Misschien heb je het al gemerkt, mijn armbandje met de tekst "ik draag je mee". Eigenlijk is het een rouwbandje, ontworpen door de Werkgroep Verder die zelfdoding en rouwen na zelfdoding bespreekbaar wil maken en aan preventie van zelfdoding doet.
"Wist jij dat verdriet zo zwaar weegt en dat er bijna niemand is die dat ziet?" (Stefan Boonen)
Rouw is als het leven zelf. Er bestaat geen recept voor; het is zo totaal "alleen" en elk ogenblik weer anders. Dood en rouw zijn taboe in onze succesmaatschappij. Professionals hebben de plaats ingenomen van de "wenende vrouwen". Zeker opgeven en zelf uit het leven stappen hoor je niet te doen. En dan smelt voor de nabestaanden de omgeving wel heel snel weg onder het excuus "we weten niet wat zeggen". Maar de nabestaande weet ook niet wat zeggen...zeker niet tegen de overledene...
Ga eens kijken op de website www.werkgroepverder.be. Lees daar eens hoe zelfdoding, rouw, verlies zoveel mensen treft; misschien morgen ook jou. Vertel het vooral verder. Want slechts door er over te spreken zal het hanteerbaar worden. Erger dan de dood zelf is immers het "doodzwijgen".
Gelukkig draag ik het armbandje niet omdat iemand uit mijn omgeving uit het leven is gestapt. Maar rouw kent vele redenen. Moeten loslaten...je toekomst afgesneden...verworpen worden... En het armbandje heeft niet alleen de boodschap van verdriet als een molensteen om mijn hals. Het is ook een getuigenis van verbondenheid en een belofte aan wie geen leven meer heeft: "Ik draag je mee en ik draag je verder uit".
Vandaag is het net drie maanden geleden dat ik het armbandje omdeed...
Waarom je gedachten toevertrouwen aan een blog en toelaten dat onbekenden zo wel als vrienden er kennis mee maken? Misschien omdat ik niet bang ben om beschuldigd te worden, maar wel bang ben dat ik zou zwijgen. Misschien omdat ik hoop dat op een dag het fluisterend kritisch denken luider zal klinken dan het roepen van "de getrouwen".
