De korte versie is dat Neil me midden in mijn vakantie (eerste twee weken van juli) blokkeerde omdat hij geen verwijten meer wilde horen. Volledig geblokkeerd, zonder verwittiging, zonder een duurtijd. Ik herinner me de ruzie nog toen ik hem de eerste keer blokkeerde, hoe kwaad hij was dat ik er geen termijn op had gezet. Maar as usual: twee maten, twee gewichten.

En eigenlijk was dat best rustig. Maar eens terug duurde het niet lang... al snel  telefoon. Me willen zien. Willen weten wàt we nu eigenlijk zijn voor elkaar. Mijn herinneren aan het feit dat ik wilde nadenken tot half augustus viel in slechte aarde, en het werd al snel terug stil. Hij vertrok enkele dagen later naar Spanje, en dan wordt het altijd stil. Af en toe een berichtje, met de nadruk op 'af en toe". Intussen wist hij dat ik eind juli onder het mes moest, maar die datum leek hij te vergeten. Niets "sterkte" of zo. Pas 36 uur na mijn ingreep kreeg ik een berichtje, hoe alles verlopen was. Ik bleef kort, was het zo beu, dat aantrekken en afstoten. 

Zodra zijn dochter vertrokken was uit Spanje, werden de berichtjes al weer frekwenter, en na thuiskomst liet het eerste telefoontje niet lang op zich wachten. Alleen zat ik intussen 130 km van thuis om te revalideren. Dàt was hij ook al weer vergeten (al had ik dat gepland én verteld). En sinds ik hier zit, intussen 11 dagen ver, belt hij zodra hij alleen is. In de auto dus meestal. Ik luisterde, liet alles over me heen komen, steeds weer dezelfde verwijten en opmerkingen. Tot gisteren die druppel te veel...

"ik denk er al enkele dagen over om je te komen opzoeken, maar ik wil die rit niet maken als er een kans is op ruzie. Dus ik kom niet". En "dat is nu al 2 keer dat je ophangt als ik bel" (tja, één keer stond de kiné hier net aan de deur, en de tweede keer mijn bezoek). Het was letterlijk de druppel, en ik kon niet meer zwijgen. Dus ik schreef hem dat ik al 2 weken verwijten over me heen laat komen, zonder te reageren. Dat hij blijkbaar wél mij verwijten mag maken. En dat ik er het nut niet van inzie om me te laten weten dat hij "zou hebben willen komen maar het toch niet zal doen". 

Vandaag kon hij eindelijk bellen... en ik kreeg alles over me heen. Dat ik gedurende die 7 jaren nooit enige moeite had gedaan. Dat ik al die jaren nooit enige rekening heb gehouden met zijn gevoelens. En vooral: dat ik nooit "pardon" had gezegd als ik een fout had gemaakt. Pardon blijkt iets héél anders te zijn dan je te verontschuldigen, want je moet blijkbaar je niet enkel verontschuldigen maar ook vergiffenis vragen. Dààr dient die pardon voor. Ik kan me niet herinneren dat ooit uit zijn mond te hebben gehoord maar ja... 2 maten, 2 gewichten, zoals altijd. 

Hij brulde en tierde aan de telefoon. Krijste. Riep dat hij kwaad is op mij, dat hij vol rancune zit en me niet kàn vergeven. Dat ik hém was kwijtgeraakt. Tot ik 'm zei dat hij me dan maar weer moest blokkeren en afstand nemen. Dat blokkeren hield hij precies 90 min vol. 

Ik hoopte dat hij een beetje gekalmeerd zou zijn, en liet 'm weten dat het jammer was dat praten niet meer lukt. Dat het nu wel duidelijk was hoezeer hij me verafschuwt, haat, hoe veel rancune hij heeft. Ik wilde nuanceren, herhaalde (zoals reeds eerder) dat we élkaar zijn kwijt geraakt, dat er in elke ruzie 2 partijen zijn. Dat we elkaar gekwetst hebben. Dat ik weet dat hij vol gekrenkte trots zit, dat hij is wie hij is, vanuit zijn cultuur, zijn opvoeding, zijn gezinsleven.

Zijn enige reactie was een nieuwe scheldtirade via chat. Ik ben bipolair, borderline, autist, ongeneeslijke egoïst. Zo, dat wist ik dan ook weer. Hij weigert enige verantwoordelijkheid te nemen in eender welke ruzie. Schrijft letterlijk dat ik de enige schuldige ben in het hele verhaal.

Ik heb hem geblokkeerd, zowel op chat als GSM. Als iemand je zodanig haat dat er geen redelijk gesprek meer mogelijk is, dan kan ik, zelfs met alle begrip voor zijn persoonlijkheid, dit niet meer aanvaarden. 

Ik ken hem te goed. Hij zal wel weer terug komen. Want ik ben "zijn enige close vriend". De enige met wie hij over alles kan praten. Je zou denken dat je vrienden in ere houdt; 

Toch haat ik hem niet. Dat gevoel van liefde is er nog. Maar je kiest zelf wàt je doet met een gevoel. Of je het volgt, of links laat liggen. 

Over 10 dagen ga ik terug naar huis. Zit hij weer elke dag op enkele 100-en meters te werken. Hij zal wel weer contact opnemen, daar ben ik zeker van. Ik denk enkel dat ik hem niet meer wil spreken, als ik het kan vermijden. Ik zal bij zijn dochter blijven langsgaan, want in haar zaak wegblijven zou vragen oproepen. En dan zal ik hem beleefd groeten. Maar meer niet meer. Ik draai hem de rug toe, en praat met haar. In de mate van het mogelijke zal ik langsgaan als ik weet dat hij er niet is. Er is een point of no return... en als dat vandaag niet bereikt werd, weet ik het ook niet meer.