Ik kan dit niet; ik wil dit niet; ik durf dit niet! Maar ik hoop dat God niet antwoordt: Dan hoeft het ook niet
Het zijn de woorden van een Trappistin met Protestantse roots. Drie jaar na haar intreden in het klooster vertelt ze over haar zoektocht daar naartoe.
Hoe herkenbaar zijn me deze woorden! Zo heftig positief ondanks hun negatieve formuleringen.
Alles hebben wat de wereld begeert. Alles hebben om gelukkig te zijn en toch blijven zoeken om die andere dimensie, die droom diep in je hart, te leven en te delen.
Dwaasheid om niet bij het succes te blijven stilstaan? Ja zeker.
Maar ook de enige manier om trouw te blijven aan mezelf.
Het Kruis van Jezus Christus mag aanwezig zijn als een houvast dat daar bevrijdende ommekeer schuilt.
Pasen is voor slechts af en toe, een geluk van zien, soms even.
Vertrouwen blijft mijn struikelpunt. Mijn kennen en bereidheid tot zorgen uit handen geven en durven hopen dat Gods dragende hand er zal zijn, vooral ook voor wie mij zo dierbaar is.
Ik wil zo graag een sms-je sturen naar God en vragen om een routeplanner.
Hopelijk heeft Hij wat geduld met mij en mag ik nog altijd hoeven zoeken.
En jij, mijn vriend, wil je niet te ver weg gaan en me op tijd een zetje geven?
Ik weet niet of jij het antwoord zo volledig kent, maar je blijft voor mij een hoopvol referentiepunt bij mijn zoektocht!
Wie eind de jaren 50 op een nonnenschool zat heeft ze vast wel gekend, die devote platen die de kale muren stichtend moesten opfleuren.
Twee ervan blijven me tot op vandaag uitdagen.
Twee die elk staan voor een bepaalde, elkaar zo tegengestelde, geloofsovertuiging.
De ene plaat stelde de hemel voor. Goud en geel gekleurd; warmte en licht uitstralend.
Het grootste deel toonde een man die God moest zijn. Groot, machtig
De rest werd ingenomen door talloze mensjes. Zij die heilig waren?
Reeds als kind al vond ik het een onrechtvaardige hemel. En neen, er werd geen rijstpap gegeten. Maar die God had niets met die mensjes te maken. En die mensjes hadden ook alleen maar hun eigen kleine groepje om in thuis te zijn. Het was ook zo oneerlijk verdeeld: enkelen mochten heel dicht bij God verblijven, maar de anderen mochten enkel de hoekjes opvullen.
Waren de enen heiliger geweest dan de anderen?
Vandaag zou ik die plaat kerk noemen.
Een machtige paus met dicht bij hem zijn getrouwen en in de hoekjes biddende groepjes die zich verkneukelen in hun uitverkorenheid, maar zeker geen gemeenschap van liefde of verbondenheid kennen.
Kerk is belangrijk omdat zij de Boodschap van Jezus Christus doorgaf en elke historicus zal het belang erkennen van de Kerk als doorgever van cultuur. Het is dan ook niet zo maar dat Benedictus tot patroon van Europa erkend is.
Omdat ik gedoopt ben zou ik een plaatsje krijgen op die plaat. Maar je zou me zeker niet centraal vinden. Die Kerk is voor mij geen thuis.
Maar in de inkomhal van de nonnenschool hing ook een plaat met een engelbewaarder
Het was een donkere en dreigende afbeelding. Een klein meisje moest over een brugje boven een kolkende rivier, alleen en ondanks duisternis en onweer. Maar boven het meisje hing een wat wazige witte figuur. Een engel, niet te zien voor de mensen. Hij raakt het meisje niet aan; misschien ziet ze hem zelfs niet. Maar de engel beschermt haar, houdt haar op het juiste pad en leidt haar naar huis
Ik geloof in die engelbewaarder. Ik heb er zelf een.
Nu al meer dan 30 jaar houdt hij mijn leven op de rails. Een man die spreekt vanuit een warm hart. Een mens die durft te leven ondanks de regeltjes van Kerk en maatschappij.
Begin jaren 70 hoorde ik over hem vertellen. Dat hij jonge mensen kon bemoedigen en dat hij een plaats zag en een toekomst ook voor ons die door Humanae Vitae en alle perikelen van uittreders om de celibaatsverplichting keihard tegen de Kerk aangeknald waren.
Tot voor kort wist hij zelf niet hoeveel goed hij me deed. Maar het hoefde ook niet dat hij me bij de hand hield. Hij was er als een veilig referentiepunt die mij en heel veel anderen doorheen de duisternis zou leiden
Maar waar ben je nu, lieve engelbewaarder?
Je leeft nog. Anders had ik je vijanden wel al horen juichen om je dood.
Het doet me goed te weten dat je de moed blijft hebben om te leven ondanks de haat van hen die als een grote gom je leven, je warme hart willen ontkennen.
Maar ik ben ook bezorgd om jou en vraag me af hoe eenzaam je wel moet zijn zonder je thuis en zonder je dierbaren.
Misschien lees je wel deze tekst van mij.
Ik hoop dat je er in leest dat ik je niet in de steek laat en dat ik blijf getuigen over die hoop die jij me getoond hebt.
Ik hoop dat je het zou begrijpen wanneer ik refereer naar dat filmpje op you tube waar Mgr Vangheluwe bij een zieke priester op bezoek is, hem een kruisje geeft en zelf om een kruisje vraagt. Die priester zegt God zegene je en beware je; Hij sterke je en hij spare je.
Deze woorden zeg ik zelf vandaag aan jou, lieve engelbewaarder.
Prof Rik Torfs over het interview van Mgr Vangheluwe
Prof Torfs stelt op de website van VT4 dat Mgr Vangheluwe met het interview gezondigd heeft tegen de straf die het Vaticaan hem had opgelegd.
Tot zo ver ben ik het volkomen eens met de kerkjurist.
Maar die straf, die flutstraf volgens de Prof, betekende wel dat een vrij man gedwongen werd zijn land te verlaten en dat hem het recht op vrije meningsuiting werd ontzegd.
Een straf, en dan een nog rekbare straf!, ondanks de verjaring ook voor het kerkelijk recht.
Hij had niet moeten spreken en misschien zouden we nu beter over hem zwijgen.
Neen, Prof Torfs, we moeten niet over hem zwijgen, maar eerder erkennen hoeveel goed hij OOK gedaan heeft in 25 jaar bisschopsambt.
Zich realiseren hoeveel kwaad de Kerk zichzelf aandoet door begrippen als barmhartigheid of vergeving uit haar spreken te bannen.
Weten dat daden verwerpen niemand het recht geeft ook een medemens het leven uit te gommen.
Ik bewonder Mgr Vangheluwe dat hij de moed gehad heeft dit interview te geven.
Hij heeft het gedaan voor de waarheid en tot steun van die mensen die hem niet met zijn fouten identificeren; zeker voor hen die al op hun kop gekregen hebben omdat ze het aandurfden te suggereren dat de bisschop onheus behandeld is.
Een oppervlakkig of gewetenloos man had zich nooit uit zijn bisdom laten verwijderen.
Die zou bij het ontslag zijn centen bij elkaar genomen hebben en met een/enkele getrouwen op vakantie vertrokken zijn.
En laïcisering is het nu een straf of juist de vrijheid die jullie zo gevaarlijk lijken te vinden?
De vrijheid om te kiezen voor: eerst het geweten en dan het gezag
De Verenigde Staten en Groot-Brittanië hebben druk uitgeoefend op paus Pius XII om te zwijgen over de nazi - brutaliteiten om te vermijden dat zijn protest zware gevolgen zou hebben. Dat blijkt uit tot op heden uitgegeven documenten, meldt het Romeinse, persagentschap Zenit.
De teksten werden ontdekt door de stichting Pave the Way, opgericht door de Amerikaanse jood Gary Krupp. Volgens hem kunnen de documenten de houding van Pius XII beter doen begrijpen.
En daarna heeft hij nog 13 jaar tijd gehad om te zwijgen! De huidige paus Ratzinger, Benedictus, Duitser had slechts een paar weken nieuwe aartsbisschop in België nodig om "te doen zwijgen".
Wie heeft nu druk uitgeoefend op wie om "Rome" te doen spreken en Vlaanderen te doen zwijgen over Mgr Vangheluwe? Ik zou het echt niet weten. Maar hopelijk zijn jullie allemaal wat alerter over de ware menselijkheid van Mgr Vangheluwe . Laat "Rome" zijn zegje maar doen en fluister met mij heel luid dat Roger Vangheluwe thuis verwacht wordt.
Wanneer je hun liedje meezingt ben je een fantastische werknemer.
Ze prijzen je intelligentie wanneer ze je kennis nodig hebben en hebben erkenning uit hun woordenschat geschrapt toen ze op hun troontje terecht kwamen.
Maar pas op wanneer je hun handelen begrijpt en je hun je eigen verhaal vertelt.
Zwijgen zal je doen; vooral niet gezien worden. Er komen richtlijnen, controles en sancties.
Zwijgen! Het kan klinken als een ongewilde erkenning van je gelijk.
Bazen begrijpen ook heel goed wat divide et impera betekent.
Aan wie je tot je vrienden rekende vertellen ze verhalen waarin je jezelf niet meer herkent.
Verhalen die een eigen leven gaan leiden; beschuldigingen waartegen je weerloos bent.
En wie van je vrienden je nog geloven durven nauwelijks nog met je te spreken.
Ze zeggen worden woorden die je verdoemen tot dodende eenzaamheid
Aan deze ervaringen moest ik denken toen ik een video zag van Terzake van 15 april 2011 waar ik Mgr Bonny over het interview van Mgr Vangheluwe hoorde praten.
Laïcisering, maar dan is hij vrij kan je geen sancties, beperkingen opleggen
als hij er zich niet aan houdt moeten er andere maatregelen komen
Roger Vangheluwe moet wegblijven uit België en hij moet zwijgen.
Bazen staan niet zo gemakkelijk met een C4 te zwaaien voor wie weet en bovendien de moed heeft om te zeggen wat hij denkt te moeten zeggen.
Bazen zoeken naar een kwetsbare plek en hopen dat je zelf zal opstappen en liefst voor goed zal verdwijnen.
Maar het goede wat je gedaan hebt blijkt toch het laatste woord te hebben.
Mgr Vangheluwe, ik hoop dat ook u zo een laatste woord mag horen.
Het zal een lang en luid verhaal worden. Een boodschap van bevrijding en hoop
Alle vergelijkingen lopen mank, ik weet het wel.
Maar een mens die zoveel hoop gaf, die krijgt niemand uit mijn gedachten!
Deze wijsheid krijgen we te horen van Bert Claerhout, hoofdredacteur van Kerk & Leven.
Alsof we ooit anders hadden gedacht!
Maar het bevalt me niet dat in dit verhaal de wens van Michelle Martin om zich in een Frans klooster terug te trekken in verband gebracht wordt met Mgr Vangheluwe. zowel RV als MM zich willen .
Herinner u hoe Mgr Vangheluwe in de Phara-uitzending van 4 februari 2010, n.a.v. zijn jubileum, nog zei ik zal niet kunnen een abdij binnen gaan; ik zal de mensen blijven nodig hebben. Dit staat toch ver af van het verlangen naar een kloosterleven.
Bovendien heb ik nog een opmerking bij de woorden Voor Vangheluwe was - gezien de omstandigheden - een ander leven moeilijk en hij komt natuurlijk in een bekende omgeving terecht.
Moet ik onder omstandigheden verstaan dat een vrij man in Vlaanderen ongenadig door de media achtervolgd wordt zonder een proces, laat staan een veroordeling?
En of dat ander leven zo moeilijk was (en is) zou ik ook betwijfelen. Vlaanderen telt echt nog mensen die om hem bekommerd zijn en hem steunen. Het heeft me dan ook groot plezier gedaan Mgr Vangheluwe in het interview vanuit Frankrijk te horen zeggen dat hij verschillende aanbiedingen gekregen heeft voor onderdak.
En dat interview: je moet er maar de moed voor opbrengen!
Trouwens hierbij nog een dikke proficiat voor Marc Geenen die dat op een heel fijne manier geleid heeft.
Pastoor Damme pleegt zelfmoord na klacht over seksueel misbruik
"Pastoor Damme pleegt zelfmoord na klacht over seksueel misbruik"
Ik vond dit bericht op de nieuwsbrief van Focus Wtv.
Natuurlijk heb ik, hier in het Brusselse, geen weet van de feiten.
Maar het staat daar weer zo vol triomf: een dader gepakt en een die dan nog zichzelf bestraft.
Zijn jullie nu weer tevreden, jullie die zo vol transparantie het ontslag van Mgr Vangheluwe aankondigden? En is dit overlijden misschien ook de fout van Roger Vangheluwe?
Jullie nederige Kerk is een clubje van vervolgers aan het worden!
Waar bestaat er bij jullie nog vergeving , barmhartigheid en kennen jullie nog wel mededogen met een medemens?
Ik weet een ding: geen enkel slachtoffer is met jullie optreden gebaat.
Erkennen dat er fouten gebeurd zijn is een, maar een echt bevrijdende Kerk zou een Kerk zijn waar er niet moet gepalaverd worden over schadevergoedingen.
Een echt bevrijdende Kerk is een gemeenschap van arme zondaars die samen vanuit het verleden het zo goed voor elkaar maken dat noch straf, noch vergoeding meer nodig zijn.
Wat jullie ook mogen zeggen over Mgr Vangheluwe, ik zal altijd blijven zeggen hoeveel goed hij gedaan heeft en - indien hij de kans krijgt nog zal doen.
Hij was, is en blijft een fantastisch bisschop die een God van liefde heeft leren kennen.
Om het even wat jullie over hem zeggen, ik zal hem altijd blijven steunen!
Vandaag is het 1 jaar geleden dat op een persconferentie het ontslag publiek gemaakt werd van Mgr Roger Vangheluwe als 25ste bisschop van Brugge.
Och, een bisschop is zo vlug vervangen. Maar wat heeft dit jaar aan leed betekend voor Roger Vangheluwe op de eerste plaats, maar ook voor zijn familie, ook voor zijn neef?
Mgr Vangheluwe moest en zou zwijgen. Maar hij vond de moed om, ondanks alles wat hem al is aangedaan, toch te spreken vanuit Frankrijk. Het was een cadeau voor die mensen die hem blijven steunen.
Alleen een groot man kan in de diepste ellende aan anderen, aan zijn dierbaren denken.
Mgr Vangheluwe kan dan wel fysiek vele kilometers hier vandaan zijn. Maar voor zovele mensen blijft hij heel dicht bij. We vertellen elkaar hoe we zijn warme menselijkheid en zijn gelovige inspiratie missen. We vragen ons af hoe hij het stelt en willen hem zoveel goeds vertellen. De ene brandt een kaarsje, de andere zet zijn foto op een ereplaats. Maar elk op onze manier uiten wij de wens dat Roger Vangheluwe waar dan ook warmte mag vinden en priester mag zijn.
Hier bij mij staat zijn foto naast mijn voorkeur-Mariabeeld, de pieta. Telkens opnieuw vraag ik die diepbedroefde moeder dat zij nu voor hem zorgt, dat zij hem draagt, hem draagt naar het leven.
Moeder Maria, zet mensen op zijn weg die hem zeggen: "het leven is sterker, doorheen alles wanhoop niet, wees toch niet bang"
Monseigneur, de Heer verbreekt het verbond met de mensen niet. En mensen die over een functie heen naar uw unieke en onvervangbare leven kijken doen dat ook niet.
"De Congregatie voor de Geloofsleer, bevoegd om recht te spreken over de meest ernstige delicten tegen de zeden, heeft de zaak van mgr. Roger Vangheluwe, oud-bisschop van Brugge, onderzocht. De Congregatie heeft besloten dat mgr. Vangheluwe, zelfs al zijn de feiten van seksueel misbruik tegenover zijn neef gepleegd volgens de normen van het kerkelijk recht verjaard, België moet verlaten en gedurende een periode een spirituele en psychologische behandeling moet volgen. Mgr. Vangheluwe, die sinds zijn ontslag op verschillende plaatsen heeft verbleven, zonder een vast adres, heeft intussen België al verlaten om zich bij deze beslissing neer te leggen."
Heer, geef Roger Vangheluwe de kracht om ook ondanks deze nieuwe beproeving in Uw barmhartigheid te blijven geloven en in het offer van uw zoon Jezus Christus een blijvende hoop te vinden.
Monseigneur, wie het geluk heeft uw geloof te kennen en een blik in uw mensenhart te mogen werpen, aanvaardt uw bisschopsleuze "Considerate Jesum" als een opdracht en zegt u van ganser harte:
Verwacht geen commentaar van mij op dit nieuwe boek van de voormalig woordvoerder van aartsbisschop Leonard, Jurgen Mettepenningen. Ik heb het (nog) niet gelezen.
Maar ik beken dat een aantal opmerkingen die ik gelezen en gehoord heb me geraakt hebben. Zo was er Reyers Laat, toch geen programma voor specialisten. De auteur ging daar wel heel gretig in op de voorzet dat "de geloofwaardigheid van de Kerk gebroken werd met de zaak (!)-Vangheluwe". Hij erkent dat er verjaring is voor de burgerlijke rechtspraak en "daar kunnen we niets meer aan doen". Jammer? Hij zegt zelfs dat ook voor het kerkelijk recht sprake is van verjaring. Maar hij vertelt er al snel bij dat er nog 1 mens op de wereld rondloopt om aan die situatie iets te veranderen: de paus. In De Morgen lees ik dan dat de auteur zich ergert dat Mgr Vangheluwe voor de tweede maal in het verborgene zit: hij moet door Rome gestraft worden.
Eigenlijk besteedt de auteur in zijn commentaar wel heel veel aandacht aan Mgr Vangheluwe. En eigenlijk hoor ik hem niet op eenzelfde lijn zitten met Rik Torfs. Waarom? vraagt mijn nieuwsgierige geest zich af.
Misschien moet ik maar gauw het boek eens gaan lezen. Misschien kom ik dan aan de weet wie of wat het denken van deze auteur bepaalt. Misschien wordt het me dan duidelijk of "het verborgene" het zo vaak gevraagde "uit beeld verdwijnen" was of een ontsnapping aan de tegenstander; of het een vrije keuze was ofwel gebeurde, zoals Focus-Wtv bij de jaaroverzichten zei, "onder druk van de kerkleiding (=wie?)".
En voor wie er niet zo erg zou over nagedacht hebben: er is een verschil tussen Kerk als instituut, als een organisatie over heel de wereld actief en dus met een logge structuur, of de Kerk als gemeenschap van mensen die in al hun verscheidenheid Christus als de diepste werkelijkheid van hun leven erkennen en samen over alle leed heen kijken naar de Hoop.
Die tweede Kerk is heel levend en daar ben ik blij om!
Gisteravond in de politieserie Code 37 een aflevering gezien die me wel erg veel deugd gedaan heeft. Via de Nederlandse recherche krijgt het Vlaamse team een naaktfoto van een 13-jarige jongen in handen. Door inzoomen op de achtergrond kunnen zij al vlug de identiteit van de jongen achterhalen. Blijkt dat zijn vader trucker is en veel van huis en zijn moeder met haar vriend naar Turkije is gevlucht. Een jongen die weinig kansen krijgt in het thuismilieu, maar ook een jongen met een enorm tekentalent. Zijn leraar, de vertrouwensleraar, bekommert zich om de jongen en stimuleert zijn talenten. Hoe onschuldig de eerste naaktfoto ook was, al vlug vinden de rechercheurs een tekening waar de jongen zichzelf en de leraar weergeeft bij het stellen van seksuele handelingen. De leraar wordt opgesloten; de jongen zit te wenen... De "reddende" rechercheurs trachten de jongen gerust te stellen: hij kan je geen kwaad meer doen; wij beloven je dat hij voor heel lang zal opgesloten worden.... Maar de jongen heeft geen oor voor hun troostende woorden en zegt uiteindelijk hoeveel "kwaad" de leraar hem gedaan heeft: "hij was de enige die mijn verjaardag niet vergeten was!"
Ik wil maar zeggen: kindermisbruik en machtsmisbruik kent heel wat meer vormen dan seksuele contacten met minderjarigen.
In Kerk & Leven las ik de commentaar van Kris Depoortere bij de zondagslezingen van 13 februari: De eerste steen.
De woorden uit het evangelie Gij zult niet doden zijn aanleiding voor de auteur om het over schandalen in de Kerk te hebben, over pedofilie, over slachtoffers en daders.
Nergens in de tekst wordt de naam van Mgr Vangheluwe vernoemd. Maar voor mij was het alsof de naam er in het vet gedrukt stond.
Enkele woorden uit de tekst: mensen die zonder reserves schuld en straf op zich nemen; mensen die jarenlang met etterende schuld geleefd hebben.
En Er werd gedood door de misbruiken. Er wordt gedood : slachtoffers en plegers.
Een groot deel van de tekst bestaat uit een brief van een Braziliaanse bevrijdingstheologe.
Uit die brief citeer ik: Onze hypocrisie is zo groot dat we, op basis van een zware of geringere misstap van mensen, de waarde van hun hele leven en van hun inzet voor mensen opzij schuiven, terwijl zij zelf jarenlang leden onder een zonde, indien zij die voor zichzelf erkend hebben. Ik sta verbijsterd van de schijnheiligheid, waarmee wij onbarmhartig stenen gooien. En dit tegenover hen die, ondanks hun misstappen, in staat waren veel liefde te geven in hun verdere leven.
Deze tekst van een man die Mgr Vangheluwe toch gekend heeft doet me meer dan deugd.
Een mens krijgt weer het recht om mens te zijn, een mens met een hart.
De auteur noemt zijn tekst een vergeten aspect van de problematiek van de pedofilie.
Ik wil er nog een vraag aan toevoegen: Wie heeft de dader tot dader gemaakt?
De dader is een mens als ik, iemand die leeft binnen Vlaanderen, binnen de Kerk. Zijn handelen is geen individueel falen. En ik stel de vraag: wat heb ik gedaan of net niet gedaan om hem onvoldaan genoeg te laten zijn zodat hij zijn intimiteit bij een kind zocht?
Wat heb ik gedaan of net niet gedaan om hem te bevrijden van een seksualiteit van regeltjes en verboden om hem te brengen naar die ene grote regel: respect voor het leven.
Dat respect dat liefde mogelijk maakt tussen man en vrouw, tussen mensen van hetzelfde geslacht, tussen een priester en een vrouw/man, in zekere zin zelfs tussen een volwassene en een minderjarige. Liefde in zo vele vormen, liefde met zo verschillende intensiteit
Mgr De Kesel heeft het nogal eens over een Kerk die nederig dient te zijn. Maar die nederigheid stelt me niet gerust. Ik zie voorlopig alleen een straffende Kerk die meedogenloos een mens tot de vergeetput veroordeelt. Ik ervaar voorlopig alleen een Kerk die, wanneer de media gaan zwijgen, ook zelf stilzwijgend een bladzijde wil omdraaien zonder blijkbaar te beseffen dat ze daarmee niet enkel de man in de vergeetput straft, maar ook jou en mij al het goede van een man-met-fouten ontneemt.
Ik heb geen behoefte aan een low-profile Kerk, maar net aan een Kerk die, hoe kwetsbaar ook, heel luid spreekt over graag zien en over hoop.
Ik zoek een Kerk van vertrouwen waarin ik kan getuigen dat ik mijn leven en dat van wie me dierbaar is toevertrouw aan de dragende hand van de Heer.
Dragen, gedragenheid; verbondenheid, verbonden woorden; leven, mogen leven
Mijn vriend, geregeld hoor ik dergelijke woorden wanneer wij het hebben over jou en over bidden.
In eerste lezing hoor ik er warme menselijkheid in en mee-lijden aan verdriet en verlies.
Bidden dat jou nabij brengt en mij uitnodigt om je "zijn" in deze wereld (hopelijk maar voor even) nu van je over te nemen.
Maar is bidden niet meer dan onverwerkt verdriet en de onwil om jou los te laten?
Heeft ons bidden misschien ook te maken met het Joodse begrip verbond? Het verbond dat God sloot met Zijn volk; het verbond dat tot stand komt wanneer een sterkere de verplichting op zich neemt op te komen voor de zwakkere en waarbij deze laatste dit aanvaardt?
Deze verbondenheid is zoveel meer dan een contract. Ik noem het dat bewustzijn heel diep in mij dat spreekt over graag zien en de ander het leven willen geven. Deze verbondenheid vraagt niets van jou, maar hoopt des te meer op je levenswil en op je geloof dat dit verdriet niet het einde is en dat Hij niemand loslaat.
De God die dergelijk verbond sloot met Zijn volk, ja van Hem geloof ik dat hij mensen graag ziet.
Enkele dagen terug voelde ik me nogal in de steek gelaten toen iemand van wie ik weet hoe zeer die het goed meent met Mgr Vangheluwe toch woorden als vergiffenis schenken in de mond nam. Woorden die toch al snel gevolgd werden door helpen een nieuw leven op te bouwen.
Vergeven is vandaag een vergeten woord geworden.
Voor de enen omdat ze zichzelf zo rechtschapen voelen en dit nog meer denken te zijn door met de vinger te wijzen naar wie ooit in de val trapte. Ze jagen de zondebok weg.
Voor anderen omdat ze vergeven verwarren met amnestie, d.i. de fout heeft nooit bestaan.
En soms misschien vind ik dat nog het ergste- klinkt het vergeven als de sukkel kon er niets aan doen want . Het ergste omdat de schuldenaar dan pas in zijn schuld bevestigd wordt ondanks de uitgesproken vergeving.
Vergeven kan ik alleen wie mij iets misdaan heeft.
Mgr Vangheluwe heeft mij niets misdaan. Integendeel, ik ben hem veel dank verschuldigd.
Hij heeft ook Vlaanderen of de Kerk niets misdaan. Ze wisten immers van niets en waren enkele weken voordien nog bezig met zijn jubileumviering en met hem te prijzen.
Zelf heeft Mgr ooit gezegd dat bij een probleemsituatie i.v.m. een priester er twee vragen waren: hoe moet ik dit behandelen ; hoe moeten we daarover communiceren.
Bij dit tweede punt is het voor hem misgelopen en werd hij zelf tot slachtoffer van zijn volk en van zijn Kerk. De persconferentie had er nooit mogen komen; zeker niet onder deze toonaard.
In een tekst uit 2004 schreef Mgr Vangheluwe i.v.m. zondigheid dat hij Gods barmhartigheid als een van de grote vreugden van het christelijk geloof ziet. Maar hij zegt er ook:
Natuurlijk moeten we het kwaad herstellen waar we kunnen, maar daarmee is alles niet opgelost. Als we onze zonde aan God geven dan legt Hij er het kruis van Jezus Christus op die zich gegeven heeft tot vergeving van de zonden.
Ik vermoed dat juist de realiteitszin waarmee ik kijk naar zonde en barmhartigheid een groot aandeel heeft in het vertrouwen waarmee ik leef. Het helpt me positief kijken en optimistisch te leven want ik geloof dat ik niet zal ten onder gaan aan de zonde. Ik mag leven.
Mgr Vangheluwe, ik hoop dat u vandaag nog steeds op deze manier over barmhartigheid kan denken en dat niet alleen de Heer, maar ook uw volk u zal helpen te leven!
En jou, mijn vriend, je woord van vergiffenis is je vergeven.
Je liet me even alleen, maar ik reik je de hand en vraag je om opnieuw samen op pad te gaan, op dat pad waar evangelisch en echt leven synoniemen zijn.
Deze vraag wordt telkens opnieuw gesteld. En toch moet Vlaanderen die vraag niet stellen en zich niet de bedenking maken dat de bisschop wel van de aardbodem verdwenen lijkt. Wie Mgr een warm hart toedraagt heeft ruim vier maanden de tijd gehad om te proberen hem te bemoedigen toen hij in Westvleteren was.
Ik zelf stel die vraag zeker niet! Niet omdat ik zijn adres wel ken. Mijn vragen zijn: hoe gaat het met Mgr? Kan hij het allemaal aan? Want Vlaanderen en de Kerk is onmenselijk hard geweest voor hem. Ontslag nemen en zich in alle stilzwijgendheid, zonder enige vorm van verdediging, terugtrekken in de abdij van Westvleteren was niet genoeg. Tot mijn ontzetting hoorde ik bij het interview dat Focus-Wtv had met vader abt in de commentaar: "in september is hij "onder druk van de kerkleiding" uit de abdij vertrokken". Ik laat de term "ontvoering" voor rekening van de sensatiepers. Maar "een niet zelf gekozen verandering van verblijfplaats" hoor ik hier toch in. En dat voor een vrij man die juridisch gesproken kan gaan en staan waar hij wil...
Een bisschop die 25 jaar lang gevierd en geprezen werd, wordt door een enkele persconferentie tot zondebok van een gefrustreerd Vlaanderen. Maar Vlaanderen is vergeten dat in de jaren 70-80 zo velen onder ons droomden van versoepeling van de celibaatsverplichting en dat wij, gesteund door de mogelijkheden van de anticonceptiva, ook op seksueel gebied de betreden paden verlieten. Het morele vingertje kenden wij niet. Wij gingen voor respect voor het leven en kozen voor "eerst het geweten en daarna het gezag". En ja, soms deden we domme dingen en gingen in de dwaling.
Tegenover wie ik mij de afgelopen maanden nog het meest machteloos voelde waren de bisschoppen. Zij gingen rustig voort met "vergeef ons onze schulden zoals ook wij vergeven...". Maar ik hoorde geen vergeving in hun woorden, zelfs geen bekommernis om het lot van hun collega-bisschop. Zij waren toch zo braaf en bereid tot medewerking toen zij voor de parlementaire commissie zaten. De enige die zich voor de commissie assertief opstelde was aartsbisschop Leonard.
Is Leonard van "spookrijder" misschien een denkertje geworden? Zo was ik echt blij en hoopvol toen ik op www.rorate.com las: In een interview in Humo doet hij zo zijn eigen visie over Vangheluwe uit de doeken. Over de beweegredenen van de ex-bisschop heeft hij twee hypothesen. Eén: hij is zich niet helemaal bewust van de draagwijdte van de gebeurtenissen, aldus Léonard. Twee: de feiten zijn minder erg dan wat verteld werd.
Deze woorden van de aartsbisschop zijn natuurlijk geen vrijspraak, geen eerherstel. Maar het zijn wel de eerste woorden van twijfel aan schuld of minstens van mogelijk minder schuld die ik mocht horen. Ik hoop dat deze eerste goede woorden zullen doorsijpelen, zullen gevolgd worden door andere positieve opmerkingen. Misschien creëren deze woorden op hun manier een anti-gif tegen de haat.
Bedankt, Mgr Leonard, voor deze woorden! U die zo goed Italiaans lijkt te spreken, ga deze woorden ook eens herhalen in Rome. Want wij willen "onze" bisschop Roger Vangheluwe niet kwijt! Zelfs bij de wreedste straf vanuit Rome, de laïcisering, zullen wij Roger Vangheluwe nog steeds vragen om met ons te bidden en ons te blijven vertellen van die God die van de mensen houdt.
Mgr Vangheluwe, ik vraag u met uw eigen woorden: "Leef! Kies voor het leven!"
Toen ik in het kader van de beschuldiging tegen pater Versteylen s.j; het "gruwelijke" nieuws las over mensen die op een warme zomerdag naakt door de (privé!) tuin liepen om de vijver in te springen en over de tiener die een trauma opliep door op het terrein van de Brouwerij in Viersel een naakte oudere man te zien, ja toen dacht ik toch zelf maar eens aan een degelijk gewetensonderzoek te moeten beginnen.
Dat ik niet meer spontaan in de lach schoot om dergelijke preutsheid zegt veel over de hel waarin we de laatste maanden beland zijn. Heb ik me misschien van een eeuw vergist en leef ik nog in 1911? Waar is de hoop van John F.Kennedy gebleven en wat is er gebeurd met de droom van M. L. King? Hebben we dan voor niets de studentenrevoltes van 1968 bevochten? En wat doe je dan met de woorden van rector Piet De Somer bij het pausbezoek in 1985 waar hij -enkele weken voor zijn dood- paus Johannes Paulus II verzekerde dat zijn universiteit een katholieke instelling zou blijven, maar dat hij evengoed het "recht op dwaling" vroeg?
Wanneer ik vandaag een krant lees bekruipt me eenzelfde gevoel als wanneer ik in Ieper onder de Menenpoort sta of door de Westhoek rijd en het zoveelste soldatenkerkhof zie. Zoveel duizenden namen, levens, families: opgeofferd...om enkele jaren nadien opnieuw te beginnen...We hebben niets geleerd! Maar ik weiger me neer te leggen bij een constatatie.
Gelukkig voor mij ben ik besmet met de" hoop" van een Jezuietenopvoeding. Verder gaan, grenzen verkennen; grenzen van maatschappij en van geloof. Verder gaan, ondanks dat je weet dat je op je kop zal krijgen; toch trouw zijn aan de droom in je hart, trouw aan een droom ontsproten aan de hoop op de overwinning op de dood; ja gelovend dat dit verdriet niet het einde is!
Maar onze droom is niet grenzeloos. Hij wordt niet bepaald door wetten, door geboden of verboden. Onze -mijn!- droom wordt begrensd door twee het uiterste eisende geboden: respect voor het leven (leven, van mezelf, van de andere) en graag zien ten einde toe, in volle overgave, zonder iets te verwachten.
Maar mijn hoop blijft wel: Dat Mgr Vangheluwe de moed blijft hebben om te leven en te blijven getuigen van een God die van ons, mensen houdt. Dat Mgr De Kesel, andere bisschoppen, priesters, gelovigen, zich "ons arme zondaars" durven blijven noemen en van daar uit een hand durven reiken naar een mens en zichzelf en de Kerk het geluk zullen geven zich alle bemoedigende woorden van Mgr Vangheluwe te blijven herinneren.
Het jaar 2010 is nog niet ten einde of er wordt al weer een "grote" aangeklaagd wegens seksueel misbruik van een neef: Kanunnik François Houtart, prof. em. van de UCL en nog zoveel meer.
Natuurlijk weet ik niet wat er in het leven van deze man 40 jaar geleden (!) gebeurd is. Maar of het nu 25 jaar of 40 jaar geleden is, of het nu om erge of zachte feiten gaat: spreek direct of zwijg voor immer! En vergeet niet dat ieder die de naam van iemand besmeurt zichzelf en de maatschappij ook al het goede wat een man gedaan heeft ontneemt. Wraak hoort niet thuis in een christelijk denken. Wel mededogen, wel vergiffenis.
Hierbij wil ik mijn medeleven en steun betuigen aan Kanunnik Houtaert. Ik hoop dat hem geen heksenjacht te wachten staat. Ik hoop dat hij nooit de belofte zal vergeten: Sacerdos in aeternum!
Een favoriete uitspraak van mij, een uitspraak waarnaar ik ook tracht te leven is:
Je hebt de vrijheid om te doen waartoe je geroepen wordt
Vrijheid is een eeuwenoude menselijke betrachting.
Vrijheid is het verlangen van de jeugd.
Maar vrijheid is geen cadeau; het is een opdracht!
Geen kuddedier zijn heb ik familiaal meegekregen. Mijn grootouders hadden in 1917 de moed om een familiefoto te laten maken in hun druivenserre waarbij ook hun toekomstige schoonzoon, een Elzasser, in Duits militair uniform opstaat. Zij keken over het uniform heen naar de mens die, evenals zij zelf, slachtoffer was van de Duitse bezetter.
Later, opgevoed in een Jezuïetenmentaliteit, werd zelfstandig denken een evidentie. De grenzen verkennen, de grenzen van geloof en maatschappelijk denken. Eerst het geweten, daarna het gezag!
Vrijheid is gevaarlijk! Wie niet in het spoortje loopt en blijft zeggen wat hij denkt te moeten zeggen, die krijgt op zijn kop. Zo verging het al Jezus 2000 jaar geleden; zo vergaat het ook zoveel prachtige mensen vandaag; in Kerk en maatschappij.
Maar vrijheid is voor mij de trouw aan die droom diep in mijn hart dat er altijd hoop is, dat ik niet aan het negatieve zal ten onder gaan. Noem je dit geloof? Het is zeker geen verdienste. Laat me maar de gedachte dat het God zelf is die de droom in mij gelegd heeft, mij gezocht heeft.
De opdracht van de vrijheid elke dag opnieuw aanvaarden heeft voor mij veel te maken met trouw en vriendschap.
Ik kijk in de grijze ogen van een stervende vriend en zie er enkel de uitnodiging tot leven.
Ik herinner me jouw donkere ogen, mijn verre vriend. Nu eens schitterend van warme menselijkheid, dan weer heel diep en oproepend; of dof, met zoveel vragen en niet-weten.
Jullie waren het die mij terug brachten naar die droom in mijn hart.
Vandaag kunnen jullie niet meer zeggen wat moet gezegd worden.
Maar ik heb jullie in de ogen gekeken en aanvaard met dankbaarheid en trouw aan jullie de opdracht van de vrijheid ondanks de rouw.
Voor jullie mijn dagelijkse kerstboodschap: Ik draag je mee!
