Roger Vangheluwe is priester en zal dat altijd blijven ook al heeft hij geen enkel ambt, geen titel, geen wijding nodig om hoop te zijn en Gods liefde bij de mensen tastbaar te maken. Deze man is een heel grote meneer. Deze mens een toekomst te mogen geven en hem tot steun te mogen zijn moest een eer zijn. Waar zijn zijn vrienden van vroeger? Welke kerk was het ook weer die over vergeving spreekt?
Ik schaam me over Vlaanderen. Ik schaam me over de kerk. Een mens een leven geven, graag zien en vergeven!
Prof. J.M. De Smet, u liet me in de periode 1968-1970 een eindverhandeling maken over de invoering van het verplicht priestercelibaat en dit op gepubliceerde teksten.
Ik werkte met polemieken waarin voor- en tegenstanders elkaar met dezelfde Bijbelteksten om de oren sloegen. Maar voor u was een idee even relevant voor de geschiedenis als een acte over feiten.
De polemieken waarmee ik mijn diploma haalde waren voor u waardevol onderzoek.
Maar vandaag hoorde ik van een man die ik al zoveel jaren ken met rede, motivatie en menselijk gevoel, dat ik nu geen gepubliceerde documenten mag onderzoeken op hun inhoud, op de evolutie in het denken. Vandaag hoorde ik dat ik daarmee een leugen jaren lang zou onderhouden; dat dit geschiedenisvervalsing zou zijn en dat de waarheid toch aan het licht zou komen.
Hij noemde me een academicus en stelde me tegenover het volk.
Maar eigenlijk beschouw ik het als een eretitel, een verworvenheid die ik aan u te danken heb.
Vergeving is voor mij: de spiegel waarin een mens de glimlach ziet die ik weer op zijn gelaat gewekt heb. Vergeving is de zachte bries van God doorheen mijn woorden en in mijn koesterende armen. Vergeving is jouw vertrouwen op God om je armen te openen, je kwetsbaar te maken
