Hoe vaak zeggen we bij het weggaan: dag! tot volgende keer! Soms is het een formeel afscheid. Omdat het om een oppervlakkig contact gaat. Vaak ook kijken we oprecht uit naar die volgende keer. Omdat het om een vriend gaat, een mens waarmee ik me verbonden voel, iemand die me geraakt heeft. Maar die volgende keer komt er niet altijd. Het "druk" hebben is immers in de mode. Menselijke contacten geraken er door op de achtergrond. Soms blijft die "volgende keer" ook oningevuld omdat een van de partijen niet meer kan. Een vakantie eindigt immers niet altijd thuis; de dood kan elk ogenblik komen... Het zou menselijk onleefbaar zijn elke keer weer het afscheid nemen als definitief te benaderen. Vrienden worden ook pas vrienden indien ik ze de kans geef om weg te gaan; om hun eigen leven te leven en ik het mijne. Weggaan en weer ontmoeten is de dynamiek van de vriendschap. Je hebt elkaar een leven te bieden. Jouw leven aan mij; mijn leven aan jou. Weggaan en weer ontmoeten. Vrienden vooral ont-moeten. Je gaat weg, maar waar er geraakt is blijft een teken in mijn hart. "Ik draag je mee". Enkele maanden terug schreef ik in een brief aan een vriend het volgende:
"Leven en dood samen weten; heel graag zien en toch laten weggaanÂ…
Telkens weer iemand andersÂ…
Is gelukkig zijn dit aanvaarden om het geloof dat alles in Gods handen ligt en het daar goed ligt? De God die door mensen om me heen, vrienden, soms gelukkig heel concreet wordt."
Eigenlijk wil ik er voor pleiten om onder vrienden ook eens stil te staan bij een afscheid. Om eens duidelijk elkaar te zeggen wie je bent voor jezelf en voor de andere. Af en toe eens samen de balans opmaken. De armen open: kwetsbaar, maar ook klaar om een knuffel te ontvangen. Elk op de eigen voeten. Want mijn leven is niet het jouwe. We ontmoeten en ont-moeten. Vriendschap is het allerbelangrijkste in mijn leven. Die vrienden met wie ik meer doe dan samen op stap gaan, samen ... Vriendschap is na meer dan 20 jaar een mailtje krijgen dat een vriend mij niet is vergeten en dan heel speciaal geschreven zien staan "Never!!! Nooit!!!" Vrienden zijn mensen die ontuitwisbare merktekens in mijn ziel krassen. Van vrienden kan ik leven. Voor vrienden kan ik leven. Wanneer een vriend sterft, sterft samen met hem een stuk van mij. En toch word ik er groter door. De dood als een opdracht om hem een stukje verder te leven. "Ik draag je mee"...
Dit alles geldt ook voor jou, daar zo ver weg. We hebben elkaar nog nooit ontmoet. En toch heb je door je woorden de rebel in mij getemd en naar de diepste zin gebracht. Blijf ademen, blijf leven! Jouw leven mag niet verloren gaan. Ik blijf over jou getuigen!
