Enkele dagen terug voelde ik me nogal in de steek gelaten toen iemand van wie ik weet hoe zeer die het goed meent met Mgr Vangheluwe toch woorden als vergiffenis schenken in de mond nam. Woorden die toch al snel gevolgd werden door helpen een nieuw leven op te bouwen.
Vergeven is vandaag een vergeten woord geworden.
Voor de enen omdat ze zichzelf zo rechtschapen voelen en dit nog meer denken te zijn door met de vinger te wijzen naar wie ooit in de val trapte. Ze jagen de zondebok weg.
Voor anderen omdat ze vergeven verwarren met amnestie, d.i. de fout heeft nooit bestaan.
En soms misschien vind ik dat nog het ergste- klinkt het vergeven als de sukkel kon er niets aan doen want . Het ergste omdat de schuldenaar dan pas in zijn schuld bevestigd wordt ondanks de uitgesproken vergeving.
Vergeven kan ik alleen wie mij iets misdaan heeft.
Mgr Vangheluwe heeft mij niets misdaan. Integendeel, ik ben hem veel dank verschuldigd.
Hij heeft ook Vlaanderen of de Kerk niets misdaan. Ze wisten immers van niets en waren enkele weken voordien nog bezig met zijn jubileumviering en met hem te prijzen.
Zelf heeft Mgr ooit gezegd dat bij een probleemsituatie i.v.m. een priester er twee vragen waren: hoe moet ik dit behandelen ; hoe moeten we daarover communiceren.
Bij dit tweede punt is het voor hem misgelopen en werd hij zelf tot slachtoffer van zijn volk en van zijn Kerk. De persconferentie had er nooit mogen komen; zeker niet onder deze toonaard.
In een tekst uit 2004 schreef Mgr Vangheluwe i.v.m. zondigheid dat hij Gods barmhartigheid als een van de grote vreugden van het christelijk geloof ziet. Maar hij zegt er ook:
Natuurlijk moeten we het kwaad herstellen waar we kunnen, maar daarmee is alles niet opgelost. Als we onze zonde aan God geven dan legt Hij er het kruis van Jezus Christus op die zich gegeven heeft tot vergeving van de zonden.
Ik vermoed dat juist de realiteitszin waarmee ik kijk naar zonde en barmhartigheid een groot aandeel heeft in het vertrouwen waarmee ik leef. Het helpt me positief kijken en optimistisch te leven want ik geloof dat ik niet zal ten onder gaan aan de zonde. Ik mag leven.
Mgr Vangheluwe, ik hoop dat u vandaag nog steeds op deze manier over barmhartigheid kan denken en dat niet alleen de Heer, maar ook uw volk u zal helpen te leven!
En jou, mijn vriend, je woord van vergiffenis is je vergeven.
Je liet me even alleen, maar ik reik je de hand en vraag je om opnieuw samen op pad te gaan, op dat pad waar evangelisch en echt leven synoniemen zijn.
