Deze morgen zijn we zoals voorzien gaan zwemmen. Killiantje zijn wekker liep om 7.30 uur af zoals vorige week en we waren terug bij de eerste bezoekers van de dag. Terwijl Killian zich in het diep amuseerde en continu van de springplank sprong, heb ik met Luna in het ondiep baantjes getrokken, op ons eigen tempo en met de nodige rustpauzes. Ik had deze keer ook jetons gekocht voor het broebelbad en we hebben er met zijn drietjes ferm goed van genoten. t'was echt wel super ontspannend deze keer. Vorige week had ik mij een beetje zenuwachtig gemaakt omdat ik vond dat Killian nogal gevaarlijke toeren uithaalde in het diep, maar hij zwemt wel goed en trekt meer dan behoorlijk zijn plan dus waarom me zorgen maken.
Tegen de middag zijn we vertrokken richting Brussel want vandaag is er in het Jubelpark een optocht ter ere van Saint-Patrick. We hadden erg veel geluk want terwijl we onze wagen parkeerden kwam de stoet juist door de triomfboog van de cinquantenaire door.
De meeste deelnamers hadden zoals gevraagd wel iets groens aan ter ere van de Ierse patroonheilige Saint-Patrick en een aantal mensen waren volledig in traditionele Ierse outfit.
De stoet maakt een volledig parcours door het Jubelpark en eindigde tenslotte op het sportterrein naast de paleizen waar de festiviteiten zouden worden verder gezet. Er was Guinness, Jameson, Jack O'Shea, Irish Stew en op sportief vlak Hurling, Camogie en Gaelic Football voorzien en een portie Irish Oldies . Toen de zon er efkens doorkwam leek het bijna vakantie.
Bij het verlaten van het terrein gingen we nog efkens kijken naar het Paviljoen van de Menselijke driften dat in het Jubelpark staat met de gigantische sculptuur van Jef Lambeaux, we hadden stilletjes gehoopt dat het zou open zijn en we de sculptuur zouden kunnen bezichtigen. Geen geluk dus het was gesloten maar onderaan in de deur zit wel een rond gat met een diameter van ongeveer 5 cm en als je op je buik gaat liggen en door het gat kijkt kan je de sculptuur in zijn totaliteit zien.
In het Jubelpark zelf hebben we trouwens nog iets heel raars gezien. Van collega's op het werk had ik er wel al van gehoord maar met een zeker ongeloof geluisterd. Deze middag heb ik ze daadwerkelijk gezien . Luna zag er als eerste eentje in de bomen van het Jubelpark, een reusachtige groene parkiet, bijna een kleine papegaai. Toen we er aandacht aan schonken zagen we er plotseling tientallen . Ze maken hun nesten in de openingen van de bomen.
Luna maakte spontaan de opmerking: " kijk die vogels zijn ook in het groen voor Saint Patrick 's day".
Tegen 16.00 verlieten we het terrein en maakten nog een ommetje langs het stripmuseum om efkens te zien of we niet konden te weten komen wanner het Marc Sleen museum nu effectief zou opengaan. Ze wisten het nog niet maar het gebouw ziet er wel al zo goed als af uit, enkel de inkom is nog een beetje chaotisch maar dit zu toch wel vrij snel kunnen gaan en misschien zou het zoals voorzien toch op 1 april kunnen openen .
11-03-2009
thriller
Stan Lauryssens: Geen tijd voor tranen
Ik kreeg vandaag een boek van Stan Lauryssens cadeau, eentje dat ik nog niet had namelijk "geen tijd voor tranen" en kan nauwelijks wachten tot het boek waar ik nu in bezig ben " Mannen die vrouwen haten" uit is om er in te beginnen lezen. Alhoewel ik moet toegeven dat het boek van Stieg Larsen ook wel spannend is, maar Stan Lauryssens is toch nog iets anders.
Bij hem komt er een bijkomend facet namelijk :de man is ongelofelijk sympathiek . We zijn op de laatste 3 boekenbeurzen bij hem langsgeweest om een boek te laten signeren en steeds was hij zijn eigen beminzame zelve. OK je kan wel opperen dat ze er alle baat bij hebben om vriendelijk te zijn want ze leven immers toch van de boekenverkoop, maar Lauryssens heeft een natuurlijk flegma en wat zeker niet te versmaden is, de man is nederig en oprecht vriendelijk . Ik denk trouwens niet moest hij arrogant en onvriendelijk zijn dat hij daarom minder boeken zou verkopen , men zou dit wellicht gewoon zijn imago toeschrijven.
Wanneer iemand zijn werk me boeit, kan ik het trouwens niet laten om efkens in zijn biografie en archief te snuffelen en heb een paar interessante gegevens over hem ontdekt.
Stan Lauryssens , die in 1946 werd geboren in Antwerpen startte zijn carriere als journalist bij het laatste nieuws, bij de regionale editie. Hij werd vervolgens free-lance journalist en schreef artikels over talrijke beroemdheden zoals Salvador Dali, Konsalik, Thor Heyerdaal en talrijke nazi medewerkers. Midden jaren 70 schrijft hij trouwens een aantal boeken over zijn zoektocht naar Nazi-partizanen in Zuid Amerika.
Hij stopt met schrijven, verhuist naar Spanje, wordt de gebuur van Salvador Dali en wordt tijdelijk kunsthandelaar. Niet zonder kleerscheuren.
Na 15 jaar niet te hebben geschreven stort hij zich tenslotte met succes op het trhiller genre, en niet zonder succes. Zwarte sneeuw is de eerste thriller van Lauryssens. Het boek werd meteen bekroond met de Hercule Poirotprijs 2002 voor de spannendste roman van het jaar. Zwarte sneeuw is tevens de eerste aflevering van een reeks moordromans met in de hoofdrollen de commissaris en enkele speurders van de Antwerpse moordbrigade, een seriemoordenaarin het zwart gekleeddie tussen vervallen huizen sluipt, Sandra alias Miss België, en een weemoedige stem die Que Sera, Sera zingt.
Bibliografie Salvador en ik Zwarte sneeuw Dode lijken Rode Rozen Doder dan dood Bloter dan bloot Geen tijd voor tranen Wie vroeg sterft
Salvador en ik zal trouwens binnenkort worden verfilmd en een van de hoofdrollen zou naar het schijnt worden vertolkt door Al Pacino.
Hoog tijd dus om Stieg Larsen ter hand ter nemen, zo snel mogelijk uit te lezen en mijn nieuwe aanwinst van Lauryssens te verslinden.
09-03-2009
Flandrien
Briek en zijn maten
Zo plezant als het week-end was zo tegen valt deze maandag. Normaal vind ik het absoluut niet erg om s'morgens vroeg op te staan maar deze morgen dus wel. Ik voel me moe en doorleefd, ik zat trouwens al een half uur op de trein toen ik plots in de ruit zag dat de slaaprimpels nog niet uit mijn gezicht waren weggezakt. Dit deed mij eigenlijk een beetje denken aan de tentoonstelling van Stephan Vanfleteren die we gisteren in het huis van Kina zagen , realistische doorleefde foto's van wielrenners.
De tentoonstelling " Wielersportcultuur", een initiatief van gewezen VRT sportjournalist Louis De Pelsmaeker, stelde 61 foto's van Stephan Vanfleteren tentoon aangevuld met teksten van 25 bekende Nederlandstalige dichters.
Bekende wielericonen: Rik Vansteenbergen, Briek Schotte, Rik Van Looy, Eddy Merckx, Freddy Maertens, Herman Van Springel, Roger De Vlaeminck, Johan Museeuw, Sven Nys werden contrasterend opgesteld met taferelen uit het Vlaamse wielerleven, de wielerfans en de mooiste plekjes van de Vlaamse Ardennen.
Alles werd aangevuld met teksten van Nederlandtalige auteurs: Hugo Claus, Freek De Jonge, Rick De Leeuw, Karel De Pelsemaeker, Herman Gorter, Tom Lanoye, Bart Moeyaert, Bart Vanreusel, Dimitri Verhulst enz.
Het meest aangrijpende vond ik de tekst van Rick De Pelsemaeker over "ALBERIEK SCHOTTE" van wie we trouwens vorige week een tentoonstelling hadden gezien in het Centrum Ronde Van Vlaanderen in Oudenaarde.
