Vandaag in de 7dedag enerzijds een gesprek met Prof. Rik Torfs en anderzijds een discussie tussen de advocaat van kardinaal Danneels en de hoofdredacteur van De Standaard.
Weer maar eens ging het over de zogenaamde Danneels-tapes, over misbruik in de Kerk en over mogelijke doofpotoperaties.
Wat er allemaal feitelijk, juridisch en journalistiek correct was in die uitzending weet ik niet en eigenlijk lig ik er niet wakker van.
Maar, Vlaanderen, christelijk of niet, met wat zijn jullie nu al meer dan vier maanden echt bezig??? Vooral: wie willen jullie nu helpen met alle beschuldigingen?
Wat er ook gebeurd is, vandaag, in een nabij of in een ver verleden, en wie ergens-ooit fouten gemaakt heeft, dat is een onherstelbaar(!) verleden. Niemand en niets kan dat ongedaan maken.
Het onherstelbare van het gebeuren aanvaarden noem ik geen doofpot, maar het mogelijk begin om verder te leven voor beide partijen.
Het kan geen nieuw begin zijn, voor geen van de partijen. Want beiden hebben daarvoor al te veel geleden. Beiden zullen krassen in de ziel overhouden. Het slachtoffer om alles wat het ontnomen is; de dader die, in het besef van de fouten, misschien al jaren wanhopig zijn best doet om beter te doen dan hij ooit zonder die fouten zou gedaan hebben. Vergeving zegt niet dat er niets fout gebeurd is, maar wel dat ik je de hand reik om elk ons leven verder te leven.
Wraak is een gevoel wat ik niet ken en waar ik niet in geloof.
Ontneem me de mens die me het meest dierbaar is. Ik zal er onder lijden en mijn leven gebroken weten. Maar de dader beschuldigen, hem en zijn vrienden bekladden, dat geeft me niet het leven van mijn vriend terug.
Wanneer ik de dader in de media en/of voor een rechtbank beschuldig blijf ik maar aan het verlies denken. Mijn vriend zal me ontnomen blijven, ondanks de bestraffing. En ik zal mezelf ook niet in de spiegel kunnen zien omdat ik zal beseffen dat ik een ander mens, hoe schuldig ook, ook zijn leven gebroken heb.
Wraak maakt mezelf tot dader en laat mijn verlies even zwaar blijven.
Wraak heelt geen wonden, maar verwondt nog meer.
Is het doofpot om de zondaar niet met zijn zonden te vereenzelvigen en me te herinneren dat hij nog meer is dan dat?
Beschuldiging en bestraffing ontneemt me ook de positieve herinneringen die ook een mens met fouten in me nagelaten heeft.
Beschuldiging en bestraffing ontneemt me de herinnering aan het leven van mijn vriend en doet me enkel nog in zijn dode ogen kijken.
Vandaag reed ik meer dan 350km alleen om in de Sint Sixtusabdij van Westvleteren de Vespers bij te wonen. Wat bezielt me, vraag je je af, om meer dan 3u in een snikhete auto te gaan aanschuiven daarvoor?
Jaren geleden, toen het bier er nog kon gekocht worden louter door in de rij te gaan aanschuiven ging ik regelmatig naar Westvleteren. Maar ik was er niet weg te krijgen. Uren liep ik voor de abdij de weg op en neer te drentelen. Naar muren te kijken. Me lopen af te vragen wat daar gebeurde. Ongenietbaar voor mijn gezelschap dat maar niets begreep van mijn bedachtzaamheid. En hoe moet je iemand uitleggen dat er daar iets is wat je trekt indien je zelf geen weet hebt van waar je naar op zoek bent? De laatste maanden is de naam van de abdij wel herhaaldelijk genoemd sinds Mgr Vangheluwe er woont. Maar dat is een totaal ander verhaal.
Internet was mijn eerste gelegenheid om meer te weten te komen over de abdij. Ik las er dat je als buitenstaander de kerkdiensten kon bijwonen. Maar kon je dat ook als vrouw? En ja, het bleek te kunnen! Dus, dolblij dat een vriend me een paar maanden terug uitnodigde om er naartoe te gaan na een tocht door de Westhoek. Indrukwekkend! Een zeer sobere kerk, sobere gezangen, stiltes. Dit was geen gebedsdienst die het moet hebben van pracht en praal, geen goed geensceneerd toneel. Hier gebeurde iets wat over de kern van mijn leven ging. Bij dat eerste bezoek kocht ik er de Paas-cd die de monikken uitgebracht hadden. Gezangen die in je ziel krassen; woorden die zo sober zijn dat je niet anders kan dan er mee verder leven. Daarna vond ik op het internet ook de video uit de KRO-kloosterserie van Leo Fijen. Met de lieve gastenbroeder, broeder Godfried, met de brouwmeester, broeder Benedict en natuurlijk met vader abt, Manu Van Hecke. Deze broeder Manu, een filosoof van vorming, die alles had om het te maken, maar die nu zoveel indruk maakt met zijn diepe menselijkheid,. Niet alleen op mij. Lees er maar eens over in het webblog van Leo Fijen zelf. Terwijl ik vroeger, zeker in mijn rebelse jaren, nogal eens durfde te denken dat een klooster iets was voor "brave zielen" ontdekte ik dat hier echte mensen leefden en zo intens leefden dat ik er alleen maar kan naar opkijken. Waar zij mee bezig zijn, ja dat is het waar ik naar op zoek was. De kern van mijn leven, de hoop op zingeving, de moed om het gegeven leven te leven. Deze mensen leven als een referentiepunt, als een baken voor alle keren dat ik iets "moet", voor alle keren waar mijn leven een verplichting en niet het geschenk is. Daarom was mijn grote wens om er opnieuw naartoe te gaan, nu alleen. Alleen omdat de belangrijkste keuzes die ik maak eerst alleen genomen worden vooraleer ze gedeeld worden. En het voelde vandaag ook als "thuiskomen". Hier mocht ik mezelf zijn in een gemeenschap van mensen die blijkbaar over dezelfde vragen dubben als ikzelf en jubelen om dezelfde vreugden.
Wat moet ik met deze ervaring? Ik moet er iets mee omdat ik het niet naast me kan neerleggen. Omdat ik er iets mee mag doen; omdat ik mag leven. Nog even laten bezinken eerst.
En voor wie nu nog met de vraag zit, ja, ik heb in de kerk Mgr Vangheluwe aanwezig gezien. Ik was blij om hem daar levend te zien, ondanks alles wat Vlaanderen over hem heeft laten gebeuren. Maar mijn vraag blijft aan jou, aan jou en aan jou: lees nu eens je hart in plaats van de kranten en zet je deur open voor Roger Vangheluwe. Geef hem de kans om opnieuw tussen zijn West-Vlaamse mensen de boodschap door te geven van een God die van ons mensen houdt. Indien je hem die kans niet gunt reageer je je maar af op mijn blog. Indien je hem die kans wel gunt stuur je maar je adres met de melding dat hij daar nog steeds welkom is naar de Sint Sixtusabdij in Westvleteren..
