"Je hebt de vrijheid om te doen waartoe je geroepen wordt"
Geroepen om te"leven" met alles wat ik in mij heb; met iedere mens die mijn weg kruist. "Leven" dat ik als meer zie dan "overleven", meer dan "in leven blijven".
Ik ben geen toeval en jij, mijn verre vriend, bent ook niet toevallig op mijn pad gekomen. Het behoorde niet tot je job om mij aan te spreken. Je kende me zelfs niet. Maar je "leefde" zo sterk dat ik niet anders kon dan luisteren. Ik liet me wakker schudden door de boodschap die jij om je heen verspreidde. Je werd zelf voor mij tot "hoop" en ik genoot van de gulheid waarmee je mensen om je heen vreugde gaf. Wat jij me gaf was geen vrijblijvend cadeau. Je gaf me de vrijheid om te doen waartoe ik geroepen was: te vertrouwen dat er een diepere laag te ontdekken valt in de dingen van elke dag. Wat er ook gebeurt en waarheen jij ook gaat, dit zal ik altijd met me meedragen. Getuigend van al het goede; niet bang om beschuldigd te worden; wel bang dat ik zou zwijgen.
Dat geen leven verloren mag gaan is ons beloofd. Dat geldt ook voor jou, zelfs wanneer je geen thuis en geen toekomst ziet. Bedankt omdat je de moed vond om nog steeds te "leven" ondanks alles wat mensen je aandoen. Ik wens je toe dat je iemand naast je hebt om in vertrouwen bij te rusten. Ik beloof je dat het cadeau dat je me gaf geen vrijblijvend geschenk zal zijn. Ik hoop op de dag dat de mensen die jij zo nodig hebt, ook jou weer nodig hebben en hun deur voor je open stellen.
Ik draag je mee! Omdat de voorbije 32 jaar geen toeval zijn!
Vandaag, feest van Maria Tenhemelopneming, gaan in Hasselt de 45ste zevenjaarlijkse Virga Jesse feesten van start. Deze namiddag trekt de eerste ommegang door de stad onder het thema: Virga Jesse, ster ons gegeven, ster om te volgen.
De start van deze feesten had niet beter kunnen zijn dan net op de dag van Maria Tenhemelopneming zelf. Als kind al vond ik deze dag (buiten Pasen) het hoogfeest van het jaar. Zomer, vakantie, feest voor de moeders, naamfeest voor alle Maria'tjes en hun afgeleiden. We gingen bij elkaar op bezoek, er waren bloemen, er werd gezongen en -indien je lang genoeg bij de bakker had willen aanschuiven- ook de lekkerste taarten gegeten. Een feest van warmte en vriendschap; een feest waar geen cadeautjes het centrum vormen, maar de vreugde.
Ik was vandaag zo graag met jou in Hasselt geweest, mijn verre vriend. We zouden van elkaar geweten hebben dat wij er waren om de Virga Jesse, de ster die de weg wijst naar Jezus en Zijn boodschap van liefde, Maria die de hoop op een betere wereld levend houdt en die steun en troost geeft aan wie het moeilijk heeft. We zouden er genoten hebben van de muziek en van ganser harte mee het Magnificat gezongen hebben. Ik had je zo graag laten ervaren hoe daar in Hasselt een ganse gemeenschap feest viert, hoe er verbondenheid heerst en hoe ook jij daarin had kunnen delen. Je zou er geen vreemdeling geweest zijn, je zou er niets te verdedigen gehad hebben.
Pas over zeven jaar is er in Hasselt opnieuw een Virga Jesse ommegang. Die zal weer totaal anders zijn dan deze van vandaag. Ook wij zullen dan anders zijn. En wie zal zeggen of we er dan wel samen bij zullen zijn? Maar wanneer wij elkaar morgen spreken, over enkele weken elkaar ontmoeten, dan kan het ook feest zijn. Feest om het respect voor de ander, muziek omdat je luistert naar elkaar, warmte omdat je elkaar in een knuffel even laat rusten.
We hoeven echt geen zeven jaar te wachten. Zie, ik zet al een stap en schrijf je deze woorden neer...
"Scheiding is voor liefde en vriendschap als wind voor een vuur: een klein vuurtje wordt uitgeblazen, maar een groot vuur wordt aangewakkerd."
Wie heeft het vuur ontstoken, mijn dierbare vriend, van waaruit jij zelf warmte gaf? Hoeveel had het vuur al van jou verbrand toen ik de gloed ontdekte waarmee je ondanks alles toch leefde? Ik hoefde slechts jouw naam te horen en je de hand te reiken om een pad te zien wat we beiden volgden. Een vuur en een vuur, over de brandgang heen de wereld veranderend.
Maar kom nu en rust maar even. Zet je bij mij en kijk naar dezelde gloed; droom van alles van waaruit je geleefd hebt. Kijk en kijk dan even opzij; om er een mens te vinden die evenals jij verder kijkt dan de vlammen.
Toen Levi op 29 juli geboren werd ging het niet zo goed met hem. Hij had moeite met ademhalen. En ondanks zijn meer dan behoorlijk gewicht moest hij in de couveuse, later zelfs naar het UZ Gent. Er was hoop, ja. Maar ook ontgoocheling dat de kleine man niet mee naar huis kon en dat het misschien wel lang zou duren eer hij sterk genoeg was. Maar blijkbaar is Levi een klein vechtertje. In plaats van minstens een maand in het ziekenhuis te moeten blijven mocht hij gisteren al naar huis. Welkom kleine jongen! Ik kom je vast een bezoekje brengen. Op de foto zie je hem opkijken naar papa Christof.
Pieter Aspe je blijft mijn lievelingsauteur! Ik val voor je Pieter Van In: een gewone Bruggeling, een onvolkomen man met zijn roken, zijn Duvel en zijn verliefdheid.; een man met een eigen mening, tegen alle hierarchie in. Ik val voor zijn vriendschap voor Guido Versavel; een vriendschap die noch aan hierarchie, noch aan conventies gebonden is. Recht voor de mens!! En nu, Pieter Aspe, ben jij het zelf die mijn bewondering krijgt. Want met enkele, zelfs omfloerste woorden , zet je Vlaanderen aan het denken over hun zo verworpen bisschop, over Mgr Vangheluwe, de man die ze enkele maanden geleden nog zo op de handen droegen. Och, je woorden waren echt niet wereldschokkend. Je vertelde niets wat de doorsnee West-Vlaming al niet eerder had horen fluisteren. Jouw verdienste is dat je een herkenbare en gerespecteerde, zelfs niet betrokken, naam geleend hebt aan het fluisteren van al die mensen die niet meededen aan een onnadenkend massaveroordelen. Wat je woorden voor de mens Roger Vangheluwe zullen betekenen kan ik niet inschatten. Maar de reacties op de krantenartikels geven me wel hoop. Ik lees hoe langer hoe minder beschuldigende vingertjes. Eigenlijk hoop ik dat jouw woorden de aanzet zullen zijn om van een beschuldiging van "individueel falen" over te gaan tot een bewustzijn van "collectieve verantwoordelijkheid". Goed en kwaad, ze behoren allebei tot een onherstelbaar verleden. En elk van ons, wij allemaal samen, hebben vandaag de opdracht om te kiezen voor welke morgen we zullen vechten. Laat het niet een morgen zijn waarbij we met een beschuldigende vinger wegwijzen van de eigen onvolkomenheid. Laat het niet een morgen zijn waarbij er nog gesproken wordt over "de zaak" en "het geval" alsof alleen de regeltjes van het gezag tellen, ook al moeten we daarbij alle goede herinneringen en alle inspiratie die we gekregen hebben opgeven. Moge het een toekomst zijn waarbij Vlaanderen een mens, zelfs een onvolkomen mens als je Pieter Van In , koestert, opneemt onder zijn dak en helpt om weer samen te leren van elkaar te houden. Laat misdaad en bestraffing succesvol verder leven in je thrillers. Laat Vlaanderen weer leren wat het betekent mens te zijn, te houden van en heel vaak een dikke knuffel uit te delen. Bedankt, Pieter Aspe! Dikke knuffel, Pieter Van In!
