Reïncarnatie en leven na de dood.

Foto genomen tijdens séance. Slechts achteraf was op de foto het ectoplasma en de persoon daarin zichtbaar. Duitsland begin 20^e eeuw.

Lichtgevende cirkel.

Waarschijnlijk was deze pas te zien na de ontwikkeling van de foto.

 Foto van “geest”-hond. Vóór de donkerkleurige hond op de zetel is op de grond een lichtkleurige half-transparante hond te zien. Waarschijnlijk het overleden maatje van de donkere hond.

Video-opname van een ectoplastische vorm door bewakingscamera.

Foto van ectoplastische  damp.

 Foto van lichtgevende bol/cirkel in de zoo van Basel, Zwitserland.1907.

Foto van lichtgevende bol/cirkel. Bretannië, Frankrijk.1933.

 Foto genomen door Mabel Chinnery,1959. USA. Toen Mabel deze foto nam van haar man was bij de ontwikkeling haar moeder te zien, zittend op de achterbank van de auto. Haar moeder was een week eerder overleden. Experts bevestigen dat met deze foto niet werd geknoeid.

 The Brown Lady of Raynham Hall. UK. Eén van  “s werelds bekendste “geesten”-foto’s. Opmerkelijk is dat in dit geval de figuur op de trap ook werd gezien door de mensen aanwezig. Experts hebben expliciet de echtheid van deze foto bevestigd.

Foto 1: Achter het rechtstaande meisje is een persoon te zien met bruine broek. Foto 2: Dezelfde persoon beweegt zich nu naar rechts. Hij/zij is nu slechts nog te dele te zien. Vooral de voeten zijn nog duidelijk zichtbaar. De persoon is de familie onbekend en was niet (zichtbaar) aanwezig in de ruimte. Anonieme familie , USA.

 De “Freddy Jackson “ foto. UK, 1919. Achter de vierde persoon links op de laatste rij is Freddy Jackson te zien (zie uitvergroting in cirkel). Hij overleed twee dagen vóór  het maken van deze foto. Toen de foto ontwikkeld was herkenden zijn maten hem direct op de foto.

 Waarschijnlijk een ectoplastische bol in beweging. USA. Was slechts te zien na de ontwikkeling van de foto.

Kleine lichtgevende cirkel die door de ruimte beweegt. USA

 Foto genomen tijdens brand. Shropshire, UK. 1995. Na de ontwikkeling was rechts op de foto een meisje zichtbaar. Zij was niet aanwezig in het gebouw tijdens de brand.

Momentopname uit de film “Three Men and a Baby”: op de  60 ste minuut kunt u een jongen kunt zien in een vensteropening op de achtergrond. Acteur  Ted Danson   heeft juist zijn  moeder gebeld om hem te helpen met de opvang van de baby. Ze zitten samen in de woonkamer en Ted Danson loopt even een paar passen verder, met de baby in de hand. Op dit moment kunt u op de achtergrond in een vensteropening  een jongen zien staan. Deze jongen was de overleden zoon van de eigenares van het appartement waar de opname werd gedaan.

Foto 1: ITC-computerbeeld van Anne Guigne. Foto 2: Videobeeld van Anne Guigne. Beiden ontvangen vanuit de parallelle wereld.

Foto 1:John Denver tijdens zijn leven. Foto 2 :ITC-videobeeld John Denver vanuit de parallelle wereld.

ITC – videobeeld van onbekend meisje

Mediums.

Mediums zijn  (doodgewone) mensen - ook met hun fouten en beperkingen - die vrij goed met overgegane personen kunnen communiceren.  Zij  kunnen dus via telepathische weg een overleden persoon  oproepen (zoals telefoneren) en hun boodschappen ook vrij duidelijk ontvangen. Zij treden op als tussenpersoon tussen deze wereld en de andere dimensie.

Vaak staan ze ten dienste van de anderen en werken ze  als boodschapper  tussen degenen die in deze wereld leven en hun dierbaren die reeds zijn  verhuisd naar de andere wereld. Eigenlijk hebben ze een heel belangrijke maatschappelijke functie omdat ze  niet alleen de communicatie kunnen helpen verzekeren tussen  ons en onze overleden vrienden en familie, maar bovendien  kunnen ze zo na een overlijden  op onschatbare wijze het lijden verlichten van de achtergeblevenen.

Hierbij komt ook nog het nog verder te ontwikkelen wetenschappelijk nut van mediums: zij kunnen immers niet alleen het bestaan bevestigen en bewijzen van een leven na de dood en van parallelle werelden, maar zouden ons ook belangrijke wetenschappelijke informatie kunnen doorspelen vanuit die andere werelden. Gelukkig zijn er  reeds een aantal belangrijke wetenschappers die met mediums aan het werk zijn. Denken we maar aan prof. Gary  Schwarz uit  Arizona . Hij doet baanbrekende wetenschappelijke experimenten met mediums.

Links: Heksenverbranding te Amsterdam in 1571. Vaak waren zogenaamde heksen gewoon mediums die met overledenen konden communiceren.

Mediums zijn van alle tijden en van alle culturen. Soms noemt men ze orakels, dan weer shamanen  of heksen, maar  vaak waren en zijn deze personen de tussenpersonen tussen deze en andere werelden. In  Europa hadden deze mediums tijdens de middeleeuwen  en  tot  zelfs laat in de 19^e eeuw te lijden van vervolging  door kerkelijke en politieke autoriteiten.

De Katholieke en ander Christelijke kerken zagen  hen (en zien hen nog steeds vrees ik) als een bedreiging voor hun  zgn  uitverkoren relatie met  God.

Niet alleen in het verleden waren er mediums . Ook nu zijn er over de hele wereld een reeks bekende en minder bekende. Van de bekende enkele namen:  James Van Praagh (USA), John Edward (USA), George Anderson (USA), Colin Fry  (UK),enz.

Helaas is er ook een negatieve kant te melden aan het mediumschap : er zijn nl  ook een hele reeks personen die zich als medium voordoen en dat niet zijn. Zij zijn mensen die ofwel zichzelf  onbewust ofwel anderen bewust  bedriegen. Meestal  uit puur winstbejag. En dit is wel een heel slechte zaak. Zij bedriegen niet alleen zichzelf en vooral de  anderen, maar brengen daarbij ook iets in diskrediet wat op zichzelf heel puur en mooi is.

Bedriegers zijn echter waarschijnlijk in geen enkel beroep uit te sluiten.

Als U zelf een  medium wil opzoeken om contact te maken met een overgegane persoon is het dus  aan te raden zich eerst goed te informeren en uit zijn doppen te kijken en dan vooral kritisch te blijven. Als een medium echt is zal het alle kritiek kunnen weerstaan en U bovendien overtuigen door concrete en persoonlijke gegevens te verstrekken  die U alleen kunt weten. Alleen zo iemand is uw vertrouwen waard. Anderen verdienen uiteraard niet beter dan ontmaskerd te worden.

Communicatie met overgegane mensen.

Er zouden manieren zijn om met overleden dierbaren te communiceren

-     Mediums: 99 procent van alle mediums zijn oplichters en fantasten of mensen die menen 'medium" te zijn.

     Een bekwaam medium echter beweert een communicatiemiddel zijn tussen  mens en  gene zijde. Dit valt echter nimmer te bewijzen.

-      Uittredingen: Tijdens een uittreding is het misschien mogelijk om met  overgegane dierbaren te ‘praten’ aangezien  beiden  zich dan in een niet gedefinieerd astraal niveau bevinden, Slechts in een niet te definieren status is het mogelijk stemmen,beelden, gevoelens etc op te vangen van "gene zijde" aldus is dat steeds nog onverklaarbaar

-      Telepathie: Telepathisch contact beweert men, is een manier om te  communiceren met overleden mensen. Zij zouden gedachten en boodschappen ontvangen. In de parallelle wereld(en) is telepathie echter niets meer dan het "al" een alwetend concept dat zogenaamde verlichte geesten niet kunnen bevatten.

     Hoewel wij in wezen allemaal in staat zijn  om sensitief te communiceren, zowel zenden als ontvangen  is deze vaardigheid  bij de meesten niet of geheel niet ontwikkeld. Het is daarom nooit duidelijk of we een ontvangen ‘boodschap’ echt telepathisch hebben ontvangen of we het zelf in onze gedachten hebben geproduceerd. Het is belangrijk hierin zeer (zelf) kritisch te zijn.

     In sommige gevallen is de ontvangen boodschap zo sterk dat mensen die ze ontvangen hebben heel  zeker zijn van  de oorsprong!

       Karakteristiek voor mensen die in mediums geloven is de ontkenning van de realiteit en aldus de waarheid of perceptie van het moment  altijd buiten zich zelf te leggen en naar een gene zijde ,een geest, overledene etc te verleggen, meestal gebeurt dit gewoon uit verdriet, angst, stress, verwarring, en een mate van zelf ontkenning.

      Men neemt "dingen, dieren mensen etc "waar die er simpelweg niet

      zijn maar wel voortkomen uit de creatie van de eigen geest dus de fantasie. Aldus bestaan deze geesten,energien en waarnemingen van overledenen wel degelijk, maar deze ervaringen zijn subjectief en kunnen ook niet bevat worden door mensen die dergelijke ervaringen niet hebben.

     Een waargenomen geest of energie is meestal een schepping van je eigen fantasie.

      Tekens: Overleden zouden tekens gebruiken om onze aandacht te trekken

of om ons een boodschap te geven. Enkele klassiekers zijn: het verplaatsen van voorwerpen die meestal te maken hebben met de overgegane persoon, of ook: aan - of uitzetten van lampen of elektrische apparaten enz.

Uri Geller gaf in de jaren zeventig een nieuwe impuls aan het onderzoek naar psychokinetische (PK) verschijnselen. Hij boog lepels, schijnbaar zonder er enige kracht op uit te oefenen, bracht kapotte horloges weer aan het lopen en liet kompasnaalden uitwijken. Dit alles demonstreerde hij voor het oog van tientallen wetenschappers en honderden journalisten. Ook trad hij op in talloze tv-shows over de gehele wereld, die een stroom van reacties opleverden van mensen die thuis eveneens allerlei PK-verschijnselen meenden te hebben waargenomen. In Engeland meldden zich zelfs verscheidene kinderen die Geller konden imiteren. Gellers faam werd vooral gevestigd door wetenschappers die beweerden dat hij hun parapsychologische tests glansrijk had doorstaan.

De voornaamste tegenstander van Uri Geller was de Amerikaanse goochelaar James Randi. Randi maakte duidelijk dat Gellers prestaties niet opmerkelijker waren dan die van een handige goochelaar. Bovendien toonde hij aan dat sommige parapsychologische experimenten zo onzorgvuldig waren opgezet, dat de proefpersoon betrekkelijk eenvoudig bedrog kan plegen. Randi's activiteiten droegen ertoe bij dat velen zich gingen realiseren dat het onderzoek naar wondermensen speciale voorzorgsmaatregelen vereist.

Voorwerpen verplaatsen zich soms wel uit zichzelf maar  helemaal niet door een geest. Door het aardmagnetisme etc kunnen voorwerpen zich  verplaatsen en dmv telekinese. eeen van de bekendste oplichters ter wereld is het zogenaamde lepeltjes-verbuigende medium Urie Geller,de man hield wetenschappers en vele miljoenen mensen tientallen jaren voor de gek met het zgn dmv de geestkracht lepels te verbuigen en klokken die al jaren stil stonden ineens weer op gang te krijgen. Later bleek dat er met de lepels was geknoeid, deze doordat ze waren voorgefabriceerd en over de klokken gesproken? Alles bleek een en al een grote oplichterij.

Hoe Geller zijn trucs kon uitvoeren

Er bestaan verschillende manieren om sleutels en lepels schijnbaar psychokinetisch te verbuigen. De methode die Geller meestal gebruikte, was volgens waarnemers erg simpel. Hij wachtte op een moment waarop de toeschouwers even waren afgeleid. Dat gaf hem de gelegenheid het voorwerp bliksemsnel te buigen door er druk op uit te oefenen. Zo kun je een sleutel buigen door hem tegen de zijkant van je stoel te drukken of hem door een opening in een andere sleutel steken, zodat je een bruikbare hefboomwerking krijgt. Geller had alle tijd om een gunstige gelegenheid af te wachten, want hij hoefde zijn trucs niet snel uit te voeren, zoals dat van een goochelaar wordt verwacht. Alle mislukkingen kon hij bovendien toeschrijven aan onvoorspelbare storende factoren, zoals vermoeidheid en slechte vibraties.

Geller gebruikte allerlei methoden om de aandacht van zijn toeschouwers in de verkeerde richting te sturen. Hij was veel in beweging, praatte onophoudelijk, gaf voortdurend aanwijzingen en switchte steeds van het ene experiment naar het andere. Meestal lagen er verschillende testvoorwerpen in zijn buurt. Hij schiep zodoende een maximum aan chaos om zich heen, waardoor anderen het spoor bijster raakten. Vaak beweerde Geller dat water of metaal zijn krachten konden versterken om vervolgens naar een wasbak of centrale verwarming te kunnen lopen. Zo onttrok hij zich even aan de blik van de toeschouwers, wat hem de gelegenheid gaf bedrog te plegen.

De psycholoog David Marks maakte deze manoeuvre mee tijdens een persconferentie in Nieuw-Zeeland. Hij probeerde daar te filmen hoe Uri een sleutel boog. Toen het buigen niet erg wou lukken, vroeg Geller aan Marks of het verwarmingsrooster naast hem van metaal was. Volgens Marks kon daarover nauwelijks twijfel bestaan en hij klopte met zijn linkerhand even op het rooster, terwijl hij ondertussen bleef doorfilmen. Geller nam daar geen genoegen mee en hij kreeg Marks zover dat deze zijn camera weglegde om hard op het metaal te kunnen kloppen. Precies op dat moment liep Uri snel naar hem toe en bracht de sleutel in de buurt van het rooster. Marks begon meteen weer te filmen. Een nauwkeurige analyse van zijn filmbeelden wees uit dat de sleutel al gebogen was voordat Geller zijn bezweringsformule ('Buig, buig, buig') uitsprak. Kennelijk had hij de sleutel gebogen, terwijl hij naar het rooster toeliep (Marks en Kammann 1980).

Wanneer Geller er in slaagde een sleutel ongemerkt te buigen, hield hij dat eerst nog enige tijd voor zijn publiek verborgen. Hij legde de sleutel weg om zijn krachten op een andere te beproeven of hij hield de sleutel zodanig vast dat de buiging niet zichtbaar was. Pas wanneer de toeschouwers weer de indruk hadden dat zij precies konden zien wat er gebeurde, begon Geller zachtjes over het metaal te wrijven. Hij vertelde met toenemend enthousiasme dat hij het week voelde worden. Soms liet hij iemand het uiteinde van een sleutel vasthouden en vroeg hem of de sleutel naar zijn oordeel warmer werd. De meeste mensen beaamden dat en inderdaad worden sleutels warmer als je ze in de hand houdt. Vervolgens bracht Geller de buiging langzaam in beeld (bijvoorbeeld door het voorwerp te draaien), terwijl hij uitriep: 'Kijk hij buigt!' Veel toeschouwers ondergingen zo de suggestie dat zij het voorwerp spontaan hadden zien buigen, want dat was wat zij verwachtten te zien.

Geller maakte waarschijnlijk ook gebruik van voorgebogen lepels. Wanneer je een lepel in beide handen neemt en enige malen snel heen en weer buigt, wordt de lepel zo slap dat hij al buigt wanneer je hem bij het uiteinde van de steel vasthoudt. Geller pakte dergelijke lepels met duim en wijsvinger bij het buigpunt op. Met zijn linkerhand hield hij het uiteinde van de lepel vast, terwijl hij langzaam en ongemerkt de steun die hij met zijn rechterhand gaf verminderde, zodat de lepel spontaan vooroverboog. Er zijn nog meer manieren om deze truc uit te voeren, maar goochelaars zoals James Randi zijn helaas niet bereid ál hun beroepsgeheimen prijs te geven.

Sommigen beweerden dat zij Geller een voorwerp hadden zien buigen zonder het aan te raken. In werkelijkheid hadden ze dan slechts gezien dat hij het voorwerp niet hanteerde op het moment dat de buiging volgens hen spontaan had plaatsgevonden. Ze realiseerden zich niet dat hij het voorwerp al in een eerder stadium had kunnen buigen. Vaak ontdekten journalisten allerlei verbogen voorwerpen pas nadat hij met zijn medewerkers weer was vertrokken. Geller beweerde dat hij moeite had om zijn krachten te richten. Daardoor was het voor de toeschouwers, die van tevoren niet wisten wat er ging gebeuren, onmogelijk om hun aandacht op de juiste plaats te richten.

Gellers grootste wonderen vonden altijd onverwachts plaats. Zo meldden verscheidene journalisten dat er tijdens hun gesprek met Geller plotseling een voorwerp uit de lucht was komen vallen. Michael Brown beschrijft in zijn boek Psycho Kinese (1976) hoe hij getuige was van een dergelijk voorval toen hij Geller bezocht in diens New-Yorkse flat. Tijdens het gesprek klonk opeens een luide knal vanuit een hoek van de kamer. Brown zag een houten schaakbord bewegen, liep er naar toe en constateerde dat er een grote steen op was gevallen. Onder excuses voor zijn scepsis liep hij naar een kast orn te kijken of zich daarin misschien een medeplichtige verborgen hield, die de steen had kunnen gooien. Ook controleerde hij of de deur van de flat nog steeds afgesloten was. Brown vond echter niets dat op bedrog wees. Wel schreef hij: 'Nu was Uri's secretaresse naar ons toe gekomen van haar bureau, dat in een uitbouw van de kamer stond en vroeg wat er aan de hand was.' Aan de mogelijkheid dat deze medewerkster van Geller de steen had geworpen, besteedde Brown merkwaardig genoeg geen aandacht.

De meeste journalisten zouden in hun verslag de secretaresse niet eens hebben genoemd. Zij lieten schijnbaar irrelevante details achterwege en maakten een ordelijk verhaal van de chaotische stroom van gebeurtenissen waarvan ze getuige waren geweest. De lezers kregen daardoor de indruk dat bedrog uitgesloten was. Fotografen deden hetzelfde door middel van fotoreeksen. De foto's toonden Geller in verschillende stadia van het buigproces en gaven de indruk dat hij de hele tijd recht voor de lens was blijven staan. Dat was in werkelijkheid niet het geval. Zelfs Geller liet weten dat het hem zeer frustreerde, dat de meest overtuigende wonderen altijd plaatsvonden als de camera verkeerd stond gericht of de filmrol vervangen moest worden.

Ooggetuigenverslagen van mensen die een goochelact hebben gezien, zijn doorgaans verre van accuraat, omdat de details waarin het geheim van een truc verscholen ligt, over het hoofd worden gezien. Een aardig voorbeeld daarvan vormde het optreden van een pseudo-paragnost in een tv-show van Ruud ter Weyden. De paragnost liet het aanwezige publiek korte boodschappen op uitgedeelde velletjes papier schrijven. De briefjes werden dichtgevouwen in een doos verzameld. Na een muzikaal intermezzo pakte de paragnost met een bovenmaatse pincet een briefje uit de doos en hield het tegen zijn voorhoofd. Vervolgens vertelde hij wat er op het ongeopende briefje stond en we zagen het verbaasde gezicht van de dame van wie de boodschap afkomstig was. Dit herhaalde zich enige malen, waarbij Ruud ter Weyden telkens controleerde of de tekst op de briefjes inderdaad overeenkwam met de uitspraken van de paragnost. Dat bleek steeds het geval. De presentator verzekerde de kijkers ervan dat de paragnost de briefjes beslist niet van tevoren had kunnen inzien, omdat hij tijdens het muzikale intermezzo naar achteren was gelopen.

Was hier een wonder gebeurd? Neen, het volgende scenario geeft een simpele verklaring voor deze stokoude truc. De paragnost nam een van de briefjes stiekem mee naar achteren en las wat erop stond. (Wellicht kreeg hij het briefje achter de schermen van een medewerker die tijdens de inzameling in het publiek zat.) De aldus verkregen informatie onthulde hij nadat hij met zijn pincet het eerste nog dichtgevouwen briefje uit de doos had gepakt. Schijnbaar om zichzelf te controleren, vouwde hij dit briefje open en verkreeg zo de informatie die hij in zijn volgende poging kon onthullen. Het briefje dat Ruud ter Weyden mocht voorlezen, was niet het briefje dat de paragnost zojuist uit de doos had gepakt. Dat briefje overhandigde hij pas bij de volgende poging, zodat hij steeds een briefje voorlag op de toeschouwers.

Ik sprak verschillende mensen die dit tv-programma hadden gezien. Geen van hen had opgemerkt dat de paragnost de briefjes zelf openvouwde. Wel herinnerden ze zich goed dat hij ze met een groot pincet had vastgehouden. Dat gaf hun de suggestie dat hij ze in het geheel niet had aangeraakt. Bovendien werd het openvouwen van de briefjes nauwelijks in beeld gebracht. Dit voorbeeld illustreert hoe een goochelaar de toeschouwers voor de gek kan houden wanneer die niet weten waarop ze moeten letten.

Wanneer iemand zijn wonderbaarlijke ervaringen met Uri GelIer beschrijft, kunnen we er meestal niet achter komen wat er werkelijk is gebeurd, omdat bepaalde essentiële details in het verhaal ontbreken. Soms is het echter mogelijk om tussen de regels door te lezen hoe Geller het 'm lapte. Dat is bijvoorbeeld het geval in het verslag van de Israëlische parapsycholoog H. C. Berendt (1986). Berendt had een klein doosje meegenomen dat hij met sellotape stevig had dichtgeplakt. Hij gaf het aan Geller, die probeerde te raden wat erin zat. Het grootste deel van het experiment werd met een cassetterecorder opgenomen, zodat we weten wat er werd gezegd.

Voordat Geller iets over de inhoud van het doosje had verteld, zei hij: 'Chaim, ik zal je vertellen wat ik te weten kom. Mag ik het doosje na afloop openmaken?' De parapsycholoog willigde dit verzoek onmiddellijk in. Geller gaf hem vervolgens de opdracht een rechthoek te tekenen en zich daarin het verborgen voorwerp voor te stellen. Nadat Berendt dit had gedaan, vertelde Geller dat hij iets voelde wat zacht en wit was (dat waren de watten waarin het voorwerp lag). Veel meer informatie kon hij nog niet geven. Daarom gaf hij Berendt de opdracht een driedimensionale tekening van het doosje te maken. Ten slotte vroeg hij om het notitieblok en maakte na enkele minder geslaagde aanzetten een accurate tekening van het verborgen voorwerp. Hij vermoedde dat het een fossiel zou kunnen zijn en dat was inderdaad het geval.

'Mag ik het nu openmaken?' vroeg Geller enthousiast. Berendt knikte en Geller begon meteen verwoed aan het sellotape te trekken. Berendt vergeleek hem met een klein kind dat zijn kerstcadeau niet open kan krijgen. De laatste strook sellotape trok Uri met zoveel geweld los dat het kartonnen doosje kapotscheurde. Bij het zien van de inhoud gaf hij een vreugdeschreeuw en na afloop verklaarde hij vol trots een dergelijk kunststukje nog niet eerder te hebben uitgehaald.

Tijdens het experiment had Berendt het gevoel alsof hij naar het ongecompliceerde en emotionele gedrag van een kind zat te kijken. Dat gaf hem de indruk dat hij de situatie geheel in de hand had. Vermoedelijk waren de rollen in werkelijkheid omgedraaid. Niet Geller, maar Berendt was degene die zich naïef gedroeg. Gellers gedrag was zonder twijfel veel geraffineerder dan hij deed voorkomen. Niet voor niets vroeg hij tweemaal of hij het doosje mocht openmaken om het ten slotte kapot te scheuren. We mogen aannemen dat hij er een gat in maakte op het moment dat Berendts aandacht even was afgeleid. In eerste instantie voelde hij alleen watten en daarom gaf hij Berendt een tweede tekenopdracht. Terwijl de parapsycholoog een kubus tekende en zich daarin het fossiel voorstelde, had Geller alle gelegenheid met zijn vinger de inhoud van het doosje te verkennen.

Het ware meesterschap van Geller was erin gelegen dat hij een situatie wist te creëren waarin Berendt er niet toe kwam om het doosje te inspecteren voordat het werd opengemaakt. Toen Geller vroeg 'Mag ik het nu openmaken?' zag Berendt hem popelen van ongeduld en gunde hem de beloning die hij reeds eerder had toegezegd. Geller speelde met overtuiging de rol van het gretige kind. Dat bood hem de kans alle sporen van braak uit te wissen door het doosje kapot te maken. Deze interpretatie bewijst niet dat Geller werkelijk bedrog heeft gepleegd. Wel is het de meest eenvoudige verklaring voor zijn opmerkelijke succes.

Soms demonstreerde Geller zijn helderziende gaven door tekeningen te reproduceren die in gesloten enveloppen zaten. In dat geval was het meestal niet nodig om de enveloppen stiekem te openen. Maak maar eens een tekening op een vel papier, vouw het papier tweemaal doormidden en stop het in een envelop. Als je de envelop nu stevig tegen het papier aandrukt en zorgt voor een gunstige lichtval, kun je de lijnen van de tekening vaag onderscheiden. (Dat lukt nog beter door er een penlight achter te houden of door de envelop met alcohol te bevochtigen.) Geller had eveneens deze mogelijkheid, want hij hanteerde de enveloppen meestal langdurig. David Marks en Richard Kammann (1977) stopten drie tekeningen die eerder aan Geller waren voorgelegd opnieuw in enveloppen, die een aantal studenten korte tijd mochten inspecteren. Sommige studenten wisten de tekeningen even nauwkeurig te reproduceren als Geller had gedaan. Zij slaagden er bovendien evenmin als Geller in de derde afbeelding na te tekenen. Dat kwam omdat de omtrek deze tekening geheel onherkenbaar werd wanneer het papier was gevouwen. Uri Geller tekende precies de vorm die door de envelop heen zichtbaar was.

Een sterk staaltje van psychokinese, dat Geller in de meeste tv-shows liet zien, was het weer in gang zetten van oude horloges. Hij riep de kijkers op horloges die waren blijven stilstaan in hand te houden en velen belden de studio om te melden dat hun horloge weer was gaan lopen. Volgens Guy Lyon Playfair (Geller & Playfair 1986) spreekt dit 'bewijsmateriaal van het publiek op overtuigende wijze in Gellers voordeel'. Kennelijk wist hij niet dat de goochelaar Milbourne Christopher hetzelfde presteerde tijdens een aantal radio- en tv-shows die in 1975 plaatsvonden. Meer dan duizend mensen belden op om een wonder te rapporteren (Booth 1986).

Marks en Kammann (1977) ontdekten een doodsimpele verklaring voor het mirakel. De meeste horloges blijven niet stilstaan vanwege een mechanisch defect, maar omdat de olie zich heeft vastgezet of omdat er stof in het horloge zit. Wanneer je een dergelijk horloge opwindt en enige tijd in je gesloten hand houdt, die je wat heen en weer beweegt, dan heb je een goede kans dat het gaat lopen. Door de warmte van je hand wordt de olie vloeibaar, terwijl de bewegingen die je maakt het mechaniek tijdelijk weer in gang kunnen zetten. [Uiteraard werkt dit niet met de hedendaagse digitale horloges.]

Geller kon ook de stand van een kompasnaald beïnvloeden. Playfair gaf de volgende beschrijving van deze truc:

Hij knielde op de betonnen vloer, met beide handen op de vloerbedekking steunend, concentreerde zich even krachtig en knikte toen met zijn hoofd afgemeten naar het kompas, alsof hij een hond was die erin wilde bijten. Terwijl hij dat deed stootte hij een duidelijk gekreun uit. Ik keek vanaf een paar centimeter naar de naald.

'Ja,' zei ik. 'Hij heeft heel even bewogen.' Dat had hij niet, maar ik dacht dat zo'n reactie, ook al was ze onwaar, hem zou aanmoedigen, en dat was ook zo. Hij probeerde het opnieuw en dit keer draaide de naald minstens vijftien graden zonder te vibreren. Vanaf het punt waar ik toekeek kon ik zien dat hij de tafel niet aanraakte ...

Ik kan alleen maar zeggen dat Uri zonder enige twijfel een kompasnaald kan laten bewegen door zijn hoofd er dichtbij te brengen. Hij kan diezelfde beweging ook maken zonder de naald te bewegen, en dat zou dan de mogelijkheid uitschakelen van een 'verborgen magneet' in zijn haar, zijn hals of zijn mond. (Geller & Playfair 1986, p. 256-257)

We mogen aannemen dat de naald inderdaad niet op de beweging van Uri's hoofd reageerde, want een goede goochelaar zorgt ervoor dat de toeschouwers hun aandacht op de verkeerde plaats richten. Wie Playfairs beschrijving nauwkeurig leest, zal opmerken dat Geller zijn tweede poging niet op de vloer uitvoerde, maar aan een tafel. Dat gaf hem de mogelijkheid om ongemerkt zijn voet in de buurt van het tafelblad te brengen. In zijn schoen bevond zich wellicht een kleine magneet of een stuk metaal. Playfair keek van dichtbij toe, zodat hij beslist niet kon zien wat er onder de tafel gebeurde.

Al deze voorbeelden mogen duidelijk maken dat Geller zijn effecten doorgaans met simpele middelen kon bereiken. Wie zelf wil ervaren hoe eenvoudig het is om anderen te verbazen, vindt achter in dit boek een drietal zeer effectieve goocheltrucs.

Dromen:

Waarschijnlijk de meest voorkomende vorm van creativiteit en fantasie, dan ook  over overgegane dierbaren. De vraag is maar of we deze begrijpen en er iets uit leren.

       Het  Ouija – bord:

     De term Ouija komt van het Franse oui en het Duitse ja  . Het Ouija -

bord  is een bord met de letters van het alfabet, de cijfers en de woorden ja en nee.  Een klein tafeltje komt in beweging onder impuls van de energie van een zogenaamd overleden persoon vormt woorden, getallen en zinnen.  Deze vorm van communicatie met  overledenen wordt vaak afgeraden omdat men niet altijd die personen  bereikt die men wil bereiken .Het gaat uiteindelijk niet om overleden personen, maar om de energie die de deelnemers aan het spel zelf gebruiken.

       Technologie : Met elektronische  apparaten zoals cassetterecorders (vroeger bandopnemers), videocamera’s , computers en telefoontoestellen  is contact met overledenen nog nooit mogelijk geweest en ook deze verhalen zijn pure onzin.

     De grondlegger voor deze methode(n)  is de  Zweed Friedrich Jürgenson. Hij ontdekte bij toeval deze communicatiemethode. e geluiden worden veroorzaakt door electronische interferenties  en hebben niets met geesten en overledenen te maken.

       Fotografie en film: Op foto’s en film werden en worden grote aantallen      

overleden  mensen  en dieren vastgelegd. De meeste fotos zijn puur bedrog

Een voorbeeld van een reclamestunt is de  film  ‘ Three Men And A Baby’,   waar u  op de  60 ste minuut een jongen kunt zien in een venster-opening op de achtergrond. Acteur  Ted Danson   heeft juist zijn  moeder gebeld om hem te helpen met de opvang van de baby. Ze zitten samen in de woonkamer en Ted Danson loopt even een paar passen verder, met de baby in de hand.

Op dit moment kunt u op de achtergrond in een vensteropening  een jongen zien staan. Deze jongen was de overleden zoon van de eigenares van het appartement waar de opname werd gedaan. De slimme producers hebben deze foto gewoon in de film gemonteerd.

Drugs: Onder invloed van drugs kan men ook de ilussie krijgen in contact te komen met   personen aan gene zijde.Dit is uiteraard een niet aan te raden methode maar ze wordt in sommige culturen wel toegepast door aana drugs verslaafde shamanen.

Het Overlijden en De  Overgang:

Bij het overlijden of het moment dat het fysieke lichaam ophoudt te functioneren , komt het astraal lichaam los van het fysieke.  Nu verlaat het astraal lichaam het lichaam definitief.  Dit in tegenstelling tot de uittreding en de BDE waar het astraal lichaam in het fysieke lichaam terugkeert.

De persoon ondergaat dan een aantal ervaringen die inderdaad  vrij universeel blijken te zijn, dit ongeacht ras, religie, opvoeding, sociale stand enz.

Een  aantal van deze klassieke ervaringen zijn: 

·          De levensfilm: de persoon ziet in een vlug tempo zijn of haar leven aan zich voorbij flitsen. Een  aantal gebeurtenissen , meestal met een emotionele of spirituele waarde springen er uit.

·          De tunnelervaring: men  gaat/ zweeft  door een tunnel naar  een  Licht en/of  de  andere wereld.

·        

17-06-2011 om 00:00 geschreven door medicijnen   0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)
Categorie:Mediums Reïncarnatie en leven na de dood.
Tags:Reïncarnatie en leven na de dood.