Sinds A'dam heb ik een maand op overlevingsmodus geleefd, daarna 2 weken vakantie. Een vakantie waarin ik erin geslaagd ben om het werk relatief goed achter me te laten. Relatief, omdat het werk nooit ver is. Ik moét minstens om de 48 uur inloggen om zaken op te volgen. Maar ik ben niet tussengekomen via mail, ik heb niets gechecked verder.... Ik heb mijn assistenten laten doen, en mezelf steeds weer gezegd: "ze moeten het maar redden". 

Het definitieve verlies van een collega (die een switch naar een andere afdeling vroeg, voor 6 mnd, definitief bevestigd begin juni) is mss ook wel een beetje mijn redding. Ik mis haar, en met haar vertrok enorm veel kennis. Maar zij was ook degene die wist dat ik altijd zou antwoorden als er een probleem was. Door haar vertrek is mijn dienst zelfstandiger moéten worden. Het is fijn om te horen dat ze me gemist hebben, dat mijn 2 weken een eeuwigheid leek. Maar die 2 weken waren ook fijn. Ik las boeken aan een sneltreinvaart (was halverwege de vakantie door mijn meegenomen voorraad heen, leve e-books daarna). Ik lag in de zon, iets dat ik me jaren niet toestond (werken was dan logischer, terwijl de anderen in de zon lagen). Mijn dienst liet me met rust, en dat is mss niet slecht, 2 weekjes per jaar...

Neil? Hij is er, zonder er te zijn. Een "good news" vriendje. Want met slecht nieuws moet ik bij hem niet aankomen. Alles moet fun zijn, vrolijk, probleemloos. Hij heeft zijn issues, maar die negeert hij. Spanningen met zijn dochter of zoon? Niet erg... alles gaat voorbij. Al verraste hij me de afgelopen week, door te zeggen dat hij mss té close is met hen, wat conflicten genereert. Wist ik al, maar ok, moest hij zelf achter komen. Maar wat "ons" betreft? Ik weet het niet. Ergens eind juni kreeg ik te horen dat ik lieg, dat ik hem zaken verstop , en dat hij me dus niet kan vertrouwen; Ik ben zo eerlijk als ik kan, denk ik. Dus dat verwijt kwam hard aan. En ik nam afstand... wat resulteerde in 2 weken vakantie met amper contact. Bonjour, bonne nuit en info over wààr ik was (want dàt was zijn klacht "ik weet niet wat je doet of wààr je bent" ). Eigenlijk vond ik het prima zo. Hij is mijn minnaar, en zodra hij naar Spanje vertrekt, moet ik het ook doen met het minimum aan info. 

Ik zie hem enorm graag, maar houd ik van hem? Ik weet het niet meer. Wat is houden van? Een groot woord voor gevoelens die je zo bestempelt. Neil is aanwezig, maar als ik hem niet zie, voel ik geen maagkrampen meer. Ik zie hem graag, maar er zijn evenveel momenten waarop ik denk "wanneer vertrek je, zodat ik kan verder werken?". Hij kan me bevredigen, seksueel gezien, maar ik kan ook zonder, merk ik. Dus tja, veel afstand, meer  dan hij zou willen, denk ik. Over een tweetal weken vertrekt hij, op vakantie. Druk met zijn gezin, zijn familie... we zullen zien....