"De Congregatie voor de Geloofsleer, bevoegd om recht te spreken over de meest ernstige delicten tegen de zeden, heeft de zaak van mgr. Roger Vangheluwe, oud-bisschop van Brugge, onderzocht. De Congregatie heeft besloten dat mgr. Vangheluwe, zelfs al zijn de feiten van seksueel misbruik tegenover zijn neef gepleegd volgens de normen van het kerkelijk recht verjaard, België moet verlaten en gedurende een periode een spirituele en psychologische behandeling moet volgen. Mgr. Vangheluwe, die sinds zijn ontslag op verschillende plaatsen heeft verbleven, zonder een vast adres, heeft intussen België al verlaten om zich bij deze beslissing neer te leggen."
Heer, geef Roger Vangheluwe de kracht om ook ondanks deze nieuwe beproeving in Uw barmhartigheid te blijven geloven en in het offer van uw zoon Jezus Christus een blijvende hoop te vinden.
Monseigneur, wie het geluk heeft uw geloof te kennen en een blik in uw mensenhart te mogen werpen, aanvaardt uw bisschopsleuze "Considerate Jesum" als een opdracht en zegt u van ganser harte:
Verwacht geen commentaar van mij op dit nieuwe boek van de voormalig woordvoerder van aartsbisschop Leonard, Jurgen Mettepenningen. Ik heb het (nog) niet gelezen.
Maar ik beken dat een aantal opmerkingen die ik gelezen en gehoord heb me geraakt hebben. Zo was er Reyers Laat, toch geen programma voor specialisten. De auteur ging daar wel heel gretig in op de voorzet dat "de geloofwaardigheid van de Kerk gebroken werd met de zaak (!)-Vangheluwe". Hij erkent dat er verjaring is voor de burgerlijke rechtspraak en "daar kunnen we niets meer aan doen". Jammer? Hij zegt zelfs dat ook voor het kerkelijk recht sprake is van verjaring. Maar hij vertelt er al snel bij dat er nog 1 mens op de wereld rondloopt om aan die situatie iets te veranderen: de paus. In De Morgen lees ik dan dat de auteur zich ergert dat Mgr Vangheluwe voor de tweede maal in het verborgene zit: hij moet door Rome gestraft worden.
Eigenlijk besteedt de auteur in zijn commentaar wel heel veel aandacht aan Mgr Vangheluwe. En eigenlijk hoor ik hem niet op eenzelfde lijn zitten met Rik Torfs. Waarom? vraagt mijn nieuwsgierige geest zich af.
Misschien moet ik maar gauw het boek eens gaan lezen. Misschien kom ik dan aan de weet wie of wat het denken van deze auteur bepaalt. Misschien wordt het me dan duidelijk of "het verborgene" het zo vaak gevraagde "uit beeld verdwijnen" was of een ontsnapping aan de tegenstander; of het een vrije keuze was ofwel gebeurde, zoals Focus-Wtv bij de jaaroverzichten zei, "onder druk van de kerkleiding (=wie?)".
En voor wie er niet zo erg zou over nagedacht hebben: er is een verschil tussen Kerk als instituut, als een organisatie over heel de wereld actief en dus met een logge structuur, of de Kerk als gemeenschap van mensen die in al hun verscheidenheid Christus als de diepste werkelijkheid van hun leven erkennen en samen over alle leed heen kijken naar de Hoop.
Die tweede Kerk is heel levend en daar ben ik blij om!
