Neil liet me vorige week weten dat hij naar Libanon ging, wilde weten of ik wilde dat hij iets voor me mee brengt. Vreesde ik nog dat hij ginder, as usual, de lege momenten zou opvullen met chatten... kwam ik er gisteren achter dat hij ginder zowel met zijn eega als met zijn dochter en haar gezin zit. Controle te over, dus ik ben veilig. Maar het toont me aan dat hij al lang weer vergeten is hoe hij tegen me sprak. Oh, wat zijn we vriendjes.... NOT!

Het vraagt het uiterste van me, maar ik stuur niets. Enfin, ik stuurde, heel beleefd "non merci, bon voyage" maar niets meer. Ik kan die laatste chat niét uitwissen, ik wis hem trouwens ook niet. Op moeilijke momenten als deze herlees ik 'm , en besef "hij ging te ver". Ik kan en wil zo iemand niet als minnaar, laat staan als vriend, hebben. Bovendien: ik wil geen minnaar meer. Die tijd is voorbij. Ik had 35 mooie jaren, veel avontuurtjes, zelfs sinds ik met mijn man samen ben. Het is welletjes geweest. 

Deze dame gaat kalmeren, genieten van het leven. Gisteren maakte ik een start... een heerlijke privé massage, deep tissue, just as I like it. Neil zou hierop flippen: ik, naakt voor een Afrikaanse man. Maar het voelde goed, gemakkelijk, vertrouwd. Zonder enige happy ending, gewoon heerlijk ontspannend (enfin, wie ooit een deep tissue massage kreeg: het doet verrekes pijn gedurende 48 uur, maar je spieren zijn totaal los). 

Met Neil moet ik gewoon geen rekening meer houden. Hij is collateral, meer niet. Ik moet hem er nu eenmaal bij nemen, ik heb hem toegestaan om me in die situatie te manoevreren. Maar als het ooit ter sprake komt: yes, ik wil gerust hun huis in Spanje huren voor een vakantie met de kids. Laat ik de voordelen maar nemen, zonder de nadelen. Hij heeft deze link gewild, en hij krijgt 'm. 

Mis ik 'm? Soms wel, ik ga niet liegen. Vandaag mis ik 'm. Ik zou willen kunnen chatten over mijn dag, mijn rotdag. Maar ik kom ook door deze dag zonder hem. Enkel het herlezen van die laatste berichten is voldoende om hem niet te contacteren. Hij heeft iets moois helemaal kapot gemaakt. Hij weigert er enige verantwoordelijkheid voor te nemen. Zelfs geen gedeelde verantwoordelijkheid. Ik zou hem dat onder zijn neus kunnen wrijven, en soms bekruipt de zin me. Maar hij is het niet waard. Ik zwijg, in alle talen. Zolang ik kan....