Gisteren werd bij mijn vrienden een jongetje geboren: kleine Levi. Na een meisje, een jongen, een meisje was het dus weer een zoon. De foto's op facebook tonen een prachtige baby: ruim 3,5kg. En toch ligt Levi in de couveuse. Hij heeft het moeilijk met ademen. Het kleintje mag niet bij mama blijven. Buiten mama en papa mag er niemand hem bezoeken en verwelkomen.Levi moet naar het universitaire ziekenhuis over gebracht worden. Wat er precies met hem mis is weet ik op het ogenblik niet. Maar feeststemming is er niet... Oh God, laat kleine Levi leven! Want hij is een welgekomen kind.
Dinsdag was een jonge vriend zo lief om samen met mij het bidprentje te lezen van mijn prof, van "onze Smetje". Sinds maart 1996 al staat het prentje met zijn getekend portret hier op mijn kast, naast een pieta die zoveel moederlijk leed toont. Onze Smetje, ere-kanunnik Prof. Jozef-Maria De Smet uit Kortrijk, was kerkhistoricus, een man met een encyclopedische kennis van de Middeleeuwen. Deze een beetje stuurs kijkende man wist met zijn scherpe, kritische geest de intellectuele vorming van zijn studenten te kneden als geen ander. Hij leerde ons geen geschiedenis, neen, hij maakte ons tot historici, tot mensen die ook in het dagelijks leven respectvol en kritisch naar feiten, woorden, daden of mensen kijken. Smetje haalde ook gastprofessoren van de Katholieke Universiteit Lublin (Polen) naar Leuven. Een unieke ervaring! In onze jeugdige naïviteit vroegen wij de Polen of zij het niet moeilijk hadden om kerkgeschiedenis te geven in een communistisch land. En als antwoord kregen wij het ene voorbeeld na het andere waarin juist wij die ons vrij waanden ons bleken te plooien naar het gangbare maatschappelijke denken en weinig kritisch waren.
Ik had het geluk gedurende vier jaar les te krijgen van Prof De Smet en hem tevens tot promotor voor mijn licentiaatsverhandeling te mogen krijgen. Hij durfde het aan om in de woelige periode van eind jaren 60 een onderwerp over het ontstaan van het verplicht priestercelibaat te begeleiden tot alom gewaardeerd resultaat: "De vrouw en het huwelijk in de celibaatspolemieken van de Gregoriaanse hervormingsperiode".
Alhoewel Smetje en ik al een zeer goed contact hadden tijdens mijn studies, toch was het vooral nadien dat ik hem als mens leerde kennen. Een warme man, iemand voor wie ik de moeite waard was. Iemand die altijd tijd voor mij had, bekommerd was, luisterde en richting gaf. Dat we gemeenschappelijke vrienden bleken te hebben bij de familie Hanoulle uit Kortrijk beschouwde hij als een teken van verbondenheid. Hij liet me ook delen in zijn bekommernis en zorg voor de universiteit Lublin waar men het erg moeilijk had. Leuven wist wel hoeveel hulpgoederen hij naar Lublin stuurde. Maar mij vertelde hij van de menselijke drama's die hij bij hem thuis aanhoorde van Polen die hij te gast had. Prof De Smet werd Doctor Honoris Causa van de KU Lublin en op zijn begrafenis was een delegatie uit Polen aanwezig. Zijn dood was voor mij niet het overlijden van een professor. Ik verloor iemand die als een vader voor mij was.
Ik mis "onze Smetje" nog steeds. Slechts een keer heb ik gedacht "gelukkig dat hij dit niet meer moet meemaken". Het was op 23 april toen voor Mgr Vangheluwe de ellende in alle hevigheid begon. Smetje zou niet veroordeeld hebben. Hij zou naar de volheid van de mens Roger Vangheluwe gekeken hebben en het leed hem aangedaan ook in de eigen ziel hebben laten krassen. Mede-lijden waar een warme knuffel beide West-Vlamingen zoveel deugd had kunnen doen.
Ik weet zeker dat Prof De Smet hierboven over zijn bisschop waakt.
Gisteren was onverwacht een leuke dag: een vriend op bezoek. Lekker kletsen en uit eten gaan. Blij zijn dat iemand de moeite doet om bij me langs te komen. Het bekende recept dus. Maar nu ben ik kwaad op mezelf. Ik ben kwaad op mijn dorp. Het dorp waar ik geboren ben en al generaties voorouders woonden. Maar ook de plaats waar ik me nooit mezelf kan voelen, nooit de spontane madame die in volle openheid mensen tegemoet treedt en mensen ontmoet om wie ze zijn, niet om wat ze maatschappelijk betekenen. Dat ik dit dorp telkens weer toelaat om me af te remmen is gewoon fout. Ik besef dat ik daarmee mensen minder geef dan ik wil. Ik besef dat ik daarmee ook hem die me ooit uit deze bekrompenheid deed ontwaken en me niet alleen een huis maar ook "leven" gaf verloochen. Een vriend is toch een mens voor wie ik me open stel; een mens naar wie ik luister - verder dan zijn woorden - ook naar wat hij niet zegt. Vrienden moeten niets. Ze mogen met mij "zijn"... zoals ze zich voelen...in goede en kwade uren... Vrienden gaan niet weg. Ze mogen hun eigen weg gaan. Maar ze blijven altijd...in het hart... Ik heb het geluk een paar zeer hechte vrienden te hebben. Hun foto's staan alom in mijn huis. Maar ik zie ze altijd en overal...van binnen uit...
Mijn vriend, daar zo ver weg, ik hoop dat ook jij iemand kent van wie je geen foto nodig hebt.
Dinsdag was een jonge vriend zo lief om samen met mij het bidprentje te lezen van mijn prof, van "onze Smetje".
