Mijn werk komt weer op de eerste plaats, en dat gevoel heb ik gemist, merk ik. Mijn gezin heeft altijd geweten dat ze tweede zijn, na mijn werk (al ben ik er wel wanneer het moet, laten we duidelijk wezen, maar ik voed hen op op een zelfstandige manier). Maar jarenlang stond Neil op een gedeelde eerste plaats met mijn werk, nam ik afstand van collega's wanneer hij belde, nam tijd om te lunchen, ook al had ik die niet. Dat is voorbij. Nu staat hij onder mijn werk, en ik weet zelfs niet of hij kan aanspraak maken op een gedeelde tweede plaats met mijn gezin. 

Neil vindt me kalm, matuurder, geen drama, en vooral gelukkig. Alleen weet hij niet wààr dat geluk vandaan komt. Hij hoopt dat het een evolutie bij mij is, dat ik hem meer ruimte kan geven, vertrouw, geen bevestiging nodig heb, dat mijn "hoogtes en laagtes" achter de rug zijn. Niets is minder waar. Alleen... ik vind hem niet meer de uitgelezen persoon om dit mee te delen. Ik ben niets met zijn raad, opmerkingen, adviezen. Dus ik zwijg. Ik geniet van mijn werk (wat ik 3-4 maanden niet meer kon owv te hoge werkdruk).

Maar vooral: er is een kentering geweest. Naar mijn gevoel was het het moment dat hij, tijdens mijn vakantie, had nagelaten me te bellen toen hij een uur alleen in de auto zat om zijn vriend op te halen op de luchthaven. En dan vooral zijn reactie "ik ben toch niet verplicht om je te bellen zodra ik de kans zie". Het maakte iets stuk in mij, die eeuwige macho die vooral niét moet luisteren naar de wensen van een vrouw. Die zich niet moet "onderwerpen". Prima, maar ik betaal met gelijke munt terug. Ik sta in het leven met een gevoel van "gelijkheid". Liever de westerse gelijkheid, waarin beiden evenwaardig zijn. Maar als hij zijn middenoosterse houding wil toepassen op mij, krijgt hij met gelijke munt terugbetaald. 

Dus: overal waar hij mij mute, mute ik hem ook. Hij leest berichten maar reageert er niet op. Doe ik ook. Hij vertelt amper iets in berichten, ik dus ook niet meer. Schrftelijke communicatie is herleidt tot "goedemorgen" en af en toe "goedeavond". Desnoods eens "heb je tijd om te eten samen?" maar als dat bericht komt om 12h, heb ik mijn middagpauze al lang volgeboekt met allerlei to do-lijstjes. Hij weigert te plannen, prima, ik heb nood aan planning. Hij weigert uit principe zich aan te passen aan een ander, tja, dan gaan er veel kansen verloren. 

Ik voel me zo onverschillig naar hem toe. Niet altijd, toegegeven... Ik zie hem graag, weet niet of het houden van is, maar het zijn sterke gevoelens. Ik zou hem missen als hij er plots niet meer zou zijn. Maar ik moét niet meer zo nodig.... Als ik hem een dag (of meer) niet kan zien, is dat geen probleem. De enkele keren per week dat we elkaar zien, worden gewijd aan vrijen. Waarin ik niet meer zoek om die vrijpartij te verlengen, want of het nu 10 min of 1 uur duurt, hij vertrekt sowieso meteen erna. Dan maar die 10 minuten, zo win ik tijd om te werken. Want buiten die vrijpartijen speelt onze relatie zich af tijdens korte telefoontjes, op zijn traject huis-werk (12 minuten). 

Moest hij morgen beslissen om er een einde aan te maken? Het zou voor mij geen drama meer zijn. Ik ben er klaar mee. Ik doe gewoon door uit pure gemakzucht: geen zin in complicaties, in terugkomen op beslissingen, in zijn onbeholpen verleidingspogingen. Mijn rust krijg ik door het spel te spelen. Et dan lukt me wonderwel...