Het verborgene: die zo vreemde woorden in de verklaring die werd voorgelezen op 11 september, uren nadat (!) Mgr Vangheluwe uit Westvleteren vertrokken was.
Verborgen, maar geen woord over geborgenheid en leven.
Zo vele vragen en gissingen bij de zoektocht naar een plek.
Maar waar bleven de vragen naar het hart van een mens?
Wie Mgr Vangheluwe dierbaar is en van hem houdt gaat niet op zoek naar een plek.
Voor hen is hij altijd aanwezig; in hun hart en in hun gebed.
Geen herinnering aan een episcopaat, maar zijn leven ook nu nog steeds een teken van hoop.
Hoe vaak heb ik de voorbije maanden al gedacht aan de uitzending van Phara op 4 februari van dit jaar. Mgr Vangheluwe was er n.a.v. zijn jubileum. Misschien het laatste tv-optreden uit zijn episcopaat. Tegenover hem zat Steven Laureys (een dorpsgenoot van me), de neuroloog met zijn spectaculaire resultaten in de behandeling van comapatiënten. Twee mannen die elk op hun terrein het leven van een medemens in de hand houden.
Veronderstel nu eens dat op een dag aan het licht komt dat diezelfde Steven in zijn verleden strafbare (nu verjaarde) feiten begaan heeft en misschien een leven geschaad heeft terwijl hij anderzijds bezig was voor zo velen het leven weer zinvol te maken
Hoe velen zouden een behandeling door Steven Laureys daarom weigeren wetend dat de man al zo lang een nieuwe weg is ingeslagen???
Juist: ik wil ze te eten geven!
Maar bij Roger Vangheluwe was zelfs een ontslag niet genoeg en hem werd zelfs de geborgenheid van de abdij niet gegund!
En neen, ik heb geen antwoord op je waarom.
Het verborgene, woorden die in mijn hart een eigen leven gingen leiden en waarmee ik mezelf in vraag ging stellen.
Verborgen zou voor mij het contact met mijn dierbaren kwijt zijn; ervaren dat de wereld me niet meer ziet als een vrouw, een kerkhistorica, een bibliothecaris, de adoptief-oma van de kindjes.
Verborgen zou voor mij geen plaats zijn, maar een fundamentele eenzaamheid; mijn verleden me afgenomen door de wereld; mijn toekomst een vraagteken; alleen het naakte ik nog over.
Die eenzaamheid zullen we allemaal kennen op het uur van onze dood. Maar wat doe ik met dat gevoel in het leven van elke dag?
Elke dag word ik uitgedaagd tot leven en tot geluk. En elk ogenblik kan ook het laatste zijn.
Hoe kom ik toe aan het vertrouwen dat mijn leven de moeite waard blijft voor God en dat mijn toekomst goed ligt in Gods handen???
Zal ik maar beginnen met me getroost te voelen door de herinnering aan de ogen van jou, mijn vriend, die de mijnen zochten en aan de glimlach op je gezicht?
