We hebben elkaar niet geblokkeerd. Niet dat hij het niet vroeg, integendeel, hij sommeerde me hem te blokkeren. Initieel had ik dat ook gedaan, maar toen veranderde ik van gedacht. Als hij me niet meer wil spreken, moet hij zichzelf maar in de hand houden. Bij Calimero kon ik het zelf niet, maar die ruzies en verwijten waren anders. 

Neil heeft me enkele keren letterlijk gezegd én geschreven: "ik wil me wreken voor al het kwaad dat jij mij hebt aangedaan". Ik heb er geen enkele moeite mee om hem niet meer te contacteren. Integendeel... ik wil hem écht niet meer spreken. Maar ik moet het hem ook niet gemakkelijker maken. Dat heb ik al vaak genoeg gedaan.

Altijd zo'n grote woorden, van "het tegenstelde van liefde is niet haat, maar onverschilligheid". "ik zal altijd van je houden" "ik zal je nooit laten vallen" "ik vergeet en vergeef altijd alles". Maar ik heb heel bewust onze laatste chats niet verwijderd, zodat ik, op een moeilijk moment, zijn laatste woorden maar moet herlezen. "ik wil me wreken" "ik draag geen enkele verantwoordelijkheid, enkel jij" "ik heb je nooit kwaad gedaan" "je bent een ongeneeslijke egoïst".  Het zet me meteen met mijn beide voetjes terug op de grond. 

Soms denk ik dat ik verkeerde keuzes maakte in het leven. Maar hebben we dat niet allemaal af en toe, dat gevoel? Misschien had ik niet moeten gaan voor mijn goede vriend, goede vader, maar moeten wachten op een grote liefde. Toch... dan moet ik onze kids maar zien, en dan weet ik dat het goed is zo. Nee, het is niet altijd gemakkelijk thuis. Op een aantal vlakken zijn we gelijkgestemd, maar niet op alle vlakken. Bestaat dat wel, in een huwelijk? Twee mensen die het altijd eens zijn, altijd hetzelfde denken? Ik geloof er al lang niet meer in. Ik maakte keuzes, en moet met die keuzes verder leven. 

Natuurlijk stelde ik mezelf de vraag: zou ik terug op zoek gaan naar die plus-relatie? Het antwoord is duidelijk neen. Calimero overkwam me. En nét toen ik over hem heen was, en terug kwam uit A'dam, kwam ik Neil tegen. Een avond met te veel alcohol. Maar ja, ook die aantrekkingskracht. Had hij me leren kennen zoals ik er vandaag uit zie, hij was niet teruggekomen, dat weet ik. Dus: moet ik dan eigenlijk mijn best doen om terug af te vallen, en me weer goed te voelen in mijn vel (met alle risico's vandien)? Of is het leven gewoon eenvoudiger als je niét aantrekkelijk bent? Of kan ik me goed voelen in mijn vel, en toch niet in de verleiding komen, nu ik ruim 10j ouder ben als toen ik calimero leerde kennen? Ik hoop het laatste... 

Ik wil me terug goed voelen, voor mezelf. Dat moet mijn doel zijn voor het komende jaar. 

Neil moet een afgesloten boek zijn; Ik hoop dat het lukt. Dat het me deze keer écht lukt. Dat zijn verwijten blijven nazinderen in mijn hoofd, en ik besef hoe zeer deze man zich gekwetst voelt in zijn trots, dat hij niet anders kan dan me dit soort verwijten maken. Zo iemand past gewoon niet bij mij. Ik ben meer waard. 

En ik ben géén egoïst.