"In Hem is ons leven; Hij is ons leven" Deze woorden hoorde ik vader abt zeggen in de KRO kloosterserie over Westvleteren.
Deze woorden schokten mij.
Zijn deze woorden een belofte? Spreken ze van een vertrouwvol geloof in Gods dragende hand? Ik hoor ze zeker als een oproep om het aan te durven niet alles door mijn hand ook naar mijn hand te willen zetten. Er is een nieuw referentiepunt, een nieuwe basis.
Gisteren was ik in de abdijkerk van Westvleteren. Aan die kale muur het kruisbeeld. "In Hem is ons leven" : ook het lijden tot we niets meer over hebben dan het naakte "ik" tegenover Christus zelf? Is jouw en mijn leed van vandaag dan ook met Christus verbonden? En hoeven we het echt niet alleen te dragen?
"Richt uw ogen op Jezus" is de bisschopsleuze van Mgr Vangheluwe. Maar Jezus hangt aan het kruis! Met Hem meegaan betekent een dag niets anders meer in handen hebben dan dat kruis.
Lieve Moeder Maria, blijf ook vandaag onder ons kruis staan en richt onze ogen op Uw Zoon en op de belofte van de verrijzenis die zin zal geven waar we vandaag duisternis zien.
Er worden ons zoveel verhalen verteld over de gruwel van de folterwerktuigen van de Middeleeuwen. Maar waren het slechts die maar die vandaag gehanteerd werden! Vandaag hebben we anonieme berichten, verdachtmakingen zonder aanklacht en suggestieve vragen waarop elk verweer afketst. Woorden om iemands leven te verwoesten. Ik vraag me af wie en waarom vandaag iemand telkens opnieuw bezig is om door al die berichten het leven van Mgr Vangheluwe tot een hel te maken. Een gewond dier dat op de straatstenen ligt kan je in Vlaanderen niet ongestraft nog een trap na geven. Met een mens mag je dat blijkbaar wel doen.
Ik weet niet wat er in het verleden van Mgr Vangheluwe gebeurd is. Maar om het even welke fouten hij begaan heeft, hij heeft ook zoveel goed gedaan. Hij heeft mensen opgebeurd, blij gemaakt, inspiratie en zingeving gebracht. Ik weiger om al dat goede te vergeten en zal er over blijven getuigen. Hij is een goed bisschop geweest. Misschien is hij zelfs juist doordat hij besef had dat mensen fouten maken zo goed geweest! Zijn berouw en bekering beginnen immers niet op 23 april. Hij kan mensen uit zijn omgeving schade gedaan hebben. Maar de Kerk had er geen last van; ze wist het gewoon niet. De schade voor de Kerk komt niet van hem. Hij heeft de kranten niet volgeschreven! Of het nu paus, aartsbisschop of het volk is die hem uit publieke liturgische vieringen wil weghouden, zijn roeping komt van God zelf. "Sacerdos in aeternum": die waarheid zal overeind blijven. Waar hij in vrede is met zijn Schepper zal hij altijd de stille bries van God bij de mensen brengen.
Eind april noemde de abt van Westvleteren het zijn "evangelische plicht om een mens in nood onderdak te verlenen". Ik zelf zie het gewoon al als een teken van eerlijke medemenselijkheid om een medemens de kans tot "leven" te bieden. Want elk van ons kan, door omstandigheden of door eigen schuld, in een situatie terecht komen dat er alleen nog duisternis en wanhoop rest. Een mens in zijn duisternis nabij blijven - is het geen kans, geen uitdaging? Het is zeker een kwestie van dankbaarheid en erkenning, van de wil tot dieper leven. Dus: zet open jullie deuren!
