Precies wat ik voorspelde: "bonjour" , "bonne nuit", en soms overdag een emoji. Verder is het rustig. In mijn hoofd, in mijn leven, in mijn huis. Wanneer ik 's avonds thuis kom, ligt alles nog precies waar ik het achterliet. Wat ik opruim, blijft opgeruimd (al zal ik nooit alles in orde krijgen voor mijn bende weer naar huis komt, besef ik). Want ik besef nu echt wel: ik draai hier in huis voor alles op wat niet "van iemand" is. Ja, mijn wederhelft kookt, en hij doet dat prima. Maar al die kleine dingen die ik doe, die ziét hij gewoon niet. Ik heb vandaag ruim anderhalf uur alle bedden van de kinderen terug in orde gebracht (gisteren alles in de was gestoken ,tot matrasbeschermers toe). En dan vind ik kapotte latten, die ik moet herstellen, te veel stof en snoeppapiertjes overal... dié dingen komt hij allemaal niet tegen, en ziet hij ook niet als "deelname" in het huishouden. 

Ik wil mijn gezin niet missen. Maar ik zou best eens een maand zonder kunnen, om langer dan 1 week (waarin ik ook nog moet werken, en er een hittegolf is) in huis te kunnen werken. Wat zij niet beseffen... ik had alle kampeermateriaal opgeruimd na onze vakantie. Maar doordat de kids op kamp vertrokken, ligt de garage weer vol met alles wat ze uit de kasten trokken om te vinden wat zij wilden. Dàt opruimen is voor mij... anders blijft het liggen. 

En ja, dan komt het goed uit dat Neil ver weg is. Ik mis hem niet heel hard, moet ik toegeven. Geef ik hier toe. Dat maakt het gemakkelijk. Want blijkbaar is hij nooit langer dan 1 minuut alleen ginder, ook al is hij er momenteel alleen met zijn eega. Dan denk ik: "moet zij niet douchen of zo?". De vorige zomers had ik het daar moeilijk mee, en dit jaar voor het eerst gewoon niet. Voor mij is het gewoon meer van hetzelfde als tijdens mijn eigen vakantie: afstand, rust. 

het helpt ook dat ik ons chatprogramma op mute gezet heb, en ook op whatsapp is hij gemute. Ik ben dat immers ook bij hem. Enkel SMS geeft instant geluid voor beiden, en dat is enkel om te melden dat er snel gekeken moet worden op onze chat. En ja, dat maakt dat berichten vaak pas na uren worden gelezen. In het begin checkte ik voortdurend of hij iets stuurde. Maar als het altijd uren duurt, dan ga je niet meer checken... Het frustreert hem soms... zeker nu ik 4 weken alleen thuis ben gedurende de week. Hij begreep niet goed waarom ik hem op mute hield. 

J noemt het "beck and call". En hij heeft gelijk...ik stond altijd klaar, ik was "oproepbaar". En daar had ik het moeilijk mee, denk ik nu... besef ik nu. We zien elkaar hierdoor minder, omdat we kansen missen. Maar ik ben niet meer oproepbaar. Ik plan mijn leven, ik leef mijn leven. En Neil.... da's hoe het uitkomt. Ik had avonden vrij voorzien vanaf dat ik zonder wederhelft thuis was. Maar hij was 'vergeten' om me te laten weten dat zijn vriend, zijn gewoonlijke excuus voor een avond weg, op vakantie was, en hij dus nooit een avond weg kon die periode. Hij wil meer communicatie, maar laat het zelf na. En dus neem ik afstand, laat het gaan. Terug metro-boulot-dodo, en af en toe Neil. 

Ik twijfel niet aan zijn gevoelens, vreemd genoeg. Ik denk dat hij het meent, dat hij van me houdt, dat hij me graag ziet, dat hij me nooit kwijt wil. Maar hij is wie hij is. Een dictator, die niet doorheeft dat al minstens zijn dochter tegen mij opmerkingen maakt over zijn gedrag. Hoe zijn zoon hem ziet, dat kan ik me voorstellen uit zijn verhalen. Zijn eega? Ach, jong en onervaren in een huwelijk gestapt, vanuit een Afrikaanse context, dus ik denk dat ze niet anders weet (of wie weet...). Culturele verschillen, alle clichés ten spijt, zijn een realiteit. Ze scheiden ons, maar  in deze beschermen ze ons. Tegen domme beslissingen, tegen verkeerde beslissingen. Want voor ons is het te laat.

Hij is wie hij is. Maar ik ben ook wie ik ben. En wij zijn gewoonweg niét compatibel in het dagelijkse leven...

Vakantie... zelfs als ik werk. Gewoon omdat ik even géén rekening moet houden met Neil. Wie had dat ooit gedacht?