Wat is er nieuw? 

ik ben moe. Dat weten jullie. En dus ben ik te moe om Neil te weerstaan. Zijn avances, zijn pogingen, zijn alles. Ik ben ook schuldig. Zelf blijf ik ook contact zoeken, probeer ik te begrijpen wat er gebeurde. Maar het komt steeds op hetzelfde neer: we missen elkaar. Maar dat "missen" is op een totaal andere manier, lijkt het me.

Neil mist het fysieke. Ik mis de samenhorigheid. Ergens komen we elkaar tegen... blijven we praten. Maar ik stel véél meer limieten dan hij. Ik stel mijn leven niet meer in naar hem, en dus, met mijn drukke agenda, zie ik hem hooguit eens per week. En dat "zien" is niet het "zien" van vroeger. Zien is fysiek zien, ook gewoon  op restaurant, of op zijn werk. Ik maak me niet meer vrij. Ik plooi me niet meer in bochten. En hij... hij is het enige excuus dat hij ooit had om 's avonds thuis weg te gaan kwijt (zijn vriend is overleden). Dus blijft er overdag over, en ik doe geen toegevingen meer.

We hebben een relatie, en geen relatie. Ik vermoed dat hij vindt dat we een relatie hebben. Zelf vind ik dat niet. Ik heb één toegeving gedaan: het dagelijkse "goededag". Voor hem belangrijk, mij kan het niet schelen. En dan nog... hij vergeet het soms. ik neem hem op zijn woord: vooral niets sturen wanneer zijn eega zijn gsm zou kunnen vastnemen. Dus hij moet als eerste sturen ik zwijg tot hij zich manifesteert. En is dat niet van de hele dag, dan is dat niet.

Ik heb erover nagedacht. En ik besef dat steeds afstand nemen, mezelf beschermen, "neen" zeggen.. het vroeg me meer energie als gewoon meegaan in het verhaal. Laat hem maar denken dat alles goed is. Ik denk niet meer aan hem. ik check niet meer wanneer hij online was op whatsapp. Het kan me allemaal niet meer schelen. Lukt het om te gaan eten samen: leuk. Maar met zijn 'last minute" houding lukt dat gewoon niet vaak. Zijn probleem, niet het mijne. Ik heb een agenda, hij niet. Ik pas niets meer aan, voorzie niets meer,... 

het is druk in mijn leven, mijn werk. Dus hem dumpen lukt me even niet. Sorry mijn beste vriendjes... ik weet dat jullie me liever een clean cut zien maken. Maar ik heb de energie niet. Ik overleef momenteel, en dat zal nog een 6-tal maanden duren, minstens (en zelfs dan). Neil is een accessoire geworden, als dat een troost mag zijn. Ik start mijn dag, en als hij me "bonjour" wenst, wens ik het hem terug. Maar verder denk ik niet aan hem. Mijn avonden zijn niet gedomineerd door hem.

ik voel me vrij, en is dat niet het allerbelangrijkste??? Wees blij voor me. Wees mijn vriend. Wees mijn gezelschap. Wees mijn bestie.