten passeerden de deelnemers aan de Lunchloop door het stadium.

In de namiddag gingen we onze startnummers ophalen in het beursgebouw en tegelijkertijd bezochten we de runnersbeurs. We hadden er eerlijk gezegd meer van verwacht, al bij al weinig innovatieve artikels te zien.

We kuierden nog efkens door de winkelstraat en besloten toen maar om ons hotel in het nabij gelegen Geldrop te gaan opzoeken.

Eens aangekomen in ons hotel, had ik al vrij snel in de mot dat er nog een "paar" Belgen verbleven. We waren nog niet binnen of stonden daar oog in oog met een twintigtal stadsgenoten die de komende dag aan de marathon zouden deelnemen.

Na een badje en een interland Belgie-Turkije, zochten we ons bedje op klaar om de daaropvolgende dag een gemoedelijk trainingske te doen.

Zondagmorgen.
Na een uitgebreid ontbijt vertrokken we dus terug richting Eindhoven.
Vrij snel vonden we de plaats waar we zouden starten. En wonder boven wonder stonden daar al mensen klaar voor een loop die pas anderhalf uur later zou beginnen.
Wij besloten dus om nog een eindje te gaan wandelen en onze jassen in de kledingsruimte onder te brengen.

Stipt om 10.30 u begon de city run. Alhoewel stipt, er was zodanig veel volk dat het meer dan drie minuten duurde vooraleer wij effectief ook aan de start waren.

Na de training van deze week was dit dus wel een tegenvaller. Afgaand op mij op training gelopen tijd had ik gedacht de 6 km vandaag op 27 minuten te lopen. De overdreven massa volk gooide echter roet in het eten en met momenten was het eerder wnadelen op het parcours dan lopen. Het duurde tot de laatste 2 km voor we een beetje konden beginnen lopen.

Het was dus niet echt wat we ervan hadden verwacht maar al bij al hebben we 2 supertoffe dagen beleefd. Voor herhaling vatbaar maar dan in een ander nederlandse stad.

Brussels marathon

Ik had er echt heel hard naar uitgekeken om vandaag de mini marathon te lopen in Brussel. Er zouden immers heel wat mensen meelopen die ik ken, en het zou toch een soort een bekroning zijn om met een convenabele tijd aan te komen aan het stadhuis op de grote markt van Brussel, als het ware toch de ambstwoning van mijn grote baas.

Deze morgen waren we dus op een onmogelijk uur reeds uit bed: 6.00 uur, je moet quasi gek zijn om op zo'n onmenselijk uur een eindje te gaan lopen in de Stad waar je elke dag noodgedwongen voor je werk naar toe moet.

Maar het gezelschap is in ieder geval goed want Dimitri en Killiantje gaan ook de mini-marathon lopen.
De trip naar Brussel verloopt verbazend goed en om 8.15 u stonden we reeds aan de militaire school in de Hobbemastraat om onze startnummers  op te halen.
Deze keer geen nummer met een symbolische waarde, zoals flarden uit mijn geboortedatum of zo maar een oerdegelijk "11032". Dit kan dus niet verkeerd gaan, ik heb trouwens mijn "lucky earrings" dus dit moet wel lukken.

De organisatie verloopt zoals gewoonlijk vlekkeloos en om 9.30 uur stipt vertrekken mijn 2 mannen, na een oorverdovend startschot, richting grote markt.
De Ladies run, waar ik aan deelneem, vertrekt pas een kwartier later en je mag het geloven ik ben het gewaar geworden, het was ijskoud.

9.45 u knalde uiteindelijk ook voor ons het startschot en van de eerste meters voelde ik dat vandaag wel eens goed zou kunnen verlopen.
De eerste 2 kilometer door het park van de " cinquantenaire" verliepen heel, heel goed en voor ik het wist liep ik de Wetstraat af, of eerder gezegd op want in tegenstelling tot wat ik dacht loopt de Wetstraat "Bergop" ( vals plat). Ik ken Brussel vrij goed en had dus vooraf mijn parcours gememoriseerd. Op elk moment wist ik dus hoe ver ik nog moest en dat is dus wel een voordeel.

Toen we langs het parlement kwamen passeerden we de chiquitarunnertjes, die applaudiseerden en riepen toen we langskwamen, wat me onbewust toch wel een hart onder de riem stak.

Mijn tijd zat goed, dat voelde ik zo, en eens het parlement gepasseerd, ging het parcours in vrije val naar de finish, de grote markt van Brussel. De Bergstraat af en toen ik uiteindelijk op de grote markt aankwam was de eerste persoon die ik zag mijn vriendin Annemie die naar daar afgezakt was om foto's te nemen en me een hart onder de riem te steken.

Bij de aankomst kregen we onverwacht veel koeken en drank en ik was ongedurig om te weten te komen hoe mij " venten" het er vanaf hadden gebracht. Niet veel later kwamen ze on vergezellen op het terras van "la Brouette" waar ik mijn trakteerde op koffie en ontbijt voor mijn overwinning.

Killian had de mini marathon gelopen in 19.47min, Dimitri in 19.50 en ik in 18.31min.

Toen ik deze avond nog efkens op internet keek bleek dus dat ik gewoonweg negende was geworden en op de site van de morgen stond; Gek he. maar het doet wel deugd en het zal me wel motiveren om in de toekomst nog gedrevener te trainen.

Tilburg, Here I come

Tijdens het verlof en onmiddellijk erna heb ik mijn loopschema een beetje verwaarloosd. Maar op 6 september loop ik in Tilburg de 10 km voor dames en ik wil er eigenlijk wel een beetje een mooie tijd neerzetten dus moet ik met de nodige sérieux mijn training hervatten.

Dimitri loopt nu regelmatig met me mee en eigenlijk is dit wel een stuk plezanter. Deze morgen, vrij fris ondanks de uitspatting van gisterenavond, verliep die loopsessie trouwens vrij vlot. In zo'n 35 minuten liepen we zo'n 7 km wat dus neerkomt op zijn 12 km per uur.

Mijn doel voor Tilburg is de 10 km te lopen in 50 minuten en normaal gezien zou dit op dit elan dus moeten lukken.