Neil liet me met rust, omdat hij wist dat ik niet alleen was. 

Maar daarna... urenlange gesprekken. Verwijten. Ambivalentie. We zijn beiden duidelijk niet klaar om elkaar los te laten. Tezelfdertijd komen we beiden regelmatig tot de conclusie: "dit gaat nergens meer heen". Toch blijven we praten, proberen. 

Geweldige planning toch? Zit zijn eega een hele week in Spanje, met vriendinnen... preciés in de week dat ik in  A'dam zit, ver van thuis. Oh ja, "waarom ga je altijd zo ver op vakantie? Kan je niet gewoon naar de Ardennen gaan?". Die vraag kreeg ik al eerder.... voor het waterkansje dat hij me enkele uren zou kunnen komen opzoeken (wat dus nooit is, hooguit een uurtje, zoals in het verleden, als ik eens aan zee zat voor een weekendje), zou ik me ergens moeten begraven waar ik helemaal niet wil zijn. Mijn reis lag al 11 maanden vast.. de hunne (want hij vertrekt de dag van mijn thuiskomst) pas 8 weken. 

Neil ging alle kanten op.Van "ik kom vanavond naar A'dam, want ik wil gewoon graag naast je slapen" tot "wat is de kans op seks als ik kom? Want als de kans te laag is, rijd ik die afstand niet". Van "ik wil met je verder, want we maken al 7 j ruzie maar bleven samen, waarom kan het zo niet blijven?" tot "dit is zinloos". Van "je bent te moeilijk, onmogelijk om mee samen te zijn" tot "je bent quasi de perfecte partner voor mij". 

Ik ben ervan overtuigd dat hij nooit de rit van bijna 300 km wilde maken. Zocht elk excuus om niét te moeten komen. Zelfs de laatste avond, toen hij naar A'pen moest om de huur van een jaar op te halen, kreeg ik te horen "te gevaarlijk, een man alleen in een auto met zo'n som geld". Hij was nochtans al een flink eind in de richting... 

Hij weigert te veranderen, en daar komt het steeds weer op neer. Vroeg hij me "werkpunten" om te zien of hij daar iets aan kon doen... ik deed mijn best en noteerde er 5. Niét onder de vorm van verwijten maar onder de vorm van "ik heb nood aan....". Alle 5 punten werden met de grond gelijk gemaakt. Ontkracht. 

Ik kan kiezen: ofwel hem aanvaarden zoals hij is, de goede kanten uit deze relatie meenemen en de slechte negeren. Of alles verliezen wat we opbouwden in die 7 jaar.

Een goede vriendin zette me op het juiste pad (door een andere situatie, maar toch, wat heeft ze gelijk): "wat kwetst er je nu eigenlijk? Het gedrag van de ander, of het feit dat het gedrag van die ander niét aan jouw verwachtingen voldoet?". En ze heeft overschot van gelijk. In mijn leven voel ik me vaak gekwetst, teleurgesteld. Maar wat me écht kwetst is het feit dat ik, in reactie op mijn woorden of gedrag, een bepaalde reactie verwachtte, en die niet kreeg. Uiteindelijk kwets ik mezelf vooral, door een bepaald verwachtingspatroon te hebben op mijn woorden of gedrag.

Inzicht is 1 ding.. nu er nog verandering in brengen. Ik ben er nog niet helemaal uit hoé ik dat moet doen: mijn emotionele reactie op de afwezigheid van de verwachte/verhoopte reactie los maken van de affectieve reactie. Maar alles start met inzicht, niet? Als ik hierin slaag, gaat mijn leven zoveel rustiger worden. Niet enkel met Neil, maar ook in bepaalde familiale banden, vriendschappen. Ik zal mensen verliezen, maar zij die er écht toe doen, zullen blijven. Daarop moet ik vertrouwen. Ik heb goede vrienden, waardevolle vrienden. So what als ik enkele mensen verlies? 

Er is werk aan de winkel. Werk dat Neil overstijgt. Want ik maak hetzelfde mee met één van mijn broers momenteel. En ook in enkele vriendschappen voel ik dat het veel te éénzijdig geworden is. Als ik hierin slaag, ga ik me een stuk beter voelen. De weg is nog verre van geplaveid, maar er is hoop.