Toen we vorige maandag, precies vier maanden na de persconferentie over het ontslag, het eerste bericht kregen dat Mgr Vangheluwe als boeteling had meegestapt in de Boeteprocessie in Veurne sprong ik zo wat een gat in de lucht van vreugde. Voor mij zei dit bericht dat Mgr Vangheluwe blijkbaar voldoende "leven" en voldoende moed gehad had om zich onder het volk te mengen (hoe anoniem ook) en het risico op herkenning aan te durven.
Maar slechts een paar uur heeft dit nieuws stand gehouden. Nieuwe berichten volgden en evolueerden van "we weten van niets", over "we moeten discreet blijven", naar ontkenning.
Of het bericht nu correct was of niet dat weet ik niet. Ik wil hier alleen maar zeggen dat ik ontgoocheld ben in de commentaren er op. Blijkbaar zagen mensen er vooral het "boete doen" in en niet zozeer de moed. Blijkbaar hadden zij ook elk hun mening over de noodzaak tot en de zin van het boete doen. Mensen die noch betrokkenen, noch rechtsbevoegden waren staken hun oordeel tussen iets wat toch louter een zaak is tussen zondaar en Schepper. En dat is voor mij zo moeilijk om te begrijpen.
Mgr De Kesel, de 26ste bisschop van Brugge en nog maar enkele weken in functie, heeft wel al een verhaal verteld dat me erg is bijgebleven. Hij vertelde hoe hij langs een gevangenis liep waar gestraften van zeer zware feiten opgesloten zaten. Maar bij elk bezoekuur zag hij mensen staan aanschuiven om bij een gedetineerde op bezoek te gaan. Om het even wat hun misdaad ook was, blijkbaar waren er mensen voor wie zij nog steeds meetelden, mensen die van hen hielden en moeite voor hen deden. Mgr De Kesel, wil u dat verhaal nog een keer vertellen? Als de aanzet tot een prachtige boodschap van liefde? Als een hoop op een toekomst waar "gaarne zien" het belangrijkste is?
"Slechts hij is onze vriend aan wie wij al onze ideeën durven toevertrouwen." (Augustinus)
Bij toeval vond ik deze woorden terug op een aantekening uit mijn facebook. Toen ik het daar noteerde deed ik het vanuit een onbevangenheid, vanuit een spontaan verlangen naar wat ik nog niet echt besefte. Maar nu wegen diezelfde woorden zo zwaar door.
Mijn verre vriend, ik hoefde je niets toe te vertrouwen door je te vertellen over wat dan ook. Ik sprak je toe in woorden die enkel zegden hoe ik jou voelde en je meedroeg in mijn hart. Geen verhaal; gewoon een mens aan een mens. En keer op keer mocht ik ook jou horen. Geen nieuwsfeiten, maar je zijn , heel ver van mij, dat je toch gehoord wist in mij.
De "ideeën" zijn overstegen. Verbondenheid is wat blijft.
Herinner je je deze woorden nog van de Franse President François Mitterand waarmee hij de commentatoren de wind uit de zeilen nam toen hij zijn buitenechtelijke dochter, Mazarine, onder de publieke aandacht bracht? Dit zijn moedige woorden van overtuiging en liefde. Dit zijn woorden die mij zoveel deugd doen. Chapeau, monsieur le président!
Al te vaak laten wij ons leiden door wat "men" zal zeggen en hoe "men" ons heden en ons verleden zal beoordelen. Maar wat we ook deden, wat we ook doen, "men" zal een oordeel hebben, zal een oordeel maken en het uitspreken. Wie daarvan het slachtoffer wordt -ik of jij- of de waarheid die misschien niemand of slechts enkelen aangaat, die vraag hoor ik zo gauw niet stellen. Zo lang dit (ver)oordelen in de privésfeer gebeurt kan ik nog de wijze raad van Dr W.D. opvolgen: "dumpen, die rommel! niet aan je laten komen wat je geen deugd doet!". Maar voor een publiek figuur is het minder gemakkelijk; ik zou zelfs zeggen eerder dramatisch. De media komen erop af. Geruchten worden feiten en van het minste woord worden verhalen geconstrueerd waarin je jezelf niet meer herkent. "Transparantie" wordt dit tegenwoordig genoemd en ik word blijkbaar verondersteld dit nog goed te vinden ook. Nu, ik lekker niet!
Gelukkig heb ik in mijn persoonlijk leven geleerd om "et alors!" te zeggen. Maar wat ik niet begrijp is dat mensen iemand beschuldigen zonder daarbij uit zelfverdediging te handelen. Wat kan het mij opleveren om een ander mens met de vinger te wijzen om wat hij doet of jaren geleden ooit gedaan heeft en hem in een verdoemkastje te klasseren? Zelfs al in de kleuterklas werd me geleerd dat het niet netjes was om naar de fouten van een ander te wijzen en dat ik beter zou uitkijken of ik het zelf wel zo goed deed. Geldt dit vandaag misschien niet meer? En wanneer je eens rekening houdt met lichaamstaal wordt het zeker onbegrijpelijk: de beschuldigende vinger wijst iemand aan, maar wijst tegelijk ook weg van de eigen persoon; de aandacht wordt op de andere gericht en ik zorg dat niemand mij en mijn eventuele misstappen in het oog krijgt. Mag ik dit eenrichtingsverkeer noemen? Zelfs wanneer ik weet heb van fouten die ik wel moet afkeuren, dan nog hoef ik daarom een mens niet te verwerpen. Niemand van ons is een eilandje. Wat een mens doet beslist hij zelf. Maar waarom hij de beslissing nodig geacht heeft of geen andere uitweg meer zag kan best voor een stuk ook mijn fout zijn. Omdat ik gezwegen heb, omdat ik geen interesse getoond heb. Ja, ik kan heel veel behoefte hebben om in de spiegel te kijken! Ik zou echt niet graag rechter zijn.
En neen, ik ben niet pessimistisch over onze maatschappij en denk niet negatief over alle mediamensen. Want ik heb een goede boodschap voor jou die vandaag beschuldigd wordt: "Zelfs indien je zelf schuld bekent, bezit je nog altijd de mogelijkheid om ook nog naar die heel veel goede dingen te kijken die je ook gedaan hebt. Dat goede maakt ook deel uit van je onveranderbaar verleden. Daarom zal nooit iedereen je verdoemen en laten vallen. Kijk, ondanks de afkeuring of zelfs de intimidatie door het "men" maakt hier en daar een vriend zich reeds kenbaar. De goede herinneringen deinen uit. Straks wordt hun fluisteren van vandaag tot een brullend verhaal. Geloof me nu maar: morgen gaan we allen in steun achter je aan op stap. En dan zou ik je graag horen zeggen "et alors!" Dikke knuffel aan al die vrienden!
"Je hebt de vrijheid om te doen waartoe je geroepen wordt"
Geroepen om te"leven" met alles wat ik in mij heb; met iedere mens die mijn weg kruist. "Leven" dat ik als meer zie dan "overleven", meer dan "in leven blijven".
Ik ben geen toeval en jij, mijn verre vriend, bent ook niet toevallig op mijn pad gekomen. Het behoorde niet tot je job om mij aan te spreken. Je kende me zelfs niet. Maar je "leefde" zo sterk dat ik niet anders kon dan luisteren. Ik liet me wakker schudden door de boodschap die jij om je heen verspreidde. Je werd zelf voor mij tot "hoop" en ik genoot van de gulheid waarmee je mensen om je heen vreugde gaf. Wat jij me gaf was geen vrijblijvend cadeau. Je gaf me de vrijheid om te doen waartoe ik geroepen was: te vertrouwen dat er een diepere laag te ontdekken valt in de dingen van elke dag. Wat er ook gebeurt en waarheen jij ook gaat, dit zal ik altijd met me meedragen. Getuigend van al het goede; niet bang om beschuldigd te worden; wel bang dat ik zou zwijgen.
Dat geen leven verloren mag gaan is ons beloofd. Dat geldt ook voor jou, zelfs wanneer je geen thuis en geen toekomst ziet. Bedankt omdat je de moed vond om nog steeds te "leven" ondanks alles wat mensen je aandoen. Ik wens je toe dat je iemand naast je hebt om in vertrouwen bij te rusten. Ik beloof je dat het cadeau dat je me gaf geen vrijblijvend geschenk zal zijn. Ik hoop op de dag dat de mensen die jij zo nodig hebt, ook jou weer nodig hebben en hun deur voor je open stellen.
Ik draag je mee! Omdat de voorbije 32 jaar geen toeval zijn!
Vandaag, feest van Maria Tenhemelopneming, gaan in Hasselt de 45ste zevenjaarlijkse Virga Jesse feesten van start. Deze namiddag trekt de eerste ommegang door de stad onder het thema: Virga Jesse, ster ons gegeven, ster om te volgen.
De start van deze feesten had niet beter kunnen zijn dan net op de dag van Maria Tenhemelopneming zelf. Als kind al vond ik deze dag (buiten Pasen) het hoogfeest van het jaar. Zomer, vakantie, feest voor de moeders, naamfeest voor alle Maria'tjes en hun afgeleiden. We gingen bij elkaar op bezoek, er waren bloemen, er werd gezongen en -indien je lang genoeg bij de bakker had willen aanschuiven- ook de lekkerste taarten gegeten. Een feest van warmte en vriendschap; een feest waar geen cadeautjes het centrum vormen, maar de vreugde.
Ik was vandaag zo graag met jou in Hasselt geweest, mijn verre vriend. We zouden van elkaar geweten hebben dat wij er waren om de Virga Jesse, de ster die de weg wijst naar Jezus en Zijn boodschap van liefde, Maria die de hoop op een betere wereld levend houdt en die steun en troost geeft aan wie het moeilijk heeft. We zouden er genoten hebben van de muziek en van ganser harte mee het Magnificat gezongen hebben. Ik had je zo graag laten ervaren hoe daar in Hasselt een ganse gemeenschap feest viert, hoe er verbondenheid heerst en hoe ook jij daarin had kunnen delen. Je zou er geen vreemdeling geweest zijn, je zou er niets te verdedigen gehad hebben.
Pas over zeven jaar is er in Hasselt opnieuw een Virga Jesse ommegang. Die zal weer totaal anders zijn dan deze van vandaag. Ook wij zullen dan anders zijn. En wie zal zeggen of we er dan wel samen bij zullen zijn? Maar wanneer wij elkaar morgen spreken, over enkele weken elkaar ontmoeten, dan kan het ook feest zijn. Feest om het respect voor de ander, muziek omdat je luistert naar elkaar, warmte omdat je elkaar in een knuffel even laat rusten.
We hoeven echt geen zeven jaar te wachten. Zie, ik zet al een stap en schrijf je deze woorden neer...
"Scheiding is voor liefde en vriendschap als wind voor een vuur: een klein vuurtje wordt uitgeblazen, maar een groot vuur wordt aangewakkerd."
Wie heeft het vuur ontstoken, mijn dierbare vriend, van waaruit jij zelf warmte gaf? Hoeveel had het vuur al van jou verbrand toen ik de gloed ontdekte waarmee je ondanks alles toch leefde? Ik hoefde slechts jouw naam te horen en je de hand te reiken om een pad te zien wat we beiden volgden. Een vuur en een vuur, over de brandgang heen de wereld veranderend.
Maar kom nu en rust maar even. Zet je bij mij en kijk naar dezelde gloed; droom van alles van waaruit je geleefd hebt. Kijk en kijk dan even opzij; om er een mens te vinden die evenals jij verder kijkt dan de vlammen.
Toen Levi op 29 juli geboren werd ging het niet zo goed met hem. Hij had moeite met ademhalen. En ondanks zijn meer dan behoorlijk gewicht moest hij in de couveuse, later zelfs naar het UZ Gent. Er was hoop, ja. Maar ook ontgoocheling dat de kleine man niet mee naar huis kon en dat het misschien wel lang zou duren eer hij sterk genoeg was. Maar blijkbaar is Levi een klein vechtertje. In plaats van minstens een maand in het ziekenhuis te moeten blijven mocht hij gisteren al naar huis. Welkom kleine jongen! Ik kom je vast een bezoekje brengen. Op de foto zie je hem opkijken naar papa Christof.
Pieter Aspe je blijft mijn lievelingsauteur! Ik val voor je Pieter Van In: een gewone Bruggeling, een onvolkomen man met zijn roken, zijn Duvel en zijn verliefdheid.; een man met een eigen mening, tegen alle hierarchie in. Ik val voor zijn vriendschap voor Guido Versavel; een vriendschap die noch aan hierarchie, noch aan conventies gebonden is. Recht voor de mens!! En nu, Pieter Aspe, ben jij het zelf die mijn bewondering krijgt. Want met enkele, zelfs omfloerste woorden , zet je Vlaanderen aan het denken over hun zo verworpen bisschop, over Mgr Vangheluwe, de man die ze enkele maanden geleden nog zo op de handen droegen. Och, je woorden waren echt niet wereldschokkend. Je vertelde niets wat de doorsnee West-Vlaming al niet eerder had horen fluisteren. Jouw verdienste is dat je een herkenbare en gerespecteerde, zelfs niet betrokken, naam geleend hebt aan het fluisteren van al die mensen die niet meededen aan een onnadenkend massaveroordelen. Wat je woorden voor de mens Roger Vangheluwe zullen betekenen kan ik niet inschatten. Maar de reacties op de krantenartikels geven me wel hoop. Ik lees hoe langer hoe minder beschuldigende vingertjes. Eigenlijk hoop ik dat jouw woorden de aanzet zullen zijn om van een beschuldiging van "individueel falen" over te gaan tot een bewustzijn van "collectieve verantwoordelijkheid". Goed en kwaad, ze behoren allebei tot een onherstelbaar verleden. En elk van ons, wij allemaal samen, hebben vandaag de opdracht om te kiezen voor welke morgen we zullen vechten. Laat het niet een morgen zijn waarbij we met een beschuldigende vinger wegwijzen van de eigen onvolkomenheid. Laat het niet een morgen zijn waarbij er nog gesproken wordt over "de zaak" en "het geval" alsof alleen de regeltjes van het gezag tellen, ook al moeten we daarbij alle goede herinneringen en alle inspiratie die we gekregen hebben opgeven. Moge het een toekomst zijn waarbij Vlaanderen een mens, zelfs een onvolkomen mens als je Pieter Van In , koestert, opneemt onder zijn dak en helpt om weer samen te leren van elkaar te houden. Laat misdaad en bestraffing succesvol verder leven in je thrillers. Laat Vlaanderen weer leren wat het betekent mens te zijn, te houden van en heel vaak een dikke knuffel uit te delen. Bedankt, Pieter Aspe! Dikke knuffel, Pieter Van In!
Hoe vaak zeggen we bij het weggaan: dag! tot volgende keer! Soms is het een formeel afscheid. Omdat het om een oppervlakkig contact gaat. Vaak ook kijken we oprecht uit naar die volgende keer. Omdat het om een vriend gaat, een mens waarmee ik me verbonden voel, iemand die me geraakt heeft. Maar die volgende keer komt er niet altijd. Het "druk" hebben is immers in de mode. Menselijke contacten geraken er door op de achtergrond. Soms blijft die "volgende keer" ook oningevuld omdat een van de partijen niet meer kan. Een vakantie eindigt immers niet altijd thuis; de dood kan elk ogenblik komen... Het zou menselijk onleefbaar zijn elke keer weer het afscheid nemen als definitief te benaderen. Vrienden worden ook pas vrienden indien ik ze de kans geef om weg te gaan; om hun eigen leven te leven en ik het mijne. Weggaan en weer ontmoeten is de dynamiek van de vriendschap. Je hebt elkaar een leven te bieden. Jouw leven aan mij; mijn leven aan jou. Weggaan en weer ontmoeten. Vrienden vooral ont-moeten. Je gaat weg, maar waar er geraakt is blijft een teken in mijn hart. "Ik draag je mee". Enkele maanden terug schreef ik in een brief aan een vriend het volgende:
"Leven en dood samen weten; heel graag zien en toch laten weggaan
Telkens weer iemand anders
Is gelukkig zijn dit aanvaarden om het geloof dat alles in Gods handen ligt en het daar goed ligt? De God die door mensen om me heen, vrienden, soms gelukkig heel concreet wordt."
Eigenlijk wil ik er voor pleiten om onder vrienden ook eens stil te staan bij een afscheid. Om eens duidelijk elkaar te zeggen wie je bent voor jezelf en voor de andere. Af en toe eens samen de balans opmaken. De armen open: kwetsbaar, maar ook klaar om een knuffel te ontvangen. Elk op de eigen voeten. Want mijn leven is niet het jouwe. We ontmoeten en ont-moeten. Vriendschap is het allerbelangrijkste in mijn leven. Die vrienden met wie ik meer doe dan samen op stap gaan, samen ... Vriendschap is na meer dan 20 jaar een mailtje krijgen dat een vriend mij niet is vergeten en dan heel speciaal geschreven zien staan "Never!!! Nooit!!!" Vrienden zijn mensen die ontuitwisbare merktekens in mijn ziel krassen. Van vrienden kan ik leven. Voor vrienden kan ik leven. Wanneer een vriend sterft, sterft samen met hem een stuk van mij. En toch word ik er groter door. De dood als een opdracht om hem een stukje verder te leven. "Ik draag je mee"...
Dit alles geldt ook voor jou, daar zo ver weg. We hebben elkaar nog nooit ontmoet. En toch heb je door je woorden de rebel in mij getemd en naar de diepste zin gebracht. Blijf ademen, blijf leven! Jouw leven mag niet verloren gaan. Ik blijf over jou getuigen!
Gisteren werd bij mijn vrienden een jongetje geboren: kleine Levi. Na een meisje, een jongen, een meisje was het dus weer een zoon. De foto's op facebook tonen een prachtige baby: ruim 3,5kg. En toch ligt Levi in de couveuse. Hij heeft het moeilijk met ademen. Het kleintje mag niet bij mama blijven. Buiten mama en papa mag er niemand hem bezoeken en verwelkomen.Levi moet naar het universitaire ziekenhuis over gebracht worden. Wat er precies met hem mis is weet ik op het ogenblik niet. Maar feeststemming is er niet... Oh God, laat kleine Levi leven! Want hij is een welgekomen kind.
Dinsdag was een jonge vriend zo lief om samen met mij het bidprentje te lezen van mijn prof, van "onze Smetje". Sinds maart 1996 al staat het prentje met zijn getekend portret hier op mijn kast, naast een pieta die zoveel moederlijk leed toont. Onze Smetje, ere-kanunnik Prof. Jozef-Maria De Smet uit Kortrijk, was kerkhistoricus, een man met een encyclopedische kennis van de Middeleeuwen. Deze een beetje stuurs kijkende man wist met zijn scherpe, kritische geest de intellectuele vorming van zijn studenten te kneden als geen ander. Hij leerde ons geen geschiedenis, neen, hij maakte ons tot historici, tot mensen die ook in het dagelijks leven respectvol en kritisch naar feiten, woorden, daden of mensen kijken. Smetje haalde ook gastprofessoren van de Katholieke Universiteit Lublin (Polen) naar Leuven. Een unieke ervaring! In onze jeugdige naïviteit vroegen wij de Polen of zij het niet moeilijk hadden om kerkgeschiedenis te geven in een communistisch land. En als antwoord kregen wij het ene voorbeeld na het andere waarin juist wij die ons vrij waanden ons bleken te plooien naar het gangbare maatschappelijke denken en weinig kritisch waren.
Ik had het geluk gedurende vier jaar les te krijgen van Prof De Smet en hem tevens tot promotor voor mijn licentiaatsverhandeling te mogen krijgen. Hij durfde het aan om in de woelige periode van eind jaren 60 een onderwerp over het ontstaan van het verplicht priestercelibaat te begeleiden tot alom gewaardeerd resultaat: "De vrouw en het huwelijk in de celibaatspolemieken van de Gregoriaanse hervormingsperiode".
Alhoewel Smetje en ik al een zeer goed contact hadden tijdens mijn studies, toch was het vooral nadien dat ik hem als mens leerde kennen. Een warme man, iemand voor wie ik de moeite waard was. Iemand die altijd tijd voor mij had, bekommerd was, luisterde en richting gaf. Dat we gemeenschappelijke vrienden bleken te hebben bij de familie Hanoulle uit Kortrijk beschouwde hij als een teken van verbondenheid. Hij liet me ook delen in zijn bekommernis en zorg voor de universiteit Lublin waar men het erg moeilijk had. Leuven wist wel hoeveel hulpgoederen hij naar Lublin stuurde. Maar mij vertelde hij van de menselijke drama's die hij bij hem thuis aanhoorde van Polen die hij te gast had. Prof De Smet werd Doctor Honoris Causa van de KU Lublin en op zijn begrafenis was een delegatie uit Polen aanwezig. Zijn dood was voor mij niet het overlijden van een professor. Ik verloor iemand die als een vader voor mij was.
Ik mis "onze Smetje" nog steeds. Slechts een keer heb ik gedacht "gelukkig dat hij dit niet meer moet meemaken". Het was op 23 april toen voor Mgr Vangheluwe de ellende in alle hevigheid begon. Smetje zou niet veroordeeld hebben. Hij zou naar de volheid van de mens Roger Vangheluwe gekeken hebben en het leed hem aangedaan ook in de eigen ziel hebben laten krassen. Mede-lijden waar een warme knuffel beide West-Vlamingen zoveel deugd had kunnen doen.
Ik weet zeker dat Prof De Smet hierboven over zijn bisschop waakt.
Gisteren was onverwacht een leuke dag: een vriend op bezoek. Lekker kletsen en uit eten gaan. Blij zijn dat iemand de moeite doet om bij me langs te komen. Het bekende recept dus. Maar nu ben ik kwaad op mezelf. Ik ben kwaad op mijn dorp. Het dorp waar ik geboren ben en al generaties voorouders woonden. Maar ook de plaats waar ik me nooit mezelf kan voelen, nooit de spontane madame die in volle openheid mensen tegemoet treedt en mensen ontmoet om wie ze zijn, niet om wat ze maatschappelijk betekenen. Dat ik dit dorp telkens weer toelaat om me af te remmen is gewoon fout. Ik besef dat ik daarmee mensen minder geef dan ik wil. Ik besef dat ik daarmee ook hem die me ooit uit deze bekrompenheid deed ontwaken en me niet alleen een huis maar ook "leven" gaf verloochen. Een vriend is toch een mens voor wie ik me open stel; een mens naar wie ik luister - verder dan zijn woorden - ook naar wat hij niet zegt. Vrienden moeten niets. Ze mogen met mij "zijn"... zoals ze zich voelen...in goede en kwade uren... Vrienden gaan niet weg. Ze mogen hun eigen weg gaan. Maar ze blijven altijd...in het hart... Ik heb het geluk een paar zeer hechte vrienden te hebben. Hun foto's staan alom in mijn huis. Maar ik zie ze altijd en overal...van binnen uit...
Mijn vriend, daar zo ver weg, ik hoop dat ook jij iemand kent van wie je geen foto nodig hebt.
Heb jij ook de lichtjes van de Eifeltoren zien flikkeren bij valavond? Feest in Parijs: slotrit van de Ronde van Frankrijk. En heeft de beste gewonnen? Was het het einde van het Armstrong-tijdperk? Ik laat het antwoord aan de wielercommentatoren. Zeker was het de Ronde van de emoties, van het knuffelen en van de tranen. Het vertrokken gezicht van een oude Lance Armstrong; de vreugdetranen van een Marc Cavendish omdat het "eindelijk weer gelukt" was; de frustratie van een jonge Andy Schleck; de knuffel tussen Andy en Il pistolero, Alberto Contador. Maar Frank Schleck, de oudste van de broertjes, was deze middag wel heel ontroerend. Frank had de Tour moeten verlaten na een sleutelbeenbreuk. Maar vandaag stond hij in Parijs te kijken. Heel geëmotioneerd, telkens weer het hoofd afwendend en de tranen vegend. Natuurlijk werd hem een microfoon onder de neus geduwd. En toen hoorden we over de sterke band tussen de broertjes. Samen...samen kunnen ze de wereld aan. Samen...zo gaan ze volgend jaar voor de overwinning...Samen...ook al stond hij daar alleen aan de kant, jankend om achter te moeten laten... Maar het was geen "samen tegen de wereld"; het was "samen midden de wereld".
Samen: een woord wat we zo vaak vergeten; vooral vergeten te beleven. We wijzen zo graag naar de andere en denken zo oprecht te zijn om hem op zijn fouten te durven wijzen. We zien zelfs niet meer hoe we daarbij van onszelf weg wijzen en daarmee niet alleen de andere, maar ook ons zelf tot "alleen" veroordelen. Waar ik de andere beschuldig ontneem ik mezelf ook al het goede van de andere!
Wil je samen met mij eens proberen om eens niet naar de fouten te kijken maar minstens een goede kant van een beschuldigde te benoemen? Want waarom zouden de fouten overeind blijven en niet wat goed was? Goed of kwaad, ze behoren allebei tot een onherstelbaar verleden. Maar ik heb vandaag de vrijheid om te kiezen voor welke morgen ik zal vechten. Die vrijheid hebt ook jij.
Volgend jaar, mijn vriend, zal er wel feest zijn. Omdat ik, met jou en met jou en met jou en met jou...omdat we elk alleen aan een "samen" gaan werken...
Misschien heb je het al gemerkt, mijn armbandje met de tekst "ik draag je mee". Eigenlijk is het een rouwbandje, ontworpen door de Werkgroep Verder die zelfdoding en rouwen na zelfdoding bespreekbaar wil maken en aan preventie van zelfdoding doet.
"Wist jij dat verdriet zo zwaar weegt en dat er bijna niemand is die dat ziet?" (Stefan Boonen)
Rouw is als het leven zelf. Er bestaat geen recept voor; het is zo totaal "alleen" en elk ogenblik weer anders. Dood en rouw zijn taboe in onze succesmaatschappij. Professionals hebben de plaats ingenomen van de "wenende vrouwen". Zeker opgeven en zelf uit het leven stappen hoor je niet te doen. En dan smelt voor de nabestaanden de omgeving wel heel snel weg onder het excuus "we weten niet wat zeggen". Maar de nabestaande weet ook niet wat zeggen...zeker niet tegen de overledene...
Ga eens kijken op de website www.werkgroepverder.be. Lees daar eens hoe zelfdoding, rouw, verlies zoveel mensen treft; misschien morgen ook jou. Vertel het vooral verder. Want slechts door er over te spreken zal het hanteerbaar worden. Erger dan de dood zelf is immers het "doodzwijgen".
Gelukkig draag ik het armbandje niet omdat iemand uit mijn omgeving uit het leven is gestapt. Maar rouw kent vele redenen. Moeten loslaten...je toekomst afgesneden...verworpen worden... En het armbandje heeft niet alleen de boodschap van verdriet als een molensteen om mijn hals. Het is ook een getuigenis van verbondenheid en een belofte aan wie geen leven meer heeft: "Ik draag je mee en ik draag je verder uit".
Vandaag is het net drie maanden geleden dat ik het armbandje omdeed...
Waarom je gedachten toevertrouwen aan een blog en toelaten dat onbekenden zo wel als vrienden er kennis mee maken? Misschien omdat ik niet bang ben om beschuldigd te worden, maar wel bang ben dat ik zou zwijgen. Misschien omdat ik hoop dat op een dag het fluisterend kritisch denken luider zal klinken dan het roepen van "de getrouwen".
Dinsdag was een jonge vriend zo lief om samen met mij het bidprentje te lezen van mijn prof, van "onze Smetje".
