Na de arbeid tijd voor ontspanning met "Lost in spice" bier van brouwerij De Koninck.  Niet echt een naam voor een bier + een lelijk etiket maar het smaakte wel.  

En dan : naar de kampeerwinkel en de Decathlon achter het hoekje.  De meesten zullen mij rijp vinden voor een psychiatrische instelling maar ik vind een tentje ook wel wat hebben, vooral die oppompbare.  Waarschijnlijk zal ik daar helemaal anders over denken als ik zoiets moet opstellen/afbreken in de regen, de luchtmatras lek is enz.   Een nieuwe fietshelm dan misschien ? 

Mensen denken altijd dat ik een zorgeloos en gemakkelijk leven heb, vergeet het !

De terugreis wordt hiermee definitief afgesloten.  De vooraf geplande route werd - uitzonderlijk - voor het grootste deel gevolgd maar van de oorspronkelijk voorziene stopplaatsen bleef maar ongeveer de helft over.  Ik heb regelmatig veel regen en koude gehad maar ook zon.  Alles in totaal heb ik 2600 km afgelegd met de auto en ongeveer evenveel te voet.  Tijdens het cachen heb ik meer dan 300 km gestapt en daar komen dan nog de kilometers bij op de camping, naar de supermarkt enz.  In totaal werden 213 caches gelogd, ook iets om tevreden over te zijn.

De camper staat nu te koop (advertentie HIER) en dus wordt het afwachten hoe de rest van de zomer er zal uitzien.  Concrete plannen maken is op dit moment heel moeilijk.

Ik kwam dus met een beetje vertraging aan bij Chris en Maria maar het weerzien/ontvangst was daarom niet minder hartelijk.  Ze hadden net een nieuwe bbq gekocht en blijkbaar vonden ze dat ik de geschikte persoon was om alles uit te testen.  Daarvoor hadden ze volgens mij de plaatselijke beenhouwer overvallen .  We hebben ons best gedaan, maar trop is te veel is te veel is trop, maar het heeft wel gesmaakt !

En toen reden we in Formule 1 stijl naar domein de Averegten waar vandaag een schapenscheerfeest werd georganiseerd.  Het was een gezellige bedoening en het weer was prachtig.  Er werden uiteraard schapen geschoren maar er was ook een kinderboerderij, animatie, riet vlechten, boetseren enz - echt heel veel afwisseling.  Ik kwam vooral voor de muziek : Daithi Rua, Philip Masure & Dave Munnelly en Pan de Capazo.  Wat zijn die gasten toch altijd blij wanneer ze je terugzien.

Op de Grote Markt was een grote groep motorrijders neergestreken, alle merken door elkaar maar toch ook een twintigtal Harleys.  Voor de rest zag Ieper er weer uit zoals altijd : met honderden worden ze hier uit de bussen gegooid.  Alles en iedereen tussen de 7 en 177 jaar die ooit een familielid heeft gehad dat meevocht en/of sneuvelde tijdens de eerste wereldoorlog moet hier een keertje op bedevaart komen.  En dat doen ze ook, elke avond staan er honderden mensen aan de Menenpoort om de Last Post mee te maken (nummer 30681 vandaag) en de doden te herdenken.  Want dood zijn ze nu wel echt allemaal, ook diegenen die de gruwel overleefden.  En altijd zijn er nabestaanden, scholen, verenigingen enz die kransen komen neerleggen.  Vandaag kwam er een mannenkoor zingen.  Ik heb dit nu toch al enkele tientallen keren meegemaakt en telkens ik in Ieper ben, zal ik blijven komen.

En waarvoor komen al die mensen naar hier ? Om naar de zeehondjes te kijken ! Je moet er een beetje geluk mee hebben maar de kans om hier zeehonden te zien is in ieder geval groter dan dat je dolfijnen ziet in Alfaz.   En vandaag waren ze er, ik had ze al van ver zien liggen toen ik aangereden kwam.   Ik heb de auto snel geparkeerd en heb alle aanwezige fototoestellen in mijn rugzak gestoken.  Ik ben hier met Nancy ook twee keer geweest, de eerste keer hebben we geen enkel beestje gezien en de tweede keer heel ver weg.   Nu waren ze in volle glorie te bewonderen en het waren er veel !  

Een meneer die ook stond te kijken had er 180 geteld en verder weg lagen er nog. Er liggen gezellige dikkerds bij en ook jongere knuffelexemplaren. Om echt goede foto's te nemen moet je een statief gebruiken (heb en wil ik niet) en/of een flinke (dure, ook een probleem) lens hebben. Ik stel me dus tevreden met doorsnee amateurbeelden en ga na een uurtje kijken terug naar de camper. Nog een kwartiertje later sta ik op plaats 125 van camping Le Walric in Saint Valery. De temperatuur ligt rond de 18 graden, dat is tien minder dan gisteren maar voor midden mei is dat helemaal niet slecht. 

Ik vertrek met korte broek en sandalen richting centrum, meer bepaald naar La Chapelle St. Pierre want daar ligt de eerste cache.   De kapel zelf is niet speciaal maar vlak ernaast op een klein pleintje ligt het “Théâtre de Marionnettes”.  Een mevrouw komt buiten en vraagt me binnen, er snel bij vermeldend dat het geen geld kost.   Behalve het theatertje uitbaten verzamelt ze duidelijk poppen van over de hele wereld, allemaal gekregen want veel geld om te besteden heeft ze niet.   We hebben het over Pulcinella en de Poesjenellen die volgens haar allemaal afstammen van zigeunergebruiken.   Ze vertelt ook dat ze door het gemeentebestuur altijd stiefmoederlijk behandeld wordt omdat ze “niet van hier” is.   Niet van hier afkomstig zijn is blijkbaar al een probleem maar als je dan ook nog een rasechte Parisienne bent, dat is een brug te ver.   Binnen twee jaar houdt ze er mee op, jammer. 

Het stadje is nog helemaal zoals ik het mij voorstelde en hier en daar wordt je herinnerd aan het feit dat Jeanne d'Arc hier gepasseerd is, weliswaar toen al gevangen genomen door de Engelsen.  

Rond 15u begint het te druppelen en een uur later gaan de hemelsluizen allemaal tegelijk open. Het is nu 21u en bijna de hele camping staat blank. Ik speel even met de gedachte de vaatwas gewoon buiten te zetten, alles zal dan wel proper zijn morgenvroeg maar de kans is groot dat alles wegdrijft … 

Morgen rij ik de grens over en blijf dan nog twee nachten in Ieper. Die stad is al jaren één van mijn favoriete plekjes in België en vermits dit wel eens mijn laatste reis zou kunnen zijn, wil ik absoluut nog een keertje de Last Post meemaken en goedendag gaan zeggen aan mijn favoriete campingreceptioniste, ik hoop dat ze er nog werkt.

Nu ja, of het nu de schuld is van de Amerikanen of de Duitsers : ik heb vanmorgen mijn kwart vierkanten meter grote grasmat vergeten op de camping. Dat is al eerder gebeurd en ik had er net met Nancy nog over via de telefoon. Tijdens de voorbije 20 jaar zijn we drie of vier matten vergeten en één wielkeg, dat valt nog mee als je ziet op hoeveel verschillende plaatsen we geslapen hebben. 

Vandaag slaap ik trouwens in Blangy sur Bresle, niks om te onthouden maar wel speciaal gekozen voor het gratis internet. In combinatie met de hevige regen perfect om alles nog eens bij te werken.

Na het winkelen heb ik me op de parking gezet aan de overkant van de straat. Eentje heeft zich heel strategisch geparkeerd, tussen twee rotsblokken is er niemand die het in zijn hoofd haalt om in te breken langs de voordeuren. 

Ik wandel richting Saint-Aubin en pik enkele caches mee. Nog vóór de middagpauze check ik in bij camping Le Havre en zoek mezelf een mooi plekje. De jongeman aan de receptie spreekt perfect Nederlands, Frans en Duits (en misschien nog wel meer talen), dat heb je met mama en papa die elk van een ander land komen. 's Avonds komt hij nog eens kijken of iedereen het naar zijn zin heeft. 

Ik ben onmiddellijk na aankomst te voet vertrokken naar Courseulles want ik heb gezien dat het daar vandaag marktdag is. De zon schijn uitbundig, eindelijk opnieuw in t-shirt én een markt – een toerist zou van minder een vakantiegevoel krijgen. Ik verken al cachend de hele omgeving en profiteer even van een half uurtje gratis wifi op de wandeldijk. Als ik thuiskom is het 35 graden in de camper, daar zit ik ook niet op te wachten. 

Deze avond wou ik nog een extra wandeling maken maar ik keerde snel op mijn stappen terug. De caches lagen in een bos, telkens zo'n 20 meter van het pad af. Het gps signaal is in zo'n gevallen niet echt betrouwbaar, begin dan maar te zoeken Bovendien stonk het bos, geen idee waar het vandaan kwam maar het rook in ieder geval niet als een bos. Insecten waren er genoeg en ze wilden allemaal zo graag in mijn oren, neus en ogen vliegen of kruipen. Dag bos dus , toch weer 5 km extra.

Tijd genoeg dus voor een ijsje en terwijl ik op de muur aan het strand ga zitten, bekijk ik de schoolklassen die hier op uitstap zijn. Iets verder zitten jongens stoer te doen want er zijn meisjes in de buurt. Hoe kan je je prooi beter imponeren dan in het koude water te springen ? De kleren gaan uit en drie pubers lopen de zee in, eentje doet dat zelfs heel acrobatisch ! En je kent me : dat staat op foto … Ik laat de foto zien aan de rest van de klas en zij halen er prompt de lerares bij. Ik krijg onmiddellijk een e-mail adres met de vraag de foto's door te sturen. Als ik zeg dat het enkele dagen kan duren vermits ik niet altijd online ben, kijken ze me even aan alsof ik van een andere planeet kom. 

Als ik terug ben op de camperplaats, staat die helemaal vol en krijg je amper de deur nog open. Ik besluit verder te rijden naar Courseulles maar daar staat de camperplaats ook helemaal vol en al de andere parkings hebben een hoogtebeperking. Terug naar Arromanches dan maar, maar wel de parking bij het 360° museum. Die is weliswaar betalend maar je hebt er veel meer ruimte én een prachtig uitzicht over de zee. Intussen is het weer zachtjes beginnen regenen maar tegelijkertijd wordt het ook steeds warmer. Tegen de avond halen we zonder problemen 24 graden !

Ik reed om 9u eerst naar het Overlord museum maar pech, het ging pas om 10u open. Dan maar verder naar Port en Bessin om vanaf de camperplaats nog enkele caches te zoeken. Nog eens pech want de camperplaats stond helemaal vol. Ik ben dan maar ineens verder gereden naar Bayeux, het is altijd even afwachten of ze je zo vroeg al een plaats willen geven op de camping maar het was geen probleem. Hele mooie plaatsen allemaal trouwens : een verhard stuk om de camper op te zetten en daarnaast een mooi grasveldje om te zitten/liggen/hangen. Bovendien vertrekt er vlak naast de camping een mooie wandelweg langs het water naar het centrum. Net als de rest van de streek is het al zo'n 15 jaar geleden dat ik hier nog was. Ik weet zelfs heel zeker dat ik hier al geweest ben maar het stadje komt me totaal niet bekend voor. Wel een heel gezellig centrum, vandaag is het heel rustig want alle winkels zijn gesloten. De kathedraal is indrukwekkend en de restaurantjes en terrassen hebben genoeg klanten. 

 Het cachen ging dan weer wat minder vandaag, slechts vijf gevonden. Om de dag af te sluiten nog eens pech : de beloofde pizzawagen was niet komen opdagen en dus werd het McDonalds, slechts enkele minuutjes wandelen.

Strategisch niet alleen vanwege de ligging maar ook omdat het belangrijk was om de 155 mm kanonnen uit te schakelen.  Als snel bleek dat al die kanonnen al waren teruggetrokken en vervangen waren door houten namaakspullen.   Heel Pointe du Hoc is nu een vreedzaam plekje vol bomkraters, met een beetje fantasie komt alles weer tot leven. 

Ik stopte ook nog in Vierville en St.-Laurent, net zoals overal aan de kust heb je ook hier monumenten en musea gewijd aan D-day en wat erop volgde.  Net vóór de middag zette ik de camper op camping Robinson in Colleville-sur-Mer.  Hier is de grote Amerikaanse begraafplaats te bezoeken maar eerst stond er nog een flinke cache/wandeltocht op het programma in de zeer mooie omgeving.   

De caches waren stuk voor stuk prachtig, nooit echt gemakkelijk maar ook niet te moeilijk.   Telkens ik wou opgeven, lukte het toch om er weer eentje te loggen. Bij de “Kansas” uit de reeks had ik geluk, een andere familie had hem net gevonden en dus kon ik zonder zoeken meeloggen.   Ik denk niet dat ik hem zelf gevonden had.  

De begraafplaats zelf ? Indrukwekkend en hier is duidelijk meer volk dan op de Duitse begraafplaats gisteren. Al die rijen witte kruisen worden af en toe onderbroken door de Joodse Davidster ... heel veel van hen gesneuveld op 6 juni 1944, de eerste dag van de landing in Normandië.   Wat bezielde die mensen toch om hier te komen sneuvelen ? Waren het allemaal helden of wisten ze gewoon niet wat hen te wachten stond ? Werden ze zo opgepept en belogen dat ze overtuigd waren dat hen niets kon overkomen en de overwinning vanzelf zou gaan ? 

Gelukkig zijn er ook nog zaken om te lachen. Zo kan ongeveer de helft van de Engelstalige Franse gidsen een auditie doen voor een rol in de volgende serie van Allo Allo.  Die accenten !

Morgen volg ik nog een stukje de kust en tegen de middag ben ik in Bayeux. En wat ik me nu (om 23u45) afvraag : hoe zou onze Blanche het gedaan hebben op het songfestival ? Ik weet hier helemaal van niets – geen teevee, radio of internet. Waar is de tijd dat we met z'n allen voor de kijkbuis zaten voor dit jaarlijks feest ? Zelf punten geven, kwaad zijn omdat Lenny Kuhr won, lachen met de kostuumpjes van je weet wel wie, meezingen met ik weet niet meer wie, oh wat was Dana mooi, én Katja Epstein ! En nu ? De charme van deze liedjeswedstrijd is helemaal verdwenen, waarom ligt Australië trouwens één avond per jaar in Europa ? Toch ben ik altijd benieuwd naar de uitslag en als ik kan, kijk ik zelfs ! Ik heb op voorhand alles (een hele opgave !) wel eens beluisterd en mijn favorieten zijn : Frankrijk, Oekraine, Zwitserland, Finland, Bulgarije en België natuurlijk ! Ik ben benieuwd ...

Volgende stop werd Utah Beach, het meest noordelijke landingsstrand (als ik verkeerd ben, laat maar weten). Ik zou best graag ook al de musea binnengaan maar dat kost echt een fortuin en dus hou ik me bezig met de omgeving verkennen en probeer me voor te stellen hoe het hier meer dan 70 jaar geleden aan toeging. Gedachten waar je alleen maar verdrietig van wordt …  

Ook de vijand mag niet vergeten worden en dus reed ik naar de Duitse begraafplaats in La Cambe. Meer dan 20000 Duitse soldaten liggen hier begraven, oorspronkelijk was dit een Amerikaanse site maar die zijn later allemaal overgebracht naar hun thuisland óf Colleville. Het is opvallend hoeveel echt jonge soldaten hier liggen, vele moesten nog 18 worden. Bij een aantal is geen geboortedatum vermeld en ik hoor zeggen van een gids dat die jongens nóg jonger waren. Het is een publiek geheim dat op het einde van de oorlog kinderen van 14 jaar naar het slagveld werden gestuurd. En ook al zijn het Duitsers, een groot aantal onder hen had waarschijnlijk geen keuze. Het was hier sterven of thuis terechtgesteld worden voor desertie. 

Op een foto in het museum zie je een jongen die duidelijk blij is dat hij krijgsgevangen genomen werd, waarschijnlijk de beste kans om te overleven. Ik hoor dan altijd het liedje van Willem Vermandere : “altijd iemands vader, altijd iemands kind”. 

En toch zijn het niet allemaal onschuldige zieltjes die hier liggen. Er liggen ook een flink aantal officiers, zelfs generaals én Adolf Diekmann, Sturmbannführer van de SS, (mede)verantwoordelijk voor het drama in Oradour-sur-Glane ! En stom : mijn oog viel toevallig op een zekere Hermann Jansen, misschien nog verre familie. 

Daarna reed ik naar camping de Joncal in Grandcamp, ik kreeg volgens de juffrouw van de receptie de mooiste plaats toegewezen. Dat kan best zijn, maar een mooie plaats maakt er nog geen mooie camping van. Er zijn vooral vaste jaarplaatsen en niet alle caravans zien er even fris uit. In het dorp is alles aanwezig wat je nodig hebt maar echt sfeer is er niet. Als het in de namiddag hard begint te regenen is de lol er helemaal af.

Het bordje waarop staat dat de afstand naar "de berg" drie kilometers bedraagt is nogal optimistisch/bedrieglijk ...  Na drie kilometers kan je een gratis pendelbus nemen vanaf de immense parkings die elk jaar miljoenen bezoekers te slikken krijgen.  De nieuwe camperplek in Beauvoir is echt heel mooi maar het was handiger geweest die aan te leggen in de buurt van de autoparkings zodat de verbinding gemakkelijker zou zijn. Of de pendelbus af en toe verder laten rijden tot de camperplaats.

In ieder geval : ik heb uiteindelijk de bijna zes kilometers te voet afgelegd langs een rustige wandelweg naast een riviertje.  Iets later begon het te motregenen, niet echt prettig op de gladde kasseien.  Waarom iedereen hier absoluut moet zijn (ik ook dus) is mij nog altijd een raadsel.  Ja, het is mooi maar er zijn veel mooiere dingen te zien in Frankrijk.  Maar ach, het was al 15 jaar geleden dat ik hier was en ik moest toch nog eens komen kijken of er nog altijd toeristen genoeg zijn.  Jaaaaaaaaaaaaaaaa, meer dan genoeg : Japanners, Amerikanen, Italianen - alles loopt hier door elkaar en loopt van het ene souvenirwinkeltje naar het andere.  Op twee uur tijd had ik alles drie keer gezien en omdat het intussen harder was beginnen regenen, nam ik de pendelbus om toch tot halverwege droog te blijven.  Intussen maakten honderden scholieren blootvoets een tocht door de baai, het was laagtij en dan kan je hier de Franse versie van het wadlopen uitproberen.

Pas tegen 20u vanavond werd het opnieuw droog en kon ik nog een avondwandelingetje maken, in totaal toch weer 15 km gestapt vandaag.

Morgen richting de landingsstranden.

Vermits het van Nantes naar hier altijd rechtdoor is en 95 % van de route langs gratis snelwegen gebeurt, stond ik om 11u al in Saint Malo. Het installeren duurde even, het terrein is nogal hobbelig en vannacht verwachten ze regen, je moet er dus voor zorgen dat je met de neus een beetje bergaf in de juiste richting staat. Je weet maar nooit hoe modderig het wordt. Een uurtje later zat ik op de bus naar het centrum, zes kilometers te voet leek me net iets teveel van het goede. Daar ter plaatse heb ik dan toch weer meer dan 20 km rondgelopen en daarbij werden 12 caches gevonden. Ik vind de stad echt prachtig en qua overrompeling door toeristen valt het hier allemaal nog wel mee, dat zal morgen op “den berg van den heilige Michel” wel wat anders zijn … 

Nancy maakte onlangs via de telefoon een opmerking : ik had geschreven dat het in Olite zo druk was en dat was volgens haar op de foto's niet te zien. Dat klopt : ik heb dan ook een immens geduld om te wachten tot er niemand meer in beeld loopt. Als dat toch niet lukt, wil ik wel eens iemand met donkere kleding in de achtergrond tolereren. De opzichtige toeristen met oranje jurken worden onverbiddelijk digitaal verwijderd . Hier is het echter al te druk om steeds te moeten wachten tot er niemand meer in de weg loopt. 

Was het gisteren al mooi weer, vandaag was het eindelijk nog een keertje echt vakantieweer ! De venijnige wind was helemaal verdwenen en dus heb ik een groot deel van de dag gewoon in de zon gezeten, enkel onderbroken door een klein wandelingetje (9 km) om enkele caches te zoeken. Daarnet ben ik een uurtje gaan dobberen in het overdekte zwembad, 28 graden – perfecte temperatuur. De naastgelegen openluchtversie was veeeeeeel te koud.

Wat toen volgde is dé verrassing van dit stadsbezoek : het monument om de afschaffing van de slavernij te herdenken.  Als je niet oplet, loop je er voorbij zonder het op te merken.  Aan de kaaien staat een infobord en als je dan verder kijkt zie je dat overal namen van slavenschepen in de bodem zijn verwerkt, ik vermoed dat die 's avonds verlicht zijn.  De cijfers zijn om stil van te worden.  Honderden jaren lang werden zo'n 12 miljoen slaven verscheept, alleen vanuit Nantes meer dan 500000.  In totaal zouden anderhalf miljoen slaven de tocht niet overleven.  Als ze dan aan de andere kant van de oceaan aankwamen, was de miserie uiteraard nog niet voorbij ...  Wie geeft iemand het recht om iemand anders te bezitten ? 

Onder de grond werd het allemaal nog indrukwekkender, niet alleen de boodschap maar de gehele constructie.  Het daglicht wordt op slinkse wijze toegelaten en je krijgt de indruk dat de Loire elk moment de boel onder water kan zetten - heel knap gemaakt.  Bovengronds zou je dit niet vermoeden ! Als dan ook nog "Redemption Song" van Bob Marley (een van mijn lievelingsnummers) wordt opgevoerd, kan het helemaal niet meer stuk.  En dan toch slaagt er iemand in om het nóg iets specialer te maken.  In één van de boeken die er ligt had iemand volgende zin geschreven (in het Frans natuurlijk) : "Als je dit leest, wil dat zeggen dat ik zelfmoord gepleegd heb op 10 december 2016."  Geen idee wat er daarna gebeurd is, "10 décembre 2016 suicide Nantes" in Google intikken heeft me niet wijzer gemaakt.

Tijd om opnieuw een beetje vrolijker te worden : aan de overkant van het water kon ik de roep van de olifant toch niet weerstaan.  Elke dag van mijn verblijf hier heb ik hem van ver of dichtbij gezien of gehoord, het blijft toch een belevenis.  

Toen ik op de camping kwam, heb ik de minigolf eens uitgeprobeerd.  Heel mooi aangelegd maar echt spannend is het niet als je geen tegenstrever hebt.  Opscheppen tegen een vreemd jongetje van zes dat je het beter doet dan hij, helpt dan niet echt om vriendjes te maken .

En om af te sluiten nog een opmerking : behalve Frans en alle mogelijke Afrikaanse talen (er lopen hier vrij veel zwarten rond) heb ik hier haast geen andere talen gehoord.  Heeft de doorsnee toerist Nantes nog niet ontdekt ? De stad verdient nochtans alle aandacht en de camping is van de allerbeste soort !

Morgen overnacht ik in Vannes, of niet ...

Voor de rest vandaag alweer een drukke dag met veel meer gewandelde kilometers dan gepland.  Ik wou aan de automaat bij de tramhalte een kaartje voor 24u kopen zodat ik kon rijden zoveel ik wou.  Helaas : alleen kaartjes voor 1 uur.  Pfff, dan wandel ik toch gewoon naar de volgende halte.  Defecte automaat, volgende halte dan maar ? Zelfde probleem, ik ben dan maar te voet naar het centrum gewandeld .

Veel zaken die je kan bezoeken zijn gratis de eerste zondag van de maand.  Waarom denk je dat hier zo lang gebleven ben ? De eerste bezienswaardigheid was het "Château des ducs de Bretagne", wel grappig als je weet dat Nantes niet eens in Bretagne ligt - tenminste nu niet meer.  Het binnenplein en de remparts (bestaat daar eigenlijk wel een Nederlands woord voor ?) zijn altijd gratis toegankelijk maar nu kon je het hele museumgedeelte van het kasteel ook bezoeken.  Echt heel knap en als je echt geïnteresseerd bent in de geschiedenis van de stad, kan je er uren in rondlopen.  Het liet me, qua opzet, een beetje aan het MAS in Antwerpen denken maar sorry : ook al vind ik het MAS een mooi gebouw, een kasteel is indrukwekkender dan een blokkendoos.

Toen ik buiten kwam was het beginnen regenen en de straten waren bijna verlaten.  Je zou denken dat er op verkiezingsdag ergens kans is op een verhitte discussie maar niet daarvan, Nantes bleef vandaag nat en kil.  Na nog wat omzwervingen in de buurt (ja, er blijven nog altijd caches over om te zoeken) en een heel eind stappen, was ik bij het Jules Verne museum.  Ook gratis vandaag en wat ik ben ik blij dat ik daarvoor niet betaald heb ! De echte fans of kenners zullen het misschien heel interessant vinden maar ik vond dat er weinig te beleven was - ook een klein museum trouwens.  Vanaf het museum, dat op een heuvel ligt, heb je wel een mooi uitzicht op het eiland van Nantes - zo zie je het allemaal weer eens van een andere kant.

Deze avond, ik ben net terug, ben ik naar "Le Nid" in het hoogste flatgebouw van de stad geweest.  Een aantal muzikanten kwam daar het repertoire van Rage against the Machine brengen.  Voor zoiets kunnen ze mij 's avonds nog eens buiten krijgen ! Het concert werd een beetje Rage against Le Pen en dat kan ik ook wel smeken.  Tegen het einde van de avond begonnen er geruchten binnen te sijpelen dat er rellen aan de gang waren in het centrum.  Kunnen ze dat morgen nog eens overdoen ? Dan ben ik niet afhankelijk van een nachtbus .

Ik heb intussen de uitslagen een beetje bekeken.  Macron zou landelijk gezien 66% van de stemmen hebben gehaald maar in Nantes zou hij op meer dan 86% zitten, Marine dus op slechts 13,5% ! Nu ja, net zoals in de USA was het ook hier kiezen tussen de pest of cholera.  De rellen die deze avond zijn uitgebroken waren gericht tegen het kapitalisme, niet tegen een of andere partij.

Het leek een moeilijke dag te worden, de ene weersite gaf 's morgens regen en de andere in de namiddag.  De temperatuur was bijna goed genoeg om in t-shirt rond te lopen maar als de wind de kop opstak, kon je een trui gebruiken.  En een jas, waar steek je die dan als het droog is ? Ik besloot uiteindelijk om met een combinatie van sandalen en parka te vertrekken met als belangrijkste wijziging tegenover de vorige dagen : geen rugzak, geen gps, geen fototoestel - enkel mijn slimme telefoon.  

Uiteindelijk kan je ook caches zoeken en foto's nemen met dat ding.  En toch : ik voelde mij de hele dag naakt ! De nauwkeurigheid van een echte wandel gps is veel nauwkeuriger en foto's nemen op die manier ... het ligt me niet echt.  Deftig inzoomen kan je niet zonder kwaliteitsverlies, kadreren gaat moeilijk, als je een flits nodig hebt gaat die amper een halve meter ver enz.  Ik had me voorgenomen om vandaag het winkelgebied een beetje te verkennen en dan vallen er weinig foto's te nemen.  Fout ! 

Winkelen is eigenlijk niet plezant als je niets nodig hebt en dus week al snel af van mijn eerste voornemen.  Bovendien kan winkelen ook mooi zijn, zeker in de Passage Pommeraye, door de inwoners een "lieu fantasmagorique" genoemd.  Aan de bouw van deze winkelgalerij is begonnen in 1943 en het is echt een pareltje.  Je komt daarna al snel aan de Basilique Saint-Nicolas en daar loop je dan ook maar binnen.  En hopla, deze keer nog beter dan een kerkorgel : repetitie van het koor ! HIER een klein filmpje.  Achter het hoekje werd ik dan weer verwend door een een blazersensemble - dat heb je op een zaterdag als de mensen niet moeten werken of naar school moeten.  

En ik bleef maar rondzwerven, het kasteel zomaar voorbij lopen - kan dat wel ? Ja ! Maar wel langs de buitenkant enkele foto's nemen.  Hetzelfde gebeurde bij de kathedraal, maar dan langs de binnenkant.  Ook de voormalige fabriek van Lefèvre-Utile moest eraan geloven.  Zegt u niets ? De afkorting LU (ja, van de koekjes) waarschijnlijk wel.  Van de letters LU hebben ze nu le Lieu Unique gemaakt, een combinatie van cultureel centrum en Turks stoombad.

Een vreemd voetbalveld kwam ik ook nog tegen, een halfrond met naast het veld een grote ronde spiegelconstructie om alles een beetje recht te trekken.  De spelersbus van FC Nantes heb ik ook gezien, zonder spelers weliswaar.  Die moeten morgen in Lyon spelen, ik denk niet dat ze die afstand deze nacht met de bus zullen afleggen.

Tussendoor heb ik nog even geschuild bij McDonalds en Starbucks, ja ik hield het helemaal Frans vandaag .  Op het einde heb ik nog gezondigd en bij de plaatselijke bakker twee (voor de prijs van één, net voor sluitingstijd) tartes amandines (met peer en chocolade) gekocht.  Eentje voor vanavond en eentje voor morgenavond, of alle twee vanavond.