Eind jaren 60, mijn studententijd, was het in om Rabindranath Tagore te citeren:
"Geef me de kracht om te veranderen wat kan veranderd worden. Geef me het geduld om te aanvaarden wat niet veranderd kan worden. En geef me de wijsheid om het onderscheid te maken tussen beide."
Maar hoe romantisch was onze Tagore toen! Met een vorming door een combinatie van Annunciaten, Jezuieten , Militaire School en Europese school waren we enorm bevoorrechtte kinderen. Eigenlijk lazen we niet verder dan het willen veranderen. De wereld lag voor ons open. We spraken met M.L. King: "I have a dream" en waren bereid om met Che Guevara alles in te zetten om die droom voor de wereld waar te maken. Wie van ons had toen kunnen denken aan een dag dat dingen niet veranderd kunnen worden? Dat "met de rug tegen de muur staan" zwak uitgedrukt kan zijn; dat er misschien zelfs geen muur over blijft om tegen aan te leunen?
En toch lees ik vandaag diezelfde Tagore opnieuw. Ik ben nu aan de tweede regel toe. Ik moet aanvaarden dat ik dingen niet in de hand heb en dat mijn vechten tegen de kwaadheid, zelfs in ons eigen Vlaanderen, misschien alleen een nieuw gevecht ontwikkelt, nieuwe slachtoffers maakt en de gevallene niet redt. Ik moet de feitelijkheden aanvaarden, maar ik weiger het met geduld te doen! Ik zal het aanvaarden omdat ik niet wil leven met haat en wraak, in een wereld waarin een mensenleven "een zaak" geworden is. Mijn aanvaarding is slechts de trouw aan wat mij tot mezelf maakt, die droom van menselijkheid en vriendschap, de grootste rijkdom die ik me kan indenken. Mijn aanvaarding zegt slechts dat ik ook voor jou durf te blijven dromen van een leven met warme vriendschap om je heen.
Vandaag heeft mijn droom alle romantiek verloren en toch grijpt hij meer dan ooit mijn leven aan. Soms zie ik aan die kale muur dat kruisbeeld hangen en al die mensen verstild maar zo betrokken er om heen. In die gemeenschap voel ik de belofte dat het allemaal niet zinloos is en dat "in Hem is ons leven" mij laat leven. Soms krijg ik een mail van een andere overlevende of kijk in de ogen van een mens met wie ik voor dezelfde rijkdom kies. Momenten die me overeind houden.
Vergeet jouw droom niet! Ik kan je niet beloven hoe onze weg zal verlopen. Ik kan je zeker niet zeggen wanneer wij zullen aankomen op de plek waar we het bevrijdend contract zullen tekenen. Maar ik vraag je: luister naar ons fluisteren, kijk naar onze stappen en probeer te geloven in die handen die ook jou, verder zullen meedragen...
