Vandaag ben ik eens naar de plaatselijke winkeltjes gaan kijken om goedkope fietstassen op de kop te tikken.  Bij Domti en bij de Chinezen was er niets te vinden, dan maar naar de fietswinkels.  Verdomme, dat is duur ! Als ik met de fiets op reis ga, dan wil ik best investeren in een paar goede en waterdichte fietstassen maar om hier één keer per week naar de supermarkt te fietsen ...  

Dan maar bergaf om onze pa op de hoogte te brengen van de laatste roddeltjes.  Zo blijkt dat de familie in België weer is uitgebreid, terwijl ik zelfs niet wist dat er iets onderweg was .  In ieder geval bracht mijn bezoekje nog iets op want onze pa stond zonder het te vragen zijn eigen fietstassen af.  Sinds hij hier een auto gekocht heeft, gebruikt hij zijn fiets toch niet meer.  En gelukkig maar, het is al gevaarlijk genoeg met zijn Fiat Punto.

Vóór Nederland definitief ten onder ging en de Belgen nóg maar eens een overbodige wedstrijd moesten spelen, was er nog tijd voor een borreltje en taart ter gelegenheid van Rob's verjaardag.  Ik ga niet vertellen hoe oud hij intussen is, maar toch een tip : hij is geboren na de eerste wereldoorlog .

Vandaag marktdag in Albir en opnieuw overwegend blauwe lucht (ook al werd het deze avond al snel frisser).  Het was duidelijk drukker dan eergisteren op de markt van Alfaz en blijkbaar hadden alle aanwezige vrouwen vandaag nieuwe schoenen nodig.  Na een half uurtje hield ik de markt voor bekeken en ging eens poolshoogte nemen op het terras van Universal Lounge Bar.  Daar zaten Gentil en Christel iets te eten en bestelde ik zelf een Copa Nougat.  Die smaakte net iets beter dan voorheen en daar zal de nieuwe dienster wel iets mee te maken hebben : mooie tattoo's en dito dreadlocks.  Toen ik terug bij de caravan kwam, had de batterij het intussen 13 km volgehouden - al twee meer dan de vorige keer en ze is nog zeker niet leeg.  Dat gaat de goede kant uit !

En misschien wel het belangrijkste nieuws van vandaag : Guy (camperhuub) is opnieuw beginnen schrijven, en zaaaaaaagen

Dat nieuws moest ik dan toch even doorspoelen op het terrasje van Albeniz, met een tapa uiteraard.  Daarna ben ik met een grote omweg terug gewandeld naar de caravan.  Om nog een beetje extra beweging te hebben, keilde ik nog een aantal stenen in de container.  De stapel die er lag toen ik vorige week arriveerde, is al flink kleiner geworden.  Tegen de tijd dat alles opgeruimd is, zal er vast wel een of andere onbenul een nieuwe hoop rommel achterlaten .  Daarstraks heb ik samen met Rob nog een oude boiler in de container gekieperd.  

En nu is het dan weekend, dat zal hier rustig verlopen terwijl dat enkele honderden kilometers helemaal anders zal zijn.  Morgen wordt in Barcelona immers een grote manifestatie tegen de onafhankelijkheid georganiseerd.  Het hele land raakt meer en meer verdeeld door deze kwestie en een toenemend aantal bedrijven plant een vertrek uit Catalonië als de onafhankelijkheid wordt uitgeroepen.  De bank Sabadell heeft die "bedreiging" al hard gemaakt en verhuist de hoofdzetel naar Alicante, ook Caixa zoekt een ander onderkomen.  Gaz Natural trekt naar Madrid en zelfs een multinational als VW wil het aftrappen.  Eens kijken hoelang ze dan nog de rijkste regio zullen blijven.  Ik blijf oa Barcelona en Tarragona prachtige steden vinden, maar ook het toerisme zal hier onder lijden.  Zelf ga ik al een hele tijd niets drinken of eten in restaurants die uitsluitend in het Catalaans communiceren.  

MC Veteranos, een grote nationaal georganiseerde motorclub, heeft ook van zich laten horen.  Je kan enkel lid zijn als (ex-) militair - soldaat of guardia civil en het zal dan ook geen verrassing zijn, dat ze zich kanten tegen de onafhankelijkheid van de Catalanen.  Ze eindigen hun boodschap met Viva España, Viva Cataluña en daarmee bedoelen ze Cataluña als onderdeel van het grote Spanje.  Historisch gezien zou de regio Aragon de hele boel kunnen opeisen, dat zou pas vuurwerk geven ! 

En dan het eten.  Ik kan verkeerd zijn, maar ik denk dat de uitbaters (duidelijk uit het Antwerpse) nog niet veel ervaring hebben.  De jongeman die ons bediende is absoluut van goede wil en vriendelijk maar tegelijk ook heel onzeker.  Hoewel het helemaal niet druk was, moesten we toch overdreven lang op ons eten wachten.  De porties zijn ruim voldoende, ik had mijn (zeer lekkere) kipfilet met (iets te waterige) pepersaus en frietjes bijna helemaal op maar onze pa heeft niet eens de helft van zijn bord leeg gekregen.  De prijs van dit alles kan je redelijk noemen maar de concurrentie hier is moordend en op andere plaatsen kan je een heel menu krijgen voor minder geld dan hier een hoofdgerecht.  De locatie is natuurlijk prachtig met zicht op de baai van Albir en als café (met pooltafel) ziet het er heel gezellig uit.

Deze avond hebben we bij Patrick en Vicky nog iets gedronken om de geboorte van kleindochter Amelie te vieren.

Rond 16u had ik genoeg gezeten en ging een kijkje nemen op camping Benisol.  Het eerste wat opviel was het terrein tussen El Trinquet en El Cisne, vóór de zomer was dat nog een volledig overwoekerd stuk grond en nu waren er vele vrachtwagens en graafmachines in de weer om het terrein bouwklaar te maken.  

Leo en Els, de eerste bekenden die ik tegenkwam op de camping, wisten al meteen te vertellen dat er een nieuwe camping zou komen.  Zou kunnen, het terrein is in ieder geval groot genoeg en elke nieuwe camping die hier de laatste jaren is bijgekomen staat binnen de kortste keren vol.

Guy wist dan weer een verhaaltje te vertellen over Benisol zelf.  De afgelopen jaren had die camping een aantal nieuwe plaatsen aangelegd om aan de groeiende vraag te voldoen.  Die plaatsen bevonden zich aan het tennis- en golfterrein maar ook helemaal vooraan aan de zijkant.  Blijkbaar heeft na een controle vanuit de lucht, een inspectie plaatsgevonden met als gevolg dat die plaatsen nu opnieuw afgesloten zijn vanwege niet vergund.  De plekken vooraan zijn nu in ieder geval gebarricadeerd met bloembakken.

Op de terugweg ben ik nog langs onze pa gepasseerd en we hebben afgesproken om morgen naar de nieuwe Chicken House Pub te gaan eten.  Ik stuur de rekening wel op Annick !

Gisteren ging het eten klaarmaken iets moeilijker.  Ik had wel zin in spaghetti en een belangrijk ritueel daarbij is water koken.  Dat moet iedereen kunnen, hoor ik jullie denken.  Ja, zelfs ik ben daar toe in staat.  Een belangrijke voorwaarde daarvoor is een waterdichte kookpot.  En dat bleek een probleem ...

Vóór de zomer had ik hier een set nieuwe kookpotten gekocht voor in de caravan zodat ik de oude kon meenemen met de camper.  Die nieuwe potten waren niet gebruikt tot gisteren, de eerste keer.  Tijdens het water koken : psssst - het vuur ging uit.  De wind misschien ? Neen hoor, langs de handvatten sijpelde het water door de pot en doofde op die manier het vuur.  Onmiddellijk de andere potten geprobeerd en vastgesteld dat ze allemaal hetzelfde probleem hebben.  Nog nooit meegemaakt ! Wie gaat er nu onmiddellijk na aankoop controleren of de aangekochte potten wel waterdicht zijn ? Ik dus, de volgende keer ! 

De hele dag werd alles overheerst door het volgens de Spaanse regering illegale en dus onbestaande referendum over de onafhankelijkheid van Catalonië.  Laat me duidelijk zijn : ik heb mij daar niet mee te bemoeien en met mijn mening moet nergens rekening gehouden worden maar ik ben tegen de onafhankelijkheid.  Ik vind echter wel dat de bewoners van Barcelona en verre omstreken mogen laten horen wat zij daar van vinden.  De centrale regering in Madrid heeft door zijn houding er voor gezorgd dat alle sympathie nu naar de Catalanen gaat die - volgens de beelden - vrijwel overal met agressief gedrag werden geconfronteerd ondanks hun vreedzaam protest.  En natuurlijk zal de uitslag op een gigantische overwinning van de separatisten uitdraaien, hoe kan het ook anders ? De tegenstanders zijn immers gewoonweg niet gaan stemmen en er is intussen bewezen dat meerdere keren stemmen niet echt moeilijk was.  Totaal onbetrouwbare resultaten dus.  Waarop gaan de "overwinnaars" zich dan baseren als ze woensdag de onafhankelijkheid gaan afkondigen ? Het wordt hoog tijd dat ze met z'n allen eens opnieuw rond de tafel gaan zitten en een dialoog starten om te vermijden dat er binnenkort een ETA-achtige beweging van Catalanen ontstaat en er een golf van geweld volgt.

Allemaal spijtig dus, wat er vandaag gebeurd is.  Moeten wij daar honger voor lijden ? Ik denk het niet en dus zijn we het vernieuwde aanbod van het campingrestaurant van Almafra gaan onderwerpen aan een grondige analyse .  Dat viel best mee, we kozen allemaal voor het "Engelse" menu en kregen zeer grote porties voorgeschoteld.  Enkel Rob heeft zijn bord helemaal leeggegeten, maar dat kunnen we moeilijk een verrassing noemen ...  Toen we daarna terug wandelden, kwamen we in de boomgaard achter de camping varkentjes tegen die een partijtje groepsseks wel zagen zitten.

De dag afgesloten met de slechtste film die ik de afgelopen maanden heb gezien : De buurtpolitie - de grote geldroof.  Het is nog altijd niet duidelijk waarom ik tot het einde ben blijven kijken, weer een van mijn tot nu toe onbekende masochistische trekjes waarschijnlijk.  En het ergste is : er komt een vervolg.  Mezelf kennende ga ik daar ook naar kijken want het is pas door naar zulke idiote dingen te kijken dat je het verschil kan waarderen met echt goede films.  Zoals diegene die ik gisterenavond zag : "De honderdjarige die uit het raam klom en verdween", echt een superfilm !

Rond 13u30 waren de nieuwe gasten er : Jan en Gerrie plus hondje Senna.  Het zien er rustige mensen uit en het is nog even afwachten hoe lang ze blijven.  Kort daarna kreeg ik van Patrick telefoon, Rob en Letty hadden verwittigd dat ze vandaag ook nog zouden aankomen.  Rond 16u stonden ook zij voor de poort en dat was een hartelijk weerzien na een jaar afwezigheid.  Ze hadden zelfs een geschenkje voor me bij : een ultra klein stempeltje om tijdens het cachen te gebruiken.  Zo moet je niet steeds zitten prutsen om je naam in een petieterig klein boekje te schrijven.  Bedankt !

Je moet weten, dat is altijd al zo geweest.  Hij heeft zelf nooit "achter de vuilkar gelopen" maar werkte in zijn beginjaren bij de Stad Antwerpen wel in het atelier waar de vuilniswagens gerepareerd werden.  En zo kwam ik tijdens mijn jeugd nooit iets tekort en ook al waren mijn spullen bijna nooit nieuw, ik had altijd de mooiste boekentas of als enige een teevee op zijn kamer.  Allemaal van de vuilkar en ik heb mij daar nooit voor geschaamd.  Zij die mij wilden uitlachen, hebben dat slechts één keer geprobeerd .

En op het einde van het bezoek kwam de kers op de taart : "Moet je een elektrische fiets hebben ?" Die bleek niet van de vuilbak te komen maar gratis gekregen van een vertrekkende buurman.  En ik heel blij, ik ben al langer van plan om zoiets aan te schaffen ! Deze is niet wat ik normaal zou kiezen maar voldoende om hier naar de supermarkt of het restaurant te trappen zonder dat het zweet van je rug loopt.  

Ik heb dan maar meteen van de gelegenheid gebruik gemaakt om een toertje te maken, zo kon ik zien hoe lang de batterij het zou uithouden.  Langs Albir voor een ijsje en dan, ik was toch in de buurt, eens gaan kijken of Dirk en Maryline op de camping in Altea stonden.  Ja dus, en ook Jan en Martina.  Dan de terugweg, ging vlotjes tot aan McDonalds en toen gaf de ondersteuning het op - na 11 km.  Dat is toch wel heel weinig, onze pa had nochtans gezegd dat de batterij helemaal was opgeladen.  Nu ja, als ik hem inderdaad alleen maar gebruik om hier naar het dorp te gaan, lukt dat wel.  Wat niet echt lukte is met die fiets tot aan de caravan geraken.  Verwaarloosbare versnellingen en een gewicht van tegen de 30 kg, stamp dat maar eens bergop ! En zo zweette ik uiteindelijk nog meer dan met mijn gewone fiets.  

Het belangrijkste nieuws van de dag kwam nochtans uit Eeklo, waar Marie-Julie is geboren - het eerste kindje van neef Peter en vriendin Gaëlle.

Ook nog even een zakelijke mededeling : ik kan niet beloven dat er paella voor iedereen zal zijn, maar ambiance en mooi weer kan je hier absoluut verwachten.  Ik wil maar zeggen dat er voor de volgende weken/maanden nog plaats is voor mensen die tot hier willen afzakken !

Ik had dus ruim de gelegenheid om op mijn gemakje alles over te laden van de Terminuzzz naar de caravan.  Zou al dat eten wel in de keukenkasten passen ?  De eerste ogenblikken voelde het aan alsof ik een appartementje had gehuurd, want zo lang heb ik nog niet in de caravan gewoond en alles heeft nog geen vaste plaats.  Maar wat een ruimte en wat een luxe ! Een hele zithoek om in te hangen, prima bed, badkamertje enz - een heel verschil met mijn busje.  Laat de winter maar komen ...

Overigens, laat je niet misleiden door de bewolking rond onze huisberg.  Het is overwegend zonnig en ruim 25 graden in de schaduw.

  

Intussen heb ik dat kleine stukje Catalonië ook weer overleefd. Het is duidelijk dat het referendum van 1 oktober heel veel mensen bezig houdt. Je ziet veel meer Catalaanse vlaggen dan vroeger maar dat wil niets zeggen, tijdens de Ronde van Vlaanderen zwaait ook iedereen met Vlaamse leeuwenvlaggetjes – omdat die gratis uitgedeeld worden. Als je affiches ziet, roepen die vooral op om “SI” te stemmen. Si op wat is niet helemaal duidelijk want niet alle actievoerders of partijen hebben een eigen programma. Het is moeilijk om je in te leven in deze situatie maar ik ben geen voorstander van onafhankelijkheid voor alle mogelijke regio's in Europa. Bovendien hebben Spaanse regio's al een zeer ruime mate van autonomie. Republiek Bosuil is het enige wat ik kan gedogen. Een grote verplaatsing was het niet vandaag naar Oropesa, ongeveer 100 km. Zelfs met een tussenstop bij de supermarkt was ik nog altijd voor de middag op camping Didota. Ik blij hier graag komen, ook al is het vaak maar voor één nacht. Als je de camping verlaat ben je zo op het strand. Ga je naar links, dan kan je over houten paadjes kilometers ver door een natuurgebied de kustlijn volgen. Ga je naar rechts dan loop je door een van de meest megalomane projecten van de Spaanse kust : Marina d'Or. Tientallen flatgebouwen die grotendeels leeg staan maar nog altijd allemaal met perfect gemaaid gazon, prullenbakken worden leeggemaakt enz. Ik blijf me afvragen wie dat allemaal betaalt. Ik moet wel zeggen : ik heb nog nooit zo veel volk gezien als deze keer. Stel je daar niet te veel bij voor, iedere gast heeft nog altijd 500 m² privé strand .

Op camping Ampolla Playa wachtte een verrassing : volzet ! Of ja, misschien tot nog een plekje, ga maar eens kijken op nr 521. Dat leek wel de parkeerplaats van de bungalow net daarachter. Het is niet omdat ik met een klein busje rij dat ik me zomaar laat wegsteken in een uithoek. Uiteindelijk kreeg ik nog een deftige plaats maar morgen moet ik wel vertrekken want die plaats is gereserveerd. Geen probleem, ik wou toch maar één nacht blijven. Bovendien is het een perceel met veel schaduw en dat is welkom want het is hier heet ! Ik slaap overigens al enkele dagen opnieuw onder mijn dun zomerdonsdeken, de slaapzak is veel te warm. 

Mijn eerste wandeling ging naar het dorp waar de restaurants niet mochten klagen over de hoeveelheid klanten. Ik kocht een stokbrood en at aan de auto nog iets voor ik aan de tweede wandeling begon, richting natuurgebied. Enkele jaren geleden heb ik het gebied uitgebreid doorkruist, nu heb ik me beperkt tot een cache op anderhalve kilometer van de camping.

Aan de kerk stonden heel wat mensen, ik dacht eerst aan een begrafenis of huwelijk maar het was voor het (dagelijkse/wekelijkse/jaarlijkse ?) beiaardconcertje en ik was net op tijd om mee te genieten. Ik heb nog even staan kijken naar de kaart van het skigebied en dat ziet er niet slecht uit, de meeste pistes liggen tussen 1700 en 2500 meter hoogte. Ik weet eigenlijk niet waarom wij ooit gestopt zijn met wintersportvakanties. Er was een tijd dat de sneeuw belangrijker was dan de zon en in één keer kwam daar een einde aan. De laatste snowboardvakantie die geboekt was, viel in het water omdat ik in het ziekenhuis werd opgenomen en daarna is er nooit meer gesproken over de Alpen. Alsof je zonder galblaas niet meer op ski's of snowboard mag staan.

In ieder geval, vanmiddag werd er besloten dan toch maar meteen verder te rijden. Onderweg naar de Bielsa tunnel heb je prachtige vergezichten maar een parkeerplaatsje vinden was niet gemakkelijk, schitterend weer én een zondag brengt duidelijk veel mensen op de been. Op de grote parking net vóór de tunnel kon ik wel gemakkelijk staan en er moest toch gewacht worden voor ik door de tunnel kon. Als er een vrachtwagen of auto met caravan gesignaleerd wordt, volgt daarop onmiddellijk een gesloten slagboom en kan er slechts beurtelings door de tunnel gereden. 

De eerste stop op Spaans grondgebied was Ainsa, hier was ik al regelmatig gepasseerd maar had nog nooit de tijd genomen om het dorp te verkennen. Je kan tot helemaal bovenaan rijden, er is een grote parking en van daaruit kan je zo het dorp inwandelen. Wat meteen opviel was de straatmuzikant, hij speelde heel goed gitaar maar vooral die stem ! Ik blijf dan altijd een tijdje zitten en als ze een pauze nemen doe ik een praatje. Ik nam me voor om bij het vertrekken ook een cd te kopen maar helaas, hij was verdwenen – etenstijd .

Het dorp zelf is uitermate gezellig en er is een overvloed aan keuze wat betreft bars en restaurants. De pittoreske plekjes om een foto te nemen zijn ontelbaar en in de smalle straatjes is het heerlijk koel. 's Avonds heb ik mij ergens aan het Embalse de Mediano gezet, heerlijk rustig.

Gisteren was ik te laat om nog ergens terecht te kunnen voor een pizza, vandaag was het nog een beetje vroeg en dan maar een terrasje gedaan om alvast een aperitiefje binnen te gieten.  Daarna ook nog een fles van hetzelfde goedje gekocht : Floc de Gascogne (2/3 druivensap en 1/3 armagnac) en best lekker.

De pizza bij L'Origan mocht er ook zijn, zelfs in de infobrochure van de vorige camping in La Romieu werd deze aangeraden.  Lekkere pizza oriental gekozen, ultra dun deeg met zwarte krullende randjes .  Deze zaak ligt een stukje buiten het centrum en wordt vooral door de lokale bevolking bezocht, altijd een goed teken.

Ter plaatse kies ik resoluut voor de goedkope gemeentecamping, eindelijk internet tot in de auto. Ik leer al snel dat de plaatsnaam niets met het voorbehoedsmiddel te maken heeft maar wel met het samenvloeien van twee riviertjes. Ik heb nochtans tevergeefs gezocht naar Con en Dom. Moesten ze dat Durexgeval hier wel uitgevonden hebben, dan hadden ze moeten kiezen voor een extra stevige uitvoering. Anders zou de kans groot zijn dat hij een rit in je portefeuille niet zonder kleerscheuren zou overleven, zelden wegen in zo'n slechte staat gezien ! 

Het stadje is er een zoals dertien in een dozijn maar de wandeling erheen is wel gezellig, naast het water. Je komt daar vanalles tegen.

Niet alleen een mooi verhaaltje maar ook het begin van een nieuwe zoektocht. Geen caches deze keer (er liggen er trouwens maar twee in de omgeving en hoera, allebei gevonden) maar zoveel mogelijk poezen proberen te vinden. Vooral op het centrale pleintje zijn er een heleboel te vinden. Echt stom, het was me voorheen nooit opgevallen maar werkelijk overal zie je de beestjes opduiken. De meeste zijn al eeuwenoud maar hier en daar zie je ook nieuwe(re) exemplaren en het plaatselijke souvenirwinkeltje speelt hier natuurlijk ook op in. Ik heb in totaal 17 verschillende exemplaren (de geschilderde en winkelexemplaren niet meegerekend) gevonden, sommige zijn echt grappig. Wie doet beter ? En zo hou ik nog meer van La Romieu dan voorheen ! 

En dan een terrasje, want vandaag was wel alles open. En Frankrijk duur ? Neen, ik vind 2,65 voor een cola niet overdreven – vooral niet omdat het flesjes van 33 cl zijn én ik zicht had op een erg mooie pelgrim. La Romieu is immers ook een halte op weg naar Santiago de Compostela, de routes die vertrekken vanuit Le Puy en Rocamadour komen hier samen. Toen ik daarna terug naar de camping wandelde voelde ik in mijn knieën duidelijk het gevolg van de vele trappen. 

Ik heb gisteren nog wel geprobeerd naar het tweede deel van Atomic Blonde te kijken maar na een tijdje heb ik het toch opgegeven, wat een slechte film. Spotlight was een stuk beter, over het misbruik door priesters in de katholieke kerk. De op ware feiten gebaseerde film speelt zich af in Boston maar we weten nu dat het overal is gebeurd. En zoals overal probeerde de kerk het potje gedekt te houden en werden hooggeplaatste geestelijken zelfs “weggepromoveerd”. Blij dat ik nooit iets met de kerk te maken heb gehad en tegelijk triestig voor de mensen die het goed menen. Terwijl ik dit schrijf, vind ik troost bij London Grammar, echt schitterende muziek. 

In de voormiddag ben ik opnieuw naar het dorp geweest, deze keer om de collegiale kerk en bijhorende gebouwen te bezoeken. Vijf euro inkom en eigenlijk heb ik daarmee meer dan mijn bijdrage geleverd want ergens in een toren hangt een bord dat de restauratie mee betaald wordt door de Vlaamse gemeenschap. Alhoewel, het is lang geleden dat ik nog eens belastingen betaald heb. 

Het bezoek is de moeite waard, door de inleidende film bekijk je alles toch op een andere manier. Vanop de toren heb je een mooi uitzicht op het heuvelige landschap maar let op : niet voor brede of “grootvoetige” mensen, de treden zijn smal, steil en zeer kort.