Deze vraag wordt telkens opnieuw gesteld. En toch moet Vlaanderen die vraag niet stellen en zich niet de bedenking maken dat de bisschop wel van de aardbodem verdwenen lijkt. Wie Mgr een warm hart toedraagt heeft ruim vier maanden de tijd gehad om te proberen hem te bemoedigen toen hij in Westvleteren was.
Ik zelf stel die vraag zeker niet! Niet omdat ik zijn adres wel ken. Mijn vragen zijn: hoe gaat het met Mgr? Kan hij het allemaal aan? Want Vlaanderen en de Kerk is onmenselijk hard geweest voor hem. Ontslag nemen en zich in alle stilzwijgendheid, zonder enige vorm van verdediging, terugtrekken in de abdij van Westvleteren was niet genoeg. Tot mijn ontzetting hoorde ik bij het interview dat Focus-Wtv had met vader abt in de commentaar: "in september is hij "onder druk van de kerkleiding" uit de abdij vertrokken". Ik laat de term "ontvoering" voor rekening van de sensatiepers. Maar "een niet zelf gekozen verandering van verblijfplaats" hoor ik hier toch in. En dat voor een vrij man die juridisch gesproken kan gaan en staan waar hij wil...
Een bisschop die 25 jaar lang gevierd en geprezen werd, wordt door een enkele persconferentie tot zondebok van een gefrustreerd Vlaanderen. Maar Vlaanderen is vergeten dat in de jaren 70-80 zo velen onder ons droomden van versoepeling van de celibaatsverplichting en dat wij, gesteund door de mogelijkheden van de anticonceptiva, ook op seksueel gebied de betreden paden verlieten. Het morele vingertje kenden wij niet. Wij gingen voor respect voor het leven en kozen voor "eerst het geweten en daarna het gezag". En ja, soms deden we domme dingen en gingen in de dwaling.
Tegenover wie ik mij de afgelopen maanden nog het meest machteloos voelde waren de bisschoppen. Zij gingen rustig voort met "vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven...". Maar ik hoorde geen vergeving in hun woorden, zelfs geen bekommernis om het lot van hun collega-bisschop. Zij waren toch zo braaf en bereid tot medewerking toen zij voor de parlementaire commissie zaten. De enige die zich voor de commissie assertief opstelde was aartsbisschop Leonard.
Is Leonard van "spookrijder" misschien een denkertje geworden? Zo was ik echt blij en hoopvol toen ik op www.rorate.com las: In een interview in Humo doet hij zo zijn eigen visie over Vangheluwe uit de doeken. Over de beweegredenen van de ex-bisschop heeft hij twee hypothesen. Eén: hij is zich niet helemaal bewust van de draagwijdte van de gebeurtenissen, aldus Léonard. Twee: de feiten zijn minder erg dan wat verteld werd.
Deze woorden van de aartsbisschop zijn natuurlijk geen vrijspraak, geen eerherstel. Maar het zijn wel de eerste woorden van twijfel aan schuld of minstens van mogelijk minder schuld die ik mocht horen. Ik hoop dat deze eerste goede woorden zullen doorsijpelen, zullen gevolgd worden door andere positieve opmerkingen. Misschien creëren deze woorden op hun manier een anti-gif tegen de haat.
Bedankt, Mgr Leonard, voor deze woorden! U die zo goed Italiaans lijkt te spreken, ga deze woorden ook eens herhalen in Rome. Want wij willen "onze" bisschop Roger Vangheluwe niet kwijt! Zelfs bij de wreedste straf vanuit Rome, de laïcisering, zullen wij Roger Vangheluwe nog steeds vragen om met ons te bidden en ons te blijven vertellen van die God die van de mensen houdt.
Mgr Vangheluwe, ik vraag u met uw eigen woorden: "Leef! Kies voor het leven!"
