Neil is sinds iets meer dan 72 uur terug. En hij hield het nét 48 uur uit voor hij me opbelde. Ik was aan het werk, dus ik hield het kort. Maar om -vermoedelijk tè- correct te zijn, liet ik hem wel weten tussen welke uren hij me wel kon bellen. Natuurlijk belde hij terug... meer nog, hij vroeg of ik ook "mensen ontving" (ik hoorde aan zijn stem dat hij aan het stappen was... mijn richting uit ongetwijfeld). Mijn antwoord was duidelijk: "je bent welkom. Ik kan je een koffie of thee aanbieden, of iets fris".
Een rode vlag op een stier... "in welke hoedanigheid kom ik langs? Vriend? Kennis? Ex-minnaar?" Ons laatste gesprek vanuit A'dam eindigde ermee dat ik zei dat ik in rekening nam wat hij zei (7 jaar samen, al ruzieënd) maar dat ik tot midden augustus (beider vakanties achter de rug) geen beslissing wilde nemen omtrent onze evt relatie. Maar gisteren was het plots een "unilaterale" beslissing van mij, waar hij niet mee instemde (ik herinner me duidelijk dat hij die kans beter vond dan geen kans). En hij ging me nooooooit meer bellen.
Mis ik hem? Ja en nee. Ik denk dat ik meer "iemand speciaal" mis dan hem. Gisteren had ik een klein kind aan de lijn, dat zijn favoriete speeltje niet kreeg. Hij verwachtte dat ik door de knieën ging? No way. Seks is zoals sport: als je ermee stopt, mis je het niet meer na een tijdje. Maar eens je er terug in vliegt, heb je het weer nodig. Zo zie ik het in elk geval. En ik mis hem op dat vlak momenteel gewoonweg niet.. niet meer.
En zijn reactie van gisteren? Die bevestigt me wat ik al lang wist: zijn trots zou ons uit elkaar drijven. Hij moet en zal alles in handen houden, zelfs deze breuk. Pech voor hem dat ik ook een flinke dosis "alfa" in me heb.
Wat ik leerde in A'dam: zet niets zwart op wit, want het wordt tot in het oneindige uitgeplozen, verdraaid, herlezen. En zet ook niets op boodschap, want ook dat moet herbeluisterd kunnen worden. Dus ik zette whatsapp op "verwijderen na 24u". Zelfs dàt lokte een boze reactie uit. Ok, niéts meer schriftelijk. Als hij een vraag heeft, mag hij me bellen. Als hij me wil spreken, mag hij me bellen. Als hij zijn "bonjour" wil, mag hij me bellen. Maar ik schrijf niéts meer. Alles wordt tegen me gebruikt, ook wat ik zeg. Dus vanaf nu krijgt hij de "cold treatment".
Mijn gemene ik denkt dat ik, bij onze volgende ontmoeting (jammer genoeg reeds volgende week, buurtfeest), hem en zijn eega vlakaf confronteer "ik heb gehoord dat jullie ons uitnodigen in Spanje? Leuk!". Ik wil hem wel eens héél bleek zien worden... Maar ik ken mezelf, ik zal braaf zijn. Beheerst. Vrolijk. Niets laten merken. Hij kan maar beter maken dat hij weg is als ik terug kom van mijn doktersafspraak die avond, en wél een glas mag drinken!
|